"Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους,το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική"

Θ. Μαλκίδης 

"Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους,το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική" (Τζορτζ Όργουελ)


Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Λευτέρη Θεοδωρακόπουλο 
(εφημερίδα Press Time Σάββατο 24-Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου )

Τι σημαίνει ο όρος Γενοκτονία;

Η έννοια «γενοκτονία», από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω (φονεύω) εκφράζεται για πρώτη φορά το 1944 από τον διασωθέντα του Ολοκαυτώματος Ραφαήλ Λέμκιν , ο οποίος για να στηρίξει τα επιχειρήματά του αναφέρθηκε και στη μαζική εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων. Η Γενοκτονία αποτέλεσε και το κύριο όρο στο κατηγορητήριο για τη Δίκη της Νυρεμβέργης, όπου καταδικάστηκαν οι Ναζί.

Μετά την απόφαση του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ασχολείται το 1946, με το ζήτημα της « πρόληψης και της καταστολής του εγκλήματος της Γενοκτονίας» επιφορτίζοντας το Οικονομικό και το Κοινωνικό συμβούλιο, την επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μία επιτροπή από ειδικούς, στους οποίους ανήκε και ο Λέμκιν να αναλάβει την εκπόνηση μελέτης εν όψει της προετοιμασίας ενός σχεδίου σύμβασης για τη γενοκτονία. Το σχέδιο σύμβασης ψηφίστηκε από τα μέλη του ΟΗΕ το 1948 ως Συνθήκη για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας. 
Σύμφωνα με τη συνθήκη (άρθρο 2 ), «Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας 
α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας, 
β) πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας 
γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει, 
δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας 
ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα».

Η Γενοκτονία σύμφωνα με τη Συνθήκη αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Είναι η καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας, ένα συντονισμένο σχέδιο που τείνει να καταστρέψει τα θεμέλια της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να εξοντωθούν. Το ελληνικό έθνος έχει πλέον του ενός εκατομμυρίου θύματα από τη Γενοκτονία που υπέστη από τους ρατσιστές, εθνικιστές και φασίστες Νεότουρκους και Κεμαλικούς. Το δυστύχημα είναι ότι επειδή το έγκλημα δεν τιμωρήθηκε, επαναλήφθηκε λίγα χρόνια αργότερα από τους μαθητές των παραπάνω, τον Χίτλερ και τους Ναζί. Από την Τραπεζούντα και τη Σμύρνη δηλαδή, φτάσαμε στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο!


Ο Ελληνισμός του Πόντου έχει υποστεί Γενοκτονία, αλλά γιατί αυτό το ιστορικό γεγονός δεν βρίσκεται στην διδακτική ύλη των βιβλίων;

Την ερώτηση αυτή, θα ήταν σκόπιμο βεβαίως να γίνει και στους καθ΄ύλην αρμοδίους...... Όπως θα ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί να ερωτηθούν γιατί όταν υπάρχουν “σχετικές” αναφορές για το ζήτημα του Πόντου, της Θράκης, της Μικράς Ασίας και της Σμύρνης, της Γενοκτονίας, αυτές αποτελούν Ύβρη; Ύβρη προς τα θύματα, Ύβρη προς τους διασωθέντες απογόνους τους, Ύβρη προς τους νέους ανθρώπους, μαθητές και μαθήτριες;

Τώρα που λαοί, όπως ο Αρμενικός, μας δείχνουν το δρόμο της αξιοπρέπειας και της αλήθειας,  στη χρεοκοπημένη Ελλάδα πολλοί υβρίζουν και συνεχίζουν να απουσιάζουν από τον αγώνα παιδείας και αναγνώρισης. Τώρα που έχουν καταλυθεί ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα που έχουν καταρρεύσει όλα τα φασιστικά σύμβολα, την ίδια στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν φωνές από όλα τα τα μήκη και τα πλάτη της αποκαλούμενης πολιτικής και πνευματικής ζωής, που θαυμάζουν τα επιτεύγματα  και τα πρόσωπα του μίσους, που μιλούν για τον Κεμαλισμό και το Ναζισμό. Τις “ιδεολογίες” δηλαδή του θανάτου. Ταυτόχρονα  ο Κεμαλισμός και ο Φασισμός στη μήτρα Τουρκία που τους γέννησε καταρρέει και αποκαθηλώνεται, σας θυμίζω το συνέδριο που έγινε στην
 Άγκυρα (!) τον Απρίλιο του 2016 για τη Γενοκτονία όπου κλήθηκα να μιλήσω, στην Ελλάδα των εκατομμυρίων θυμάτων οι Κεμαλικές- φασιστικές οπισθοφυλακές δίνουν μάχη για την επιβίωσή του! 
 Ωστόσο η δυναμική του ζητήματος της Γενοκτονίας δεν μπορεί να εμποδισθεί από ιδιοτελείς και μικρούς ανθρώπους, από στρατευμένους απολογητές και θαυμαστές του Κεμαλισμού, του πρόδρομου του Ναζισμού. 
Το ζήτημα της Γενοκτονίας είναι τόσο ψηλά που κανείς δεν μπορεί να το σβήσει, όσο και εάν προσπαθήσει, όσα στεφάνια καταθέσει, όσα κείμενα και εάν γράψει, ό,τι και εάν κάνει και ειδικά στην παιδεία.

