ΕΘΝΙΚΗ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!
Ο Μανώλης Μπικάκης (1954-1994). Η τελευταία μεγάλη δόξα του Ελληνικού Στρατού. Καταδρομέας της Α’ Μοίρας Καταδρομών. Η μεγαλύτερη προδοσία και το πιο στυγερό έγκλημα! Ήταν 5.25' το πρωινό του Σαββάτου της 20ης Ιουλίου 1974, όταν ακούστηκαν οι πρώτες βόμβες. Εισβολή των Τούρκων και Κατοχή με το «πράσινο φως» από τους Αμερικανούς και τους Άγγλους.
Το 20άχρονο παιδί από την Κρήτη που βρέθηκε να πολεμά το 1974 ολομόναχο, στα υψώματα έξω από τη Λευκωσία. Διέλυσε μόνος του με ένα φορητό ΠΑΟ μια Ίλη τουρκικών αρμάτων και ένα λόχο πεζικού. Αποκομμένος από τους συντρόφους του στο χάος των μαχών, βρέθηκε σε ένα ύψωμα στα δυτικά της Λευκωσίας στη περιοχή του Αγίου Δομετίου έχοντας ένα ΠΑΟ (Πυροβόλο Άνευ Οπισθοδρομήσεως) και μόνο 8 βλήματα.
Δεν σκέφτηκε ποτέ να σηκωθεί και να φύγει αλλά έμεινε για να πολεμήσει έστω και μόνος. Όταν είδε από τη θέση του μια Ίλη τουρκικών αρμάτων Μ48 που την ακολουθούσε ένας λόχος (κατ’ άλλους ολόκληρο τάγμα) άρχισε τις βολές. Όταν πλησίασαν κοντά, κατάφερε να καταστρέψει ένα ένα με εύστοχες βολές, και τα έξι άρματα της Ίλης ! Αμέσως μετά την κάθε βολή, ταχύτατα αλλά και με μεγάλη δυσκολία, μεταφέροντας το ογκώδες όπλο και τα βλήματα, άλλαζε θέση βολής έχοντας τρελάνει τους Τούρκους που δεν μπορούσαν να ανακαλύψουν τη θέση του. Οι πεζοί που ακολουθούσαν τα άρματα έσπευσαν να καλυφτούν σε ένα κτίριο. Σ’ αυτούς ο Μπικάκης έριξε τα δύο τελευταία του βλήματα, χτυπώντας το κτίριο που κατέρρευσε πάνω στους Tούρκους. Κανείς δεν ξέρει πόσοι σκοτώθηκαν.
Έτσι, ο Μανώλης κατάφερε μόνος του να αποτρέψει την τουρκική επίθεση η οποία στόχευε στη κατάληψη του Αγίου Δομετίου, κάτι που θα σήμαινε περικύκλωση της Λευκωσίας και αποκοπή της πρόσβασης στο αεροδρόμιο. Τις επόμενες 3 μέρες, μέσα στο κατακαλόκαιρο, νηστικός και διψασμένος και ενώ οι σύντροφοι του τον θεωρούσαν νεκρό, αυτός εξακολούθησε να πολεμά μόνος με ένα πεταμένο πολυβόλο που βρήκε στο ύψωμα. Τα κατάφερε και ενώθηκε με τη μονάδα του και μετά την εισβολή επέστρεψε στην Ελλάδα.
Προτάθηκε από τον διοικητή του για να παρασημοφορηθεί, αλλά το ελληνικό κράτος ουδέποτε τον τίμησε. Το 1994 σκοτώθηκε σε τροχαίο στην Ε.Ο. Κορίνθου - Πατρών αφήνοντας δύο παιδιά ορφανά. Τιμήθηκε όμως από το κράτος της Κύπρου, το οποίο του έκανε ένα μεγαλοπρεπή τάφο στο χωριό του, το Αμύγδαλο Ηρακλείου.