Σελίδες

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2019

Υπονόμευση- Άρνηση- Διεθνοποίηση- Αναγνώριση




Θ. Μαλκίδης 

Το Σεπτέμβριο του 2015 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καθιέρωσε την 9η Δεκεμβρίου κάθε έτους ως Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης και Αξιοπρέπειας για τα Θύματα του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και της Πρόληψης αυτού του Εγκλήματος .

Η επιλογή της ημερομηνίας αυτής οφείλεται στο γεγονός ότι στις 9 Δεκεμβρίου 1948 υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ η Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του εγκλήματος της Γενοκτονίας. 
Σκοπός της Ημέρας είναι να ενημερώσει το παγκόσμιο κοινό για το νομοθέτημα αυτό και το ρόλο που έχει παίξει στην καταπολέμηση και την πρόληψη του εγκλήματος της γενοκτονίας και της απόδοσης τιμών στα θύματά της.

Γενοκτονία, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων, ενεργουμένη με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδος, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, ως τοιαύτης:
α) Φόνος των μελών της ομάδος.
β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών της ομάδος.
γ) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσιν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.
δ) Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεως εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.
ε) Αναγκαστική μεταφορά παίδων μιας ομάδος εις ετέραν ομάδα.


Ο όρος «γενοκτονία»  εισήχθη  το 1944 από τον  νομικό Ράφαελ Λέμκιν, από τις λέξεις geno (γένος στα ελληνικά) και caedere (σκοτώνω στα λατινικά) και αποτελεί ένα καθιερωμενο όρο του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Σχέσεων.
Η Ελλάδα κύρωσε τη σύμβαση και την ενέταξε στο εσωτερικό της δίκαιο με το Ν.Δ. 3091 της 6/12 Οκτωβρίου 1954 (ΦΕΚ Α' 250).


Η καθυστέρηση της αναγνώρισης από την ελληνική πολιτεία της Γενοκτονίας που υπέστησαν οι πρόγονοί μας, δεν ήταν το μοναδικό της αμάρτημα. Οι ανίερες πράξεις συνεχίστηκαν με την υπονόμευση του ζητήματος, με τις αποδόσεις τιμής και τις καταθέσεις στεφάνων στον δάσκαλο του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, τη μεταφορά της 19ης  Μαΐου σε άλλη ημερομηνία, την παντελή έλλειψη από την ελληνική ατζέντα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, την άρνηση. 


Κανείς και καμία όμως από εμάς δεν πρέπει πλέον να δέχεται την υποκρισία, τη χυδαιότητα και την κοροϊδία. Γιατί η στάση πολλών δε δείχνει ούτε αυτοσεβασμό, ούτε σεβασμό στους νεκρούς μας. 

Από την μία να καλούνται οι  διαρκώς απόντες, κάθε Μάιο και Σεπτέμβριο, για να “χαιρετήσουν” τις εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία και από την άλλη να καταθέτουν στεφάνια στον Κεμάλ. Από την μία κατηγορούνται για τη στάση τους και από την άλλη να τους λέτε τα κάλαντα και να χορεύετε μπροστά τους.....
Από τη μία μιλούν για αυτούς που δεν κάνουν τίποτα για το ζήτημα και από την άλλη υπάρχουν συναντήσεις και τους δίνονται εικόνες και λύρες.  Από τη μία πλευρά οι Έλληνες αναφέρονται στο πολιτικό προσωπικό που δεν ενδιαφέρεται για τη Γενοκτονία και στα <<συνέδρια για τη γενοκτονία>> καλούνται βουλευτές και ευρωβουλευτές των κομμάτων της υπονόμευσης και απουσιάζουν οι πρωταγωνιστές της διεθνούς αναγνώρισης. 

Το να μιλάς για ένα ιερό ζήτημα, όπως αυτό της Γενοκτονίας, χρειάζεται αίσθημα ευθύνης, ανιδιοτέλεια, σοβαρότητα, αφού δεν αναφέρεσαι μόνο σε ζώντες, αλλά και σε κεκοιμημένους δικούς μας ανθρώπους. Μάλιστα για το ανώτερο του δικού σου ανθρώπου, τη ψυχή του.



Θα πρέπει να ξέρετε ότι γίνεται ένας αγώνας από την Αρμενία μέχρι την Αυστραλία και από τη Σουηδία μέχρι τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Και για όλα αυτά, επειδή είναι ιερός αγώνας, δεν έχουμε πάρει ούτε θα πάρουμε σεντ. Γιατί πολλοί όπως ξέρετε από αυτόν τον αγώνα πλούτισαν, πολλοί απ’ αυτόν τον αγώνα πήγαν και γίναν υποψήφιοι και πολλοί απ’ αυτόν τον αγώνα τον πούλησαν για να γίνουν βουλευτές και υπουργοί!

Γι’ αυτό λοιπόν Τιμή στην 19η Μαΐου η οποία πρέπει να γίνει Πανευρωπαϊκή και Παγκόσμια Ημέρα θυμάτων του Κεμαλικού Ολοκαυτώματος, για όλους τους λαούς, από τους Έλληνες και τους Αρμένιους μέχρι τους Ασσύριους και όλους τους άλλους λαούς.

 Γι’ αυτό λοιπόν να φροντίσετε στα παιδιά σας όπως έλεγε ο Πατροκοσμάς να τα μάθετε γράμματα, γιατί καλύτερα φτωχά και γραμματιζούμενα παρά πλούσια κι αγράμματα…

Για αυτό κάθε κίνηση ανάδειξης του ζητήματος χρειάζεται ηθική, αξίες και αρχές που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε Έλληνα και Ελληνίδα. Να μη δέχεται τη γελοιοποίηση και την κατανάλωση του θέματος και η 19η Μαΐου, η ημέρα μνήμης, να ευτελίζεται διαρκώς. Να μη αποδέχεται τους υπονομευτές, τους αρνητές και τους ανθρώπους τους, ως ομιλητές σε εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία. Να ξανακάνει τους Συλλόγους και τα Σωματεία, Φροντιστήρια, όπως ήταν στην πατρίδα.

Ήρθε η στιγμή της αναγέννησης για όλους μας. Η εκπλήρωση του χρέους μας έναντι των προηγούμενων και των επόμενων γενιών ας γίνει (και) με την αναγνώριση της Γενοκτονίας.