Ποντάρουν στην ιστορική λήθη οι εχθροί της χώρας μας;

Προφανώς, η λήθη, η αλήθεια δηλαδή χωρίς το στερητικό άλφα, είναι ένα σημαντικό όπλο και μέσο στα χέρια, στα λόγια, στα γραπτά και στις πράξεις εχθρών αλλά και ημέτερων. Το έχουν πει και γράψει από τον Μίλαν Κούντερα- "η πάλη του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι η πάλη της μνήμης κατά της λήθης”- μέχρι τον Τζόρτζ Όργουελ- “σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική”.

Ζείτε και δραστηριοποιήστε στην Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη… Πως είναι η κατάσταση αυτή την στιγμή στην περιοχή; Θεωρείται πως η Πολιτεία θα μπορούσε να έχει πιο ενεργό ρόλο στην περιοχή;

Αν αναφερθούμε στα οικονομικά δεδομένα, η κατάσταση είναι η ίδια και ενδεχομένως, λόγω θέσης, χειρότερη σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αν καταγράψουμε τα κοινωνικά και τα δημογραφικά, η εγκατάλειψη της περιοχής συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, ειδικότερα στο νομό Έβρου. Σε ότι αφορά τα πολιτικά- εθνικά η Τουρκία μέσω των τοπικών της μηχανισμών, πιέζει, προκαλεί και πολλές φορές εγκαλεί την Ελλάδα.

«Από την Αδριανούπολη μέχρι την Τραπεζούντα και τη Σμύρνη, ο Ελληνισμός για σχεδόν δύο δεκαετίες αντιμετώπισε το οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης από το φασιστικό καθεστώς των Νεότουρκων και των Κεμαλικών  που κατέληξε σε Γενοκτονία.   Εξόντωση την οποία αρνείται πεισματικά το κράτος- θύτης και αδιαφορεί για αυτήν υπονομεύοντάς την, το κράτος – θύμα», λέτε στο βιβλίο σας. Θα μας το αναλύσετε λίγο το παραπάνω;

Η Τουρκία αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή σε ότι αφορά ένα κράτος που αρνείται ότι πραγματοποίησε τη Γενοκτονία. Τιμά τους πρωτεργάτες του εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων, τους Νεότουρκους και τον Μουσταφά Κεμάλ, δεν αποδέχεται τη Γενοκτονία και εγκαλεί τους Έλληνες για τον αγώνα αναγνώρισης. Επιπλέον προσπαθεί να αλλοιώσει την πραγματικότητα και να εκφοβίσει ή ακόμη και να δολοφονήσει τους ανθρώπους που ενεργούν για την αποκάλυψη της Γενοκτονίας και της τουρκικής ευθύνης. Το παράδειγμα της Γερμανίας που αναγνώρισε το Ολοκαύτωμα θα μπορούσε να της δώσει μία άλλη πολιτική στάση, αυτό όμως δυστυχώς δεν πρόκεται να γίνει.

Από την άλλη πλευρά, το ελλαδικό κράτος, αν δούμε το παράδειγμα της Αρμενίας, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ό,τι θα περιμέναμε από ένα θεσμικό δημιούργημα που σεβόταν το μαζικό έγκλημα και θα αγωνιζόταν για την αναγνώρισή του. Στο ελλαδικό κράτος μετά την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου το Φεβρουάριο του 1994 και η θέσπιση της 19ης Μαίου ως ημέρα Εθνικής μνήμης( λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία και η ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης το 1996), ακολούθησαν μία σειρά από ενέργειες οι οποίες πραγματικά μας εξέπληξαν. 
Την 19η Μαΐου 1996 προσγειώνονται τουρκικά αεροσκάφη στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας και το ίδιο έτος και την ίδια ημερομηνία γίνεται η συναυλία Ρουβά – Κούτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Την 19η Μαΐου 1998 γίνεται απόπειρα να σταλεί η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές μνήμης του Κεμάλ στην Άγκυρα (!), ενώ ακολουθούν οι καταθέσεις στεφάνων του Έλληνα πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και πρωθυπουργού και υπουργού εξωτερικών Γ . Παπανδρέου στον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας, το Μουσταφά Κεμάλ! 

