Το ''ύφος'' ως μέγιστη αρετή για ένα τεχνίτη του λόγου σύμφωνα με την σκέψη του Σέφερη.
''Το ύφος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος''
''Το μη ύφος είναι απάνθρωπο''
''...Είναι δυνατό να φανταστούμε έναν άνθρωπο που να μην έχει στη διάθεσή του περισσότερες από εκατό λέξεις δέκα διαφορετικών γλωσσών, και που να έχει, παρ΄ όλη αυτή την πενία, ύφος στην έκφασή του,... μπορούμε να φανταστούμε ακόμη μια σκιά ανθρώπου (και στη δυστυχισμένη μας εποχή η γνώση φαίνεται να παράγει πολλές τέτοιες σκιές), που να ξέρει θαυμάσια μια γλώσσα και να μην έχει διόλου ύφος''
Σύμφωνα με το Σεφέρη ο άνθρωπος που δεν έχει ύφος είναι ένας ''εξουδετερωμένος άνθρωπος''. Το ύφος είναι ο μοναδικός για τον καθένα μας τρόπος, να χρωματίζει τις λέξεις με τα χρώματα της ψυχής του και να τις προσφέρει το βάρος της. Το παρακάτω απόσπασμα από ένα κείμενο του μεγάλου Σεφέρη μας φανερώνει βήμα-βήμα τη γέννηση του ύφους.
''...στο ξεκίνημά του ο ποιητής βρίσκεται σ΄ έναν κόσμο που του παρέχει η γλώσσα που θ΄ αρχίσει να χρησιμοποιεί. Αυτή τον συνδέει με τους άλλους, αυτή δίνει σάρκα στον καημό του, στον πόνο του, στη χαρά του. Την αγαπά; είναι η ανθρωπιά του. Ωστόσο καθώς προχωρεί , προσπαθεί να διαλέξει τις λέξεις που έχουν τη δική του αφή, το δικό του βάρος. Τις ψάχνει όλοένα και πιο βαθιά μέσα του. Γυρεύει, και καθώς γυρεύει αισθάνεται πως ο κόσμος όπου ζει του προσφέρει ένα πλήθος φωνές, αλλά καμιά δεν είναι δική του. Στα νιάτα του ήταν ευκολότερο, μιμούνταν εκείνη από τις φωνές των άλλων που του άρεσαν περισσότερο. Τώρα νιώθει, παραμερίζοντάς τις, πως ο εαυτός του τείνει να είναι ολοένα και περισσότερο άλαλος, κι ωστόσο δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Νιώθει πως πρέπει να περάσει από τη δοκιμασία της απόλυτης σιωπής για να βρεθεί στο βυθό τι είναι πραγματικά ο ίδιος...''