Η σκηνή που είχαν ετοιμάσει οι Τούρκοι διοργανωτές της συναυλίας της Δ. Βανδή στην Σμύρνη και στην οποία η τραγουδίστρια αρνήθηκε να εμφανιστεί.
του Αλέξανδρου Ασωνίτη*
Ή, αλλοιώς, Λαός και Κολωνάκι, στην πιο ουσιώδη τους διάσταση: Απ’ την μια οι ελίτ της χώρας, που από την εποχή του Μητσοτάκη πατρός και του Σημίτη έχουν προετοιμάσει το έδαφος για μια βελούδινη υποδούλωσή μας στην Τουρκία και την προπαγανδίζουν με κάθε τρόπο από τα εκατοντάδες βήματα και ΜΜΕ που διαθέτουν, κι απ’ την άλλη ο λαός που όταν αντιστέκεται, όπως στην παράδοση της Μακεδονίας από την Σύριζα, χαρακτηρίζεται «ακροδεξιός» από τον Τσίπρα, τον οποίο δυστυχώς δεν κάθισε κανείς στο σκαμνί.
Ο Κώστας Σλούκας ήταν τυχερός, δεν τον βγάλανε «φασίστα» οι γνωστοί προοδευτικοί. Ο διεθνής Θεσσαλονικιός καλαθοσφαιριστής το 2019 αγωνίζεται για την καλή τούρκικη ομάδα Φενέρ Μπαχτσέ. Οι Τούρκοι τιμούνε τον Κεμάλ με κάθε ευκαιρία, για να εδραιώσουν διεθνώς την θέση τους ότι είναι γηγενείς στην Μικρασία κι έκαναν «Απελευθερωτικό» (σικ) πόλεμο το 1922 (θέση που ενστερνίζεται κι η ελληνική αριστερά) κι έτσι το 2019 βρίσκουν να τιμήσουν τα 81 χρόνια από τον θάνατο του σφαγέα Ατατούρκ (και πρότυπου του Χίτλερ, βλ:το βιβλίο «Ατατούρκ και Ναζί», του Stefan Ihrig, εκδ. Παπαδόπουλος) και υποχρεώνουν όλες τις ομάδες τους, ποδοσφαίρου και μπάσκετ, να βγούνε στο γήπεδο κρατώντας ένα πανό που δοξάζει τον Κεμάλ. Αυτό πρέπει να κάνει κι η Φενέρ Μπαχτσέ.
Το πανό που αρνήθηκε να κρατήσει ο Κ. Σλούκας
Ο Σλούκας βγαίνει στο γήπεδο με την ομάδα, παρατάσσεται, κι όταν του λένε να κρατήσει το πανό, ρωτάει τι γράφει. Μαθαίνει κι αρνείται να το κρατήσει, δένει τα χέρια του πίσω απ’ την πλάτη. Ξεσπάει σάλος, οι Τούρκοι, φίλαθλοι και μη, του επιτίθενται χυδαία και ζητάνε να φύγει, η Φενέρ προς τιμήν της τον υπερασπίζεται. Το κλίμα είναι βαρύ κι ο Σλούκας στο τέλος εκείνης της περιόδου 2019-2020 φεύγει φυσικά και γυρνάει στην Ελλάδα, στον Ολυμπιακό, και εξηγεί:
«Όταν έγινε το περιστατικό με το πανό για τον Κεμάλ Ατατούρκ, όφειλα να σεβαστώ και την καταγωγή μου και την ιστορία της χώρας μου. Η γιαγιά μου είναι από την Σμύρνη. Διώχθηκε από τον Ατατούρκ. Ε, δεν μπορούσα να σηκώσω εγώ το πανό για τα 85 (:81) χρόνια από τον θάνατό του. Η Τουρκία έχει την ιστορία της, σεβαστή, αλλά έχω και εγώ δική μου ιστορία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνω μάγκας για τους Έλληνες και στην Τουρκία να με βρίζουν. Για εμένα έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, έτσι έπρεπε να γίνουν. Θεωρώ πως και σε αυτή την περίπτωση έγινε περισσότερο σούσουρο από ότι έπρεπε. Για να πω την αλήθεια, όλο αυτό μου ήρθε πολύ ξαφνικό. Ήταν ένα πανό κάτω (:στο γήπεδο). Εμείς μαζευόμαστε στο κέντρο για να φωνάξουμε, όπως συνηθίζεται, ‘Φενέρμπαχτσε’ και να ξεκινήσουμε ζέσταμα. Μας λένε, βγείτε με το πανό έξω. Εγώ, όμως, δεν είχα ενημερωθεί για τί ακριβώς πρόκειται. Όπως βγαίναμε, λοιπόν, ρώτησα τον αρχηγό τι γράφει το πανό και τότε έμαθα το περιεχόμενο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα απροστάτευτος. Θεώρησα σωστό να σταθώ δίπλα στους συμπαίκτες μου, αλλά να μην το κρατήσω. Η Τουρκία έχει τη δική της ιστορία και το σέβομαι. Η Ελλάδα, όμως, έχει τη δική της ιστορία, η οποία συγκρούεται με εκείνη της Τουρκίας. Εγώ είμαι Έλληνας και έχω τη δική μου ιστορία. Ήταν ένας μήνας δύσκολος εκείνος που ακολούθησε, όμως, η ομάδα μου με στήριξε 100% και δεν έχω κανένα παράπονο. Η Φενέρμπαχτσε με στήριξε και στα δύσκολα και στα εύκολα. Ήταν πάντα δίπλα μου» (in.gr 11-3-21).
