Αποχαιρετισμός σε ένα Ίνδαλμα.
Έφυγε από τα εγκόσμια ο Υπολοχαγός το 1974 Ηλίας Γλετζές, ένας από τους Ελλαδίτες που το καλοκαίρι εκείνο διέσωσαν το γόητρο της Μητρός Ελλάδος και διατήρησαν ζωντανό τον ομφάλιο λώρο με τους Έλληνες της Κύπρου.
Αρχαιοπρεπής (όπως τον χαρακτήρισε ο Υποδιοικητής του Λόχου του) , Αετός υψιπέτης που «συνέτριψε τον εχθρό οπουδήποτε και αν τον συνήντησε», πάντοτε επικεφαλής της φάλαγγας έμπαινε πρώτος και αποχωρούσε τελευταίος από τα πεδία της τιμής (των μαχών).
Δεν είχα την ευλογία να τον χαιρετήσω στρατιωτικά από κοντά και να του σφίξω το χέρι που πάτησε πρώτο τη σκανδάλη και έστειλε στον αγύριστο τους δύο σκοπούς του στρατοπέδου στον Κοντζάκαγια.
Τον γνώρισα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΤΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ» και από τις συζητήσεις με τους στρατιώτες του εκείνη την Κυριακή του Πάσχα στο Σταυροβούνι κάτω από τους θόλους των αλεξιπτώτων που εξασφάλιζαν τον απαιτούμενο ίσκιο και αργότερα στο οίκημα του συνδέσμου εφέδρων καταδρομών στην Φανερωμένη, που τριανταπέντε χρόνια μετά (2009) τις μάχες, μιλούσαν για τον Λοχαγό τους και τα μάτια τους έλαμπαν !
Εκεί αντιλήφθηκα ότι έχω ακόμη πολλή δουλειά για να μπορώ να στέκομαι πρώτος ενώπιων των στρατιωτών μου.
Εκεί συνδέθηκα ψυχικώς με τον Λάκωνα Πολεμισταρά απευθείας απόγονο του Διηνέκη Ηλία Γλεντζέ, η δράση του οποίου με έκανε να πιστεύω πως «ακόμη και αν οι Μήδοι διαβήκαν, για εμάς πάντα θα υπάρχει ένας Κοτζάκαγιας».
Καλή αντάμωση Στρατηγέ.
Εύχομαι να ζήσω τη στιγμή των αποκαλυπτηρίων του αγάλματός σου στο σημείο που δρασκέλησες την μάντρα και μπήκες πυροβολώντας στο στρατόπεδο των μογγόλων που μολύνουν ακόμη τα χώματα της Πατρίδας.