Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που πούλησαν τα ξενοδοχεία τους στην Αμμόχωστο σε Τουρκοκύπριο. Είναι που κάτι τέτοιο το θεωρούν πολλοί μια αναμενόμενη εξέλιξη. Είναι, όμως, κυρίως, που αντί να δουν την ουσία η οποία δεν είναι άλλη από τα τετελεσμένα που δημιουργούνται με τη δική μας πια υπογραφή, σχολιάζουν ως να αναζητούν τρόπους να εκβιάσουν σε κενό περιεχομένου εκβιασμό τους Ελληνοκύπριους. «Είδατε τι παθαίνουμε επειδή είστε ξεροκέφαλοι;». Αυτή είναι η παραστατική ατάκα. Πιο εύσχημα, όμως.
Το είπε και ο δήμαρχος Αμμοχώστου Σίμος Ιωάννου: «Αν δεν ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για να βρεθεί λύση, αυτοί που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να ξεκινήσουν συνομιλίες να μην μέμφονται αυτούς ου πάνε και πουλούν τις περιουσίες τους».
Το είπε και το ΑΚΕΛ με ανακοίνωση για την εξέλιξη περί της πώλησης ξενοδοχείων: «Αν πρόκειται να σωθεί το Βαρώσι από τον εποικισμό αλλά και ολόκληρη η πατρίδα μας από την οριστική διχοτόμηση, πρέπει να επικεντρωθούμε στην προσπάθεια για λύση στη συμφωνημένη βάση και πλαίσιο. Ο δρόμος γι’ αυτό είναι η επανέναρξη των συνομιλιών». Όπως παρομοίως τα είπε και βουλευτής – εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ, χτες το πρωί στο ΡΙΚ.
Σε ποιους απευθύνονται, όμως; Στο λαό; Στους άλλους Ελληνοκύπριους πολιτικούς; Στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Δύσκολο να κατανοήσουμε αυτή την εκβιαστική προσέγγιση. Την είπα κενού περιεχομένου γιατί ακριβώς όλοι γνωρίζουν πως η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων δεν εξαρτάται από εμάς. Και δεν νομίζω να υπάρχει κανένας Ελληνοκύπριος που υποστηρίζει κάτι άλλο εκτός από διαπραγματεύσεις. Αλλά, ζητούν από το λαό να φορτωθεί την ευθύνη γιατί κάποιος ξενοδόχος της Αμμοχώστου ιδιωτικά αποφάσισε να πουλήσει σε Τουρκοκύπριο τρία ξενοδοχεία.
Ακόμα και γι΄ αυτήν την ιδιωτική πράξη, όμως, είναι η ηγεσία που ευθύνεται. Διότι, δεν φρόντισε (πόσα χρόνια υποσχέσεις;) να αντικρίσει με επάρκεια και σε πνεύμα συλλογικής ευθύνης, τις ανάγκες όσων χρειάζονται βοήθεια και αναγκάζονται να ξεπουλήσουν περιουσίες στα κατεχόμενα. Δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποια δύσκολη θέση βρέθηκε αυτός που πούλησε (αν ισχύει) τρία ξενοδοχεία, ούτε κάποιος άλλος που πάει στην Επιτροπή Αποζημιώσεων (7.248 αιτήσεις στην επιτροπή). Η ηγεσία, οι Αρχές, θα έπρεπε να ξέρουν. Όπως είπε ο δήμαρχος Αμμοχώστου, είχαν πληροφορίες για επαφές ιδιοκτητών ξενοδοχείων με επιχειρηματίες «στην άλλη πλευρά», αλλά όχι για τον συγκεκριμένο. Υπάρχουν κι άλλοι, δηλαδή, που ίσως να διαπραγματεύονται πωλήσεις περιουσιών τους.
Έκαναν κάτι για να τους αποτρέψουν; Ας κάνει το κράτος ένα σχέδιο να τους βοηθήσει στο κάτω – κάτω για να κάνουν κι άλλη υπομονή. Διότι, είναι μεν ιδιωτικές πράξεις αλλά επηρεάζουν το σύνολο και, ιδίως, επηρεάζουν την ουσία του Κυπριακού και αφορά όλους. Παρά να εκβιάζουν το λαό οι ηγέτες του, ας δράσουν για να αποτρέψουν αυτή την εξέλιξη.
Τι νόημα έχει να δείχνουμε ο ένας στον άλλο τον δρόμο των διαπραγματεύσεων όταν είναι δρόμος κλειστός. Κυρίως, όταν για να ανοίξει αυτός ο δρόμος πρέπει εκ των προτέρων να συμφωνήσουμε ότι θα διαπραγματευτούμε τους όρους νομιμοποίησης του κατοχικού καθεστώτος. Εκτός κι αν είναι αυτό που μας ζητούν και ντρέπονται να το πουν. Ότι, δηλαδή, για να μην δημιουργούνται τετελεσμένα στο κενό των διαπραγματεύσεων πρέπει να δεχτούμε τους τουρκικούς όρους για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες και να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση που επιβάλλει ο τουρκικός εκβιασμός. Τα δύο κράτη.
«Επανέναρξη των συνομιλιών από το σημείο που διακόπηκαν το 2017 στη βάση του Πλαισίου Γκουτέρες», έλεγε και χθες το ΑΚΕΛ. Όλοι το ίδιο λένε. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα κόμματα και οι οργανώσεις των πολιτών. Επειδή το λένε υπάρχει αποτέλεσμα; Ξεκίνησαν; Θα ξεκινήσουν; Ούτε η ελάχιστη ένδειξη υπάρχει. Διότι, για να γίνει αυτό πρέπει να το δεχτεί πρώτα η «άλλη πλευρά», δεν αρκεί να το επιθυμούμε εμείς. Και η «άλλη πλευρά» είναι έτη φωτός μακριά από κάτι τέτοιο.
Αυτό που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι πολιτικοί μας ηγέτες είναι ότι αυτό που δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες και ενθαρρύνει όσους αποφασίζουν να πουλήσουν περιουσίες, δεν είναι τίποτε άλλο από το όλο κλίμα που δημιουργήθηκε και με δική τους ευθύνη. Όταν στέλνουν το μήνυμα, πως αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν είναι η πραγματική επανένωση, είναι η αναζήτηση ενός δρόμου για ειρηνική συμβίωση δυο γειτονικών κρατιδίων. Όταν έχουμε αποδεχθεί, ηγέτες και λαός, ότι η «άλλη πλευρά» είναι ένα κράτος, κάνουμε τουρισμό εκεί, κάνουμε τα ψώνια μας, έχουμε μαζί του συναλλαγές όλων των ειδών, θέλουμε κι άλλα οδοφράγματα για να διευκολυνθούν οι «συνοριακές» σχέσεις μας, τι απομένει για να πεισθεί κάποιος ότι οι πωλήσεις περιουσιών είναι το επόμενο βήμα;
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο