Ἡ ὄμορφη καί ὀρεινή Ραψάνη καυχᾶται γιά τή μεγαλώνυμη σχολή της, γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμπορίου σέ ὅλους τους τομεῖς , γιά τήν οἰκονομική της ἀκμή , τήν παραγωγή μέχρι καί σήμερα τοῦ ἐξαίρετου κρασιοῦ, γιά τά μοναστήρια της, τά μνημεῖα της, τίς πολλές της ἐκκλησίες, πού τήν ἔκαναν πραγματικά πόλο ἕλξεως γιά ὅλη τήν περιοχή τοῦ κάτω Ὀλύμπου. Μά πιό πολύ ἀπ’ ὅλα καυχᾶται γιά τό Νεομάρτυρά της καί Διδάσκαλο τοῦ Γένους μας, τόν Ἅγιο Γεώργιο τό Θαυματουργό, τόν ἐκλεκτό γόνο τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς κωμοπόλεως, πού ἔχυσε τό αἷμα του γιά τόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.
Ὁ Νεομάρτυς Γεώργιος, τό καύχημα ὅλης της τοπικῆς Ἐκκλησίας, γεννήθηκε στήν Ραψάνη τό 1798 ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, τό Χατζηλάσκαρη καί τή Σμαράγδα Σακελλαρίδου. Στή γενέτειρα του ἔλαβε τήν ἐγκύκλιο μόρφωση, ἀποφοιτήσας καί ἀπό τήν Ἀνώτατη Σχολή τῆς Ραψάνης γύρω στά 1816 καί ἐν συνεχείᾳ ἄσκησε στόν τόπο του τό λειτούργημα τοῦ γραμματοδιδάσκαλου μέ ἕναν ἰδιαίτερο ζῆλο, μέ νεανικό σφρῖγος, μέ πίστη στό Θεό, τήν ὁποία πίστη μετέδιδε καί στούς νεαρούς μαθητές του, δημιουργώντας μέσα στίς νεανικές τους καρδιές, ζωηρά καί ἐθνικά βιώματα. Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ Ραψάνη εἶχε ἀπό τότε μεγάλη ἐμπορική καί βιομηχανική ἀνάπτυξη καί παράλληλα ὑψηλή πνευματική ἄνθιση καί τά σχολεῖα της ἔδιναν ἰδιαίτερο βάρος στήν καλλιέργεια τῶν γραμμάτων , ἀλλά καί στή διαμόρφωση ἰσχυρῶν προσωπικοτήτων. Ἀποτελοῦσε μορφή καυχήσεως γιά ἕνα γονέα νά ἀποστέλλει γιά σπουδές τόν υἱό του στή Ραψάνη. Ἔτσι καί ἕνας ἀπό τούς Ὀθωμανούς κατοίκους τῆς κωμοπόλεως Δερελί (σημερινοί Γόνοι), ἐπιθυμώντας ὁ υἱός του νά τύχει ἀξιόλογης παιδείας τόν ἀπέστειλε οἰκότροφο σέ φίλο του πού διέμενε στή Ραψάνη. Ἄρχισε ἔτσι τό τουρκόπουλο νά παρακολουθεῖ καί νά μαθαίνει τά στοιχειώδη γράμματα, μαζί μέ τά ἑλληνόπουλα, στά πόδια τοῦ γραμματοδιδάσκαλου Γεωργίου.
