Όχι στην υποταγή στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη. Αντίσταση του Ελληνισμού στην κατοχική Τουρκία

Θεοφάνης Μαλκίδης*

Όχι στην υποταγή στην Κύπρο, στο  Αιγαίο, στη Θράκη.

Αντίσταση του Ελληνισμού στην κατοχική Τουρκία 

Η ελληνική ιστορία δίνει πάντα έμπνευση για το παρόν και το μέλλον μας. Αντλείς παραδείγματα, πρότυπα και σύμβολα, κατανοείς τα λάθη και προχωράς με ό,τι πιο σπουδαίο έχει γεννήσει αυτός ο τόπος.

Στο τέταρτο βιβλίο του, ο  Ηρόδοτος αναφέρεται στους  Πέρσες που  ζητούσαν «γην καί ύδωρ» απ’ τις πόλεις και τους λαούς που τους παραδίδονταν και ειδικότερα  στην απάντηση του Βασιλιά Ιδαθύρσου των Σκυθών προς τον Βασιλιά Δαρείο. Στο πέμπτο βιβλίο, ο πατέρας της Ιστορίας, γράφει για τον  Δαρείο ο οποίος  στέλνει αγγελιαφόρους οι οποίοι  ζητούν «γην και ύδωρ»  από τον Βασιλιά Αμύντα των Μακεδόνων, ενώ  στο έκτο βιβλίο, αναφέρεται στους αγγελιαφόρους που φτάνουν σε όλη την Ελλάδα που ζητούν την παράδοσή της με τις λέξεις αυτές.

Από τις αρχές του 20ου  αιώνα με το σχεδιασμό, την οργάνωση και την εκτέλεση της Γενοκτονίας από το Οθωμανικό κράτος και στη συνέχεια από το καθεστώς του δασκάλου του Χίτλερ Μουσταφά Κεμάλ ξεκίνησε το σχέδιο εξαφάνισης του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου, της Θράκης, της Καππαδοκίας. Στη συνέχεια η Τουρκία εξελισσόμενη σε ένα μόρφωμα με φασιστικά και ρατσιστικά στοιχεία, επεδίωξε και κατάφερε να εξαφανίσει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Τενέδου και της Ίμβρου με μεθόδους Ολοκαυτώματος που κατέληξαν σε «νύχτες κρυστάλλων» («Σεπτεμβριανά»), οικονομικό στραγγαλισμό και απελάσεις, ενώ η Κύπρος ήταν αυτή που δέχτηκε εν τέλει και τη στρατιωτική έκφραση του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού.

Η  Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη αποτελούν πλέον το σχετικό Τουρκικό επεκτατικό δόγμα με θεωρίες και πρακτικές για «Γαλάζια Πατρίδα» και «Στρατηγικό βάθος» που είναι αντιγραφή και εξέλιξη της θεωρίας του ζωτικού χώρου του Χίτλερ και των Ναζί. Συνεπώς η παρούσα κατάσταση με προβολή τα ενεργειακά, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, το μεταναστευτικό, την υφαλοκρηπίδα, τον εναέριο χώρο και μία σειρά από σχετικά ζητήματα που προβάλλει η Τουρκία, δεν είναι παρά η μετεξέλιξη των παραπάνω σημαντικών θεμάτων εθνικής κυριαρχίας που όπως γνωρίζουμε οδήγησε στον ακρωτηριασμό κρατών προς εξευμενισμό του θηρίου και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στις σφαγές και στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας.

Εδώ και καιρό με όρους Γκέμπελς τίθεται ως  μοναδική οδός, για τον Ελληνικό λαό, η συζήτηση για την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο, για «λύση» στην Κύπρο, για «παραχωρήσεις» στη Θράκης. Πιο συγκεκριμένα με δηλώσεις όπως «και οι Τούρκοι έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο, να μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο, το Καστελόριζο ανήκει στην ανατολική Μεσόγειο, και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει, μπορεί να γίνει συνεκμετάλλευση με την Τουρκία στο Αιγαίο, μπορεί στη Χάγη να χάσουμε την ΑΟΖ του Καστελλόριζου, αλλά θα κερδίσουμε της Ρόδου, έχει σύνορα η θάλασσα, η Ελλάδα μικρή Οθωμανική επαρχία» και άλλα συναφή γίνεται η ανάλογη προετοιμασία.

Πρέπει  να γίνει ξεκάθαρο αφού ετοιμάζεται ως διαπίστευση της εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο,  η προσφυγή στη Χάγη, τα εξής  Το Διεθνές Δικαστήριο είναι πολιτικό εξάρτημα και ειδικότερα,  οι δικαστές του δικαστηρίου «με βάση τα προσόντα τους» δηλαδή διορίζονται ανάλογα με τα συμφέροντα, ενώ η γνωμοδότησή του αφορά μόνο νομικά ζητήματα και όχι πολιτικά, όπως είναι αυτά που βάζει η Τουρκία.

Εάν η Ελλάδα εναποθέσει στα χέρια του Δικαστηρίου την εθνική της κυριαρχία κινδυνεύει να χάσει κατά ποσοστό εδάφη-νησιά, αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα), εναέριο χώρο (FIR), και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ή ό,τι απαιτήσει η Τουρκία, έχοντας επιπλέον υπόψη τη Σύνοδο της Μαδρίτης ( Ιούλιος 1997), όπου η Ελλάδα αναγνώρισε «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας»  στο Αιγαίο και παραιτήθηκε από ενέργειες «χωρίς την συγκατάθεση της Τουρκίας» και το Ελσίνκι, (10/12/1999) , όπου η Ελλάδα υπέγραψε το κείμενο συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου η χώρα μας αποδέχτηκε «όλες τις εκκρεμούσες συνοριακές διαφορές και άλλα σχετικά θέματα».

