Βρισκόταν στο σπίτι του Παπαχριστοδούλου μαζί με τους υπόλοιπους συναγωνιστές του (Μάτση, Σπανό, Λένα κ.ά.). Αφού σηκώθηκε και χόρεψε ένα τσάμικο, εκφώνησε τον ακόλουθο λόγο προς τους αντάρτες του:
«Τώρα που οι Άγγλοι τα έριξαν όλα εναντίον μας, δεν ξέρουμε τί μας επιφυλάσσει ο Αγώνας και η μοίρα του καθενός. Όμως, είτε ζήσουμε είτε πεθάνουμε, ένα πρέπει να είναι μια μέρα το έπαθλο για νεκρούς και ζώντες. Να γίνει η Κύπρος ελληνική και να ζήσει ελεύθερη κι ευτυχισμένη.
Ο Αγώνας δεν είναι πάρε - δώσε. Κι όσοι επιζήσουν, ας μην αναμένουν ή, ακόμα πιο χειρότερο, ας μην επιδιώξουν άλλες ανταμοιβές κι αξιώματα, γιατί οι υπηρεσίες προς την πατρίδα δεν εξαργυρώνονται.
Και πάνω απ' όλα, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αγάπη κι η ομόνοια είναι καθήκον και χρέος προς την πατρίδα. Ο διχασμός υπήρξε πολλές φορές κατάρα της φυλής μας και η διχόνοια παρολίγο να καταστρέψει την Επανάσταση του '21 και να αφανίσει την Ελλάδα.
Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, αποβλήθηκα από την τάξη στο μάθημα της Ιστορίας, γιατί αυθαδίασα υποστηρίζοντας τον Κολοκοτρώνη και τον Δημήτρη Υψηλάντη στη συζήτηση για τον Μαυροκορδάτο και τους πολιτικούς. Αυτά είχα να σας πω και καλά Χριστούγεννα.»