Ὁ μικρός ἀγαρηνός προσαρμόστηκε σύντομα στό κλίμα τοῦ σχολείου καί συναγωνιζόταν τούς συμμαθητές του, ἐνθαρρυνόμενος ἀπό τό διδάσκαλό του, ἀλλά καί ἀπό τήν ὅλη κατάσταση πού γοήτευσε τή νεανική του ψυχή. Γι’αὐτό καί δέν ἄργησε νά φανεῖ ἡ καλή ἀλλοίωση τοῦ μικροῦ τουρκόπουλου στά φρονήματα, στά πιστεύω καί στό χαρακτήρα του ἀκόμη. Ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία καλλιεργοῦσε τό πνεῦμα του καί ὁ ἔνθεος ζῆλος τοῦ διδασκάλου του κατακτοῦσε σιγά-σιγά τήν παιδική του ψυχή. Ἔφτασε μάλιστα νά ἐκφράζεται δημόσια ὁ μικρός ἀγαρηνός μέ ἰδιαίτερη ἐκτίμηση γιά τά ἱερά καί τά ὅσια των Ρωμιῶν, ἀντιδιαστέλλοντας τα μέ τά τῶν ὁμοεθνῶν του, τά ὁποῖα τώρα τά ὑποτιμοῦσε καί τά περιφρονοῦσε. Κι αὐτό, γιατί ὁ πιστός διδάσκαλος τῆς Ραψάνης Γεώργιος εἶχε ἐμφυτεύσει μέσα στή ψυχή του τόν Ἰησοῦ χριστό, τό μοναδικό Σωτήρα ὅλου του κόσμου.
Στόν κόσμο ὅμως τῶν ἀγαρηνῶν πλεόναζε τώρα πιά τό μῖσος γιά ἐκδίκηση καί τιμωρία. Δέν ἄντεχαν αὐτή τή ντροπή. Ἕνα τουρκόπουλο ἕτοιμο νά ἀπαρνηθεῖ τήν πίστη του καί νά ἀλλαξοπιστήσει! Γί΄ αὐτό, διψασμένοι γιά ἐκδίκηση ξεχύθηκαν στούς δρόμους τῆς Ραψάνης γιά νά ἀναζητήσουν τόν ἔνοχό της προσβολῆς. Ποιός ἦταν αὐτός; Ὁ Ἑλληνοδιδάσκαλος τῆς σχολῆς, ὁ νεαρός διάκονος τῆς παιδείας καί τῶν γραμμάτων τῶν ἑλληνικῶν, τό παλικάρι τῆς Ραψάνης, ὁ Γεώργιος. Τόν ἐντοπίζουν στό σχολεῖο τῆς Ραψάνης. Τόν σέρνουν σιδεροδέσμιο γιά τά περαιτέρω στόν Τύρναβο, ὅπου ἀπό τό 1811 εἶχε τήν ἕδρα του ὁ διορισμένος σατράπης τῆς Θεσσαλίας, Βελῆ Πασᾶς. Ἡ κατηγορία μιά καί μοναδική, ἀλλά ἡ πλέον ἰσχυρή: ἐκχριστιανισμός μουσουλμανόπαιδος! Ἡ διαδικασία ἦταν σύντομη καί τελεσίδικη, τό ἀποτέλεσμα ἀκριβῶς τό προβλεπόμενο: θάνατος- ἐκτέλεση διά βασανισμοῦ! Καί τό μαρτύριο ἄρχισε! Ὁ πόνος τῶν γονέων τοῦ Γεωργίου βαρύς. Ὁ κόσμος τῶν γραμμάτων καί τῆς παιδείας θλίβεται. Ἡ κωμόπολη τῆς Ραψάνης πνίγεται στά δάκρυα. Μιά βουβή σιωπή ἁπλώνεται παντοῦ. Καί ὁ Γεώργιος ρίχνεται γυμνός σέ πυρακτωμένο λουτρό. Τόν τρυποῦν μέ σιδερένια νύχια. Τοῦ καρφώνουν πέταλα στά πόδια. Τόν διαπομπεύουν σέ ὅλη τήν πόλη τοῦ τυρνάβου. Τόν καρφώνουν σέ τετράγωνο στύλο, ἴσο στό ὕψος του μέ τό Μάρτυρα. Τόν περιτυλίγουν μέ σχοινιά βουτηγμένα στήν πίσσα, στό ἀκάθαρτο πετρέλαιο καί σέ ἄλλα ἐλαιώδη καί οἰνοπνευματώδη ποτά καί τόν παραδίδουν στή φωτιά.
