Φάνης Μαλκίδης. H Γενοκτονία των Ελλήνων

Φάνης Μαλκίδης

Η καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού και η επιστροφή της μνήμης και της αλήθειας.

Στους Έλληνες της Σμύρνης, 87 χρόνια μετά την εκδίωξή τους

Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού με την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία καθώς και οικονομικά συμφέροντα συνδεόμενα σε μεγάλο βαθμό με την οικονομική διείσδυση της Γερμανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησαν σε συστηματικούς διωγμούς του ελληνικού στοιχείου που διήρκεσαν από το 1913 ως το 1924. Ένα εκατομμύριο Έλληνες από τους 2650.000 που ζούσαν το 1914, δολοφονήθηκαν και μαζί τους δολοφονήθηκε η μακραίωνη του ελληνικού πολιτισμού.
Το τελευταίο μέρος του ανθρώπινου δράματος παίζεται τον Αύγουστο του 1922. Στις 13 Αυγούστου 1922, αρχίζει η επίθεση του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος έχει υπογράψει σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας με τη σοβιετική Ρωσία, τις τρεις σοβιετικές Δημοκρατίες του Καυκάσου, και με τη Γαλλία και Ιταλία. Στις 27 Αυγούστου, οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη και αρχίζει ο εμπρησμός της και η καταστροφή κάθε ελληνικής παρουσίας . Εκεί, όπως σημειώνει ο πρόξενος των ΗΠΑ George Horton «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους». Εικοσιπέντε χιλιάδες (25.000) Έλληνες χάθηκαν στην πυρκαγιά, ενώ μόνο το διάστημα από 27 Αυγούστου μέχρι 4 Σεπτεμβρίου 1922 δολοφονήθηκαν 50.000 Έλληνες. Στις 28 Αυγούστου 1922 κατακρεουργήθηκε ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, και μαζί του 342 κληρικοί της Μητροπόλεως Σμύρνης και των περιχώρων οι οποίοι πρώτα βασανίστηκαν. Τη δολοφονία, την εκδίωξη των Ελλήνων, ακολούθησε η καταστροφή κάθε ίχνους ελληνικής παρουσίας, αυτό άλλωστε υποδηλώνει η φωτιά στη Σμύρνη.
Περίπου 1,5 εκατομμύριο Έλληνες αναγκάστηκαν να έρθουν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους 1.000.000 νεκρούς και χιλιάδες αγνοούμενους.
Γράφει σχετικά η Διδώ Σωτηρίου: «Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη…εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει…και να ξεχύνεται στη παραλία σαν μαύρο ποτάμι…μπρος θάλασσα και πίσω σφαγή». Και σε άλλο έργο της η ίδια γράφει: «…βάλθηκαν να τρέχουν να φεύγουν κυνηγημένοι απ΄ το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου. Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που το θεωρεί τύχη να μπορέσει να παρατήσει το έχει του, την πατρίδα του το παρελθόν του και να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας αλλού τη σιγουριά. ….Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπαρκάρανε στο φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!» ….Χωρίς πατρίδα χωρίς δουλειά χωρίς σπίτι….».
Ο πρέσβης των ΗΠΑ Η. Morgenthau παρομοιάζει τους πρόσφυγες αυτούς με 26.000.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά οι οποίοι είχαν ξαφνικά και απρόσμενα φτάσει στα λιμάνια των ΗΠΑ. Όταν άρχισε ή Συνδιάσκεψη της Λωζάννης την 1η Νοεμβρίου 1922 έμεναν ακόμα στην Κωνσταντινούπολη και στα περίχωρά της, καθώς και στην Ίμβρο και την Τένεδο περίπου 300.000 Έλληνες και στον Πόντο ελληνόφωνοι αλλά σαν μουσουλμάνοι μη ανταλλάξιμοι, άλλες 400.000. Οι περισσότεροι έφυγαν με την ελληνοτουρκική συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών και άλλοι στους διωγμούς που ακολούθησαν το 1942, το 1955 και το 1964 και σήμερα μένουν μόνο ο άγνωστος αριθμός ελληνόφωνων στον Πόντο.
Η εκδίωξη των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος στράφηκε με ξεχωριστή μανία εναντίον του Ελληνισμού, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία. Η γενοκτονία των Ελλήνων είναι ένα ζήτημα το οποίο παρέμεινε στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση των κρατών και των διεθνών οργανισμών να αναγνωρίσουν τη γενοκτονίας και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την βλάβη που υπέστησαν.
Από την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς να κάνει προπαγάνδα. Κάθε λαός και ιδιαίτερα οι Έλληνες οι οποίοι έχουν χάσει χιλιάδες συμπατριώτες τους, έχουν το δικαίωμα στην μνήμη, έχουν το δικαίωμα να απαιτούν με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του.



http://malkidis.blogspot.com

e-mail: malkidis@gmail.com

Δύο κείμενα του Ε. Χατζόπουλου, προέδρου της ΠΟΘΣ για το Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών

1. ΣΚΕΨΕΙΣ-ΙΔΕΕΣ- ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ-ΠΡΟΕΔΡΟΣ Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων (ΠΟΘΣ)



8ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΘΡΑΚΩΝ
14 -16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009



1996 – 2009 πέρασαν 13 χρόνια από τότε που έγινε το 3ο παγκόσμιο συνέδριο στην Κομοτηνή, πρωτεύουσα του Νομού Ροδόπης και της Θράκης μας αλλά και έδρα της διοικητικής περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης. Μια πόλη και ένας νομός με τη δική του ξεχωριστή ιστορία που βυθίζεται στα βάθη των αιώνων. Είναι η γη όπου αντηχούσε η λύρα του Ορφέα και το ξεφάντωμα των μαινάδων που ακολουθούσαν το Διόνυσο. Έγινε Βυζαντινή επαρχία μετά την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης το 330 μ.Χ. και η ιστορία της ταυτίζεται πλέον με την ιστορική εξέλιξη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι κοσμογονικές αλλαγές που έγιναν, διαμόρφωσαν μία καινούργια πραγματικότητα. Μία πόλη και μία περιφέρεια στο κατώφλι Ανατολής και Δύσης που πασχίζει με ανεξάντλητες δυνάμεις για το παρόν και το μέλλον της.
Στο διάστημα που μεσολάβησε πραγματοποιήθηκαν άλλα 4 συνέδρια. Τελικά τα συνέδρια αυτά είναι μια απλή συνήθεια ή ένας σοβαρός θεσμός? Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο.
Πολλές φορές προσπαθήσαμε να βρούμε μια απάντηση. Το ψάξαμε από όλες τις πλευρές του, το κλωθογύρισαμε όπως λέμε και από εδώ και από εκεί και άκρη δεν βρήκαμε..
Να σημειώθεί πως συμμετέχουμε σε όλα τα συνέδρια άλλοτε σαν μέλος της οργανωτικής επιτροπής, άλλοτε με εισηγήσεις και παρεμβάσεις γι αυτό δηλώνουμε ότι δεν ήμαστε άμοιροι ευθυνών στο βαθμό που μας ανήκουν.
Κάθε φορά εν ‘όψη των παγκοσμίων συνεδρίων, διαβάζουμε ή ακούμε σχεδόν τις ίδιες εξαγγελίες η και αν ακόμα διαφέρουν φραστικά έχουν περίπου το ίδιο ύφος.
Είναι γνωστό σε όλους ότι σε κάθε συνέδριο κυρίαρχο θέμα είναι η ανάπτυξη της Θράκης, πάγια τακτική θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος Συμφωνούμε μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Και ερωτούμε δεν υπάρχουν άλλα θέματα προς συζήτηση ? Ναι κύριοι σύνεδροι υπάρχουν πάρα πολλά θα τα ακούσετε πιο κάτω. Το θέμα είναι έχουμε την παρρησία για την προβολή τους ??

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς αγαπητοί μου σύνεδροι, εκτός ορισμένων καρεκλοκένταυρων ότι το παγκόσμιο συνέδριο είναι ένα μείζον και εξαιρετικής σημασίας γεγονός τόσο σε τοπικό όσο και σε περιφερικό επίπεδο, πολύ δε περισσότερο σε εθνικό Και σίγουρα απαιτείται η συστράτευση όλων των δυνάμεων του Θρακικού Ελληνισμού. Και όμως αγαπητοί μου σύνεδροι, το παγκόσμιο συνέδριο Θρακών είναι σαν να μην υπάρχει, αφού στα κιτάπια του Υπουργείου πολιτισμού δεν αναφέρεται πουθενά. Πώς να είναι γνωστό αφού τα συνέδρια μας έχουν την μορφή του ψεκάστε-σκουπίστε- τελειώσαμε αφού η δομή τους δεν έχει διαρκή χαρακτήρα αλλά εφήμερο.

Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ που στους κόλπους της είναι εγγεγραμμένοι 120 σύλλογοι και συμμετέχουν σε αυτό το συνέδριο περισσότεροι από 80 σύλλογοι είναι ένας δευτεροβάθμιος φορέας που ασχολείται με την ιστορία, τη γεωγραφία, την παράδοση και το λαϊκό πολιτισμό και προπαντός με θέματα που άπτονται των αλησμόνητων πατρίδων και της Θράκης μας.
Δεν ασκούμε πολιτική κυρίες και κύριοι, πολιτισμό αναπαράγουμε και δημιουργούμε και μακριά από εμάς οι προσδιορισμοί, εθνικιστές, σωβινιστές ρατσιστές. Απλά προσπαθούμε οι νέοι μας να ανακαλύψουν τις ρίζες τους για να βαδίσουν συνηδειτοποιημένοι στο παγκοσμιοποιημένο αύριο και αρχή μας είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως Τουρκική Ένωση Ξάνθης, Δηλώσεις του Τούρκου προξένου, συνέδριο Τούρκων δασκάλων, Πομάκοι, Ρόμ, σχολικές εκδρομές, τουριστικός οδηγός της Michelin και τόσα άλλα θέματα. χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της αλήθειας και να τολμούμε εκεί όπου δεν μπορούν για ευνόητους λόγους ορισμένοι,

Το στοιχείο εκείνο που είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο, είναι ότι η οργάνωση των συνεδρίων πάσχει επειδή δεν είναι η πρέπουσα. Γιατί όμως?? Θα προσπαθήσουμε σαν Π.Ο.Θ.Σ. να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις, οι οποίες τίθενται υπό την κρίση σας.. .

1ον) Η οργάνωση ενός συνεδρίου και μάλιστα παγκοσμίου πρέπει να έχει αρχικά βάθος χρόνου για την προετοιμασία του και όχι 4 με 5 μήνες από την ημερομηνία πραγματοποίησης του με τρεις συνεδριάσεις άντε τέσσερες της οργανωτικής επιτροπής. και να συμμετέχουμε σε αυτές χωρίς όραμα χωρίς σχεδιασμό και να καταφεύγουμε σε επινοήσεις της τελευταίας στιγμής. Δέκα πέντε μέρες πριν την έναρξη του, τελευταία συνεδρίαση δεν είχαν κατατεθεί θεματικές ενότητες και εισηγητές , απλά τονίσθηκαν για μια ακόμη φορά οι άξονες τους συνεδρίου. Σήμερα τα περισσότερα μέλη της οργανωτικής επιτροπής βρίσκονται προ τετελεσμένου γεγονότος.

2ον) Δεν μπορεί το νέο συνέδριο να ξεκινάει χωρίς να γίνεται τουλάχιστον ένας μίνι απολογισμός του προηγουμένου. Δεν πρέπει οι σύνεδροι να παραμένουν στην άγνοια και στην αβεβαιότητα ή τουλάχιστον να ενημερώνεται η οργανωτική επιτροπή του νέου συνεδρίου και υπό μορφή ανακοινώσεως να διανέμεται στους συνέδρους.

3ον Χρειάζεται τόλμη σε ότι αφορά την επιλογή των εισηγήσεων και όχι φοβία μήπως και διαταράξουμε τα κακώς κείμενα και τι θα κάνουμε μετά.

4ον) Ο πακτωλός των χρημάτων που ξοδεύεται θα πρέπει να έχει ανταποδοτικότητα, και ανταποδοτικότητα κατά την ταπεινή μας άποψη είναι η υλοποίηση των αποφάσεων και τα έργα και όχι τα ευχολόγια.

5ον) Με τον τρόπο λειτουργίας τους, τις δομές τους και τις συμπεριφορές ορισμένων τοπικών και πολιτειακών αρχόντων έχουμε απομακρύνει τους απανταχού της γης Θρακιώτες, και συμμετέχουν μόνο οι διάσπαρτοι στον Ελλαδικό χώρο. Αναλογισθήκαμε όμως ποτέ το γιατί?, Ψάξαμε να βρούμε τις αιτίες αποχής τους? Σίγουρα ΟΧΙ ,απλά τους στέλνουμε μια επιστολή για να βγούμε από την υποχρέωση και τελειώσαμε και όταν συμμετέχουν τους δίνουμε ΜΟΝΟΝ 5 λεπτά για να κάνουν παρέμβαση. Και μετά ζητάμε τη συμπαράσταση της ομογένειας.. Αν είναι δυνατόν.

6ον) Φοβούμαστε ότι στα επόμενα χρόνια, θα στερηθούμε και τους Θρακιώτες του Ελλαδικού χώρου αφού συνεχώς φθίνει η αναφορά στις ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ, στην ιστορία της Θράκης, στην ανάδειξη των προσωπικοτήτων της με τη δικαιολογία ότι έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν αρκετές φορές, δεν είναι αλήθεια, και ότι δεν πρέπει να γυρίζουμε πίσω. με το σκεπτικό ότι η επιστροφή στα παλιά ξύνει πληγές και δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα..

7ον ) Και όλα αυτά γιατί δεν τολμούμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των απλών ανθρώπων, επειδή φοβόμαστε να βγούμε μπροστά για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και προσκλήσεις της απλής καθημερινότητας και να δώσουμε τις λύσεις που πρέπει, και μη νομίσετε πως δεν υπάρχουν οι λύσεις. Το πρόβλημα είναι ποιος θα τολμήσει να τις παρουσιάσει και προπαντός να τις εφαρμόσει από τους τοπικούς άρχοντες που είναι καθ ύλη αρμόδιοι.