Πως μπορεί να δικαιολογηθεί η οργανωμένη προσπάθεια αλλοίωσης και ουσιαστικής κατάργησης της ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας, καθώς και η απουσία, η αδιαφορία και η ολιγωρία του επονομαζόμενου πολιτικού προσωπικού για το ζήτημα ανάδειξης της Γενοκτονίας εντός και εκτός Ελλάδας; Πως μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι υπάρχουν “πολιτικοί και πνευματικοί” άνθρωποι στην Ελλάδα, που αποδέχονται και θαυμάζουν τον Κεμάλ;Τον εξολοθρευτή δηλαδή των Ελλήνων και άλλων εθνοτήτων;

Γιατί απουσιάζει η Ελλάδα όταν γίνεται αναφορά για το ζήτημα της Γενοκτονίας σε διεθνείς οργανισμούς και συναντήσεις και κρύβεται φοβούμενη, ενώ την ίδια στιγμή  υβρίζει τους νεκρούς μας προγόνους και παρίσταται σε εγκαίνια του ψεύτικου σπιτιού του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη; 

Γιατί η Ελλάδα ως Υπουργείο Εσωτερικών, Δήμος, Νομαρχία, Περιφέρεια, Περιφερειακή Ενότητα, κλπ, καλεί τον ελληνικό λαό να εορτάσει (!!!) την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας και μεταθέτει την ημέρα αυτή σε άλλη ημερομηνία, κάνοντάς την “λάστιχο” με τελετουργικό που φωνάζει «να βγούμε από την υποχρέωση»;

Γιατί, εν τέλει η Ελλάδα, δια των θεσμικών της εκπροσώπων, αρνείται τη Γενοκτονία;


Εκδώσατε το βιβλίο σας στην αγγλική γλώσσα. Θεωρείτε ότι με αυτό τον τρόπο θα μάθουν περισσότεροι άνθρωποι για το τι συνέβη στα αλήθεια στον Ποντιακό ελληνισμό;

Αυτό πιστεύουμε και για αυτό αγωνιζόμαστε. Η Γενοκτονία των Ελλήνων είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό, σε σχέση για παράδειγμα με το Ολοκαύτωμα και με τη Γενοκτονία των Αρμενίων και ελπίζουμε ότι με τη συγκεκριμένη προσπάθεια και άλλες παρόμοιες, θα γνωστοποιηθεί σε μεγαλύτερο βαθμό. 
Εξάλλου, χωρίς υπερβολή, ό,τι έχουμε πετύχει σε διεθνές επίπεδο, έχει γίνει με τις δικές προσπάθειες, έχοντας απέναντι την Τουρκία, αλλά και την παράλληλη απουσία, αδιαφορία και μερικές φορές και την εχθρότητα του ελλαδικού κράτους.



Ποια η γνώμη σας για την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας;

“H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες”. (Άρθρο 16, παράγραφος 2 του Συντάγματος των Ελλήνων). Ειδικότερα για την υπόθεση της Γενοκτονίας δε χρειάζεται κάποιο σχόλιο, παρά μόνο να αναφέρω ότι στα σχολικά βιβλία όπου υπάρχει αναφορά στο μαζικό έγκλημα, αυτή βγαίνει εκτός ύλης μονίμως (....), ενώ ο βασικός υπεύθυνος της Γενοκτονίας, ο Μουσταφά Κεμάλ, ο δάσκαλος του Χίτλερ, θεωρείται ως ο δημιουργός της σύγχρονης Τουρκίας!

Οι αλλαγές και κυρίως αυτές στα Θρησκευτικά είναι ορθές ή αλλοιώνουν το DNA της εκπαίδευσης;

Να επαναλάβω ένα ακόμη άρθρο από το Σύνταγμά μας, το άρθρο 3, το οποίο απαντά αμέσως και εμμέσως στην ερώτησή σας: “Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού  τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις”.

