Ένας στιχοπλόκος της κακιάς ώρας
''Δεν έπρεπε να έμπω σ΄ αυτό το έργον ένας αγράμματος, να βαρύνω τους τίμιους αναγνώστες και μεγάλους άνδρες και σοφούς της κοινωνίας... Ότι είμαι αγράμματος και δεν μπορώ να βαστήσω ταχτική σειρά στα γραφόμενα...''
Μέγας, μπαρμπαγιάννης Μακρυγιάνης
Την έχω Ευαγγέλιο την παραπάνω κουβέντα του μεγαλύτερου, κατά τον Σεφέρη, Έλληνα λογοτέχνη. Και όχι μόνο σ΄ ό,τι αφορά στο γράψιμο, αλλά και σ΄ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Είναι οι κόντρες που πρέπει να έχουμε μέσα μας για ό,τι κάνουμε στη ζωή μας και να έχουμε κατεβασμένα τα κεφάλια και τις μύτες μας, γιατί δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να ''ξεφύγει'' και να νομίζει πως κάτι είναι, και στην περίπτωση που θ΄ αναφερθώ, να νομίζει πως έχει κατακτήσει τους Παρνασσούς τις λογοτεχνίας. Είναι δύσκολο και σκληρό πράμα η γραφή, έχει μεγάλο πόνο.
Μιλάω για μένα και συγκεκριμένα για τα διάφορα ψευτοποιηματάκια που γράφω και που έχετε την ανοχή και την υπομονή να τα διαβάζετε, και δεν ξέρω πότε θα με μαλώσετε για να ΄ρθω στα συγκαλά μου. Είμαι ένας στιχοπλόκος της κακιάς ώρας, που παρά το γεγονός ότι έχω διαβάσει ποίηση αρκετά, το να κάτσεις να γράψεις θέλει κι άλλα εφόδια, και κυρίως τ α λ έ ν τ ο. Ταλέντο που βλέπω πως έχει δοθεί πλουσιοπάροχα σε πολλούς φίλους, και το χαίρομαι. Θα πρέπει όμως οι φίλοι να ξέρουν πως το ταλέντο μοιάζει με χωράφι που αν μείνει ακαλλιέργητο, στο τέλος θα καταντήσει χέρσο και μπαΐρι.
Τα μόνα που κράτησα στο γράψιμό μου λοιπόν, απ΄ όσα διάβασα, ο στιχοπλόκος, είναι αυτό που λέει ο μεγάλος δάσκαλος μου ο Σεφέρης: ''να αισθάνομαι πρώτα-πρώτα, στην ποίηση -είτε όταν την διαβάζω είτε όταν γράφω- και να γράφω την αλήθεια -να μη λέω ψέματα δηλαδή κρυμμένος πίσω από φαντασιώσεις και γιαλαντζί εμπνεύσεις. Σας ''έ γ ρ α ψ α γ υ μ ν ή ν τ η ν α λ ή θ ε ι α'', όπως θα ΄λεγε κι ο Μπαρμπαγιάννης. Τα γράφω -τα ποιηματάκια όπως μου ΄ρχονται, ακατέργαστα κι ''απελέκητα'', γι αυτό κι οι πιο παρατηρτικοί από ΄σας, θα βλέπουν και διορθώσεις τις στιγμής -κατόπιν αναρτήσεως.
Το χέρι μου πάντα το οδηγάνε όνειρα, αισθήματα και ενθουσιασμοί, που εδώ που έφτασα, ακόμα φαντάζουνε ανεξάντλητοι και ευχαριστώ πολύ τον Θεό γι΄ αυτό. Όνειρα, αισθήματα και ενθουσιασμοί που τους χρωστάω στο παιδί που είναι κρυμμένο μέσα μου, και χαίρομαι πολύ για την ύπαρξή του - αν και τις περισσότερες φορές μ΄ έχει προδώσει, αλλά εκείνες τις φορές που δεν το ΄κανε ήταν και είναι οι ωραιότερες τις ζωής μου. Τα παιδιά και οι νέοι ονειρεύονται, οι μεγάλοι, οι σοβαροί και οι εχέφρονες κάνουν σχέδια, βάζουν στόχους. Ο κόσμος αυτός είναι ''σκατά'' (συγνώμη), γιατί οι μεγάλοι, οι σοβαροί και οι εχέφρονες παίρνουν τα όνειρα των νέων και των παιδιών μέσα μας και τα κάνουν σχέδια και στόχους για το κέρδος και τη δόξα.
Τέλος πάντων, μεγάλη παρένθεση άνοιξα. Εκείνο που ήθελα να πω, είναι, πως ζήτουλας γίνομαι της ανοχής και της κατανόησής σας, αν μ΄ αυτά που γράφω βασανίζω τα μάτια, το μυαλό και τις ψυχές σας. Και να ξέρετε πως ό,τι γράφω δεν γίνεται για ''τον έπαινον του Δήμου'', όπως θα ΄λεγε κι ο μέγας Αλεξανδρινός.