Αυτές και πάρα πολλές άλλες ατέλειες που σίγουρα υπάρχουν αλλά δεν καταγράφονται λόγω χρόνου δικαιολογούν την αγωνία μας για την πορεία των συνεδρίων που για μας πιστεύουμε ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση τους

Καιρός όμως να περάσουμε και στο δια ταύτα, δηλαδή πώς οραματιζόμαστε τη δομή και τη λειτουργία των συνεδρίων που για μας, την Π.Ο.Θ.Σ. είναι σοβαρότατος θεσμός, είναι ένα βήμα διαλόγου και συζήτησης, διεκδίκησης και αγώνα και όχι Αυγουστιάτικες διακοπές. Γιατί δουλέψαμε και αυτή τη φορά σαν μέλος της οργανωτικής επιτροπής, καταθέτοντας, ιδέες, προτάσεις και οργανώνοντας την προσυνεδριακή ημερίδα της Θεσσαλονίκης που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, με αξιοσημείωτες θεματικές ενότητες και αξιόλογους εισηγητές όπως¨ «Οι Έλληνες Πομάκοι, παρελθόν-παρόν και μέλλον για τη Θράκη», με τον Γιάννη Κουριαννίδη, «Θρακικός Ελληνισμός-ταυτότητα και η γονοκτονία του, με τον Φάνη Μαλκίδη, «Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι σε μία νέα κοινή ιστορική προοπτική» με τον πατέρα Νικόλαο Λουδοβίκο και «Διαμορφούμενο περιβάλλον-κίνδυνοι- ευκαιρίες-προοπτικές από τη διέλευση των αγωγών» με τον Γιάννη Φωτιάδη και όμως αγαπητοί μας σύνεδροι η επιβράβευση μας ήταν να μας απαξιώσουν και να μας φιμώσουν.
Στέλνουμε το μήνυμα ότι η Π.Ο.Θ.Σ. έχει τον κόσμο της, έχει έργο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, έχει λόγο και προπαντός όραμα, διάθεση και μεράκι γιατί νοιάζεται για τη Θράκη μας.

Εμείς λοιπόν προτείνουμε προς την ολομέλεια του 8ου παγκοσμίου συνεδρίου των Θρακών την οποία και θεωρούμε την μοναδική υπεύθυνη ζητώντας από αυτή να αποφασίσει για την τύχη αλλά και για τη μελλοντική δομή των συνεδρίων.

1ον) Τα συνέδρια δεν πρέπει να οργανώνονται από δημοτικούς ή πολιτικούς φορείς αλλά από ένα μόνιμο φορέα, που να μην έχει εξάρτηση από την πολική. Για το σκοπό αυτό προτείνουμε το Ίδρυμα της Παναγίας Κοσμοσώτειρας, να καταστεί μη «κυβερνητική οργάνωση» και να επιφορτισθεί με καθήκοντα για την καλύτερη προετοιμασία της οργάνωσης και της υλοποίησης των συνεδρίων και αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε να τα αναλάβουν οι Ομοσπονδίες.

2ον) Να δημιουργηθεί αμέσως μετά μία μόνιμη διαρκής γραμματεία που θα την πλαισιώσουν αξιόλογοι επιστήμονες γνώστες της ιστορίας της Θράκης και του Θρακικού Ελληνισμού και προπαντός της πολυπολιτισμικής καθημερινής ζωής της Θράκης. Η γραμματεία αυτή θα οργανώσει ομάδες εργασίας τα αποτελέσματα των οποίων θα υποβάλλονται στη διαρκή γραμματεία για επεξεργασία και προώθηση, συνεπικουρούμενη και από τις Ομοσπονδίες.

3ον) Η γραμματεία αυτή θα έχει διευρυμένες αρμοδιότητες και θα μπορεί να δώσει τις απαντήσεις εκείνες σε όλους εκείνους που υποσκάπτουν τα θεμέλια της ειρηνικής συνύπαρξης, Χριστιανών και Μουσουλμάνων, σε όσους προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία μας, όρα καθηγητή Αλέξη Ηρακλείδη και να μάθουν ιστορία στη φιλόδοξη νεαρά Χαντισέ, ότι τα Σκόπια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ακόμη ότι στη Θράκη ζουν Μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες και όχι Τούρκοι !

4ον) Η γραμματεία θα είναι εκείνη που θα προσδιορίζει τις θεματικές ενότητες, μετά από τις εισηγήσεις των συνεργαζομένων φορέων και θα δίνει τις ανάλογες απαντήσεις, όπως τονίστηκε παραπάνω, χωρίς το φόβο απώλειας ψήφων.

5ον) Θα φροντίζει για την υλοποίηση των ψηφισμάτων και των συμπερασμάτων του συνεδρίου, θα κυκλοφορεί έγκαιρα τα πρακτικά του συνεδρίου , θα ενημερώνει τους συμμετέχοντες φορείς και θα κάνει τον απολογισμό της στο νέο συνέδριο.

6ον) Προτεινόμενα θέματα θα είναι ο λαϊκός πολιτισμός της Θράκης και η παράδοσή της, οι προσωπικότητες της, η καθημερινότητα, η ιστορία της αγαπητοί μου σύνεδροι γιατί σε λίγο τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ούτε τη Δόμνα Βισβίζη , ούτε τον Πατριάρχη Κύριλλο τον ΣΤ αλλά και τόσες άλλες ηρωικές μορφές που διέθεσαν οικογένεια και υπάρχοντα, για την ελευθερία του γένους

7ον) Τέλος αν δεν αλλάξει η δομή της οργάνωσης, και παραμείνει ως έχει, τότε προτείνουμε η οργανωτική επιτροπή να έχει την εξής σύνθεση.
Ο Δήμαρχος της πόλης που το οργανώνει, η ΤΕΔΚ, του Νομού, ο Νομάρχης, ο υπερνομάρχης, η τοπική εκκλησία, οι τοπικοί φορείς και οι ομοσπονδίες, Οι υπόλοιποι περισσεύουν. Αυτοί που θεωρούμε ότι περισσεύουν είναι αυτοί που σνομπάρισαν το συνέδριο και ελαμψαν με την απουσία τους.
.
Θα μπορούσαμε σε αυτό το συνέδριο να μιλήσουμε για τα Ελληνικά ασφαλιστήρια συμβόλαια ζωής για την καταβολή των αποζημιώσεων από την Αμερικανική ασφαλιστική εταιρία μεθοδεύοντας τη διεκδίκησή τους όπως και για τη διεκδίκηση των περιουσιών που εγκαταλείφθηκαν στις αλησμόνητες πατρίδες, όπως κάνουν οι απόγονοι των Αμερικανών πολιτών της εποχής εκείνης καθώς. και τόσα άλλα. Δυστυχώς.

Σαν επίλογο θέλουμε να υπενθυμίσουμε στους πάντες ότι η συμμετοχή των ομοσπονδιών στην οργανωτική επιτροπή είναι αναντικατάστατη σύμφωνα και με το ψήφισμα του 7ου συνεδρίου. Άλλωστε όλα τα συνέδρια, όπως των Ποντίων, των Κρητών των Ηπειρωτών, των Βλάχων κλπ τα αναλαμβάνουν οι ίδιες οι ομοσπονδίες τους. και οι Δήμοι και οι Νομαρχίες και η πολιτεία γενικότερα τα στηρίζουν. Καιρός να το τολμήσουμε και εμείς έχουμε τη θέληση, έχουμε τη δύναμη ας προχωρήσουμε λοιπόν όλοι μαζί. Για να σταματήσουμε να αποτελούμε την εξαίρεση.

Επισημαίνουμε ότι πολιτισμός και πολιτική είναι δύο αλληλένδετες έννοιες με κοινή αφετηρία που αν πορευθούν ξεχωριστά το αποτέλεσμα είναι η αποτυχία. Κατά συνέπεια είναι ανάγκη οι δύο έννοιες να συνυπάρχουν και να συμπορεύονται για την επίτευξη κοινών αλλά ουσιαστικών στόχων

Δεν μας τρομάζει το γεγονός ότι η ομοσπονδία μας δεν είχε βήμα σε αυτό το συνέδριο. Θα μας τρόμαζε αν ήμασταν κενοί περιεχομένου , εμείς με τις θέσεις μας και τις ενέργειες μας αποδείξαμε το αντίθετο, και όχι μόνο σε αυτήν την περίπτωση, και καλά θα κάνουν ορισμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. και να σημειώσουν ότι η Π.Ο.Θ.Σ. δεν είναι αντικείμενο προς χρήση και προπαντός δεν υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες.

Δηλώνουμε απερίφραστα ότι η ιστορία δεν βλάπτει, απεναντίας διδάσκει για να αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος και ενωμένοι με αμφίδρομη την ειλικρίνεια να πορευθούμε στο μέλλον.

Το παγκόσμιο συνέδριο των Θρακών που πρώτοι συμβάλλαμε για τη γέννησή του, πρέπει να είναι βήμα διαλόγου και συζήτησης, διεκδίκησης και αγώνα και όχι μία θερινή συγκέντρωση για δημόσιες σχέσεις και για να αναδείξουμε ορισμένους που θα έχουν τη δυνατότητα να προσθέσουν μερικές ακόμη αράδες στο βιογραφικό τους σημείωμα.

Τονίζουμε και επιμένουμε ότι θέλουμε ένα συνέδριο αντάξιο της δομής και της φήμης του « Πανθρακικού συνεδρίου του 1918» που με τις ενέργειες του και προπαντός τις αποφάσεις του συνέβαλε τα μέγιστα στην απελευθέρωση της Θράκης μας. Το συνέδριο αυτό το είχαν οργανώσει οι σύλλογοι της εποχής εκείνης που σήμερα οι περισσότεροι από αυτούς φέρουν τον τίτλο ΘΡΑΚΙΚΗ ΕΣΤΙΑ, όπως της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, των Σερρών, της Βέροιας της Κατερίνης και πολλοί άλλοι.
Σας καταθέτω αντίγραφα των πρακτικών του συνεδρίου καθώς και δημοσιεύματα του τύπου της εποχής εκείνης.

Αυτές είναι σε πολύ γενικές γραμμές οι προτάσεις της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ. Και τολμάει να τις καταθέσει ενυπογράφως στη γραμματεία του συνεδρίου , διαμαρτυρόμενη συγχρόνως κατά της οργανωτικής επιτροπής του 8ου παγκοσμίου συνεδρίου για έλλειψη παρρησίας, θέσεων, ιδεών, καθώς και για την πλήρη αδιαφάνεια των προθέσεων της και δηλώνουμε ότι θα ήμαστε στη διάθεση όσων ζητήσουν την βοήθεια μας.
Κυρίες και κύριοι σύνεδροι σας ευχαριστώ που ακούσατε με προσοχή τις θέσεις της Π.Ο.Θ.Σ.

Για την ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
Ο πρόεδρος Η Γεν. Γραμματέας

Ελευθέριος Θ. Χατζόπουλος Ελένη Γκαιτατζή



2. ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ 8ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ


Τώρα που πέρασε η ένταση και η συναισθηματική φόρτιση και το πνεύμα είναι πολύ πιο καθαρό υπάρχει η δυνατότητα της σωστής κριτικής για την επιτυχία ή μη του συνεδρίου.
Όπως κάθε συνέδριο έτσι και αυτό έγραψε τη δική του ιστορία. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η οργανωτική επιτροπή προσπάθησε τα μέγιστα για την επιτυχία του πλην ορισμένων που κατά την άποψη μας δεν τους ενδιέφερε και πολύ γι αυτό και απουσίαζαν από αυτό.
Θετικά και αρνητικά στοιχεία συμπληρώνουν το πάζλ του 8ου παγκοσμίου συνεδρίου των Θρακών.

Θα ξεκινήσω να το σχολιάζω παρουσιάζοντας πρώτα τα αρνητικά στοιχεία όπως αυτά καταγράφηκαν και σχολιάστηκαν από την πλειοψηφία των συνέδρων.
1ον) Οι θεματικές ενότητες δεν άγγιξαν κανέναν απολύτως από τους συνέδρους, είτε γιατί αυτές ήταν πασίγνωστες στο ευρύ κοινό, όπως ο «αγωγός Μπουργκάζ-Αλεξανδρούπολη και οι υπόλοιποι αγωγοί» που παρά τις προσπάθειες του νεαρού εισηγητού δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.

Η εκπρόσωπος του ΤΕΕ Θράκης από τη στιγμή που ανέβηκε στο βήμα μέχρι που κατέβηκε δεν μας έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβουμε τι έλεγε και τι προσπαθούσε να παρουσιάσει. Η μόνη που ίσως είχε κάποιο ενδιαφέρον ήταν αυτή που είχε σχέση με τη θέση της Θράκης σύμφωνα με τις γεωπολιτικές εξελίξεις στον παρευξείνιο χώρο.

Κατά γενική ομολογία οι θεματικές ενότητες που παρουσιάστηκαν ουσιαστικά και τυπικά έπρεπε να παρουσιαστούν στην ολομέλεια του νομαρχιακού συμβουλίου ή στο διευρυμένο συμβούλιο της περιφέρειας. Για μας την Π.Ο.Θ.Σ. αλλά και για τις άλλες ομοσπονδίες στον τομέα αυτό υπήρξε πλήρης απογοήτευση και δικαίωσαν πλήρως τις θέσεις της Π.Ο.Θ.Σ. για την έντονη της διαμαρτυρία.

2ον) Ο χρόνος που διατέθηκε στους συνέδρους για να κάνουν τις παρεμβάσεις τους ήταν ολιγόλεπτος με αποτέλεσμα να μην διατυπωθούν όλες οι θέσεις. Γεγονός ότι οι ομοσπονδίες που παίζουν πρωταρχικό ρόλο στα συνέδρια να μην έχουν τη δυνατότητα να δευτερολογήσουν.

3ον0 Απουσίαζαν για μια ακόμη φορά οι εκπρόσωποι της ομογένειας

4ον)Και πάλι δεν απόφευχθηκαν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις. Λυπηρό μεν αλλά γεγονός.

Και ας έρθουμε στα θετικά του συνεδρίου που ομολογουμένως ειδικά ο κ. Δημήτριος Κοτσάκης, Δήμαρχος Κομοτηναίων και οι άμεσοι συνεργάτες του με άριστα το 10 παίρνουν 20 με τόνο.

1ον) Για πρώτη φορά στα χρονικά των συνεδρίων εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός της χώρας, η παρουσία του οποίου λάμπρυνε το συνέδριο και έδωσε την ευκαιρία να προβληθεί και αυτό σε ολόκληρη την Ελλάδα καθώς και στον απόδημο Ελληνισμό

2ον) Η φιλοξενία για τους συνέδρους, απέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο φιλόξενη είναι η Θράκη μας με τη ζεστή της αγκαλιά και την αγάπη των κατοίκων της..

3ον) Η ομοψυχία των συνέδρων απέδειξε και αυτή τη φορά ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές νταμπέλες, και έστειλαν το μήνυμα ότι οι ομοσπονδίες μπορούν να συνεργάζονται και χωρίς την ύπαρξη συνομοσπονδίας, η οποία προβλήματα μόνο θα σωρεύσει και θα είναι αναποτελεσματική.

4ον) Απονεμήθηκαν τιμητικές διακρίσεις σε προσωπικότητες της Θράκης. Μεταξύ αυτών, μετά από εισήγηση της Π.Ο.Θ.Σ. ήταν και το Κοινωφελές Ίδρυμα ΧΑΡΙΛΑΟΥ Κ. ΚΕΡΑΜΕΩΣ για την αδιάλειπτη προσφορά του στην διατήρηση και αναβίωση της Θρακικής παράδοσης και της ιατρικής έρευνας.

5ον) Τα συμπεράσματα του συνεδρίου αντί ψηφίσματος που παρουσίασε ο πρόεδρος του συνεδρίου κ. Δημήτριος Κοτσάκης, δήμαρχος Κομοτηναίων, ενστερνίζονται σε πολλά σημεία τις θέσεις της ΠΟΘΣ όπως αυτές παρουσιάσθηκαν στην παρέμβαση της.,

The HELLENIC GENOCIDE.

The HELLENIC GENOCIDE.

The Mass Crime against the Greeks and the responsibility of Ottoman Empire and Turkish Republic

In memory of Greeks of Smyrna (Izmir), 87 years after the Catastrophe (August 1922)

The beginning of the Greek presence in Thrace, Pontus, Ionia (Asia Minor) and Kappadokia, parts of Greek presence in former Ottoman state and today Turkish Republic starts from the myth and continue to historical facts. The myth starts with Prometheus, the missions of Hercules, continues with Frixos and Elli, who carried the Golden Fleece to the area and became the reason for the trip of the Argonauts. Having Jason as their leader, and representatives from all the Greek cities as payment, the Argonauts reached Kolhida (in Georgia today) and transformed the axenos (unfriendly) sea to Euxeinos (friendly) Pontus (sea in ancient Greek language), and the ancient Greek cities, makes new colonies – cities of major importance since the 8th century b.C.
The evidence for the wealth, prosperity and the Greek essence of those colonies is proved through the descriptions of many both Greek and other scientists and philosophers. Christianity, using the Greek language, became widely spread throughout this region. Constantine the Great gave great attention to Thrace, with the transfer of the capital of Eastern Roman Empire (Byzantine Empire) in Constantinople (ancient Greek colony of Megara, Byzantio.
Generally during the era of the Byzantine Empire, Thrace, Pontus, Asia Minor and Kappadokia was signified as an important centre of Hellenism. As a result of the conquest of Constantinople came slaughtering, plunder, flee towards Western Europe and the Balkan countries, as well as forcible islamization.
Since the beginning of the 18th century the Greeks are re-capturing their lost identity and are mobilizing once again their spirit and abilities. The Greeks of the area are regaining their lost faith to freedom and are longing for their ethnic liberation.
The establishment of “Filiki Eteria” (union for Greek independence), that promoted the Greek Revolution, takes place in a powerful economical and political centre, Odessa, with the Greek mayor G. Maraslis. In a very short time, the Hellenism regained the commerce mobility of the entire Thrace, Pontus, Asia Minor. Thus, the economic prosperity in the wider area had as a result the intellectual and artistic renaissance, as well as a demographic boom.
As mentioned above, the Hellenism, since the fall of the Byzantine empire (1453) encountered constant persecutions and efforts towards mass forcible islamization and turkization, having an outmost peak the extremely well organized, planned, scheduled in a systematic way and efficiently promoted genocide in the very beginning of the 20th century.
The Headquarters the Ministries of External Affairs of Europe and the U.S.A. are still undeniable witnesses for the conviction of the crimes that were committed by the Ottoman state against the Greeks of Thrace, Pontus, Asia Minor, Kappadokia (later in Constantinople, Imvros and Tenedos islands and today in Cyprus ) crimes that resulted in the violent expatriation of millions of Greeks, abandoning their fortunes and the civilization of their creative and evolutionary presence in those areas.
The Ottoman, Young-Turks, and Kemalist authorities pre-planned and realized the genocide against the Greeks.
Consequently until 1923, the Young-Turks and the Kemalists, having taken harsh measures against the Greeks of Thrace, through the means of expel, rape, slaughtering, deportations and hangings, exterminated hundreds of thousands of Greek in Thrace, Asia Minor and Pontus.
Among the victims of the genocide there was a great number of women and children, groups of the Greek population that consisted a particular plan of the extermination plan.
This can be verified through the reports and documentations of the foreign ambassadors, consuls, embassies, and others, where one can find references on the acts of slaughtering and brutality.
After 27 centuries of presence, prosperity and contribution of a historical nation, the Greeks of Thrace, Pontus, Asia Minor, Kappadokia, abandoned the land of their ancestors, their homes, churches, graves, a culture of world wide appeal.
The Greeks of Ottoman Empire nowadays in Greece, in the U.S.A., in Canada, in Australia, in Europe, and throughout the world wants justice to be attributed in the name of their ancestors that were murdered during the genocide from the Ottoman State and Turkish republic.
A genocide that consists part of a greater crime committed against that cost the life of 1.000.000 Greeks (2.650.000 in 1914), who lived in the Ottoman state.
This mass crime, the HELLENIC GENOCIDE, Turkey continue to deny until today.
The international crime of genocide opposes responsibilities not only on the state which committed it, but also to the whole international community:
a) For not recognizing a situation created by global crime as legal
b) For not helping the performance of an international crime to maintain the illegal situation and
c) To help other countries with the application of the obligations above. That is, it imposes on the international community the obligation not to recognize an illegal situation as a result of genocide.
A global struggle to ask for and point out the truth will find a lot of nations agreed. In order not to repeat the crimes, the responsible and the reasons that led them have to be found out. The truth must be sought and presented to the international public opinion, which knows how to judge and sentence without self-interest. Nowadays, when other nations suffer genocides from racist states, it is time for the first step to be taken to recognize the crime of HELLENIC GENOCIDE. On the other hand, the contemporary Turkish state has to answer for the genocide of the Greeks of Pontus, Asia Minor and Thrace, without making propaganda and pleads inconsistency as a state in order to be exculpated from the charge. This state, as the creation of Mustafa Kemal, and the Young Turks are responsible for the crime of HELLENIC GENOCIDE. Greek nation, each nation has the right to intensely demand from the authorities of the crimes and offences committed against it to recognize them. The greater the harm and the longer the facts were hidden, the more intense the desire for such recognition becomes.
Recognition, which is a substantial way to fight against genocide; Recognition which constitutes the confirmation of a nation’s right to the respect of its existence according to the international law and the historic truth.





http://malkidis.blogspot.com
e-mail: malkidis@gmail.com

Η Ν. Χόρτον για τον πατέρα της Τζ. Χόρτον και τη Μικρά Ασία

Ομιλία στο Α΄Παγκόσμιο Συνέδριο Απόδημων Θρακών

Αγαπητοί φίλοι,

Πριν αρχίσω την ομιλία μου για την καταστροφή της Σμύρνης, θέλω να σας κάνω γνωστό ότι ο πατέρας μου υπηρέτησε δύο φορές στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη φορά, όταν έγινε το κίνημα των Νεότουρκων και τη δεύτερη κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Γνωρίζοντας λοιπόν και εγώ, κοντά σε κείνον, για τον μακρύ και σκληρό αγώνα των Ελλήνων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, είμαι σίγουρη ότι και στο μέλλον δεν θα υπάρξει κανένα εμπόδιο που δεν θα μπορέσουν να το υπερνικήσουν οι Έλληνες.

Και τώρα ας έρθω στο θέμα μου:

Οι περισσότεροι συνήθως ενδιαφέρονται για την πολιτική άποψη των γεγονότων της Μικρός Ασίας. Μια και μου ζητήθηκε όμως να μιλήσω για τις εμπειρίες του πατέρα μου, ας σημειώσω ότι είχε ένα μυστικιστικό δεσμό με τη Σμύρνη. Πώς ένας Γιάνκης δέκατης γενιάς από μια κωμόπολη στα βορεινά της Πολιτείας της Νέας Υόρκης σχετίστηκε τόσο με μια πόλη στην ακτή της Μικρός Ασίας; Μικρό παιδί ο πατέρας του του διάβαζε από τη Βίβλο, μεταξύ των άλλων και από το βιβλίο της Αποκάλυψης. Η Σμύρνη, ως η τελευταία από τις επτά πόλεις της Αποκάλυψης που επέζησε του έκανε βαθιά εντύπωση, που την κράτησε σε όλη του τη ζωή και την ανέφερε συνέχεια στα έργα του. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του υπηρέτησε σε πολλά άλλα διπλωματικά πόστα, σε μέρη που θεωρούνταν καυτά, αλλά όπως έλεγε, η Σμύρνη ήταν η Μέκκα των φιλοδοξιών του. Φαίνεται λοιπόν ότι ήταν μοιραίο να είναι παρών στο θάνατο των χριστιανών και την καταστροφή της πόλης. Η Σμύρνη ήταν ή μοίρα του. Είχε συνδέσει στενά τον συμβολισμό της Αποκάλυψης για τον αγώνα ανάμεσα στο καλό από τη μια μεριά και το σκοτάδι από την απληστία από την άλλη με τα γεγονότα που παρακολουθούσε στη Σμύρνη και τα οποία οδήγησαν στην καταστροφή της.


Ο Horton πήγε στη Σμύρνη κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και αντιπροσώπευε τα συμφέροντα όλων των συμμάχων μέχρι τη στιγμή που η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο και εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών; 'Για πρώτη φορά σε εκατό χρόνια", είπε, • η αμερικανική σημαία κατεβάστηκε από το Προξενείο". "Πάντα", σχολίαζε ο Norton, " γυρνάμε και το άλλο μάγουλο στους Τούρκους, για λόγους γνωστούς μόνο σε διευθυντές μεγάλων Εταιρειών".

Η νίκη των Ελλήνων κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και ο αγώνας για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης κέρδισαν τον θαυμασμό των Βρετανών Πολιτικών και ειδικά του Λόυντ Τζωρτζ. Έγινε επίσης εμφανές ότι ορισμένες εδαφικές κτήσεις της Ελλάδας θα ήταν πολύ σημαντικές για τη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι οι Βρετανοί προσκάλεσαν το Βενιζέλο στο Λονδίνο. Ήθελαν μια βάση κοντά στην Αδριατική: το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς. Σε αντάλλαγμα, είπανε, η Ελλάδα θα έπαιρνε την Κύπρο. Οι Έλληνες όμως δεν είχαν αντιληφθεί ότι ο Λόΰντ Τζωρτζ δεν ήταν σε θέση πάντοτε να επιβάλλει πολιτική που δεν θα είχε την έγκριση της τάξης που κυβερνούσε ουσιαστικά την Αγγλία.

Τον Ιανουάριο του 1915, ο Βρετανός Υπουργός των Εξωτερικών, σερ Έντουαρντ Γκρέυ, τηλεγράφησε στον Βρετανό πρεσβευτή στην Αθήνα και του συνέστησε να προσφέρει στην Ελλάδα μια σημαντική περιοχή στα παράλια της Μικρός Ασίας. Σε αντάλλαγμα η Ελλάδα θα έμπαινε στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. "Αν ο Βενιζέλος θέλει συγκεκριμένη υπόσχεση, θα την αποσπάσουμε χωρίς δυσκολία", έγραψαν οι Βρετανοί ιθύνοντες, τότε. Ο Βενιζέλος συμφώνησε να αποβιβαστούν συμμαχικά στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και οι υποστηρικτές του αντιτέθηκαν στην παραβίαση αυτή της ελληνικής ουδετερότητας. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο ελληνικές κυβερνήσεις (μία φιλοβενιζελική στη Θεσσαλονίκη και μία φιλοβασιλική στην Αθήνα).
Τον Μάιο του 1919, τις τελευταίες μέρες της διάσκεψης ειρήνης των Παρισίων, ο Λόΰντ Τζωρτζ και ο Βενιζέλος αποφάσισαν ότι τα ελληνικά στρατεύματα θα καταλάμβαναν την Σμύρνη, απόφαση που αντέβαινε στις συμβουλές πολλών ανδρών. Στις 14 Μαίου συμμαχικά αποσπάσματα κατέλαβαν το λιμάνι της Σμύρνης, ενώ την επομένη αποβιβάστηκαν τα ελληνικά στρατεύματα.

Τον Αύγουστο του επομένου έτους ο σουλτάνος συνυπέγραψε την συνθήκη των Σεβρών, με την οποία απελευθερώνονταν ορισμένες ελληνικές περιοχές από την εξουσία των Τούρκων, ενώ ένα μεγάλο μέρος της αυτοκρατορίας έμπαινε υπό τον έλεγχο Διεθνούς Επιτροπής. Η συνθήκη όμως αυτή δεν επικυρώθηκε ποτέ, όχι μόνο γιατί συνάντησε την αντίδραση των Νεότουρκων της Άγκυρας, αλλά και γιατί αρνήθηκαν να υπογράψουν η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες θεωρούσαν τη συνθήκη των Σεβρών σαν διπλωματική νίκη των Άγγλων και την Ελλάδα δορυφόρο τους. Έτσι όχι μόνο ήλθαν σε συνεννόηση με τον Κεμάλ, αλλά και του άφησαν φεύγοντας από τη Μ. Ασία πολεμικό υλικό, παρόλο που γνώριζαν ότι αυτό θα χρησιμοποιούνταν εναντίον των Ελλήνων. Μετά τα γεγονότα αυτά, με τον τουρκικό εθνικιστικό στρατό εν ενεργεία στο πεδίο της μάχης, μόνο νίκη του ελληνικού στρατού θα μπορούσε να θέσει τη συνθήκη σε ισχύ. " Η ασφάλεια των καταπιεζομένων μειονοτήτων", κατά τον Horton, εξαρτώνταν αποκλειστικά από αυτό, αλλά η παλιά πολιτική οικονομικού ιμπεριαλισμού ανάμεσα στις σύμμαχες δυνάμεις κατέστησε αδύνατη οποιαδήποτε εποικοδομητική ολοκλήρωση".

Όταν ο Κεμάλ απέρριψε την συνθήκη των Σεβρών, ο Βενιζέλο αποφάσισε να πάρει πίσω τα χαμένα εδάφη με μια καλοοργανωμένη στρατιωτική εκστρατεία. Τηλεγράφησε στον Λόΰντ Τζωρτζ ανακοινώνοντας την απόφαση του και ζητώντας στρατιωτική και οικονομική βοήθεια.

