Η γενοκτονία των Ελλήνων
Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη(*)
Ο αφανισμός της ακμάζουσας ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, τον Σεπτέμβριο του 1955, και στη συνέχεια των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου, είναι ενταγμένος στο ευρύτερο πλαίσιο της γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής, που δεν σταμάτησε ποτέ και που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, με την προσπάθεια του ολοκληρωτικού αφανισμού των ιδιαίτερων πολιτισμικών στοιχείων γηγενών ελληνικών πληθυσμών, σε όλη την επικράτεια του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Σε περιόδους κρίσεων, οι γενοκτονικές πρακτικές και μέθοδοι ήταν απροκάλυπτα ωμές και αποσκοπούσαν στη φυσική εξόντωση των Ελλήνων. Πολλά χρόνια πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, η βιολογική εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στον Πόντο και στην υπόλοιπη Μικρασία, αλλά και στην Ανατολική Θράκη, σχεδόν εξαφάνισε την ελληνική παρουσία στα μέρη αυτά.
Σήμερα, το ταυτοτικό κίνημα που αναπτύσσεται στις πατρογονικές εστίες του Ελληνισμού της Ανατολής οδηγεί την Τουρκία σε άλλες πρακτικές, αφού είναι και σχετικά δύσκολο γι᾽ αυτήν να κάνει τα ίδια, σε ένα περιβάλλον όπου υποτίθεται πως τα ανθρώπινα δικαιώματα διασφαλίζονται με διεθνείς συνθήκες. Η γενοκτονία εφαρμόζεται πλέον με μεθόδους που αποσκοπούν στην αποεθνικοποίηση των πληθυσμών αυτών. Και αν ο όρος «γενοκτονία» ακούγεται ίσως υπερβολικός στις μέρες μας, θα ήταν χρήσιμο να ακούσουμε πώς ακριβώς τον προσδιόριζε ένας από τους κατ᾽ εξοχήν ιστορικούς μελετητές του εβραϊκού ολοκαυτώματος, ο Yehuda Bauer, το 1984:
«Γενοκτονία είναι η σχεδιαζόμενη καταστροφή, όπως αυτή συνετελέσθη από τα μέσα ήδη του δέκατου ένατου αιώνα, μιας φυλετικής, εθνικής ή εθνοτικής ομάδας, με τους ακόλουθους τρόπους:
(α) επιλεκτική μαζική δολοφονία της ελίτ ή τμημάτων του πληθυσμού,
(β) εξάλειψη του εθνικού (φυλετικού, εθνοτικού) πολιτισμού και της θρησκευτικής ζωής με αφετηρία την πρόθεση “απεθνικοποίησης”,
(γ) υποδούλωση, με την ίδια ακριβώς πρόθεση,
(δ) καταστροφή της εθνικής (φυλετικής, εθνοτικής) οικονομικής ζωής, με την ίδια πρόθεση,
(ε) βιολογικό αποδεκατισμό μιας πληθυσμιακής ομάδας με απαγωγές παιδιών, ή την παρεμπόδιση μιας φυσιολογικής οικογενειακής ζωής, με την ίδια πρόθεση».
Αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος ότι στο σημερινό τουρκικό κράτος, όπου μάλιστα κυριαρχεί η ισλαμική κουλτούρα, εφαρμόζονται οι περισσότερες από τις παραπάνω μεθόδους, που αποσκοπούν στην ομογενοποίηση των μειονοτικών ομάδων της τουρκικής επικράτειας με την επιβολή του τουρκισμού.
Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Θεοφάνης Μαλκίδης στο έργο του «Η Γενοκτονία των Ελλήνων – Ύβρις, Άτις, Νέμεσις, Τίσις(**)» (εκδ. περιοδικού «Ενδοχώρα»):
«Σε μία περίοδο όπου λαοί υφίστανται (νέα) εγκλήματα εις βάρος τους πρέπει να γίνει άμεσα το καθοριστικό βήμα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας εναντίον του Ελληνισμού. Οι θύτες, οι ένοχοι, οι τουρκικοί κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί, οι οποίοι επιδίωξαν με τη βία την εξαφάνιση του Ελληνισμού, έχουν την υποχρέωση να αναγνωρίσουν το έγκλημα, όπως το ίδιο πρέπει να πράξει και η διεθνής κοινότητα. Από την άλλη πλευρά, ο ελληνικός λαός, οι διασωθέντες του εγκλήματος και η Ελληνική Δημοκρατία, έχουν το νόμιμο και το ηθικό δικαίωμα να απαιτήσουν την αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος τους. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία, όταν πάνω του 1.000.000 Ελλήνων της καθ᾽ ημάς Ανατολής δολοφονήθηκε, όσο περισσότερο χρονικό διάστημα τα γεγονότα μένουν στο περιθώριο, στο σκοτάδι και τη λήθη, τόσο πιο έντονη είναι η ανάγκη για αναγνώριση. Αναγνώριση η οποία αποτελεί καταδίκη του απαράγραπτου εγκλήματος της Γενοκτονίας, αναγνώριση που αποτελεί επιβεβαίωση της απαίτησης του Ελληνικού λαού να αποδοθεί Δικαιοσύνη».
ΠΗΓΗ: εφημ. Δημοκρατία, 6.9.2023. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 7.9.2023.
(*) Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
(**) τίσις (< ρ. τίνω) = απότιση, ανταπόδοση, εκδίκηση - βλ. Όμηρ.