ΠΙΝΑΚΑΣ: Simon Leonidovitch Kozhin, Η νύχτα του Κουπάλα.
“Μπήκε αψύς ο θεριστής, βαρύ το καλοκαίρι”, τραγούδησε κάποτε ο Κωστής Παλαμάς, στον “Καθρέφτη του Αϊ Γιαννιού”.
Στη μια από τις δυο μοναδικές του χρόνου στιγμές που στέκεται ο ήλιος, όπως φανταζόταν με την απλοϊκή μα σοφή του σκέψη ο αρχαίος άνθρωπος, μυστηριωδώς από τα βάθη του μύθου γνωρίζοντας ότι αρχίζει η μέρα να μικραίνει πάλι (την κορυφαία στιγμή της δόξας του ήλιου!), δεν έχει λόγο να θυμάται κανείς το παρελθόν που δεν μπορεί να γίνει μέλλον. Καμιά φωτιά του Αϊ Γιάννη που σε τρεις μέρες θα γεννηθεί, κανένα στεφάνι (είτε καίγεται είτε από ποτάμια ανασύρεται), κανένα λουλούδι φτέρης που μονάχα αυτή τη νύχτα ανθίζει και φέρνει σε όποιον το βρει την ευτυχία, δεν φαίνεται ικανό να ανοίξει πάλι την πόρτα των ανθρώπων για το σπήλαιο της γνώσης που οδηγεί σε ένα άλλο σπήλαιο τις μέρες του χειμερινού ηλιοστασίου. Υπήκοοι του κοσμικού και του μοντέρνου που εξαφανίζουν τη μυθική ζωή ή (ακόμη χειρότερα) τη μετατρέπουν σε τουριστικό φολκλόρ, έρμαια της προόδου που σκορπίζει τον θάνατο από απόσταση, υποδεχόμαστε κι αυτό το καλοκαίρι με πίστη στο παρελθόν που ξαφνικά και μυστικά θα ξαναβρούμε αύριο.