Στο όνειρο του για την υλοποίηση της Μεγάλης ιδέας ο Βενιζέλος έβλεπε με τα μάτια της φαντασίας του την ί κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Ελληνική αντιπροσωπεία πήγε στο Λονδίνο να, συζητήσει για την επίθεση. Είναι καταπληκτικός ο βαθμός στον οποίο η Αγγλία αναμίχθηκε στις διαβουλεύσεις για τον Μικρασιατικό πόλεμο και πόσο εκτεταμένα οι Έλληνες τους συμβουλεύτηκαν προτού κάνουν οποιοδήποτε βήμα. Οι Βρετανοί όμως δεν υποσχέθηκαν τίποτε συγκεκριμένο και οι Έλληνες έφυγαν με τo αίσθημα ότι είχαν αποφασίσει να γίνει η εκστρατεία. Πέντε μέρες αργότερα ο ελληνικός στρατός ξεκίνησε την επίθεση. Όταν οι Έλληνες αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη, ο Horton έγραψε στο State Department: -Αυτή θα είναι άλλη μία Συρακούσια εκστρατεία", υπονοώντας τον πόλεμο των Συρακουσών το 413 π.Χ., που οδήγησε στην πτώχευση του αθηναϊκού θησαυροφυλακείου και έβαλε τέλος στην ηγεμονική θέση της Αθήνας.

Τον Νοέμβριο του 1920 οι εκλογές επανέφεραν το βασιλιά Κωνσταντίνο στην εξουσία. Όταν ο Βενιζέλος είδε τις έξαλλες διαδηλώσεις των βασιλικών στην Αθήνα και κατάλαβε oτι έχανε, παραιτήθηκε. Ο Horton, σε αναφορά του στο State Department σχολίαζε: Ή πτώση του Βενιζέλου, του μεγάλου αυτού υπέρμαχου της Ελλάδας στην Ευρώπη και Αμερική και η επαναφορά του ανυπόληπτου βασιλιά, είvaι η αρχή του τέλους".
Οι Βρετανοί δεν τήρησαν τη συμφωνία με το Βενιζέλο.

Ο Ουίνστον Τσωρτσιλ δικαιολογεί ως εξής την στάση της Βρετανίας και την μη παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα μετά την επάνοδο του βασιλιά; Ήταν ένας ηγεμόνας που παρά τα συμφέροντα και την θέληση του λαού του, προσπάθησε για λόγους προσωπικούς ή οικογενειακούς να φέρει την χώρα του στην πλευρά του εχθρού, που τελικά ήταν και η ηττημένη πλευρά. Για τον λόγο αυτό, η επιστροφή του Κωνσταντίνου διέλυσε κάβε συμμαχική πίστη και αφοσίωση προς την Ελλάδα και ακύρωσε όλες τις υποχρεώσεις, εκτός από τις νομικές". Ο Τσώρτσιλ μάλιστα προσέθεσε στο τέλος: -Δεν συμβαίνει κάβε μέρα ηθικοί πιστωτές να είναι τόσο βολικοί".

Η αλλαγή αυτή είχε επιπτώσεις και στο στράτευμα: οι βενιζελικοί αξιωματικοί αντικαταστάθηκαν από έμπιστους βασιλικούς. Με την αλλαγή αυτή πολλά συντάγματα έμειναν χωρίς αξιωματικούς. Ο Horton έγραφε σχετικά στο State Department: -Πληροφορούμαι από αξιόπιστες πηγές ότι μέχρι την τελευταία στιγμή ο ελληνικός στρατός βα μπορούσε να ορθοποδήσει και να σώσει την κατάσταση, αλλά ακόμη και οι αξιωματικού που ήθελαν να μείνουν στις θέσεις τους να πολεμήσουν και εξέφρασαν την επιθυμία τους να το κάνουν, διατάχθηκαν να παραιτηθούν". Ο στρατηγός Χατζηανέστης ωστόσο, που είχε αναλάβει την διοίκηση της ελληνικής στρατιάς τον Μάιο του 1922, απέτυχε.

Δεν σκοπεύω βέβαια εδώ να αναλύσω την πορεία της μικρασιατικής εκστρατείας. Πάντως την περίοδο εκείνη ο Horton άρχισε μία σειρά τηλεγραφημάτων προς τον Υπουργό των Εξωτερικών των Η.Π.Α., με τα οποία ζητούσε την άδεια να μεσολαβήσει στην κυβέρνηση της Άγκυρας για αμνηστεία, που θα επέτρεπε την έξοδο των ελληνικών δυνάμεων, να τους επιτρέψει δηλαδή να μπαρκάρουν.’ Οι πρόσφυγες συρρέουν μέσα στην πόλη και ο πανικός αυξάνεται", έγραφε και πρότεινε -Στο όνομα της ανθρωπιάς και για την ασφάλεια των αμερικανικών Συμφερόντων, σας ικετεύω να επιτρέψετε να γίνουν προσπάθειες για μεσολάβηση, που ίσως προλάβουν πιθανή καταστροφή της πόλης". Τα τηλεγραφήματα του έφτασαν στον Ουίλιαμ Φίλιπς, ο οποίος φαίνεται ότι ήταν ενεργών υπουργός εξωτερικών. Ο αβρός αυτός διπλωμάτης είδε τα πράγματα διαφορετικά. Ο Φίλιπς έγραψε στον πρόεδρο Χάρτιγκ: " Έχω κι άλλο μήνυμα από τον Γενικό Πρόξενο Horton. Νομίζω ότι θα ήταν φρονιμότερο να περιορίσουμε τις δραστηριότητες μας στην φροντίδα για τις ζωές Αμερικανών και την αμερικανική περιουσία. Δεν νομίζω ότι η κατάσταση μας επιτρέπει να αναλάβουμε τον ρόλο του εθελοντή μεσολαβητή". Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο ευεργετικά αποτελέσματα θα είχε η πρόταση του Horton αν είχε γίνει αποδεκτή.

Στις 9 Σεπτεμβρίου, ο λαός της Σμύρνης είδε τις κυρίως ελληνικές δυνάμεις - τη μόνη άμυνα τους έναντι των Τούρκων - να προσπερνούν την πόλη και να επιβιβάζονται στον Τσεσμέ, για την επιστροφή τους στην Ελλάδα.

Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της όλης εικόνας της καταστροφής της Σμύρνης ήταν η παρουσία των Πολεμικών πλοίων των Μεγάλων Δυνάμεων, που έπλεαν αδιάφορα στο λιμάνι, για να προστατεύσουν δηλαδή τις ζωές των πολιτών τους. Για την πυρκαγιά και την καταστροφή της πόλης Horton έγραψε: • Μια κοινή διαταγή από τους διοικητές των πολεμικών πλοίων, μιας αβλαβής βολή πάνω από το τουρκικό τμήμα της πόλης, θα σταματούσε το ολοκαύτωμα". Οι διοικητές του συμμαχικού στόλου δεν έκαναν τέτοια ενέργεια.

Τα αίτια βρίσκονται στη δεκαετία πριν από την καταστροφή της Σμύρνης. Το 1901, ένας Γερμανός ειδικός είχε εξακριβώσει ότι τα πετρελαιοφόρα πεδία της Μοσούλης (τότε ανήκε στην Τουρκία, σήμερα στο Ιράκ) ήταν από τα πιο πλούσια στον κόσμο. Οκτώ χρόνια αργότερα, η Τουρκική κυβέρνηση παραχωρούσε το δικαίωμα εξόρυξης του υπεδάφιου πλούτου και της κατασκευής σιδηροτροχιών σε λωρίδα μήκους δύο χιλιάδων τετρακοσίων μιλίων στη Μικρά Ασία. Η λωρίδα κάλυπτε βάθος είκοσι χιλιομέτρων εκατέρωθεν της σιδηροδρομικής γραμμής, συνολικής έκτασης ενενήντα έξι χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων. Τα σχετικά συμβόλαια προέβλεπαν επενδύσεις ύψους 200-300 εκατομμυρίων αμερικανικών δολαρίων (σε δολάρια του 1924).Υπολογίστηκε ότι η περιοχή αυτή περιείχε δέκα δισεκατομμύρια σε ορυκτά και άλλες φυσικές πηγές πλούτου και οχτώ δισεκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο.

Οι ιστορικοί επίσης επισημαίνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν κήρυξαν τον πόλεμο στην Τουρκία. Γράφει ένας: • Αυτή η στάση από μέρους της κυβέρνησης της Αμερικής ήταν υπολογισμένη να ωφελήσει τα αμερικανικά εμπορικά συμφέροντα στην Τουρκία. Μεταξύ των οποίων οι συνεργάτες του ναυάρχου Chester φαίνεται ότι ήταν οι περισσότερο ευνοημένοι". Ο Colby Chester, συνταξιούχος ναύαρχος του αμερικανικού ναυτικού, διαπραγματευόταν για αρκετά χρόνια με την Τουρκία για να κερδίσει ορισμένες παραχωρήσεις για την παραχώρηση δικαιωμάτων εξόρυξης του υπεδάφιου πλούτου και της κατασκευής σιδηροδρομικής γραμμής.


Τον Chester βοηθούσε στις προσπάθειες του ο ναύαρχος Bristol, διοικητής του αμερικανικού στόλου στα τουρκικά ύδατα και Αμερικανός ύπατος, αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη. Σχετικά με αυτό σχολίαζε ένας ιστορικός: -Κατά τα έτη 1919-1923, τόσο κρίσιμα για την ιστορία της Μικράς Ασίας, δύο Αμερικανοί αξιωματούχοι ξεχώριζαν σαν ενσαρκωτές αντίρροπων δυνάμεων στην εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών: η τάση της συνειδήσεως από τη μια μεριά και του πραγματισμού από την άλλη". Οι δύο αυτοί αξιωματούχοι ήταν ο Horton και ο Bristol αντίστοιχα. Σε όλη του την καριέρα ο Horton προσπάθησε έντονα να προωθήσει τα αμερικανικά εμπορικά συμφέροντα. Κατάφερε να γλιτώσει την εταιρεία Standard Oil από χιλιάδες δολλάρια σε παράνομους φόρους, αλλά δεν πίστευε σε ουδετερότητα σε περιπτώσεις μεγάλης εθνικής σημασίας, όπου κινδύνευαν ζωές. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες και στο θέμα αυτό από τους Τούρκους, τους οποίους βοήθησε ο Horton, όταν υπήρχε ανάγκη. Ο Bristol όμως θεώρησε καθήκον του να πείσει τους δημοσιογράφους να μην καλύψουν την βάρβαρη μεταχείριση των χριστιανών από τους Τούρκους. Ο σκοπός του ήταν να κερδίσει την εύνοια των Τούρκων για να επικυρωθούν οι παραχωρήσεις που αναφέρθηκαν. Διαταγές σιωπής εκδόθηκαν κατά του Horton και άλλων αυτόπτων μαρτύρων των γεγονότων, όταν γύρισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χωρίς αμφιβολία ο Bristol, κατά τη γνώμη του, ενεργούσε πατριωτικά. Ο Horton, σε γράμμα του προς την μητέρα μου, ανέφερε: •

Είμαστε μεγάλη και ένδοξη Δημοκρατία, αλλά ο αμερικανικός λαός, όπως όλοι ή πολλοί, δεν βαθαίνουν πάντοτε την αλήθεια των πραγμάτων". Ο ίδιος παρατηρούσε: -Σε ολόκληρο αυτό το πλέγμα των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, ο σοβαρός παρατηρητής εντυπωσιάζεται με ένα πράγμα: τη διαύγεια της διορατικότητας του John Bull (Αγγλία) και την ευθύτητα και την επιμονή με την οποία αγωνίστηκε για το σκοπό του. Ήξερε τι ήθελε και το πήρε. Υπάρχουν άφθονες πετρελαιοπηγές στο Maidan i Nartun, όχι μακριά από τη Βασόρα, στον Περσικό κόλπο, όπου οι Βρετανοί αποβιβάστηκαν νωρίς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Υπάρχουν πεδία πετρελαιοπηγών στην Μοσούλη (σήμερα στο Ιράκ). Ο στρατηγός Townsend κατευθυνόταν προς τα εκεί οι Τούρκοι τον σταμάτησαν στο Kut-EI-Mara, αλλά αυτό δεν πτόησε τον ξάδελφο John".


Οι Ιταλοί, που από την αρχή ήταν αντίθετοι με την παρουσία των Ελλήνων στην περιοχή της Σμύρνης, βιάστηκαν να κάνουν μυστικές συμφωνίες με τον Κεμάλ τον Μάρτιο του 1921 με αντάλλαγμα μεγάλες οικονομικές παραχωρήσεις και την υπόσχεση να αποσύρουν από την Αττάλεια τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου και οι Γάλλοι συμφώνησαν με τον Κεμάλ να αποσύρουν τα γαλλικά στρατεύματα κατοχής από την Κιλικία και να εφοδιάσουν τους Τούρκους σιωπηρά με πολεμικό υλικό, για το οποίο πληρώθηκαν γενναία. Η Γαλλία άλλωστε ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που καλλιέργησε οικονομικές σχέσεις με την οθωμανική αυτοκρατορία από το 1535 ήδη. Και όπως, με πολύ περιφάνεια ανέφερε (1922) ο διευθυντής του Γαλλικού Εμπορικού Γραφείου της Κωνσταντινούπολης • Σχολεία δικά μας, κοινωφελή ιδρύματα, νοσοκομεία, γηροκομεία, άσυλα ορφανών και εκθέτων έχουν ιδρυθεί σε κάθε σημείο της Ανατολής. Σε κάθε πόλη του εσωτερικού, σε όλα τα σημαντικά χωριά... υπάρχουν σχολεία και Γάλλοι διδάσκαλοι, άνθρωποι που διδάσκουν στα παιδιά τη δόξα της Γαλλίας, τη γλώσσα μας, την ιστορία". Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι η Γαλλία δεν ήταν διατεθειμένη να απαρνηθεί όλες τις κατακτήσεις της και πολύ περισσότερο τα οικονομικά της πλεονεκτήματα.


Οι Τούρκοι, αφού τακτοποίησαν τις διπλωματικές τους σχέσεις και με τη Σοβιετική Ένωση, ήταν πλέον έτοιμοι να οργανώσουν μία γενική αντεπίθεση εναντίον των Ελλήνων, τους οποίους όλοι τους είχαν εγκαταλείψει. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 οι Τούρκοι έμπαιναν στην Σμύρνη, ενώ οι Έλληνες δεν είχαν άλλη διέξοδο, παρά να πέσουν στη θάλασσα.
Ό

ταν έκανα ομιλίες, δεν ανέφερα συνήθως το έργο διάσωσης που έκανε ο πατέρας μου, γιατί σκεφτόμουν ότι αυτό δεν ταιριάζει σε θυγατέρα. Τελικά αναρωτήθηκα, γιατί όχι, αυτά είναι γεγονότα, γιατί να τα κρύβω; Και σήμερα ακόμη, στο αεροπλάνο, στο Παντοπωλείο, στην παραλία, άνθρωποι που ακούνε το όνομα Horton μου διηγούνται, πώς οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους σώθηκαν απ'αυτόν. Ενήργησε κυρίως ανεπίσημα και μάλιστα μερικά επεισόδια αισθάνθηκε ότι ήταν αναγκασμένος να τα κρατήσει μυστικά. Κάποιος, που συνάντησα σε ένα ελληνικό νησί, μου διηγήθηκε πως ο Horton έβαλε εκατοντάδες αμερικανικές σημαίες σε ψαρόβαρκες ή ο,τιδήποτε άλλο πλεούμενο και αφού συνεννοήθηκε με πλήθος γυναίκες και παιδιά να τον συναντήσουν κρυφά σε ένα σημείο, τους έβαλε στις βάρκες και τους έστειλε στα απέναντι από τη Σμύρνη νησιά.


Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη, ακολούθησαν, όπως ξέρετε, απερίγραπτες φρικαλεότητες. Πολλοί ανέφεραν ότι είδαν στρατιώτες του τουρκικού τακτικού στρατού να ρίχνουν - τι ειρωνεία - κουρέλια βουτηγμένα σε πετρέλαιο για να κάψουν το αμερικανικό προξενείο. Όταν το κτίριο άρχισε να καίγεται ήταν η ώρα να το εγκαταλείψει και η αμερικανική παροικία. Ανάμεσα τους ήταν πολλοί συγγενείς, φίλοι και υπάλληλοι, όχι όλοι τους Αμερικανοί πολίτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι και αρκετοί αμερικανικοί φιλανθρωπικοί οργανισμοί έχασαν τα κτίρια τους από τους εμπρησμούς, ανάμεσα τους και το σπίτι του Horton με όλα του υπάρχοντα. Επέζησαν όμως τα κτίρια της Standard Oil. Μόνο αυτά φρουρούνταν από ένοπλους Αμερικανούς ναύτες.
Καθώς το καράβι έβαλε πλώρη για την Αθήνα, ο Horton έγραφε: • Μια από τις οξύτερες εντυπώσεις που αποκόμισα από τη Σμύρνη ήταν το αίσθημα της βαθιάς ντροπής, γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος".

Σύγκρινε την καταστροφή της Σμύρνης με την κατεδάφιση της Καρχηδόνας από τους Ρωμαίους και παρατήρησε: -Στην καταστροφή της Καρχηδόνας δεν υπήρχε στόλος χριστιανικών πολεμικών πλοίων να παρακολουθούν μια κατάσταση για την οποία οι κυβερνήσεις τους ήταν υπεύθυνες". Διάφοροι πρόσφυγες έκτοτε μου έχουν πεί ότι μια από τις πιο ισχυρές αναμνήσεις τους ήταν ο ήχος χορευτικής μουσικής που έφτανε στο λιμάνι από τα συμμαχικά πολεμικά πλοία. Αυτόπτης μάρτυρας του οριστικού θανάτου της βυζαντικής αυτοκρατορίας ο Horton συνεχίζει: • Και αυτή η παρουσία αυτών των πολεμικών πλοίων στο λιμάνι της Σμύρνης, το Σωτήριον έτος 1922, που παρακολουθούσε ανίσχυρα τις τελευταίες στιγμές των χριστιανών στην Τουρκία, ήταν το πιο λυπητερό και το πιο σημαντικό στοιχείο της όλης ιστορίας".
Ωστόσο, παρά την πολιτική του Bristol να παραβλέπει τις απώλειες ζωής για να προωθεί τις εμπορικές του φιλοδοξίες, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την αποτελεσματικότητα, με την οποία μερικοί αξιωματικοί του αμερικανικού ναυτικού βοήθησαν στη διάσωση ανθρώπινων ζωών. Ναύτες ανέβαζαν πρόσφυγες στα πλοία επί δύο μέρες, παρά την πολιτική της μη επεμβάσεως των Ηνωμένων Πολιτειών. Αξίζει να αναφέρουμε και τη στάση των Γιαπωνέζων που έριξαν φορτίο στο νερό για να μπορέσουν να ανεβάσουν στα πλοία τους τα θύματα της καταστροφής.


Όταν ο Horton έφτασε στην Αθήνα, πήρε πολλά τηλεγραφήματα από το προσωπικό των αμερικανικών πλοίων, στα οποία του ανέφεραν ότι έστελναν πρόσφυγες και ζητούσαν τη βοήθεια του για την αποβίβαση τους. Αφού βοήθησε να βρεθεί τροφή και στέγη για τους πρόσφυγες, ο Horton πήγε στην Ουάσιγκτον, όπου κατέθεσε σε ακροάσεις του Κογκρέσου και αγωνίστηκε να περάσει νόμος που να επιτρέπει στους πρόσφυγες να πάρουν στην Αμερική τους συγγενείς και τους γονείς τους.


Ελάχιστα γνωστές επίσης είναι οι δραστηριότητες που ανέπτυξε ο Horton κατά τις εργασίες της συνθήκες της Λωζάνης. Πίστευε ότι η συνθήκη αυτή δεν έπρεπε να κλείσει χωρίς να περιλαμβάνει μια πατρίδα και διασφαλίσεις για τους Αρμενίους, αποζημίωση για απώλειες, συμπεριλαμβανομένων των απωλειών των Αμερικανών, διαβεβαίωση ότι όλες οι χριστιανές, κορίτσια και γυναίκες, που απήχθησαν κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών θα ελευθερώνονταν (και απαίτηση να παραδεχθούν και να αποκηρύξουν οι Τούρκοι τα εγκλήματα τους). Ενώ συνεχιζόταν η διάσκεψη της Λωζάνης, ο Αμερικανός εκπρόσωπος έκανε έκκληση για τη χώρα των Αρμενίων, αλλά την εγκατέλειψε, μπροστά στην τουρκική αντίδραση. Τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων που είχαν ή έλπιζαν να αποκτήσουν επενδύσεις στη Μικρά Ασία υπαγόρευαν στους εκπροσώπους τους να φροντίσουν να προστατεύσουν πλήρως τα συμφέροντα αυτά. Όπως είπε ένας ιστορικός, οι στρατιώτες που έριχναν ζάρια για τα ενδύματα του Χριστού, δεν ήταν πιο αισχροί από τους απεσταλμένους που παζάρευαν για παραχωρήσεις. Ένας απεσταλμένος της Standard Oil στη Λωζάνη χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι και είπε: " Ήρθαμε εδώ γι 'αυτές τις καταραμένες τις μειονότητες ή για να φροντίσουμε τα συμφέροντα μας;"

Παρόντα ήταν και τα μέλη της ομάδας του ναυάρχου Chester, αλλά δεν απέγινε τίποτε στο τέλος, γιατί οι Βρετανοί έφτασαν πρώτοι στη Μοσούλη. -Μπορείς να φανταστείς πόσο σημαντικό είναι το θέμα του πετρελαίου", έγραφε ο Horton στη μητέρα μου από την Ουάσιγκτον, •αφού οι ειδικοί λένε ότι τα εγχώρια αποθέματα των Η.Π.Α, θα αρκέσουν είκοσι μόνο χρόνια και ολόκληρος ο πολιτισμός μας εξαρτάται από αυτό. Ακόμη και τα πολεμικά μας πλοία κινούνται με πετρέλαιο. Είμαι διατεθειμένος να παραδεχτώ ότι χρειαζόμαστε, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε αποκτήσει το μερίδιο μας με τρόπους λιγότερο εγκληματικούς. Το πετρέλαιο δεν θα καίγεται καλά όταν αναμιχθεί με πολύ αίμα, και όταν μυρίζει έντονα από τον καπνό εκκλησιών και Αγίων Γραφών που καίγονται. Όσον αφορά τον εαυτό μου, μια σκέψη θα με παρηγορεί κατά το υπόλοιπο της ζωής μου, και μετά, ελπίζω: όποια μειονεκτήματα και αν είχα, τα χέρια μου δεν βάφτηκαν με χριστιανικό αίμα και ποτέ δεν πρόδωσα τον Χριστό μου για τριάκοντα αργύρια".


Ο Horton συνέχισε να γράφει και να καταβάλλει προσπάθειες για αλλαγές σε καταστάσεις που θεωρούσε αμφισβητήσιμες κατά τη διάρκεια και μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, πράγματα για τα οποία γνωρίζω πολύ λίγα. Σχημάτισε ένα λόμπυ στην Ουάσιγκτον για τις χριστιανικές μειονότητες και αργότερα εξέδωσε το βιβλίο του Ή Κατάρα της Ασίας" και άλλα έργα, με την ελπίδα να οδηγήσει σε επιβολή της δικαιοσύνης. Ταξίδεψε σε όλη την Αμερική Δίνοντας διαλέξεις για την Μέση Ανατολή και κάνοντας εράνους για τα ορφανά και άλλα θύματα. Του άρεσε να κλείνει τις διαλέξεις του με τα ακόλουθα λόγια, ενώ το ακροατήριο έβλεπε μια διαφάνεια του πολυελαίου της εκκλησίας της Περγάμού: 'Ας πάμε με τη σκέψη μας πίσω στα χρόνια του Αγίου Ιωάννη και ας ^φανταστούμε ένα κερί να καίει στο καθένα. Κεριά του είδους που αναφέρει ο Πόρτια.

Έτσι λάμπει μια καλή πράξη σε έναν πονηρό κόσμο". Ας φανταστούμε όλα να σβήνουν ένα-ένα, εδώ και πολλά χρόνια, και το τελευταίο να καίει λαμπερό και σταθερό μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1922". Πάντα τελείωνε απαριθμώντας τις πόλεις - τα ονόματα τους και μόνα. θεωρούσε ότι φέρνουν στο νου πιο πολλή μεγαλοπρέπεια από ό,τι όλη η ποίηση του κόσμου: Εφεσος, Σάρδεις, Φιλαδέλφεια, Θυάτειρα, Λαοδίκεια, Πέργαμος, Σμύρνη.

Φάνης Μαλκίδης. Παρέμβαση ως μέλος του Συλλόγου Θρακών Φοιτητών στο Α΄Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών (Ξάνθη 1993)

ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ: ΦΟΡΕΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Ποτέ άλλοτε ο Ελληνισμός δεν είχε τόσο (ιστορική) ανάγκη, όσο σήμερα, για ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τα εθνικά του ζητήματα. Πόσο μάλλον ο Θρακικός Ελληνισμός, ο οποίος για χρόνια τώρα έζησε μεταξύ της λήθης και της εγκατάλειψης. Το μικρό ελληνικό κράτος το οποίο εκτεινόταν από το Ταίναρο μέχρι το Σπερχειό, ενοχλούσε πολύ περισσότερο τους σουλτάνους, από ό, τι το σημερινό ελληνικό μόρφωμα του οποίου η ακτίνα δράσης του και σκέψης του περιορίζεται μεταξύ των τριών ιστορικών του πλατειών " Σύνταγμα-Κολωνάκι-Ομόνοια".

Με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τη μοιρασιά του κόσμου, η Ελλάδα ακολούθησε δύο κυρίαρχες εξωτερικές πολιτικές. Η μία υποστήριζε ότι έπρεπε πρώτα να λυθούν τα προβλήματα της Νικαράγουα και του Παναμά και ύστερα της Θράκης, της Ίμβρου και της Τενέδου και γενικότερα εθνικά μας προβλήματα. Αποτέλεσμα μία όψη της εξωτερικής πολιτική περιοριζόταν σε αποστολές μπριγάδας στην Κούβα και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική, ενώ η άλλη ακολούθησε το δόγμα της ψυχροπολεμικής περιόδου και ειδικότερα από το 1952, χρονιά ένταξης της Ελλάδας στο NATO. Έτσι ενισχύσαμε τα βόρεια σύνορα μας, βγήκε η γνωστή διαταγή Παπάγου - Φεσόπουλου και θεωρήθηκε ως σύμμαχο μας την Τουρκία. Συνέπεια: Οι νέοι της Ελλάδος ποτέ δεν έπρεπε να μάθουν για το 1955 στην Πόλη, για τις απελάσεις του 1964, για την κατάσταση στην Κύπρο, για την ατμόσφαιρα στη Θράκη. Οι νέοι της Θράκης ποτέ δεν έμαθαν ότι εκτός από την καταστροφή της Χίου κατά την επανάσταση, υπήρξε και η συμβολή της Σαμοθράκης στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα με μάρτυρα όλο το νησί. Ποτέ δε μάθαμε για την Ίμβρο και την Τένεδο και το ειδικό άρθρο 14 της περίφημης Συνθήκης της Λωζάνης. Φαίνεται ότι τα εθνικά μας ζητήματα και ειδικότερα η Θράκη επιβαρύνουν την ελληνική πολιτική σκέψη και τα αθηναϊκά κόμματα, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί αυτή η κατάσταση.

Οι νεολαίοι της Θράκης οι οποίοι ζουν στην διασπορά αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα που επικεντρώνονται στην συσπείρωση και στην συνείδηση. Η μεν πρώτη συνείδηση αναλίσκεται στις γνωστές φολκλορικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται μια φορά το χρόνο ή μέσα από συλλόγους σφραγίδες παλιές χορευτικές παρουσιάσεις (Ας μην ξεχνάμε ότι οι προγονοί μας όταν χόρευαν και τραγουδούσαν έδιναν και σαφή μηνύματα, μέσα από το χορό και το τραγούδι, όπως διεκδίκηση, αγώνες, ελευθερία). Όσον αφορά τη συνείδηση, αναφέρουμε ένα παράδειγμα που νομίζουμε ότι λέει πολλά: Οι νέοι Θρακιώτες στην Γερμανία ονομάζονται " Ελληνάκια ", στη δε Ελλάδα "Γερμανάκια". Δεν αναφέρουμε βέβαια τις γνωστές ρατσιστικές εκδηλώσεις εναντίον των νέων που δυστυχώς δεν συμβαίνουν μόνο στη Γερμανία. Άραγε το Solingen μας δίδαξε τίποτα; Για τους νέους Θρακιώτες που μένουν στον Ελλαδικό χώρο, δύο προοπτικές υπάρχουν. Μία να μεταναστεύσουν στα γκέτο της Αθήνας, γιατί ουσιαστικά για τέτοια πρόκειται, δεύτερο να αναζητούσαν καλύτερη τύχη στην νέα προσφυγιά - Στουτγκάρδη-Μονάχο-Βέλγιο-Ολλανδία- Αμερική. Αλήθεια εμάς τους νέους Θρακιώτες αυτή η γη τι άλλο μας προσφέρει εκτός από τη θαλπωρή της πατρίδας; Μήπως δουλειά; μήπως απασχόληση ; ή μήπως ένο εισιτήριο ή τέλος ένα διαβατήριο για την νέα ξενιτιά. Το ερώτημα απευθύνεται σε όλους και περιμένει απάντηση.

