Ἁ­γι­α­σμέ­νη Ἑλ­λά­δα!

 

Γιὰ νὰ μὴν πά­ρω τοὺς πο­λὺ πα­λη­ούς, παίρ­νω δύ­ο τρεῖς ἀ­πὸ ἐ­κεί­νους ποῦ ἀ­γω­νι­σθή­κα­νε γιὰ τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῆς Ἑλ­λά­δας, ποῦ ὅ­πο­τε μι­λᾶ­νε γιὰ τὴ λευ­τε­ριά, μι­λᾶ­νε καὶ γιὰ τὴ θρη­σκεί­α.

Ὁ Ρή­γας Φε­ραῖ­ος λέ­γει: «Νὰ κά­νου­με τὸν ὅρ­κο / ἀ­πά­νω στὸ Σταυ­ρό”. Ἕ­νας ἄλ­λος ποι­η­τὴς γρά­φει: «Γιὰ τῆς πα­τρί­δας τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α / γιὰ τοῦ Χρί­στου τὴν πί­στη τὴν ἁ­γί­α / γι’ αὐ­τὰ τὰ δύ­ο πο­λε­μῶ, / μ’ αὐ­τὰ νὰ ζή­σω ἐ­πι­θυ­μῶ_ / κι ἂν δὲν τὰ ἀ­πο­χτή­σω / τί μ’ ὠ­φε­λεῖ νὰ ζή­σω;»

Τοῦ Σο­λω­μοῦ ἡ ψυ­χὴ εἶ­ναι θρεμ­μέ­νη μὲ τὴ θρη­σκεί­α, γι’ αὐ­τὸ μο­σκο­βο­λοῦ­νε τὰ ποι­ή­μα­τά του ἀ­πὸ δαύ­τη. Κι αὐ­τὴ τὴ μο­σκο­βο­λιὰ τὴ νιώ­θει κα­νέ­νας στὴν Ἡ­μέ­ρα τῆς Λαμ­πρῆς, στὴ Δέ­η­ση τῆς Μα­ρί­ας, στὴ Φαρ­μα­κω­μέ­νη, Εἰς Μο­να­χήν, στὸν Ὕ­μνο τῆς Ἐ­λευ­θε­ρί­ας, στὸ Δι­ά­λο­γο καὶ σὲ πολ­λὰ ἄλ­λα Οἱ ἀ­γράμ­μα­τοι ποι­η­τὲς τῶν βου­νῶν, μέ­σα στὰ τρα­γού­δια ποὺ κά­να­νε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτά­ξει πο­τὲ κα­νέ­νας γραμ­μα­τι­ζού­με­νος, μι­λᾶ­νε κά­θε τό­σο γιὰ τὴ θρη­σκεί­α μας, γιὰ τὸ Χρι­στό, γιὰ τὴν Πα­να­γι­ά, γιὰ τοὺς δώ­δε­κα Ἀ­πο­στό­λους, γιὰ τοὺς ἁ­γί­ους. Πολ­λὲς πα­ροι­μί­ες καὶ ρη­τὰ καὶ λό­γι­α ποὺ λέ­γει ὁ λα­ός μας, εἶ­ναι παρ­μέ­να ἀ­πὸ τὰ γράμ­μα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ἡ Ρω­μη­ο­σύ­νη εἶ­ναι ζυ­μω­μέ­νη μὲ τὴν Ὀρ­θο­δο­ξί­α, γι’ αὐ­τὸ Χρι­στια­νὸς κ’ Ἕλ­λη­νας ἤ­τα­νε τὸ ἴ­διο. Ἀ­πὸ τό­τε ποὺ γι­νή­κα­νε χρι­στια­νοὶ οἱ Ἕλ­λη­νες, πή­ρα­νε στὰ χέ­ρια τους τὴ ση­μαί­α τοῦ Χρί­στου καὶ τὴν κά­να­νε ση­μαί­α δι­κή τους: Πί­στις καὶ Πα­τρίς! Πο­τά­μι­α ἑλ­λη­νι­κὸ αἷ­μα χυ­θή­κα­νε γιὰ τὴν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πὸ τὰ χρό­νι­α του Νέ­ρω­να καὶ τοῦ Δι­ο­κλη­τι­α­νοῦ, ἕ­ως τὰ 1838, ποῦ μαρ­τύ­ρη­σε ὁ ἅ­γι­ος Γε­ώρ­γι­ος ὁ ἐξ Ἰ­ω­αν­νί­νων. Ποιὰ ἄλ­λη φυ­λὴ ὑ­πό­φε­ρε τό­σα μαρ­τύ­ρι­α γιὰ τὸ Χρι­στό; Αὐ­τὸ τὸ ἀ­κα­τά­λυ­το ἔ­θνος ποὺ ἔ­πρε­πε νὰ πλη­θύ­νει καὶ νὰ κα­πλαν­τί­σει τὸν κό­σμο, ἀ­πό­μει­νε ὀ­λι­γάν­θρω­πο για­τί ἀ­πο­δε­κα­τί­σθη­κε ἐ­πὶ χί­λι­α ὀ­χτα­κό­σι­α χρό­νι­α ἀ­πὸ φυ­λὲς χρι­στι­α­νο­μά­χες.

Ἁ­γι­α­σμέ­νη Ἑλ­λά­δα! Εἶ­σαι ἁ­γι­α­σμέ­νη, για­τί εἶ­σαι βα­σα­νι­σμέ­νη. Κι ἡ κά­θε γιο­ρτή σου μνη­μο­νεύ­ει κ’ ἕ­να μαρ­τύ­ρι­ό σου. Τὰ πά­θη τοῦ Χρι­στοῦ τὰ ‘κα­νες δι­κά σου πά­θη, τὰ μαρ­τύ­ρι­α τῶν Ἁ­γί­ων εἶ­ναι δι­κά σου μαρ­τύ­ρι­α. Ὁ δι­κός σου ὁ κλῆ­ρος στά­θη­κε ἡ πί­κρα. Θλί­βε­σαι μὲ τὸν Χρι­στό, θλί­βε­σαι μὲ τὴν Πα­να­γι­ά, μαρ­τυ­ρᾶς μα­ζὶ μὲ τοὺς μάρ­τυ­ρες τῆς πί­στης κι ὁ­λο­έ­να κλαῖς σὰν θρη­νη­τι­κὸ τρυ­γό­νι στὰ ἁ­γι­α­σμέ­να μνη­μού­ρια ποῦ ‘ναι φυ­τρω­μέ­να ἀ­πά­νω τους ἀ­γρι­ο­χόρ­τα­ρα καὶ φλυ­σκού­νι­α.

Πλὴν ἡ θλί­ψη σου ἐ­σέ­να εἶ­ναι κά­ποια θλί­ψη χα­ρο­ποι­ά, γε­μά­τη ἐλ­πί­δα κι ἀ­θα­να­σί­α. «Καὶ γὰρ ἐν ὄ­ψει ἀν­θρώ­πων ἐ­ὰν κο­λα­σθῶ­σιν, ἡ ἐλ­πὶς αὐ­τῶν ἀ­θα­να­σί­ας πλή­ρης» κα­τὰ τὸν Σο­λο­μών­τα. Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ «χα­ρο­ποι­ὸν πέν­θος», ἡ «χαρ­μο­λύ­πη» ποῦ λέ­γει ὁ ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης τῆς Κλί­μα­κος. Εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θι­νὴ χα­ρὰ ποὺ ξα­γο­ρά­ζε­ται μο­νά­χα μὲ τὸν πό­νο.

 Φώ­της Κόν­το­γλου