Ὅμως ,ὦ τοῦ θαύματος, δέν καίγεται οὔτε μιά τρίχα τοῦ Μάρτυρος. Αὐτό ἐξόργισε πιό πολύ τους Ὀθωμανούς, οἱ ὁποῖοι στό τέλος τόν ἀποκεφαλίζουν καί τόν καταστρέφουν ἔτσι μέ τό μαρτύριο τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἦταν στίς 5 Μαρτίου τοῦ 1818, ὅταν ὁ ἀθλητής τῆς πίστεως Γεώργιος, ἀφοῦ μαρτύρησε καί ὁμολόγησε τό ὄνομα Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, σέ ἡλικία μόλις 20 ἐτῶν, παρέδωσε τήν ψυχή του στό Νυμφίο Χριστό καί πορεύτηκε πρός τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ἐπουράνιο και ἀτελεύτητο. Καί ἡ γέφυρα τοῦ τυρνάβου, πού τόν ἴδιο χρόνο δέχθηκε καί τό μαρτύριο τοῦ πολιούχου της Ἁγίου Γεδεῶν τοῦ Θαυματουργοῦ, βάφτηκε μέσα στό νεανικό, μαρτυρικό αἷμα τοῦ καλλινίκου ἀθλητοῦ τῆς πίστεως Γεωργίου.
Στό σημεῖο αὐτό, πλησίον της γέφυρας τοῦ Τυρνάβου, ἐνταφιάστηκε ὁ Νεομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας. Καί μάλιστα, τήν πρώτη νύχτα τοῦ ἐνταφιασμοῦ, οἱ Τοῦρκοι σκοποί τῶν στρατώνων ἀντίκρισαν μιά οὐρανομήκη στήλη φωτός νά σημαδεύει τόν τάφο τοῦ Νεομάρτυρος. Τήν ἑπόμενη ἐνημέρωσαν τούς προϊσταμένους τους καί ἐκεῖνοι ἀφοῦ διαπίστωσαν τήν ἰσχυρή αὐτή φωτοφάνεια καί κατά τή δεύτερη νύχτα, ἀνέφεραν τό παράδοξο αὐτό γεγονός στό Βελῆ Πασᾶ, ὁ ὁποῖος διέταξε νά ἔλθουν τό συντομότερο ἀπό τή Ραψάνη οἱ συγγενεῖς τοῦ Νεομάρτυρος γιά νά ξεθάψουν καί νά παραλάβουν τό ἱερό του σκήνωμα, πρᾶγμα τό ὁποῖο καί ἔγινε. Μέ ἰδιαίτερη εὐλάβεια, συγκίνηση καί κατάνυξη τά ἅγια λείψανα μετακομίσθηκαν στήν Ραψάνη, ὅπου τιμῶνται μέχρι σήμερα ἀπό τούς πιστούς ἀξιοχρέως.
Αὐτό εἶναι τό φωτεινό παράδειγμα ἑνός Νεομάρτυρος τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας πού μέ τήν ἔνθεη ἀφοσίωσή του στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί μέ τήν ἄσβεστη φλόγα τῆς ψυχῆς του, κατηύθυνε τίς ψυχές τῶν μαθητῶν του στήν ἀλήθεια τῆς Πίστεως μας τῆς Ἁγίας, στή σωτηρία καί τόν ἁγιασμό. Καί δέν δίστασε νά φτάσει μέχρι καί τοῦ φρικτοῦ μαρτυρίου, μέχρι καί τόν ἀποκεφαλισμό, γιά τή δόξα τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.
Ἡ μνήμη του τελεῖται κάθε χρόνο πανηγυρικά στή Ραψάνη στίς 5 Μαρτίου, καί προστρέχουν ἐκεῖ πιστοί ἀπ’ ὅλη τή γύρω περιοχή τοῦ κάτω Ὀλύμπου, ἀλλά καί οἱ ἁπανταχοῦ Ραψανιῶτες γιά νά πάρουν τήν εὐλογία τοῦ δικοῦ τους Ἁγίου, τοῦ προστάτου τους καί προστάτου μας Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐκ Ραψάνης καταγομένου καί ἐν Τυρνάβῳ μαρτυρήσαντος καί τελειωθέντος γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.