Γιατί αν η δική μας Θρακική γενιά κρίνει την σημερινή κατάσταση, φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί όταν θα κριθούμε και από τις υπόλοιπες γενιές τους νέους Θρακιώτες του μέλλοντος. Επειδή τα ευχολόγια έχουν τελειώσει, τα πορίσματα το ίδιο και επειδή ως νεολαία έχουμε γνώμη, γνώση και κυρίως μνήμη, τα πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν πριν αναζητήσουμε νέα και καλύτερη, τύχη στην Δυτ, Ευρώπη και στην Αμερική. Αν σήμερα εσείς έχετε χρέος ως μεγαλύτεροι και ωριμότεροι απέναντι σε μας, εμείς πιστεύουμε ότι έχουμε ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στις γενιές που έρχονται και που δεν θα προλάβουν να γνωρίσουν τους προγόνους μας που ξεριζώθηκαν από τη Θράκη. Η νεολαία του τόπου πιστεύει ότι μπορεί να παρέμβει στο κοινωνικό γίγνεσθαι και το παρελθόν μας έχει διδάξει ότι όποτε αυτή η χώρα και ειδικότερα η Θράκη στηρίχτηκε στους νέους βγήκε πάντοτε κερδισμένη.

Πλέον είναι καιρός ως νέοι Θρακιώτες να απαιτήσουμε και όχι να παρακαλέσουμε. Γιατί η νεολαία της Θράκης αρκετά χόρεψε και τραγούδησε, ήρθε η ώρα και να διεκδικήσει!!!

Δύο κείμενα του Γ. Κουριαννίδη για το Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών

Δύο κείμενα του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη

Δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης. Μέλους του Δ.Σ. της Πανελλήνιας
Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων

1. Ο Θρακικός Ελληνισμός προ των ευθυνών του

«Γενικά, με σπάνιες εξαιρέσεις, οι τοπικές αρχές, όχι μόνο δεν συμπαρίστανται στις δραστηριότητες των Πομάκων, αλλά αποφεύγουν και σαφέστατα ενοχλούνται και από την παραμικρή έστω αναφορά σ’ αυτούς. Βλέπετε, είναι κυρίαρχη ακόμη η επιρροή των τουρκοφρόνων στοιχείων στις μουσουλμανικές κοινωνίες των χωριών της Θράκης και ο κίνδυνος να συκοφαντηθούν στους αυριανούς ψηφοφόρους τους, ώστε να διακυβευθεί η επανεκλογή κάποιων αιρετών αξιωματούχων της ελληνικής πολιτείας, είναι υπαρκτός. Γι’ αυτό και θεωρώ ιδιαιτέρως τολμηρή την συμπερίληψη στην σημερινή ημερίδα που καλύπτει με το κύρος του ο Δήμος Κομοτηνής, ενός τέτοιου θέματος, όπως και αυτού του αγαπητού Φάνη Μαλκίδη, για την γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού. Ναι, εκεί φτάσαμε, να θεωρούμε τόλμημα την αυτονόητη υποχρέωση ενός ευνομούμενου κράτους, να αναδεικνύει τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του λαού του και να προστατεύει την αξιοπρέπεια των πολιτών του. Όπως και να ‘χει, ο Δημήτρης Κοτσάκης, ο δήμαρχος Κομοτηνής, τόλμησε, και αυτό τον τιμά».

Αυτά ανέφερα μεταξύ άλλων στην εισήγησή μου με τίτλο «Οι Πομάκοι χθες – σήμερα – αύριο», κατά την προσυνεδριακή ημερίδα του 8ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Θρακών, που είχε πραγματοποιηθεί στην Θεσσαλονίκη την 24η Μαΐου 2009.

Δυστυχώς, ο Δήμος Κομοτηνής «τόλμησε» μόνο μακρυά από την έδρα του. Λίγες ημέρες πριν την πραγματοποίηση του Συνεδρίου στην Κομοτηνή (14-16/8/2009), ανακοινώθηκε στον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων Ελ.Χατζόπουλο ότι οι δύο «ενοχλητικές» εισηγήσεις τελικώς δεν θα συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα του Συνεδρίου. Εξέλιξη αναμενόμενη, που αποδεικνύει ότι στην Θράκη ο ραγιαδισμός καλά κρατεί ακόμη...

Το αίσχος των αιρετών αρχόντων της περιοχής αυτής δεν έχει τελειωμό. Αυτολογοκρισία στις δημόσιες τοποθετήσεις τους (οι λέξεις «Πομάκοι», «πομακοχώρια» κ.λπ. είναι εξοβελισμένες από το λεξιλόγιό τους), αποσύρσεις νομαρχιακών εντύπων στα οποία παρεισέφρησαν «ενοχλητικοί» όροι, βρώμικος πόλεμος σε εκπαιδευτικούς που απλώς επιτελούν το έργο τους σε μειονοτικά σχολεία, εγκατάλειψη στο έλεος των τραμπούκων του τουρκικού προξενείου όσων υγιών φωνών από τον χώρο των Ελλήνων μουσουλμάνων τολμούν να διαμαρτυρηθούν για τον εκτουρκισμό τους, νομιμοποίηση της δράσης των τουρκομουφτήδων, ανοχή στην απροκάλυπτη και προκλητική δραστηριότητα του τούρκου προξένου και των υποτακτικών του, αφορισμοί και λασπολογία εναντίον όσων τολμούν να καταγγείλουν τις πρακτικές αυτές, είναι μερικές μόνον από τις πτυχές της ντροπιαστικής παρουσίας (διάβαζε: απουσίας) του ελληνικού κράτους στην Θράκη.

Μία πρακτική που «πέτυχε» να φέρει την ίδια την Τουρκία μέσα στην πομακική καθημερινότητα. Σήμερα, φοβισμένοι πολίτες συναντώνται στα ορεινά πομακοχώρια. Και είναι μία ντροπή αυτό το φαινόμενο για το ελληνικό κράτος, που πρέπει επιτέλους να αποφασίσει τι είδους πολίτες θέλει: Φοβισμένους πολίτες που αυτοκαταπιέζονται αποκρύπτοντας την πολιτισμική ταυτότητά τους, τα ήθη και έθιμά τους ή ενεργούς πολίτες, αφοσιωμένους στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος της κοινής μας πατρίδας και της ελληνικής κοινωνίας;

Είναι διατεθειμένο το ελληνικό κράτος να συμπαρασταθεί στους αρκετούς νέους κατά κανόνα Πομάκους, που παλεύουν μόνοι τους σήμερα για κάποια αυτονόητα πράγματα, όπως είναι το δικαίωμα του κάθε Έλληνα να μιλήσει την τοπική λαλιά του, να τελέσει τα έθιμά του, να αναδείξει τον τοπικό πολιτισμό του, ό,τι συγκροτεί δηλαδή την ιδιαίτερη πολιτισμική του ταυτότητα; Ή μήπως τα δικαιώματα αυτά φροντίζει να τα διασφαλίζει μόνο στους αλλοδαπούς που ζουν στην χώρα μας;

Θα τολμήσει επιτέλους η ελληνική πολιτεία να αναδείξει το τεράστιο πρόβλημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής, σε όλες τις πτυχές του (Θρακιώτες, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Ίμβριοι, Τενέδιοι, Κωνσταντινουπολίτες, Καππαδόκες) και να απαιτήσει την διεθνή καταδίκη της Τουρκίας γι’ αυτήν ή θα επιμείνει για πολύ ακόμη στην υποχωρητική και μειοδοτική πολιτική του κατευνασμού του θηρίου;

Τα ερωτήματα αυτά θα έπρεπε να τεθούν προς συζήτηση στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Θρακών, στην ύψιστη δηλαδή θεσμική οργανωτική συνιστώσα του Θρακικού Ελληνισμού και να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις για την χάραξη του κοινού αγώνα. Αντ’ αυτού προτιμήθηκε και πάλι η ασφαλής οδός. Υπό την πίεση των κατοικούντων στο γνωστό κτήριο της οδού Ιώνων (αυτή την «φωλιά εχιδνών», όπως αποκάλεσε κάποτε ο ΥΠΕΞ Θ. Πάγκαλος το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής), αλλά και με την έντεχνη πιεστική καθοδήγηση ορισμένων αφανών αλλά πανταχού παρόντων προσώπων, που θεωρούν το Συνέδριο ως ... δουκάτο τους, επελέγησαν την τελευταία στιγμή ομιλητές για την ανάπτυξη άνευρων και ανώδυνων θεμάτων, προσανατολισμένων για άλλη μια φορά στην ... ανάπτυξη της Θράκης. «Νέες προκλήσεις», «αναπτυξιακές προκλήσεις και προοπτικές», «αναπτυξιακή πολιτική», «γεωπολιτικές εξελίξεις και η θέση της Θράκης», «το νέο ενεργειακό δίκτυο της Θράκης» κυριαρχούν για άλλη μια φορά στην θεματολογία του Συνεδρίου. Θέματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να κυριαρχούν λ.χ. σε ένα αναπτυξιακό συνέδριο των Επιμελητηρίων της περιοχής ή σε ένα οικονομικό / αναπτυξιακό φόρουμ, αλλά που σε ένα συνέδριο του Θρακικού Ελληνισμού, μόνον ως μία μικρή πτυχή της θεματολογίας του θα έπρεπε να ιδωθούν.

Το αύριο που ίσως θέλουν να σχεδιάσουν κάποιοι για την Θράκη μόνο με κανόνες οικονομοτεχνικούς, με επιδιώξεις καθαρά αναπτυξιακές, δεν είναι βεβαίως κάτι κακό, αλλά από μόνο του δεν προασπίζει την εθνική προοπτική του τμήματος αυτού της ελληνικής επικράτειας. Τις αναπτυξιακές δομές, τις οικονομικές επιτυχίες, το άνοιγμα των εμπορικών δρόμων, τους αγωγούς, θα κληθούν να τα διαχειριστούν όχι απλά οι υπήκοοι μιας κρατικής οντότητας, αλλά ο πολίτης ενός εθνικού κράτους, που ελπίζω ότι είναι το σημείο αναφοράς όλων μας, άσχετα με τον τρόπο λειτουργίας του που ο καθένας μας έχει ως πρότυπό του. Αν διαφωνούμε σ’ αυτό το θεμελιώδες στοιχείο, ας το ξεκαθαρίσουμε τουλάχιστον όσο είναι νωρίς ακόμη.

Βασική συνιστώσα, λοιπόν, για την λειτουργία ενός έθνους - κράτους είναι η ανάπτυξη εθνικής συνείδησης στους πολίτες του, στα ενεργά δηλαδή εκείνα υποκείμενα, που θα αγωνιστούν για την ευημερία του και την επιβίωσή του. Και ο ρόλος ενός παγκοσμίου συνεδρίου θα πρέπει να είναι πρωτίστως αυτός. Αυτόν το ρόλο όμως δεν μπορούν να τον παίξουν δειλοί και εφησυχασμένοι παράγοντες, ούτε εθνομηδενιστές τεχνοκράτες. Γι’ αυτό και προβάλλει πλέον επιτακτική η ανάγκη να αναλάβουν την διοργάνωση των συνεδρίων οι ομοσπονδίες του Θρακικού Ελληνισμού.

Οι θρακικές συλλογικότητες, έχοντας αποδείξει κατά την πολυετή δράση τους ότι είναι ικανές να διαδραματίσουν έναν τέτοιο ρόλο, καλούνται πλέον εκ των πραγμάτων να διαμορφώσουν τις εξελίξεις. Μακρυά από πολιτικές σκοπιμότητες και προσωπικές αντιπαραθέσεις, ενωμένες για τον κοινό σκοπό, οφείλουν να συμβάλουν στην αναγέννηση του θεσμού αυτού του Θρακικού Ελληνισμού. Όπως πολύ εύστοχα τονιζει ο Φάνης Μαλκίδης «σε όλα τα εθνικοτοπικά παγκόσμια συνέδρια - και είναι πολλά αυτά που γίνονται συνήθως κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό όλο το χρόνο - την ευθύνη για την διοργάνωση την έχουν τα σωματεία, οι ενώσεις και οι ομοσπονδίες και όχι οι Δήμοι και οι Νομαρχίες, θεσμοί, οι οποίοι οφείλουν να τα στηρίζουν».

Δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες θα δώσουν την ώθηση στο κουρασμένο και άνευρο κράτος να επιτελέσει τον ρόλο του. Στην εποχή μας που το κράτος έχει αποποιηθεί τον «επιχειρηματικό» του ρόλο, δείχνει πλέον να πάσχει από έλλειψη ιδεών και από αδράνεια οργανωτική, σε σημείο που να μην είναι πλέον δυνατόν να δράσει αφ’ εαυτού. Η συλλογική δράση των πολιτών, και εν προκειμένω των οργανωμένων ανά τον κόσμο Θρακιωτών, θα είναι αυτή που θα το θέσει ξανά ενώπιον των ευθυνών του.




2. Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΡΟΞΕΝΟΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΘΡΑΚΩΝ!
ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΝΑ ΑΥΤΟΛΟΓΟΚΡΙΘΕΙ





Τί ήταν άραγε αυτό που οδήγησε τους διοργανωτές του 8ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Θρακών, που πραγματοποιήθηκε στην Κομοτηνή το διήμερο 15-16 Αυγούστου 2009, να καλέσουν τον τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής κ. Μουσταφά Σαρνίτς, να παραστεί στην τελετή έναρξής του;

Το πρωτόκολλο; Ο υπερβάλλων ζήλος; Εθιμοτυπική ευγένεια; Ό,τι και αν ήταν αυτό, γεγονός είναι ότι στον ύψιστο αυτό αντιπροσωπευτικό θεσμό των Θρακών παρέστη ο εκπρόσωπος ενός κράτους που εξόντωσε και ξερίζωσε από τα πατρογονικά χώματά τους, τους γονείς και τους παππούδες τους! Η γενοκτονία του θρακικού Ελληνισμού, τμήμα της συνολικής γενοκτονίας που υπέστη ο Ελληνισμός της Ανατολής (Πόντιοι, Ίωνες, Καππαδόκες, Ίμβριοι και Τενέδιοι, Κωνσταντινουπολίτες και Θρακιώτες), είναι αδιαμφισβήτητη πλέον και τεκμηριωμένη ιστορικά με έργα καταξιωμένων επιστημόνων.

Η παρουσία του τούρκου προξένου μπροστά στον πρωθυπουργό της χώρας μας, που κήρυξε την έναρξη του συνεδρίου, είχε ως αποτέλεσμα την αυτολογοκρισία του, αφού δεν τόλμησε να προβεί στις αυστηρές προειδοποιήσεις προς την Τουρκία, που επί σειρά ημερών το πρωθυπουργικό περιβάλλον άφηνε να διαρρέει ότι θα προέβαινε. Προφανώς ο φόβος του για κάποια πολύ δυσάρεστη για την εικόνα της χώρας μας αντίδραση (λ.χ. επιδεικτική αποχώρηση του προξένου στο άκουσμα τέτοιων τοποθετήσεων), οδήγησε τον πρωθυπουργό σε ταπεινωτική αναδίπλωση!

