Κωνσταντίνος Πούρος Χατζημιχαήλ: Παρών!
Έσπευδε σε κάθε κάλεσμα, πιστός και ανιδιοτελής, με χαμόγελο και λεβεντιά, για τον τόπο του, την ιστορία, την ταυτότητα. Ένα παιδί αγνό, έτοιμο να πέσει στη φωτιά για τους δίπλα του, σε κάθε οδοιπορικό, σε κάθε βουνοκορφή, σε κάθε οδόφραγμα. Είναι βαρύς ο θάνατός του για την «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού», μα ο Πούρος θα είναι πάντα εκεί, με το γιλέκο και τη λευκή του μπλούζα, δίχως την παραμικρή κακία, όπως έμαθε στην οικογένειά του, στο χωριό του την Περιστερώνα, με πόθο να διασχίσει κάποτε τον δρόμο για τη Μόρφου, που έβλεπε κάθε μέρα από το σπίτι του.
Ο Πούρος μας θα είναι πάντα εκεί, έτοιμος από καιρό, με πλήρη συνείδηση για το χώμα που πατούσε, τους δρόμους, τη θάλασσα, τον Τάσο, τον Σολωμό, τους οποίους τιμούσε κάθε Αύγουστο, κάθε Αύγουστο. Όπως τίμησε και την ύστατη στιγμή, δωρίζοντας τα όργανά του σε όσους τα έχουν ανάγκη, ανεβάζοντας ξανά τον πήχη της ανιδιοτέλειας, της ανθρωπιάς, της συλλογικότητας. Καλή αντάμωση, λεβέντη μας. Τα αδέρφια σου, οι γονείς σου, οι φίλοι σου, οι μοτοσικλετιστές, οι δρομείς, οι ποδηλάτες, οι κολυμβητές θα είναι πάντα περήφανοι που ήταν δίπλα σου. Παρών!
Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού
8 Οκτωβρίου 2024
Γιώργος Τάττης
Δίπλα σε κάποια απόσταση η μοτοσικλέτα
Έγειρε το τρομερό θεριό βογκάει θαρρείς για σένα
Με τα γκάζια κολλημένα κι ήχο φοβερό
Μα εσύ μόλις που τ' ακούς, κι ήρεμα κοιτάς τον ουρανό…
Το τραγούδησε και για εσένα ο θρυλικός Παπάζογλου Πούρο μας, συγχωριανέ, συναγωνιστή, συνοδοιπόρε και φίλε, για να σε θυμόμαστε πάντα και να σε μνημονεύουμε, ακόμη κι όταν η καθημερινότητα θα μας συνεπαίρνει. Γιατί ήξερες να ζεις, αλλά και να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά.
Δεν κλαίει μονάχα ένα χωριό, η Περιστερώνα μας, για την οποία προσπαθήσαμε αντάμα, με το πάθος και το θάρρος της γνώμης που πάντα σου έτρωε τα σωθικά. Δεν κλαίνε μόνο οι φίλοι, η οικογένεια και οι συναγωνιστές σου. Κλαίει όλη η Κύπρος και όλος ο Ελληνισμός, γιατί δε χάθηκε απλώς ένας συνάνθρωπός μας. Χάθηκε ένας αγνός αγωνιστής, ένα λαϊκό και ευγενικό παιδί που ήξερε να αγαπά, αλλά και να θυμώνει, να δίνεται με όλο του το είναι, που είχε συνείδηση της καταγωγής του και του ρόλου του. Αυθεντικός, μετριόφρων, συμπονετικός. Γιατί ήξερες τι θα πει απώλεια. Μα πως να γινόταν κι αλλιώς, όταν βλέπαμε και ακούγαμε με πόση πίστη και δύναμη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων η οικογένειά σου όλες αυτές τις δύσκολες ημέρες. Κι αυτά δεν είναι λόγια του φευγιού, όπως είθισται ο κόσμος να υπερβάλει στους αποχαιρετισμούς. Ακριβώς το αντίθετο, δυσκολευόμαστε να βρούμε τις λέξεις να περιγράψουμε το ταπεινό μεγαλείο σου, κι ας έλεγες πως "εν η δουλειά μας να γράφουμε".
Δεν σου άξιζε ένας τέτοιος θάνατος, σου άξιζε ένας θάνατος στις επάλξεις, στα οδοφράγματα, όπως τον Τάσο και το Σολωμό που τόσο εκτίμησες. Έγραψε ο φίλος σου ο Αλέκος της Πρωτοβουλίας Μνήμης, για να σε τιμήσει όλο το νησί. Μα είχα κι εγώ χρέος να σου αποτίνω φόρο τιμής και σεβασμού. Μα και να μιλήσω για την αντίληψη που φάνηκε να είχες για το θάνατο, βαθιά ορθόδοξη, όταν σε δύο πρόσφατους θανάτους, δεν μας παρότρυνες για μεμψιμοιρία και θλίψη, αλλά ήθελες να συνεχίσεις τη ζωή και τον αγώνα, σεβόμενος το δώρο της ζωής.
Πούρο, σε κάθε οδόφραγμα που θα ακούγεται μοτοσικλέτα, ξέρουμε πως θα είσαι εκεί. Και θα συνεχίσουμε. Ψυχή βαθιά, αδερφέ.