Όταν ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης δήλωνε κατ΄ επανάληψη στην προεκλογική εκστρατεία ότι η πρώτη πολιτική του πράξη θα είναι η επιλογή των υπουργών του και αυτή θα δώσει το στίγμα της διακυβέρνησης, επόμενο ήταν να κριθεί πρώτα από όλα ο ίδιος για το στίγμα του. Και για τις εκατό μέρες που ακολούθησαν, έμεινε στιγματισμένος. Σημαδεμένος. Ή κηλιδωμένος, αν θέλετε να το σοβαρέψουμε περισσότερο. Όχι γιατί πρόκειται για πραγματική κηλίδα, αλλοίμονο, αλλά γιατί αυτή ήταν η πρώτη απογοήτευση της πενταετίας.
Το ότι, δηλαδή, ενώ ανέβασε ο ίδιος τον πήχη των προσδοκιών και κέρδισε την πλειονότητα των πολιτών που τον εμπιστεύτηκαν, στην πρώτη του ενέργεια ως Πρόεδρος κατέβασε τον πήχη στο επίπεδο των κομματικών συναλλαγών. Που ήταν αυτές οι οποίες έστρεψαν τον κόσμο υπέρ της δικής του υποψηφιότητας και του έδωσαν τη δύναμη να τα βάλει με τα δυο μεγάλα κόμματα και να τα κερδίσει.
Φυσικά, δεν θα ήταν σοφό να αγνοήσει τα κόμματα που τον στήριξαν, τα χρειάζεται άλλωστε και στη Βουλή για τη συνέχεια, αλλά αναμέναμε ότι δεν θα ήταν τόσο ευάλωτος στις πιέσεις τους για την πρώτη του πολιτική πράξη. Ακολούθησαν και μερικοί σκανδαλώδεις διορισμοί, για τους οποίους έγινε σούσουρο και έκαναν την κηλίδα πολύ πιο έντονη. Ήρθε κι έδεσε, δηλαδή, το καρυδάκι. Στα υπέρ του Προέδρου το ότι αναγνώρισε κάπως γρήγορα τα λάθη που έγιναν με τους διορισμούς, παρότι αρχικά προσπάθησε να τα δικαιολογήσει -αυτό μπορεί να πιστωθεί στη βιασύνη της αυτοδικαίωσης- και προώθησε ήδη σχετική νομοθεσία για να ρυθμιστεί το θέμα.
Όλα αυτά δεν θα είχαν την ίδια βαρύτητα αν οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν στην προεκλογική πορεία του Νίκου Χριστοδουλίδη ήταν ίδιες με τις προσδοκίες που δημιουργούν όλοι οι κομματικοί υποψήφιοι. Ούτε θα διέφερε η δική του πρώτη πράξη από αυτές των προηγούμενων Προέδρων. Γιατί ουδείς διόρισε με την πρώτη υπουργούς, υφυπουργούς και συμβούλους άριστους των αρίστων. Έχει ρίσκο ο κάθε Πρόεδρος όταν στελεχώνει την κυβέρνησή του. Άλλοι βγαίνουν ικανότατοι κι άλλοι λιγότερο ικανοί. Το θέμα είναι η συνέχεια. Τα πρώτα δείγματα, των πρώτων εκατό ημερών, κρίνονται σήμερα από τους δημοσιογράφους του «Φ» και ο μέσος όρος της βαθμολογίας τους είναι έξι στα δέκα. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα!
Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήταν οι πρώτες αρνητικές εντυπώσεις, θα μπορούσε να ξεχωρίζουν κυρίως τα θετικά. Διότι, υπάρχουν και μένουν στο περιθώριο. Η συμφωνία για την ΑΤΑ. Το πρόγραμμα «ΚτιΖω» για τις επικίνδυνες προσφυγικές πολυκατοικίες. Η μείωση του ΦΠΑ σε ορισμένα είδη πρώτης ανάγκης. Το νομοσχέδιο για το e-kalathi, που έμεινε τελικά στη Βουλή. Το ενεργειακό πλάνο για την εισαγωγή φυσικού αερίου για ηλεκροπαραγωγή. Η προώθηση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας.
Αυτά βεβαίως έχουν σχέση με όσα λέγαμε προηγουμένως για την επιλογή των υπουργών, αφού από αυτούς εξαρτάται το έργο της κυβέρνησης. Κάποιοι προώθησαν έργο και φαίνεται, κάποιοι προώθησαν μόνο λόγια και κάποιοι δεν είναι ακόμα σίγουροι ότι έγιναν υπουργοί.
Οι πολίτες πάντως είναι τον Νίκο Χριστοδουλίδη που ψήφισαν και όλα όσα κάνουν ή δεν κάνουν οι υπουργοί του αντανακλούν σε αυτόν. Ο ίδιος προσωπικά, παρότι είναι αλήθεια ότι δίνει ένα στίγμα διαφορετικότητας, σύγχρονου Προέδρου, δραστήριου, ταυτόχρονα δίνει και το μήνυμα ότι δίνει ακόμα ιδιαίτερη σημασία στην εικόνα του.
Εγκαίνια, θεμέλιοι λίθοι, κορδέλες, ομιλίες είναι στην καθημερινή ατζέντα. Πήγε ήδη στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ, συνάντησε μια φορά τον Τατάρ, διαβεβαιώνει συνεχώς ότι προσπαθεί να βρει τρόπο για επανέναρξη συνομιλιών. Δείχνει αεικίνητος. Αλλά, ως να αποτελούν όλα συνέχεια της προεκλογικής που τελείωσε προ καιρού. Είναι καλή η εικόνα, αλλά χρειάζεται πια και περισσότερη αφοσίωση σε παραγωγή έργου, σε αλλαγές, σε παρεμβάσεις ουσίας. Όπως χρειάζεται και η πιο γρήγορη παρέμβασή του εκεί που βλέπει (σίγουρα βλέπει) ότι δεν λειτουργούν υπουργοί και υφυπουργοί, όπως ο ίδιος υποσχέθηκε να λειτουργούν για να ανατραπούν όλες οι κακές νοοτροπίες, να αλλάξουν ριζικά τα πάντα και να περάσει ο τόπος σε νέα εποχή. Πίστωση χρόνου την έχει ο Πρόεδρος. Αλλά όχι για πολύ ακόμα.
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο