Οι διώξεις των σφετεριστών ελληνοκυπριακών περιουσιών, που ξεκίνησαν τελευταία μετά από χρόνια αδράνειας, αναστατώνουν πολύ το κατοχικό καθεστώς. Κι αυτό από μόνο του δείχνει πως ορθά γίνονται οι διώξεις.
Οτιδήποτε αντιπαρατίθεται με την κατοχή και τις συνέπειες της είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι καιρός, επιτέλους, να το διαχωρίσουμε αυτό από τις όποιες καλοπροαίρετες προσεγγίσεις προς τους Τουρκοκύπριους πολίτες ή και τις όποιες επαναπροσεγγιστικές φιλοσοφίες. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Κι αυτό διαπιστώνεται και μόνο από μια δήλωση του Ερσίν Τατάρ. Ο οποίος έθεσε το ζήτημα των διώξεων στο δείπνο της Νέας Υόρκης και ζήτησε από τον Πρόεδρο να τις σταματήσει, να δώσει αμνηστία, ζήτησε και από τον Γκουτέρες να μεσολαβήσει για να σταματήσουν.
Όταν επέστρεψε στην Κύπρο σε μια από τις δεκάδες δηλώσεις του (τον έπιασε γλωσσοδιάρροια κυριολεκτικά), είπε αυτό που πρέπει όλοι να ακούσουμε για να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε. Αφού «αποκάλυψε» ότι ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης του απάντησε πως δεν μπορεί να παρέμβει στις διώξεις διότι η διαδικασία είναι στο δικαστήριο, πρόσθεσε: «Σε περίπτωση που η ελληνοκυπριακή πλευρά παραχωρήσει αμνηστία, εμείς δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την πολιτική μας. Πρέπει να το κάνουν αυτό λόγω των ανθρώπινων αξιών».
Δηλαδή, η λεηλασία των περιουσιών των Ελληνοκυπρίων, το πλιάτσικο, αυτό που το διεθνές δίκαιο κατατάσσει στα εγκλήματα πολέμου, εμείς, τα θύματα αυτού του εγκλήματος, πρέπει να το δούμε ως ανθρωπιστικό ζήτημα. Και να μην περιμένουμε αντάλλαγμα για την παραχώρηση αμνηστίας στους εγκληματίες. Διότι, θα το κάνουμε από ενσυναίσθηση, επειδή είναι κρίμα, επειδή έχουν και οι σφετεριστές ανθρώπινα δικαιώματα.
Όπως φώναζαν και μερικοί διαδηλωτές προχτές, τσογλάνια του Αρικλί και των εργολάβων, οι οποίοι μαζεύτηκαν στο οδόφραγμα Αγίου Δομετίου στα κατεχόμενα και διαμαρτύρονταν για τις διώξεις ζητώντας να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες. Ένας Τουρκο-Εβραίος, μια Γερμανίδα… Όλοι ελεγχόμενοι για εκμετάλλευση περιουσιών Ελληνοκυπρίων. «Δεν θα μπορέσετε να καταστρέψετε τους Τουρκοκύπριους», έγραφαν τα πανό των διαμαρτυρόμενων.
Εμείς, δηλαδή, θέλουμε να καταστρέψουμε τους Τουρκοκύπριους διότι βλέπουμε τις περιουσίες μας να περνούν στα χέρια Τούρκων, Ισραηλινών, Ρώσων, Ουκρανών, Ιρανών και να γίνονται καζίνα, ξενοδοχεία, μαρίνες, και αντί να βοηθήσουμε αυτούς τους φιλάνθρωπους που πήγαν στα κατεχόμενα να ενισχύσουν οικονομικά τους Τουρκοκύπριους αδελφούς μας, προσπαθούμε να τους εμποδίσουμε. Τέτοιοι παλιάνθρωποι είμαστε!
Έτσι και ο Τατάρ. Να σταματήσουμε, λέει, αυτό το έγκλημα, το δικό μας όχι των σφετεριστών, αλλά λόγω των ανθρώπινων αξιών, μην περιμένουμε να αλλάξει και πολιτική! Να μην περιμένουμε τίποτα, δηλαδή. Ό,τι κάνουμε να το κάνουμε από την καλή μας την καρδιά, όπως κάναμε τόσες δεκαετίες, για να βοηθήσουμε τους αδελφούς μας οι οποίοι έχουν ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ εμείς δεν έχουμε. Τα χάσαμε το 74 όταν κάναμε πραξικόπημα. Έτσι πάει χρόνια ολόκληρα η ιστορία.
Έτσι πάει και με τα οδοφράγματα. Θα ανοίξει «η πύλη της Μιας Μηλιάς», λέει ο Τατάρ, «για να λειτουργούν καλύτερα τα υφιστάμενα σημεία διέλευσης και να γίνονται πιο γρήγορα οι διελεύσεις» και «ειδικά τα εμπορικά οχήματα θα χρησιμοποιούν τη Μια Μηλιά και έτσι θα ελαφρύνει το βάρος του οδοφράγματος του Αγίου Δομετίου»…
Ναι, αλλά να ανοίξει και μια δίοδος στα Κόκκινα; Α, όχι, αυτό δεν γίνεται. Διότι, λέει, «πέρασμα δρόμου στα Κόκκινα, από την άποψη της ασφάλειας δεν μπορεί να γίνεται λόγος για εκείνη την περιοχή».
Να περνούν προς τα Κόκκινα τρεις φορές την εβδομάδα (κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή) λεωφορεία από τα κατεχόμενα μέσω του Κάτω Πύργου, για μεταφορά στρατιωτών, όπως και προμήθειες για το στρατόπεδο, χωρίς κανέναν έλεγχο, με τη συνοδεία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, γίνεται και καλογίνεται. Να δίνεται στο στρατόπεδο ηλεκτρισμός από τις ελεύθερες περιοχές για να μην ταλαιπωρούνται οι καημένοι οι Αττίλες με τις γεννήτριες, γίνεται. Να περνούν τα λεωφορεία κάθε Αύγουστο να μεταφέρουν όσους πάνε στα Κόκκινα να γιορτάσουν τους τουρκικούς βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας, γίνεται.
Αλλά, να ανοίξει ένας δρόμος – δίοδος, πέντε λεπτά απόσταση, για να μην ταλαιπωρούνται (από το 1964!) οι πολίτες πέντε μικρών χωριών της Τηλλυρίας να σκαρφαλώνουν σε ένα βουνό με υψόμετρο 800 μέτρα για να παρακάμψουν ένα στρατόπεδο, αποκομμένο από το υπόλοιπο έδαφος υπό κατοχή, δεν μπορεί να γίνεται λόγος, είναι θέμα ασφάλειας. Διότι, ακόμα και οι σφετεριστές των περιουσιών μας έχουν «ανθρώπινες αξίες», οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν!
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο