Εἰδύλλια ροδομάγουλα καὶ μοσκοβολισμένα,
γιὰ σᾶς δὲν ἦρθα στο χωριό. Χωριάτη, ἦρθα γιὰ σένα·
τὸ δέντρο ἁδρὸ ποὺ ρίζωσε στὰ βάθια τῆς ψυχῆς σου
φέρνει λουλούδι ζωντανό στὰ χείλη σου τὸ λόγο.
Κ᾽ ἦρθα νὰ πάρω ἀπ’ τὸ δεντρί, νὰ κόψω ἀπ’ τὸ λουλούδι,
καὶ νὰ τὰ πάω στὴν ἄβροχη, στὴ ρημασμένη χώρα,
ποὺ πείνασε γιὰ πράσινο καὶ δίψασε γιὰ δρόσο,
νὰ γίνῃ δάσος ἡ ζωὴ καὶ ἡ τέχνη περιβόλι.
Κωστής Παλαμάς, Εκατό Φωνές (55), Η Ασάλευτη Ζωή, 1904
•
Στη φωτογραφία, προσωπογραφία του Παλαμά του 1928, έργο του σπουδαίου ζωγράφου της εποχής και καλού του φίλου Δημητρίου Μπισκίνη (1891-1947). Γνωρίζουμε ότι ο ποιητής είχε ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτή την προσωπογραφία, η οποία σώζεται σήμερα μαζί με άλλα προσωπικά του αντικείμενα στο Ίδρυμα Παλαμά.