Η στάση του Σλούκα, που ενείχε κινδύνους, μην ξεχνάμε πως ύστερα από δυο χρόνια οι παίκτες των τούρκικων ομάδων χαιρέταγαν στρατιωτικά για να συμπαραταχθούν με τους στρατιώτες τους που είχαν εισβάλει στην Συρία, μην ξεχνάμε και τους Γκρίζους λύκους φέτος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, η στάση του Σλούκα δεν προκάλεσε τότε την αντίδραση των ελλαδικών πολιτικών, δημοσιογραφικών και πνευματικών -σικ- ελίτ, μάλλον γιατί έκριναν ότι αφορούσε τους κάφρους των γηπέδων και δεν θέλησαν να του δώσουν μεγαλύτερη βαρύτητα, αλλά ο παρουσιαστής της Αθλητικής Κυριακής της ΕΡΤ περιγράφοντας το γεγονός σχολίασε: «Εγώ (ή: εδώ, δεν ξεχωρίζω) θα ‘λεγα ότι δεν είναι ο ρόλος του (:του Σλούκα) αυτός, να πάρει θέση σε κάτι τέτοιο… το οποίο αφορά το τουρκικό έθνος». Ρόλος του είναι, συνάγεται και προτείνεται από το επίσημο κρατικό κανάλι, να σκύβει το κεφάλι λέγοντας σφάξε με αγά μου και να δοξάζει τον Κεμάλ, τον οποίο πρότεινε για Νόμπελ Ειρήνης ο Βενιζέλος, δυστυχώς, και ανακάλυψε το δήθεν «σπίτι» του στην Θεσσαλονίκη ο δικτάτορας Μεταξάς που μετονόμασε και την οδό μπροστά απ’ το σπίτι μέχρι που την ξανα-ονόμασαν Αποστόλου Παύλου. (Ο Δήμος Θεσσαλονίκης μπορεί να τοποθετήσει μια πινακίδα που να αναγράφει: «Αυτό δεν είναι το σπίτι του Κεμάλ, δεν υπάρχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο». Να το απαιτήσουν τα προσφυγικά σωματεία, ενώσεις κ.λπ., κι όλοι εμείς βέβαια)
Πάλι καλά, όμως να λέμε, που ο δις δήμαρχος Μπουτάρης, ο ρέκτης και γενναίος, δεν του έστησε άγαλμα του Κεμάλ για να φέρει Τούρκους τουρίστες, λέει. Ο Μπουτάρης που είχε δηλώσει στις 4-6-2018 σε ξένη τηλεόραση: I don’t give a shit if Kemal killed Greeks or whatever. Δηλαδή, κατά λέξη: Δεν χαλαλίζω ένα σκατό αν ο Κεμάλ έσφαξε ΄Ελληνες ή ό,τι έκανε. Βλέπει κανείς κάποια διαφορά μεταξύ των πολιτικών ελίτ και των πολιτών, του λαού, της ιστορίας μας, της προοπτικής μας; Δεν θα το ξεχάσουμε αυτό, καλέ δήμαρχε.
Όποιος δεν είδε την διαφορά τότε, θα την είδε με την στάση της Δέσποινας Βανδή που είναι πρόσφατη και πολύ γνωστή, και προκάλεσε αληθινό σοκ στις ελίτ επειδή η Βανδή είναι τραγουδίστρια πολύ δημοφιλής και τόλμησε να κάνει ό,τι δεν κάνουν εκείνες, οι ελίτ, με την Τουρκία: Η Βανδή δεν έσκυψε το κεφάλι. Αρνήθηκε να τραγουδήσει μπροστά από ένα τεράστιο πανό του Κεμάλ και έφυγε από την σχετική συναυλία και την Τουρκία, με κάποιο σχετικό κίνδυνο, πρέπει να πούμε. Δήλωσε για την ενέργειά της: «Δεν θα τραγουδούσα ποτέ μπροστά από μία φωτογραφία του σφαγέα των Ελλήνων. Ζήτησα να φύγει η φωτογραφία του και στη θέση της να μπει μία ελληνική σημαία πλάι στην τουρκική». Και αργότερα: «Θέλω να σας δηλώσω ότι θα αποτελούσε προσβολή της ιστορικής μνήμης η εμφάνιση οποιουδήποτε Έλληνα καλλιτέχνη σε εκδήλωση με φόντο γιγαντοαφίσας-σημαίας του Κεμάλ Ατατούρκ. Πόσο μάλιστα με την επέτειο 50 χρόνων από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.»
Οι αχαμνές ελλαδικές ελίτ θορυβήθηκαν μεν, αλλά δεν αντέδρασαν αμέσως, επειδή πλησίαζε κι η επέτειος των 50 χρόνων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, για την οποία δεν ψέλλισαν στην ουσία τίποτε ούτε η κυπριακή ούτε η ελλαδική κυβέρνηση φοβούμενες τον πασά της Άγκυρας. Ένα πέπλο σιωπής τύλιξε το γεγονός και εν συνεχεία την ίδια την Βανδή σαν να είχε κάνει κάνα έγκλημα, όταν όμως πέρασε η περίοδος χάριτος τα παπαγαλάκια των ελίτ άρχισαν τις επιθέσεις και τα dislike στην Βανδή, που τόλμησε να αντιδράσει χωρίς να κάνει υπόκλιση στον Ερντογάν της εποχής, όπως, π.χ., ο υπουργός κ. Γεραπετρίτης. Τα κόμματα κι η κυβέρνηση δεν έβγαλαν καμμία ανακοίνωση, απ’ όσο ξέρω. Οι Τούρκοι αντέδρασαν βίαια, με πρωτοσέλιδα εφημερίδων κλπ. Κάνει εντύπωση πως την Βανδή δεν υπερασπίστηκαν, απ’ όσο γνωρίζω, οι συνάδελφοί της, με εξαίρεση την Αφροδίτη Μάνου και ίσως άλλες κι άλλους. Μπορεί να φοβήθηκαν, δεν ξέρω, μην πούνε καμμιά λέξη και δεν τους καλέσουν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και χάσουν το κομματικό ακροατήριο. Τους κατανοώ.
Τα γράφω αυτά με αφορμή την συναυλία της Βανδή στον Λυκαβηττό, 21-9. Δεν θα πάω, γιατί δεν ακούω και δεν μου αρέσουν τα τραγούδια της. Θα είμαι όμως νοερά παρών για να την χειροκροτήσω με όλη μου την δύναμη και να την ευχαριστήσω και να της σφίξω το χέρι για την διατήρηση της εθνικής μνήμης και την γενναιότητά της. Όπως χειροκροτώ και τον γενναίο Σλούκα, στον οποίο εύχομαι να παίξει του χρόνου με την Εθνική μπας και πάρουμε κάνα κύπελλο τώρα που ‘χουμε τον Αττετονκούμπο και να μην συνεχίσει την διαμάχη του με τον Ολυμπιακό, ως παίκτης του Παναθηναϊκού πλέον. Στην Βανδή εύχομαι, ιδιοτελώς, να πει κάνα τραγούδι που να μπορούμε ν’ ακούμε κι εμείς οι γέροι. Έχει δυο-τρία τέτοια, εδώ που λέμε. Τα βαθύτατα σέβη μου, Δέσποινα Βανδή και Κώστα Σλούκα. Μακάρι οι θαυμαστές σας κι όλοι να διδαχθούν απ’ την στάση σας. Σημειώνω ότι αμφότεροι είναι Βορειοελλαδίτες κι αμφότεροι έχουν καταγωγή από την Μικρασία-Πόντο. Εύγε σας, εύγε.