ΔΕΚΑΕΦΤΑ του Γενάρη 1975. Ήταν, ημέρα Παρασκευή. Ένα τροχοφόρο τεθωρακισμένο άρμα του βρετανικού στρατού, με τα σήματα της UNFICYP στην θωράκισή του, όρμησε εναντίον εκατοντάδων άοπλων μαθητριών και μαθητών, Ελλήνων Κυπρίων διαδηλωτών, έξω από την πύλη της βρετανικής στρατιωτικής βάσης Ακρωτηρίου και σκότωσε τον 18χρονο μαθητή Πανίκο Δημητρίου.
Ήταν, πέντε ήδη μήνες, εκτοπισμένος από τους Τούρκους κατακτητές, πρόσφυγας στη Λεμεσό ο Πανίκος. Ανάμεσα στις 200 χιλιάδες των διά της πολεμικής βίας τους Αττίλα 1974 εκτοπισθέντων Ελλήνων Κυπρίων. Τους οποίους, τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής και οι Τουρκοκύπριοι διατεταγμένοι τρομοκράτες της ΤΜΤ, σε εφαρμογή προσχεδιασμένης εθνοκάθαρσης, εξεδίωξαν Ιούλιο και Αύγουστο 1974 απ’ τις πατρογονικές τους εστίες, στα καταληφθέντα από την 39 και την 28 Μεραρχίες του Αττίλα.
Ο Πανίκος από τον σκλαβωμένο Άγιο Μέμνωνα της Αμμοχώστου,
βρέθηκε πρόσφυγας - τελειόφοιτος στο Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού.
Δ Ι Α Δ Η Λ Ω Ν Ε εκείνη
την Παρασκευή 17.1.1975
στην πύλη της βρετανικής
βάσης Ακρωτηρίου
η μαθητιώσα νεολαία
εναντίον των Εγγλέζων.
Επειδή οι Άγγλοι των εν Κύπρω βρετανικών βάσεων, συνδράμοντας στην εκτέλεση των εντολών της Τουρκίας - Κατακτητή, αποφάσισαν την αεροπορική μεταφορά στην Τουρκία, των συγκεντρωθέντων στο Ακρωτήρι, με διαταγή του Ραούφ Ντενκτάς και της ΤΜΤ, Τουρκοκυπρίων των νοτίων περιοχών του νησιού. Προκειμένου να μεταφερθούν, μέσω Τουρκίας, στις σκλαβωμένες περιοχές της Κύπρου. Και να εγκατασταθούν στα σπίτια και στις περιουσίες των εκτοπισθέντων Ελλήνων Κυπρίων. Προς εφαρμογή του παλαιού σχεδίου της Τουρκίας - ΤΜΤ, για οριστική «ανταλλαγή πληθυσμών».
Τ Η Ν ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ μέρα,
Πέμπτη 16η Ιανουαρίου 1975
σε συνεδρίαση της Ολομέλειάς της
η κυπριακή Βουλή (με τα τότε κόμματα «Ενιαίον» του Γλ. Κληρίδη, «Προοδευτική Παράταξη» των κεντρώων μακαριακών, ΑΚΕΛ του Εζ. Παπαϊωάννου, ΕΔΕΚ του Βάσου Λυσσαρίδη, απόντων των βουλευτών που με τον βουλευτή Ν. Σαμψών συμμετείχαν στην πραξικοπηματική χουντική «κυβέρνηση» της 15ης Ιουλίου 1974, ψήφισε ομόφωνα ότι:
«Η Βρετανία πλέον δεν είναι νοητόν να διατηρεί
και να νέμεται βάσεις και διευκολύνσεις εν Κύπρω».
Την Παρασκευή 17.1.1975 που το τεθωρακισμένο των Εγγλέζων σκότωνε στο Ακρωτήρι τον 18χρονο μαθητή Πανίκο Δημητρίου, οι εφημερίδες της Λευκωσίας έγραφαν τίτλους και άρθρα που έλεγαν ότι: «Έξω αμέσως οι Βρετανοί από την Κύπρο. Να φύγουν και αυτών αμέσως τα στρατεύματα. Να διαλυθούν οι Βάσεις τους και να επιστρέψουν στον δικαιούχο λαό τα κυπριακά εδάφη που διά της βίας κατακράτησαν και τα ονόμασαν κυρίαρχα» («Χαραυγή 17.1.1975)…
ΠΕΡΑΣΑΝ ΕΚΤΟΤΕ 49 χρόνια.
Όχι μόνο δεν έφυγαν «αμέσως» οι Βάσεις των Εγγλέζων, αλλά πέτυχαν κιόλας να τσιμεντωθούν εδώ στο διηνεκές.
Και πέτυχαν να λάβουν από την πολιτική μας ηγεσία και τους εκάστοτε κυβερνήσαντες αυτό το τσιμέντωμα.
Διότι, τα Ηττημένα Μυαλά μας σκαρφίστηκαν κι εμπέδωσαν το σόφισμα ότι «δεν μπορούμε να ανοίξουμε δεύτερο μέτωπο με τους Άγγλους, εφόσον έχουμε το πρώτο μέτωπο με τους Τούρκους».
Αλλ’ όμως, στο πρώτο βέβαια «μέτωπο» φρόντισαν από το 1977 να υψώσουν τη λευκή σημαία της διζωνικής συνθηκολόγησης. Τσιμεντώνοντας έκτοτε, ανεμπόδιστη και ατιμώριτη, τη ντεφάκτο διχοτόμηση.
Στους δε Εγγλέζους, έφτασαν έως την κατάντια να τους προσφέρουν το 2008 διά στόματος του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας και Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ μακαρίτη Δημήτρη Χριστόφια προς τον τότε Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου κ. Γκόρντον Μπράουν (χωρίς βεβαίως την παραμικρή εναντίωση του «αντιπολιτευόμενου» ΔηΣυ), την ανενόχλητη παράταση παραμονής τους στις εν Κύπρω Βάσεις τους, μέχρι που τα “our children and grandchildren” θα επιτύχουν ενδεχομένως να συμφωνήσουν με τα children and grandchildren των Τουρκοκυπρίων ότι θα… ζητήσουν από κοινού την εκδίωξή τους, όπως το εξήγησε κιόλας φωνηέντως ο ίδιος ο μ. Χριστόφιας ως ΠτΔ, Δευτέρα 27.9.2010 και στους Brookings των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα του «αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού», την Ουάσιγκτον…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