Γεννώνται όμως σημαντικά ερωτήματα:

1. Ποιός αποφάσισε να καλέσει τον κ. Σαρνίτς στο συνέδριο;

2. Ποιό ήταν το σκεπτικό για να αποσταλεί η σχετική πρόσκληση;

3. Ανέλαβε κάποιος από την οργανωτική επιτροπή να ενημερώσει το γραφείο του κ. Καραμανλή για την ενδεχόμενη παρουσία του; Αν κρίνουμε από τον αιφνιδιασμό των ίδιων των διοργανωτών, αφού δεν είχαν προβλέψει ούτε καν μία θέση για να καθίσει αυτός και η συνοδεία του, μάλλον ούτε οι ίδιοι γνώριζαν για την επικείμενη προσέλευσή του!

4. Εστάλησαν ανάλογες προσκλήσεις και στους προξένους των άλλων δύο χωρών (Ιταλία και Γερμανία), που εδρεύουν στην Κομοτηνή;

Με την αποχώρηση του πρωθυπουργού από το χώρο του συνεδρίου ήταν ολοφάνερος ο εκνευρισμός τόσο του ιδίου όσο και της συνοδείας του. Μάλιστα ο Λευτέρης Ζαγορίτης, που συνόδευε τον πρωθυπουργό, όταν παρέλαβε από τα χέρια του κ. Καραμανλή το βιβλίο για τη Θρακική Γενοκτονία, που του προσέφερε εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων, γύρισε και είπε με περίσσια αγένεια: "Μας υποχρέωσες", γεγονός που σχολιάστηκε ιδιαιτέρως αρνητικά απ' όσους είδαν από κοντά το περιστατικό.

Οποιαδήποτε κι αν είναι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, γεγονός παραμένει ότι οι διοργανωτές κατάφεραν να αφήσουν στην ιστορία το 8ο συνέδριο όχι για το περιεχόμενό του, αλλά ως αυτό που προσέβαλε την αξιοπρέπεια των Θρακών και τη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων θυμάτων της κεμαλικής θηριωδίας.

Κι εδώ αξίζει μία επισήμανση: Οι αναπτυξιακές προοπτικές για τη Θράκη, που διεξοδικά παρουσιάστηκαν από καταξιωμένους επιστήμονες στο συνέδριο, θα κληθούν να τις κάνουν πράξη κάποιοι άνθρωποι. Και μάλιστα όχι απλά οι υπήκοοι μιας κρατικής οντότητας χωρίς ταυτότητα και επίγνωση της θέσης της στο διεθνές σκηνικό, αλλά οι πολίτες ενός εθνικού κράτους, που ελπίζω ότι είναι το σημείο αναφοράς όλων μας, άσχετα με τον τρόπο λειτουργίας του που ο καθένας μας έχει ως πρότυπό του. Βασικό μέλημα, λοιπόν, ενός παγκοσμίου συνεδρίου θα πρέπει να είναι πρωτίστως η καλλιέργεια και ανάπτυξη εθνικής συνείδησης και αυτογνωσίας στα ενεργά εκείνα υποκείμενα, που θα αγωνιστούν για την ευημερία του και την επιβίωση της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Αυτόν το ρόλο όμως δεν μπορούν να τον παίξουν δειλοί και εφησυχασμένοι παράγοντες, ούτε εθνομηδενιστές τεχνοκράτες. Γι' αυτό και προβάλλει πλέον επιτακτική η ανάγκη να αναλάβουν τη διοργάνωση των συνεδρίων οι ομοσπονδίες του θρακικού Ελληνισμού και πρέπει επιτέλους η οργανωτική επιτροπή να λάβει σοβαρά υπ' όψιν τις προτάσεις τους.

Είναι γεγονός ότι η παρουσία του πρωθυπουργού της χώρας μας αναμφίβολα αποτέλεσε μεγάλη τιμή για το συνέδριο. Συνάμα όμως, απετέλεσε μεγάλη ντροπή, όνειδος και προσβολή η παρουσία στο ίδιο συνέδριο του τούρκου προξένου της Κομοτηνής, ενός κράτους δηλαδή, που όχι μόνο ποτέ του δεν ένοιωσε την ανάγκη να απολογηθεί για όσα έπραξε σε βάρος σύμπαντος του Ελληνισμού της Ανατολής, αλλά προκλητικά διαμαρτύρεται όταν ακούγονται φωνές καταδίκης του! Ποια λοιπόν η θέση αυτού του ανθρώπου σε ένα συνέδριο εθνικοτοπικού χαρακτήρα, ένα συνέδριο ιστορίας και μνήμης (όπως θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι); Θα τολμούσε αυτός ο κύριος να παραστεί, αν στο συνέδριο υπήρχαν εισηγήσεις ενοχλητικές για την Τουρκία, όπως η ανάγκη για στήριξη της πομακικής πολιτισμικής αναγέννησης ή για τη γενοκτονία του θρακικού Ελληνισμού; Όχι φυσικά, κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η τεράστια ευθύνη όσων είχαν την φαεινή ιδέα να τον καλέσουν και να αναγκάσουν ακόμη και τον πρωθυπουργό της χώρας μας να … αυτολογοκριθεί! Ας ελπίσουμε ότι το γεγονός αυτό θα γίνει αφορμή για να ανανοηματοδοτηθεί ο σκοπός των θρακικών συνεδρίων, και να επανέλθει στα αρχικά οράματα και φιλοδοξίες των πρώτων συνεδρίων, όπου ο λόγος των θρακικών ομοσπονδιών και συλλόγων ήταν καθοριστικός και καταλυτικός.

Θεοφάνης Μαλκίδης. Θρακικός Ελληνισμός. Ιστορική ταυτότητα και γενοκτονία

Θρακικός Ελληνισμός. Ιστορική ταυτότητα και γενοκτονία

Δίγλωσση έκδοση, στα ελληνικά και αγγλικά, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων και του Θρακικού Περιοδικού Ενδοχώρα. Θράκη-Αύγουστος 2009

Είναι διαπιστωμένο πλέον ότι ο Θρακικός Ελληνισμός και γενικότερα ο Ελληνισμός του Πόντου, της Μικράς Ασίας- Ιωνίας, της Καππαδοκίας, ο οποίος ζούσε στο οθωμανικό κράτος μέχρι το 1922-1923, παρότι έπαιξε σημαντικότατο αν όχι κεντρικό ρόλο στην εξέλιξη του ελληνικού λαού, αμέσως μετά την έλευσή του ως ακρωτηριασμένο προσφυγικό σώμα στον ελλαδικό χώρο, μπήκε στο περιθώριο.

Η μεταπολίτευση άνοιξε έναν άλλο κύκλο ο οποίος όμως, κατά τη γνώμη μας, ήταν πολύ περιορισμένος πολιτισμικά και πολιτικά. Οι Θρακιώτες είχαν επιπλέον λόγους για να αναδείξουν και τα υπόλοιπα κομμάτια της ιστορίας τους, αφού μία σειρά από αιτίες δεν άφηναν το Θρακικό πολιτισμό να αναπνεύσει. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι μουσουλμανικές μειονότητες, η μετανάστευση της δεκαετίας του 1960 προς τη δυτική Ευρώπη -κυρίως προς την τότε δυτική Γερμανία- αλλά και προς το εσωτερικό της Ελλάδας, δημιούργησαν καταστάσεις ασφυξίας.

Η Θρακική παράδοση και ιστορία περιοριζόταν σε δύο- τρεις χορούς και τραγούδια, και η Θράκη ήταν γνωστή ως τόπος εξορίας για ανεπιθύμητους δημοσίους υπαλλήλους και στρατιωτικούς. Η πολιτική αυτή ήθελε τη Θράκη παραμεθόρια περιοχή, τόπο συνόρων και εξορίας. Το «θα σε στείλω στον Έβρο» πέρασε από τον κινηματογράφο μέχρι τη λογοτεχνία.

Αυτός ο κύκλος συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1990, όταν οι Θρακιώτες, κατανόησαν ότι δεν μπορούσε να κινηθεί ένας σύγχρονος άνθρωπος μόνο με ένα μικρό μέρος του πολιτισμού τους και Θρακιώτες πέρασαν στο στάδιο της αυτογνωσίας στις αρχές του 1990, όταν διοργάνωσαν τα πρώτα παγκόσμια συνέδρια, τα οποία εκτός των άλλων ανέδειξαν πτυχές του μαζικού διωγμού των προγόνων τους. Στη συνέχεια αποφάσισαν την θέσπιση της 6ης Απριλίου ως ημέρας μνήμης της γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού, μέρος της Γενοκτονίας των Ελλήνων.

Το βιβλίο αποτελεί μία σύντομη αλλά περιεκτική αναφορά στην ιστορική ταυτότητα του Θρακικού Ελληνισμού, επικεντρώνοντας την ανάλυση στη γενοκτονία και τελικά στην εκδίωξη των Ελλήνων. Αποτελεί επίσης μία συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης του Θρακικού Ελληνισμού, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και στην τεκμηρίωση της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Έλληνες.

http://malkidis.blogspot.com

e-mail: malkidis@gmail.com

Theofanis Malkidis The HELLENIC GENOCIDE. A Case Study of the Thracian Greeks

The HELLENIC GENOCIDE. A Case Study of the Thracian Greeks

Bilingual edition, in Greek and English of the Panhellenic Federation of Thracian Unions and Endochora magazine. August 2009.

The beginning of the Greek presence in Thrace and also in Pontus, Ionia (Asia Minor) and Kappadokia, parts of Greek presence in former Ottoman state, starts from the myth and continue to historical facts. The myth starts with Prometheus, the missions of Hercules, continues with Frixos and Elli, who carried the Golden Fleece to the area and became the reason for the trip of the Argonauts. Having Jason as their leader, and representatives from all the Greek cities as payment, the Argonauts reached Kolhida (in Georgia today) and transformed the axenos (unfriendly) sea to Euxeinos (friendly) Pontus (sea in ancient Greek language), and the ancient Greek cities, makes new colonies – cities of major importance since the 8th century b.C.
The evidence for the wealth, prosperity and the Greek essence of those colonies is proved through the descriptions of many both Greek and other scientists and philosophers. Christianity, using the Greek language, became widely spread throughout Thrace. Constantine the Great gave great attention to Thrace, with the transfer of the capital of Eastern Roman Empire (Byzantine Empire) in Constantinople (ancient Greek colony of Megara, Byzantio.
Generally during the era of the Byzantine Empire, Thrace was signified as an important centre of Hellenism. As a result of the conquest of Constantinople came slaughtering, plunder, flee towards Western Europe and the Balkan countries, as well as forcible islamization.
Since the beginning of the 18th century the Greeks of Thrace are re-capturing their lost identity and are mobilizing once again their spirit and abilities.
The Greeks of the area are regaining their lost faith to freedom and are longing for their ethnic liberation.
The establishment of “Filiki Eteria” (union for Greek independence), that promoted the Greek Revolution, takes place in a powerful economical and political centre, Odessa, with the Thracian mayor G. Maraslis. In a very short time, the Thracian Hellenism regained the commerce mobility of the entire Thrace. Thus, the economic prosperity in the wider area had as a result the intellectual and artistic renaissance, as well as a demographic boom.
As mentioned above, the Thracian Hellenism, since the fall of the Byzantine empire (1453) encountered constant persecutions and efforts towards mass forcible islamization and turkization, having an outmost peak the extremely well organized, planned, scheduled in a systematic way and efficiently promoted genocide in the very beginning of the 20th century.
The Headquarters the Ministries of External Affairs of Europe and the U.S.A. are still undeniable witnesses for the conviction of the crimes that were committed by the Ottoman state against the Greeks of Thrace, Pontus, Ionia (Asia Minor), Kappadokia, crimes that resulted in the violent expatriation of millions of Greeks, abandoning their fortunes and the civilization of their creative and evolutionary presence in those areas.
The Ottoman, Young-Turks, and Kemalist authorities pre-planned and realized the genocide against the Greeks.
Consequently until 1923, the Young-Turks and the Kemalists, having taken harsh measures against the Greeks of Thrace, through the means of expel, rape, slaughtering, deportations and hangings, exterminated hundreds of thousands of Greek in Thrace, as well as in Ionia (Asia Minor) and in Pontus.
Among the victims of the genocide there was a great number of women and children, groups of the Greek population that consisted a particular plan of the extermination plan.
This can be verified through the reports and documentations of the foreign ambassadors, consuls, embassies, and others, where one can find references on the acts of slaughtering and brutality.
After 27 centuries of presence, prosperity and contribution of a historical nation, the Greeks of Thrace, as well as those of Pontus, Ionia (Asia Minor), Kappadokia, abandoned the land of their ancestors, their homes, churches, graves, a culture of world wide appeal.
The Greeks of Thrace nowadays in Greece, in the U.S.A., in Canada, in Australia, in Europe, and throughout the world wants justice to be attributed in the name of their ancestors that were murdered during the genocide from the Ottoman State. A genocide that consists part of a greater crime committed against that cost the life of 1.000.000 Greeks and total 2.750.000 Greeks, Assyrians and Armenians, who lived in the Ottoman state in the beginning of the 20th century.



http://malkidis.blogspot.com
e-mail: malkidis@gmail.com

Κύπρος

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΝΕΑ ΕΚΤΡΟΠΗ:
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡΧΩΝ ΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ


Είναι διαπίστωση μας ότι, οι ξένοι συνοδοιπόροι των Τούρκων, Βρεττανοί, Αμερικάνοι και οι κατευθυνόμενοι άβουλοι Ευρωπαίοι και ΟΗΕ:

(α) Αφού κατάφεραν να ανακόψουν τη δυνητικά αναπτυσσόμενη αντικατοχική γραμμή του Τάσσου Παπαδόπουλου, με την ανάδειξη του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ κ. Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Δημοκρατίας.

(β) Αφού εξασφάλισαν από τον κύριο Χριστόφια αρκετές υποχωρήσεις που οδηγούν στην περαιτέρω εδραίωση του Τουρκικού Κράτους στα κατεχόμενα , και

(γ) Αφού δεν είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν στον κ. Χριστόφια, ούτε το «κοκαλάκι» που χρειάζεται για να «πουλήσει» στον Κυπριακό Λαό το ξεπούλημα που ετοίμασαν, προετοιμάζουν το έδαφος για να εξασφαλίσουν τουλάχιστον μια ενδιάμεση συμφωνία αρχών λύσης του Κυπριακού. Θα επιχειρήσουν να κάμουν δηλαδή αυτό που επικαλούνται οι Ηγέτες μας ότι έγινε το 1977 & 1979, το οποίο όμως δεν είχε γίνει. Θα επιδιώξουν να υπογραφεί για πρώτη φορά συμφωνία από τους δύο Ηγέτες των Συνιστώτων Κρατών με την οποία θα θεωρούν ότι θα δεσμεύουν και τον Κυπριακό Λαό.

