΄΄...Δεν μίλησε σε μέσο ενημέρωσης ποτέ. Ως δημοσιογράφος, τον πίεζα επί πολλά χρόνια, να μου δώσει συνέντευξη. Αντιστεκόταν και η απάντηση πάντα ίδια:
«O δημιουργός μιλάει με το έργο του». Σε περίοδο μεγάλης ανέχειας, περπατούσε προς το σπίτι του και άλλαξε πεζοδρόμιο περνώντας απέναντι. Στην ερώτηση, γιατί λοξοδρόμησε, είπε:
«Μου χρωστάει ο χασάπης εκατό δραχμές και δεν θέλω να νομίσει ότι πέρασα για να του το θυμίσω».
...................................................................................................................................................
Το τέλος
30 Οκτωβρίου 1988. Στο Γενικό Κρατικό Αθηνών. Υποβλήθηκε σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας πέντε ωρών η καθεμία, που όμως δε μπόρεσαν να αποτρέψουν το τέλος. Όσοι βρισκόμαστε εκεί δεχτήκαμε την είδηση βουβά. Ήταν μια διάχυτη βουβή οδύνη. Θυμάμαι, φύγαμε από τον προθάλαμο του χειρουργείου, για να βρει μια γωνιά ο καθένας μόνος, να τον αποχαιρετίσει με ένα δάκρυ.΄΄
Σημείωση: Το απόσπασμα απο το κείμενο του Γιώργου Δουατζή πρωτοδημοσιεύθηκε στο τχ. 16 του περιοδικού Νέα Ευθύνη.
......................................................................................................................................
΄΄Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος
να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε,
ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν
μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά,
σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή
ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.