Ὅταν πρέπει κανεὶς νὰ κάνει κάτι, ὁ πιὸ κατάλληλος χρόνος εἶναι τώρα. Ἡ φράση ἀποδίδεται στὸν Γάλλο πρόεδρο Φρανσουὰ Μιττεράν. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀφήνουμε τὸν χρόνο νὰ φεύγει καὶ νὰ χαραμίζεται μὲ τὴν ἀπραξία. Ἐπιβεβαιώνεται τὸ χιλιοειπωμένο «ὁ χρόνος εἶναι χρῆμα» καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ξοδεύεται ἄσκοπα. Εἶναι ἀνεκτίμητος, ἂν καὶ μᾶς παρέχεται δωρεάν.
Εἶναι παράξενο ἀπόκτημα ὁ χρόνος. Μᾶς ἀνήκει καὶ ταυτόχρονα δὲν μᾶς ἀνήκει. Μᾶς ἀνήκει, ἀφοῦ καὶ τίποτε ἄλλο νὰ μὴν ἔχει κανεὶς στὴ ζωή του, χρόνο πάντως ἔχει. Ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν μᾶς ἀνήκει. Μποροῦμε νὰ τὸν χρησιμοποιήσουμε, ὄχι ὅμως νὰ τὸν ἀποταμιεύσουμε.
Μποροῦμε νὰ τὸν ξοδέψουμε, μὰ ἀπ’ ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ τὸν χάσουμε, δὲν μποροῦμε νὰ τὸν πάρουμε πίσω. Τὸ χθὲς εἶναι μιὰ ἐπιταγὴ χωρὶς ἀντίκρυσμα πλέον.
Ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον δὲν εἶναι στὸ χέρι μας. Τὸ περιμένουμε, ἀλλὰ δὲν ξέρουμε ἂν θὰ μᾶς ἔλθει. Εἶναι μιὰ μεταχρονολογημένη ἐπιταγή. Μιὰ ἐλπιζόμενη πραγματικότητα, μιὰ ἀμφίβολη προοπτική.
Ζεστὸ χρῆμα εἶναι μόνο τὸ παρόν. Ἔχει δίκιο κάποιος ποὺ λέει, ὅτι ὁ χρόνος εἶναι τὸ νόμισμα τῆς ζωῆς σου. Εἶναι τὸ μοναδικὸ σίγουρο νόμισμα ποὺ ἔχεις καὶ μόνο ἐσὺ ἀποφασίζεις πῶς θὰ τὸ ξοδεύεις. Ὁ χρόνος εἶναι ὁ θησαυρός σου.
Ὅμως κανένας θησαυρὸς δὲν εἶναι ἀκένωτος. Καὶ ἐξαφανίζεται γρήγορα, ὅταν σπαταληθεῖ ἀσυλλόγιστα. Ἔτσι καὶ ὁ χρόνος δὲν εἶναι ἀνεξάντλητος.
Λέει ὁ μύθος, ὅτι κάποιος βασιλιὰς ἔκανε κάποτε ἕνα δῶρο σὲ ὅλους τοὺς ὑπηκόους του: Ἕνα σακουλάκι γεμάτο χρυσὰ νομίσματα. Μὲ τὸ ἴδιο ποσὸ γιὰ ὅλους: 8.760 χρυσὰ νομίσματα. Καὶ εἶπε ὅτι μπορεῖ νὰ τὰ χρησιμοποιήσει ὁ καθένας κατὰ τὴν κρίση του. Ἐντελῶς ἐλεύθερα. Ἔτσι πολλοὶ μὲ σωστὴ καὶ συνετὴ χρήση ἐξασφάλισαν τὴ ζωή τους μιὰ καὶ καλή. Κάποιοι ἄλλοι ὅμως ἔκαναν κάτι πρωτάκουστο. Κάθισαν στὴν ἄκρη τοῦ ποταμοῦ καὶ ἕνα-ἕνα πέταξαν στὰ νερά του ὅλα τὰ χρυσὰ νομίσματα!
Τὰ 8.760 χρυσὰ νομίσματα εἶναι οἱ ὧρες ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεὸς κάθε χρόνο. Καὶ πολλοὶ μοιάζουμε μὲ αὐτοὺς ποὺ πέταξαν τὸν θησαυρὸ στὸ ποτάμι. Ἀφήνουμε τὶς πολύτιμες ὧρες ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεὸς νὰ περνοῦν ἐντελῶς ἀνεκμετάλλευτες.
«Μεγάλη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ τὸ εἶναι ἡμᾶς εἰς τὸν κόσμον τοῦτον». Τὸ ὅτι βρισκόμαστε στὸν κόσμο αὐτόν, τὸ ὅτι ζοῦμε ἀκόμα, εἶναι μεγάλη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, λένε οἱ ἅγιοι (ἀββᾶς Δωρόθεος, Διδασκαλία ΙΒ΄, 125). Ὁ χρόνος ποὺ μᾶς δόθηκε εἶναι ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς Θείας Χάρης. Ὄχι κάτι ποὺ τὸ κατέχουμε ἀπὸ μόνοι μας. Ὁ χρόνος τῆς ἐξόδου μας ἀπὸ τὸν κόσμο εἶναι στὸ χέρι τοῦ Θεοῦ καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ὁποιαδήποτε στιγμή. Ζοῦμε μὲ χρόνο δανεικό. Χάρη μᾶς κάνει ὁ Θεὸς καὶ εὐδοκεῖ νὰ ζοῦμε ἀκόμα. Ὅπως δίνεται χάρη σὲ ἕναν μελλοθάνατο.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀνανεώνει συνεχῶς τὸν χρόνο μας γιὰ ἕνα καὶ μοναδικὸ σκοπό: Νὰ προλάβουμε νὰ πολιτογραφηθοῦμε στὴ Βασιλεία του. Ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ μᾶς ἕνας τόπος γιὰ νὰ ζήσουμε καὶ νὰ ξεκουραστοῦμε αἰώνια. «Ἀπολείπεται σαββατισμὸς τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ». Μέχρις ὅτου «τὸ σήμερον καλεῖται», ὅσο διαρκεῖ ἡ ἐπίγεια ζωή μας, πρέπει νὰ κάνουμε τὸ πᾶν γιὰ νὰ φτάσουμε στὸν τόπο τῆς ἀληθινῆς μας ἀνάπαυσης.
Τὸ μόνο ποὺ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὸν δρόμο μας εἶναι ἡ ἁμαρτία. Κάθε στιγμὴ ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεός, εἶναι εὐκαιρία νὰ πράξουμε τὸ ἀγαθό. Νέα εὐκαιρία γιὰ μετάνοια. «Ἄρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχωμεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας… Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐσπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Ἑβρ. 4, 9. 3, 13. Γαλ. 6, 10. Β΄ Κορ. 6, 2).
Ὁ χρόνος δὲν θὰ εἶναι πάντα στὸ χέρι μας. Εἶναι ὁ ἀληθινός μας θησαυρός, ἂς μὴν τὸν ἐξανεμίσουμε ἀνόητα.
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 474, Ἰαν. 2023)
Του π. Δημητρίου Μπόκου