Οι πρόνοιες της ενδιάμεσης Συμφωνίας αρχών θα είναι όλα τα γενικά και αόριστα πάνω στα οποία έκτισαν τα σημερινά δεδομένα μέσα από την άγονη ανάλωση πολύτιμων χρόνων με δικοινοτικές συνομιλίες. Δηλαδή:
• Θα χαιρετίζεται η πρόοδος που έγινε στις απευθείας διαπραγματεύσεις και θα καταγράφουν μια σειρά κολακειών για τις συνομιλίες και την επιθυμία των συνομιλητών για λύση.
• Θα τονίζεται ότι η λύση του Κυπριακού θα είναι Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με τάχα μια κυριαρχία, μια Ιθαγένεια, με πολιτική Ισότητα όπως καθορίστηκε στα Ψηφίσματα του ΟΗΕ και με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κατοχυρωμένα, στη βάση των Συμφωνιών Κορυφής του 1977 και 1979, του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου.

Πέραν τούτων είμαστε βέβαιοι ότι θα προστεθούν και άλλα στοιχεία που θα δέσουν πιο σφιχτά τη θηλιά που μας έχουν στο λαιμό.

Στόχος της ενδιάμεσης αυτής Συμφωνίας θα είναι :
• Να μας εγκλωβίσουν , επίσημα πλέον, για πρώτη φορά από το 1974, στον κλοιό της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με συμφωνία και

• Να δώσουν στην Τουρκία την έξοδο από τα αδιέξοδα της στην πορεία της προς την Ευρώπη.

Οι Τούρκοι θα έχουν «δέσει καλά τον γάϊδαρο τους» στην επιδίωξή τους για νομιμοποίηση του εγκλήματος τους σε βάρος της Κύπρου.

Οι Ευρωπαίοι , Άγγλοι και Αμερικάνοι θα αποκτήσουν το άλλοθι που τους χρειάζεται για να αρχίσουν επίσημα πλέον, έστω και χωρίς πρεσβευτές, απευθείας δοσοληψίες με το παράνομο καθεστώς των κατεχομένων αφού θα παραμερισθεί η Κυπριακή Δημοκρατία.

Οι δικοί μας Ηγέτες θα κόπτονται ότι ο αγώνας συνεχίζεται.

Τι θα γίνει όμως αν στο τέλος μιας επόμενης διαδικασίας συνομιλιών αποδειχθεί αυτό για το οποίο εμείς προειδοποιούμε εδώ και χρόνια ; Δηλαδή τι θα γίνει αν με λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας αποδειχθεί ότι δεν εξασφαλίζονται τα δικαιώματά μας σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο που μας υπόσχονται οι Ηγέτες μας;

΄Όλα αυτά βέβαια νοουμένου ότι η Κυβέρνηση δεν θα προχωρήσει απευθείας στο ξεπούλημα από τώρα δεχόμενη τελική λύση στη βάση των «συγκλίσεων» που διακηρύττει ο Ταλάτ.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι τελικά θα διαψευσθούν οι εκτιμήσεις μας και θα συμβεί εντελώς το αντίθετο. Να καταλάβει δηλαδή η Ηγεσία μας τον εμπαιγμό και το ανήθικο παιγνίδι που παίζεται σε βάρος μας και που οδηγούμαστε και να αντιδράσει ομόψυχα και δυναμικά έστω και τώρα, κάνοντας την ενδεδειγμένη αντικατοχική στροφή που έπρεπε να είχε γίνει από χρόνια.


Από το Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια

Κεμάλ και Σκόπια

Ο Γκρούεφσκι κατά την ομιλία του στην θεμελίωση του μνημείου. Στην μακέτα διακρίνεται η μελλοντική όψη του.

Ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Νικολά Γκρουέφσκι προχώρησε χθες σε μια κίνηση που δεν μπορεί παρά να προκαλέσει μόνο γέλια, εκ πρώτης όψεως. Συγκεκριμένα θεμελίωσε στο χωριό Κοντζατνζίκ του δήμου Κεντάρ Ζούπα ένα νέο μνημείο προς τιμήν του Κεμάλ Ατατούρκ, του «πατέρα της Τουρκίας»!

Και τι σχέση μπορεί να έχει ο Ατατούρκ με το σημερινό μόρφωμα κρατίδιου που λέγεται FYROM; Απολύτως καμία, εκτός από το ότι το σπίτι των γονέων του βρίσκεται ακριβώς στο χωριό Κοντζατνζίκ.

Το νέο μνημείο θα κατασκευαστεί στα θεμέλια της κατοικίας του πατέρα του Ατατούρκ Αλί Ριζά. Το πρότζεκτ, όπως χαρακτηρίζεται, θα κοστίσει 650.000 ευρώ και θα διεκπεραιωθεί από τις τοπικές αρχές και την κυβέρνηση.

Στην τελετή θεμελίωσης παραβρέθηκαν εκτός της Σκοπιανής υπουργού Πολιτισμού Ελιζαμπέτα Καντσέσκα-Μιλέφσκα και ο Τούρκος υφυπουργός Πολιτισμού Νιχάτ Γκιουλ ο οποίος βέβαια δεν έχασε την ευκαιρία να αναφερθεί στην καλή πολιτιστική συνεργασία και τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών.

Και πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς άλλωστε, αφού τα λόγια του ίδιου του Γκρουέφσκι δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες: «Η μεγαλοσύνη των επιτευγμάτων του Ατατούρκ, ενός άντρα που υπήρξε ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας, αναγνωρίζεται στην Τουρκία αλλά και πέρα από τα σύνορά της. Αυτό το μνημείο είναι ξεχωριστής σημασίας για το τουρκικό κράτος, την τουρκική κοινότητα στην χώρα μας, αλλά και την ίδια την χώρα μας.»

Επιβεβαιώνεται έτσι για ακόμα μια φορά ότι ελλείψει εθνικών ηρώων, οι απόγονοι των Σλάβων δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πάρουν λίγη αίγλη από τους γείτονές τους.Η ποιοτική διαφορά, είναι ότι μέχρι πρόσφατα, το έκαναν κλέβοντας και παραχαράσσοντας την ιστορία και τις προσωπικότητες άλλων λαών.

Πλέον όμως, το κάνουν και επιδιδόμενοι στην γνωστή πρακτική του κατά τα άλλα συμπαθούς ασπονδύλωτου που βγαίνει μετά την βροχή.

Ο Γκρουέφσκι τσιμεντώνει την τουρκική φιλία και υποστήριξη…

Έτσι, μετά την τουρκική μεγαλομανία με τον Κεμάλ, φαίνεται ότι πρόεκυψε και σκοπιανή μεγαλομανία… για το ίδιο πρόσωπο!

Πηγή: Defencenet 17-08-2009

Χρήστος Ιακώβου. «Φθινοπωρινός Πόνος» και Τουρκική μειονοτική πολιτική

«Φθινοπωρινός Πόνος» και Τουρκική μειονοτική πολιτική


Χρήστος Ιακώβου


Εσχάτως, η προβολή της Τουρκικής ταινίας «Φθινοπωρινός Πόνος» (Guz Sancisi) η οποία πραγματεύεται, πίσω από μία ιστορία αγάπης ενός Τούρκου μεγαλοαστού και μιας Ρωμιάς ιερόδουλης, τα βίαια και κατευθυνόμενα γεγονότα εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης του Σεπτεμβρίου του 1955, έχει προκαλέσει μία σειρά δημοσιευμάτων στον Ελληνικό Τύπο μέσα από τα οποία δυσκολεύεται κάποιος να ξεχωρίσει το ρομαντισμό από την πολιτική ανάλυση.

Σίγουρα, η ταινία δείχνει μία τάση μέσα στην Τουρκική κοινωνία που θέλει να δώσει την δική της εκδοχή για το παρελθόν. Αυτό που δεν πρέπει όμως να συγχέεται, και όντως συγχέεται, είναι η τάση αυτή με την συνεχιζόμενη επίσημη μειονοτική πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Είναι καλό να μάθουν, όσοι σπεύδουν να δουν με περισσό ρομαντισμό μέσω μιας ταινίας, που αργά η γρήγορα θα αντικατασταθεί από μία άλλη κινηματογραφική εμπορική επιτυχία, ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα για τη μειονότητα, την ίδια ώρα που προβάλλεται η ταινία.

Στις 20 Φεβρουαρίου του 2008, η Τουρκική εθνοσυνέλευση ψήφισε το νόμο 5555, γνωστό ως Νόμο περί των Μειονοτικών Ιδρυμάτων (Βακουφίων). Το πάγιο αίτημα των μειονοτικών ιδρυμάτων στην Τουρκία, στο πλαίσιο εναρμόνισης της χώρας με το κοινοτικό κεκτημένο, είναι η επιστροφή των ακινήτων περιουσιακών τους στοιχείων, τα οποία στο παρελθόν κατεσχέθησαν από το τουρκικό κράτος.

Σήμερα, 161 μειονοτικά ιδρύματα στην Τουρκία (η πλειοψηφία ελληνικά, 75 στον αριθμό), υπέβαλαν αιτήσεις για την επιστροφή 2.252 ακινήτων που, κατά το παρελθόν, μεταβιβάσθηκαν σε τούρκους ιδιώτες ή περιήλθαν στην κυριότητα του τουρκικού δημοσίου. Το ζήτημα αυτό ήρθε στην επιφάνεια στα μέσα του 2002, όταν στα πλαίσια εκπλήρωσης των κριτηρίων της ΕΕ αναφορικά με το σεβασμό των μειονοτικών δικαιωμάτων, οι τουρκικές κυβερνήσεις δεσμεύτηκαν να επιτρέψουν στα μειονοτικά ιδρύματα να πάρουν τίτλους ιδιοκτησίας για την ακίνητη περιουσία τους, παρέχοντας σε αυτά το δικαίωμα να την διαχειριστούν, όπως ακριβώς προβλέπει και η συνθήκη της Λωζάννης.

Το πρόβλημα με τους τίτλους ιδιοκτησίας των μειονοτικών ιδρυμάτων, όπως προέκυψε σήμερα, πάει πολύ πίσω χρονικώς. Συγκεκριμένα, το 1936 η τότε τουρκική κυβέρνηση του Κεμάλ Ατατούρκ ζήτησε από τις ενορίες και τα μειονοτικά ιδρύματα να υποβάλουν αναλυτικές δηλώσεις με τα ακίνητα που κατείχαν. Η Διεύθυνση Μειονοτικών Ιδρυμάτων θεώρησε ως τελικές και αμετάκλητες τις δηλώσεις αυτές και δεκαετίες αργότερα, με αυθαίρετες αποφάσεις, αφαίρεσε από τα ιδρύματα την κυριότητα όλων των ακινήτων που είτε από παράλειψη δεν δηλώθησαν, είτε απεκτήθησαν, μέσω δωρεάς, αγοράς και διαθήκης, μετά το 1936.

Οι κατασχεμένες περιουσίες των ελληνικών ιδρυμάτων χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: α) οι περιουσίες που κατεσχέθησαν από το τουρκικό κράτος, β) τα μοναστήρια που υφαρπάχθησαν από τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου, και γ) τα ελληνικά νεκροταφεία, τα οποία υφαρπάχθησαν από τους Δήμους ή κατελήφθησαν παράνομα από ιδιώτες.

Ο νόμος 5555, όπως προηγουμένως και οι δύο εκτελεστικοί κανονισμοί του 2003 και 2004, αν και καλεί τα μειονοτικά ιδρύματα να υποβάλουν αιτήσεις για να παραλάβουν τίτλους ιδιοκτησίας για τις ακίνητες περιουσίες τους, στην ουσία αποκλείει ότι δεν εμπίπτει στις διατάξεις του νόμου του 1936. Επιπλέον, με τον νόμο αυτό, τα ελληνικά ιδρύματα, όπως και άλλα μη-μουσουλμανικά, δεν μπορούν να διεκδικήσουν την επιστροφή των κατασχεμένων περιουσιών (τα καλούμενα τουρκιστί mazbut) που ήδη έγιναν αντικείμενο αρπαγής από το τουρκικό δημόσιο ή μεταβιβάσθηκαν σε τούρκους ιδιώτες. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ζητήσουν τίτλους ιδιοκτησίας γι’ αυτά που δεν κατεσχέθησαν.

Η συζήτηση αυτή δεν αφορά το σύνολο των κατασχεμένων ελληνικών περιουσιών στην Τουρκία, αλλά μόνο ένα μικρό τμήμα. Δεν περιλαμβάνει δηλαδή τις ιδιωτικές περιουσίες που δημεύθησαν κατά καιρούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς της ελληνικής κοινότητας της Πόλης, περίπου 11.900 τίτλοι ιδιοκτησίας ακινήτων στην Τουρκία ανήκουν σε Έλληνες, ένα μεγάλο μέρος των οποίων ανήκει στους απελαθέντες από το 1964. Πολλά από τα ακίνητα αυτά βρίσκονται σε περιοχές με μεγάλη εμπορική δραστηριότητα και ως εκ τούτου, προσήλκυαν και προσελκύουν μεγάλο ενδιαφέρον από επιτήδειους που συστηματικά συνεργάζονται με το κεμαλικό κατεστημένο. Η εμπορική αξία της ακίνητης κατασχεμένης περιουσίας που ανήκει σε Έλληνες της Πόλης, με τουρκική ιθαγένεια, ξεπερνά το 11 δισ. ευρώ, ενώ το αντίστοιχο ποσό για τις περιουσίες των απελαθέντων προσεγγίζει το 2,5 δις. ευρώ. Μέχρι το 2000, 70% της περιουσίας της ελληνικής μειονότητας περιήλθε στην κατοχή του τουρκικού κράτους. Αυτές οι περιουσίες θεωρούνται οριστικά χαμένες αφού ο νέος νόμος δεν προβλέπει τίποτα γι’ αυτές.

Τελικά ο νόμος 5555 επιβεβαίωσε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις επιφυλάξεις πολλών που διέβλεπαν σκοπιμότητα και προσπάθεια εντυπωσιασμού πίσω από τη συζήτηση για τα μειονοτικά ιδρύματα, όπου στο τέλος αντί να αποκαθιστά την αδικία, την νομιμοποιεί και καθιστά τον νόμο αυτό ασυμβίβαστο με το κοινοτικό κεκτημένο. Επομένως, καλός ο ρομαντισμός αλλά ακόμη πιο καλό να ξέρεις την πραγματικότητα.