Ὁ Χριστιανισμὸς προϋποθέτει κοινὴ ζωή. Οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ θεωροῦν ἀλλήλους «ἀδελφοὺς» (πράγματι αὐτὸ ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα ὀνόματά τους), μέλη μιᾶς κοινότητας, στενῶς συνδεδεμένα μεταξύ τους. Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ἀδελφικὴ ἀγάπη πρέπει νὰ ὰποτελεῖ τὸ πρῶτο σημεῖο καθὼς καὶ τὴν πρώτη ἀπόδειξη τῆς μαρτυρίας αὐτῆς τῆς κοινότητας. Ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ ποῦμε : ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι κοινότητα, ἑταιρεία, ἀδελφότητα, «κοινωνία». Θεωρούμενος ὡς μία πρώτη προσέγγιση, ἕνας τέτοιος ὁρισμὸς μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει πολύ. Ἀλλὰ εἶναι φανερὸ ὅτι πρέπει νὰ τὸν προσδιορίσουμε καὶ νὰ τὸν χαρακτηρίσουμε καλλίτερα, διότι ἀποσιωπᾶ ἕνα καίριο στοιχεῖο.
Πράγματι, θὰ διερωτηθεῖ κάποιος σὲ τὶ εἶναι θεμελιωμένη καὶ ριζωμένη αὐτὴ ἠ ἑνότητα, αὐτὸς ὁ σύνδεσμος τῶν πολλῶν, ποὺ πρέπει μάλιστα νὰ εἶναι τόσο στενὸς καὶ ὀργανικός, ὅσο ἡ ἕνωση τῶν μελῶν τοῦ ἴδιου σώματος ; Ποιὰ εἶναι ἡ δύναμη ποὺ τοὺς συγκεντρώνει καὶ τοὺς ἑνώνει μεταξύ τους ; Εἶναι μόνο ἕνα κοινωνικὸ ἔνστικτο, μία παρόρμηση ἀμοιβαίας στοργῆς, ἢ κάποια ἄλλη φυσικὴ ἕλξη ; Ἡ ἑνότητα αὐτὴ βασίζεται ἁπλῶς πάνω στὴν ὁμοφωνία, πάνω στὴν ταυτότητα τῶν ἀπόψεων καὶ πεποιθήσεων, πάνω σὲ κάποια ἰδεολογικὴ συμφωνία ; Ἡ χριστιανικὴ Κοινότητα, ἡ Ἐκκλησία, εἶναι μόνο μία ἀνθρώπινη κοινωνία, μία ἐθελοντικὴ ἕνωση τῶν ἀνθρώπων ; Ἡ Καινὴ Διαθήκη μᾶς τοποθετεῖ σαφέστατα πέρα ἀπὸ αὐτὸ τὸ καθαρὰ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο. Οἱ χριστιανοὶ δὲν εἶναι μόνον μεταξύ τους ἑνωμένοι, ἀλλὰ προπαντὸς εἶναι “ ἓν ἐν Χριστῷ ” καὶ μόνο αὐτὴ ἡ ἕνωση ἢ κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καθιστᾶ δυνατὴ τὴν ἀληθινὴ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων “ ἐν αὐτῷ ”. Τὸ κέντρο τῆς ἑνότητας εἶναι ὁ Κύριος. Καὶ ἡ δύναμη, ποὺ ἐνεργεῖ καὶ ρυθμίζει αὐτὴν τὴν ἑνότητα, εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κοινωνία ἀνθρώπινη, γήινη, ἀλλὰ μᾶλλον «θεία Κοινωνία».
Πηγή : (+) π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ «Τὸ Σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ» (Μία ὀρθόδοξος ἑρμηνεία τῆς Ἐκκλησίας). Ἔκδοση Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν. (Θεσσαλονίκη 1981)