Διάλογος πρῶτος
Σά νά μήν ὑπήρξαμε ποτέ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τά βάθη.
Οὔτε πού μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιά τό ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θά περάσει
χαρτοπαίζοντας μέ τό θάνατο στά ψέματα.
Καί λέγαμε πώς δέν ἔχει καιρό ἡ ἀγάπη
νά φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσική
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δέν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σῴζων ἑαυτόν σωθήτω.
Θά σωθοῦμε ἀπό μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μέ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλά
μέ τῶν καλύκων τήν περισυλλογή
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στήν καρδιά σας.
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δέν ἔχει ἡ ἁπαλή ψυχή βραχώδη πάθη
καί πάντα λέει τό τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θά γυρίσουμε στήν ὀμορφία
μία μέρα…
Μέ τή θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θά ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχή τή μοναξιά της.
Ἡ νύχτα με συμφέρει
Πράγματι ἡ νύχτα με συμφέρει.
Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τις φιλοδοξίες· ὕστερα
διορθώνει τις σκέψεις· ἔπειτα
συμμαζώνει τη θλίψη και την κάνει ὑποφερτότερη
τη σιωπή με σέβας ἀνατέμνει·
ἐξαίρει τήν ὄσφρηση μά προπάντων ἡ νύχτα περιζώνει.