Επιπλέον η Ελλάδα με δήλωσή της, 1994, αναγνώρισε ως υποχρεωτική τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, υπό την αίρεση της αμοιβαιότητας, αντίθετα η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη γενική δικαιοδοσία ενώ είναι γνωστόν ότι δεν έχει υπογράψει ούτε τη Σύμβαση περί Δικαίου της θάλασσας (1982) . Οπότε με ποιο δίκαιο θα δικάσει η Χάγη τον μονομερή (!) διαμοιρασμό του Αιγαίου και της ελληνικής ΑΟΖ –αφού η Ελλάδα δεν διεκδικεί κάτι από την Τουρκία;

Εγρήγορση λοιπόν και προετοιμασία της κοινωνίας, της παιδείας, της πολιτικής, των θεσμικών μηχανισμών, του λαού, του έθνους για ό,τι έχει σχέση με το Τουρκικό πρόβλημα. H συνεχής επίκληση του Διεθνούς Δικαίου έχει όρια και προϋποθέσεις. Δεν μπορεί για παράδειγμα η καθημερινή εισβολή της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη να ονομάζεται «πολιτική ασύλου» ή οι συμμαχίες και οι εξαρτήσεις χωρών από την Τουρκία, όπως η Αλβανία, τα Σκόπια, η Λιβύη, να αποσιωπούνται.

Το να επικαλείσαι το διεθνές δίκαιο δεν είναι πανάκεια.  Το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο πριν ακριβώς είκοσι χρόνια   και η επιβολή της  «λύσης»  που δεν είχε καμία σχέση με δημοκρατία, διεθνές δίκαιο  και ανθρώπινα δικαιώματα που συχνά –πυκνά επικαλείται αυτό το «δίκαιο», είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση . Το ίδιο γίνεται και στο Αιγαίο και στη Θράκη.

Ο σεβασμός και η επίκληση του διεθνούς δικαίου πρέπει να μετουσιώνεται σε πρωτοβουλίες και προετοιμασία ισχυρής άμυνας προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας,  οι οποίες οφείλουν προστατεύουν τα εθνικά μας συμφέροντα. Είναι σίγουρο ότι χρειάζεται λειτουργική και πρακτική αντιμετώπιση των εξαιρετικής σημασίας για τη συνέχειά μας ζητημάτων. Ο Ελληνισμός δεν έχει καμία σχέση με την Ύβρη και τον ευτελισμό, με την παράδοση για λίγα χρόνια «ειρήνης»….

 

Επιπλέον δεν υπάρχουν χαμένες ευκαιρίες στην πολιτική. «Να τα βρούμε στο Αιγαίο, στην Κύπρο και τη Θράκη, μέχρι να χορτάσει το θηρίο και μετά βλέπουμε». Κάπως έτσι δε ξεκίνησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος όταν οι μεγάλες δυνάμεις έκαναν συμφωνία με το Χίτλερ και έδωσαν Πολωνία,  Τσεχοσλοβακία,  Αυστρία, αλλά εν τέλει το αποτέλεσμα ήταν άλλο;

 

Είναι ξεκάθαρο πως έχουμε εισέλθει σε μια διαφορετική περίοδο διεξαγωγής των αντιπαραθέσεων μεταξύ των κρατών, εν προκειμένω μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, όπως για παράδειγμα ο συνεχής πόλεμος νεύρων με εμπρηστικές δηλώσεις, τους χάκερς που κατεβάζουν ιστοσελίδες, την εισβολή με πρόσχημα το μεταναστευτικό – προσφυγικό, τα κατασκοπευτικά drones, τα fake news μέσω διαδικτύου, τη «συναλλακτική διπλωματία» που αφορά την οικονομία των διεθνών σχέσεων, την εξωτερική πολιτική της ενέργειας, των φυσικών πόρων, της θάλασσας, του αέρα…

Η Ελλάδα οφείλει και πρέπει να προστατεύει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η αυτονόητη πολιτική και διπλωματική πρωτοβουλία της Ελλάδας είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, ενώ είναι βέβαιο ότι δεν βοηθούν κινήσεις όπως η μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο ή η μερική οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με την Αίγυπτο που αναδεικνύουν το μη ρυθμιζόμενο ζήτημα και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα από την Τουρκία υπέρ της ύπαρξης «ειδικών περιπτώσεων-περιστάσεων» στο Αιγαίο ή την Ανατολική Μεσόγειο.

Καμία υποχώρηση έναντι της κατοχικής Τουρκίας, όχι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, όχι στην  ομοσπονδία στην Κύπρο, αποτροπή της καθημερινής εισβολής στη Θράκη και το Αιγαίο. 

« Γη και Ύδωρ» δε θα δώσουμε !

 

*Το κείμενο αποτελεί μέρος της ομιλίας στην εκδήλωση  για τη συμπλήρωση είκοσι ετών  από το ΟΧΙ στο <<Σχέδιο Ανάν>>. Λευκωσία , 20  Απριλίου  2024