Τέλος, αν είχατε την ευκαιρία να απευθυνθείτε στον Πρωθυπουργό τι θα του λέγατε και γιατί;

Να εισάγει το ζήτημα της Γενοκτονίας στις διμερείς συζητήσεις με την Τουρκία και στην ατζέντα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, έτσι ώστε να προχωρήσει και από το ελλαδικό κράτος η διεθνοποίηση και η αναγνώριση. 
Να πράξει δηλαδή το αυτονόητο, τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων και σεβόμενος την ελληνική παράδοση της αντίστασης, έτσι ώστε να μην ξανασυμβεί ανάλογο έγκλημα-το οποίο αρνείται η Τουρκία- από κανένα άλλο παρόμοιο φασιστικό καθεστώς.  

  

Κεμάλ ίσον Χίτλερ,Κεμαλισμός ίσον Ναζισμός

Θ. Μαλκίδης 

Κεμάλ ίσον Χίτλερ, Κεμαλισμός ίσον Ναζισμός

Από το βιβλίο του Θ. Μαλκίδη για τον Κεμαλισμό και τον Ναζισμό που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες. 

Τον Σεπτέμβριο του 1922 ο «Λαϊκός Παρατηρητής», επίσημη εφημερίδα των Ναζί,  έγραφε ότι  «σε αυτές τις μέρες της ατίμωσης και της ατιμίας ένα όνομα αποδεικνύει τι μπορεί να πετύχει ένας αληθινός άνδρας. [...] Η νίκη του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θα μας δώσει νέα δύναμη και θα δυναμώσει την πίστη μας στο ανίκητο του πνεύματος του ηρωισμού» 

Η Τουρκία του Κεμάλ  προσφερόταν ως υπόδειγμα κράτους που είχε εκκαθαρίσει τον πληθυσμό της από τα "επικίνδυνα"  στοιχεία. Οι Έλληνες και οι  Αρμένιοι παραλληλίζονταν με τους Εβραίους, ενώ λίγο αργότερα ο Χίτλερ σχεδιάζοντας τη δική του "Τελική Λύση", έλεγε το "ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους"!

Ο Δάσκαλος και ο Μαθητής, ο Μουσταφά Κεμάλ και ο Αδόλφος Χίτλερ, συνιστούν την έκφραση του ολοκληρωτισμού, ο Κεμαλισμός και ο Ναζισμός, αποτελούν την ίδια έκφανση του Φασισμού, που από τις Γενοκτονίες πέρασε στα Ολοκαυτώματα. Η ανάδειξη του ομοιοτήτων του Κεμαλισμού και του Ναζισμού, συνιστά ανθρώπινο, πολιτικό, ερευνητικό και κυρίως ηθικό καθήκον και χρέος, για να καταδικαστούν  και να αποκαθηλωθούν  τα πιο ολοκληρωτικά  καθεστώτα και ιδεολογίες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. 

Ο Κεμαλισμός αποτελεί συνώνυμο του Ναζισμού και συνιστά μία Φασιστική, εθνικιστική και ρατσιστική ιδεολογία η οποία εκφρασμένη με την πιο ακραία διαστροφική βαρβαρότητα, στέρησε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους. Το δυστύχημα είναι ότι οι Ναζί δολοφόνησαν δέκα χρόνια και η νίκη των αντιφασιστικών δυνάμεων τους σταμάτησε, οι Κεμαλικοί συνεχίζουν να δολοφονούν, χωρίς καμία αντίδραση, εκατό χρόνια! 

Η πρόταση του Μιχ. Χαραλαμπίδη που συνδέεται με την ανάδειξη της αλήθειας σε ό,τι αφορά τη σχέση και τις ομοιότητες Κεμαλισμού και Ναζισμού, είναι η ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού, κατ΄ αντιστοιχία της διεθνούς ημέρας μνήμης του θυμάτων του Ναζισμού (27 Ιανουαρίου). 

Είναι μία συμβολική αλλά και ουσιαστική πράξη, καταδίκης του φασισμού και Νίκης της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, του Δικαίου και της Ιστορίας, είναι η Νίκη των λαών που δολοφονήθηκαν. Είναι η Νίκη της Ζωής έναντι των ιδεολογιών του Θανάτου.

Υπό το βλέμμα του «Τούρκου Φύρερ»: Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς στο εργαστήριο του επίσημου γλύπτη του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Τόρακ, στις 10 Φεβρουαρίου 1937. Eνα αντίγραφο της προτομής του Ατατούρκ (δεξιά) συγκαταλεγόταν μεταξύ των «πιο αγαπημένων αντικειμένων» του Γερμανού Φύρερ!

Το Γερμανο- Τουρκικό σύμφωνο φιλίας το 1941, όταν ο Ελληνικός λαός δολοφονούνταν στην Ελλάδα από τους Ναζί και στην Τουρκία από τους απόγονους του Κεμάλ!

