«Με το ν’ ανήκεις στη μειοψηφία, ακόμα και στη μειοψηφία του ενός, δεν σημαίνει πως είσαι τρελός»*
Θυμήθηκα τα πιο πάνω λόγια που διάβασα, σήμερα (2/11) που γιορτάζει ένας πολύ μεγάλος Άγιος των ημερών μας, ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και ομολογητής. Ο Άγιος αυτός έζησε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, την εποχή της αθεΐας και των σύγχρονων διωγμών. Όταν όλος ο κόσμος έσκυβε το κεφάλι μπροστά στον τρόμο, την καταπίεση, την αδίστακτη τυραννία του καθεστώτος αυτός δήλωνε με περίσσιο θάρρος παρόν ομολογώντας δίχως φόβο Χριστό. Ένας ανάμεσα σε χιλιάδες. Ένας αλλά μέγας, γιατί δεν δίστασε να πάει κόντρα στο ρεύμα, ενάντια στην άθεη και αντίχριστη κοσμική εξουσία.
Μια φορά ο Άγιος γέροντας τόλμησε σε μια εκδήλωση να κάψει την 12μετρη φωτογραφία του Στάλιν και το πορτραίτο του Λένιν. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να χτυπηθεί άγρια από το πλήθος και να βρεθεί σχεδόν πεθαμένος με ανοικτό κρανίο και σπασμένα πολλά κόκκαλα. Όταν αργότερα τον ρώτησαν για την πράξη του αυτή τους απάντησε: “Ο Κύριος είπε να μην φτιάχνουμε είδωλα. Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από μένα. Καλοί μου άνθρωποι συνέλθετε! Όσοι άνθρωποι έζησαν σ’ αυτήν τη γη ήταν πάντα χριστιανοί! Εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα; Η δόξα ανήκει μόνο στον Θεό. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και την τρίτη μέρα αναστήθηκε… Τα είδωλα σας δεν θα αναστηθούν ποτέ. Ακόμη κι όταν ζούσαν ήταν νεκρά!”. Αποτέλεσμα της πράξης του αυτής ο πολύχρονος εγκλεισμός σε φυλακές και ψυχιατρικές κλινικές. Ο Άγιος ήταν “εχθρός του λαού”, επικίνδυνος, ανισόρροπος, τρελός. Στο τέλος όμως ο Θεός έκρινε αλλιώς. Τον σαλό (τρελό), τον αλλόκοτο, τον παράξενο, τον αντιδραστικό, Εκείνος τον αγίασε.
Πολλές είναι οι φορές που οι άνθρωποι παρασύρονται σε λάθος δρόμους, άστοχες επιλογές, αδιέξοδες καταστάσεις γιατί δεν έχουν σταθερή πυξίδα ζωής, δεν έχουν ξεκάθαρο στόχο και αναπόφευκτα η καρδιά τους μπερδεύεται και η ψυχή τους παλεύει πελαγωμένη μέσα στα κύματα του κόσμου τούτου της φθοράς. Η πλειοψηφία, η επικρατούσα άποψη το τι λένε και τι πράττουν οι πολλοί δεν ήταν και δεν είναι ποτέ εχέγγυο της αλήθειας.
Ας θυμηθούμε τα σχετικά λόγια του Χριστού: «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησεν ο Πατήρ ημών δούναι υμίν την Βασιλείαν» (Λουκά. Κεφ12,32). Στον Θεό αρκούν οι λίγοι για να διαδώσουν τον λόγο Του. Ας έχουμε υπόψη πως 12 μόνο απλοί άνθρωποι, οι περισσότεροι αγράμματοι ψαράδες, ευαγγέλισαν όλη την οικουμένη. Κι ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι από τη μεριά του, αποτυπώνοντας στο χαρτί τον πόθο της ψυχής του θα εξομολογηθεί: «Αν όλος ο κόσμος βαδίσει προς μια κατεύθυνση, κι ο Χριστός προς την άλλη, εγώ θα πάω με τον Χριστό».
Ας μην ξεχνάμε ποτέ πως το μονοπάτι για τον ουρανό είναι μοναχικό και δύσβατο. Λίγοι είναι αυτοί που το βρίσκουν και το ακολουθούν πιστά μέχρι το τέλος. Γιατί είναι γεμάτο πόνο, πληγές, συκοφαντίες, δάκρυα, αίματα και προδοσίες. Είναι όμως ο μόνος δρόμος που βγάζει στο αέναο φως, την αγιότητα, την ανεκλάτητη χαρά της αιωνιότητας.
© Αλέξης Αλεξάνδρου
* Γουίνστον Σμιθ, ο πρωταγωνιστής του δυστοπικού και προφητικού βιβλίου του Τζωρτζ Όργουελ “1984 “.