Όταν ο φασίστας Κεμάλ πουλούσε τα οστά των προγόνων μας.....

Θ. Μαλκίδης 

Όταν ο φασίστας Κεμάλ πουλούσε τα οστά των προγόνων μας.....

Αυτές τις ημέρες του 1922 γραφόταν δύο από τις τελευταίες πράξεις της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας. 

Μία ήταν καταστροφή της Σμύρνης και η άλλη  ήταν η  ανακωχή των Μουδανιών, με την οποία ο Ελληνισμός υποχρεώθηκε σε φυγή και από τη Θράκη. 

Από τον όμορφο αυτό λιμένα όμως της Θρακικής ενδοχώρας, δεκαπέντε μήνες αργότερα από το μαύρο Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1922, θα διαδραματιζόταν η τελευταία και πιο φρικιαστική πράξη του Ελληνικού Ολοκαυτώματος. 

Μπορεί οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ, να δολοφόνησαν 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να τα εξαφανίσουν τα ίχνη τους, με ένα τρόπο που αφού δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ, λίγα χρόνια αργότερα. 

Ο Χ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» (Αθήνα 1924) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .

Έτσι όπως αναφέρει ο διευθυντής του Μουσείου της Γενοκτονίας στο Ερεβάν, Χαΐκ Ντεμογιάν, στην ομιλία του για τη Γενοκτονία των Ελλήνων (Αθήνα, Μάϊος 2014) “η τουρκική πολιτική της γενοκτονίας, κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αφού παρέμεινε ατιμώρητη, έχει γεννήσει νέο κακό για την ανθρωπότητα. Η ατιμωρησία και η απροκάλυπτη εύνοια εκ μέρους των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων προς ένα κράτος-διάδοχο και συνεχιστή της οθωμανικής παράδοσης, δημιούργησαν το γόνιμο έδαφος ώστε να φυτρώσουν σε αυτό νέα σχέδια για τη διάπραξη γενοκτονίας. Η ατιμωρησία και ως επακόλουθο η επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, οδήγησαν σε νέα εγκλήματα”.

Μπροστά στο έγκλημα κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπήσει, πόσο μάλλον να το αρνείται. Μπροστά στην Ύβρη έναντι  των οστών των δικών μας ανθρώπων, από εκεί απ΄ όπου είναι βγαλμένη η ελευθερία των Ελλήνων, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός.

“Εμείς οι απόγονοι αυτών που βίωσαν τη φρίκη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων, όπως λέει ο Αρμένιος συναγωνιστής Χ. Ντεμογιάν, “δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε και να ανεχόμαστε την εγκληματική άρνηση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων και των συνέπειών τους. Το ηθικό χρέος της νέας γενιάς δεν είναι μόνο να τιμά και να θυμάται, αλλά από κοινού, χέρι-χέρι, να συνεχίζει τον αγώνα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τον πόνο, τους καημούς και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των προγόνων μας και μαζί να σηκώσουμε το λάβαρο του αγώνα για να θριαμβεύσει το δίκαιο και η αλήθεια”.

Υ.Γ. Οι 400 τόνοι οστών που μετέφερε το πλοίο από τα Μουδανιά στη Μασσαλία, μετά από την πώλησή τους από τον φασίστα Κεμάλ, είναι πολλές χιλιάδες   πρόγονοί μας.   Πέρα από το σεβασμό, οφείλουμε και την αλήθεια  για τη  Γενοκτονία, αυτήν  που  ψευτοπολιτικοί, ψευτοκαθηγητές, ψευτοδιανοούμενοι και ψευτοκαλλιτέχνες την αρνούνται, θαυμάζοντας τον πρωτεργάτη της Μουσταφά Κεμάλ!

Ο Κεμάλ και οι θαυμαστές του Κεμαλικού φασισμού στην Ελλάδα

Θ.  Μαλκίδης

Ο Κεμάλ και οι θαυμαστές του  Κεμαλικού  φασισμού στην Ελλάδα 

Η σημερινή  συνέντευξη περί Μουσταφά Κεμάλ και τα όσα λέγονται σ΄αυτήν  έχει δύο πολύ ενδιαφέρουσες όψεις. Η πρώτη είναι ότι  εκτός  από τους πολιτικούς, τους καθηγητές, τους διανοούμενους και τους δημάρχους περάσαμε και σε άλλες επαγγελματικές τάξεις που   θαυμάζουν  και υμνούν  τον Κεμαλικό φασισμό. Η δεύτερη- ουδέν κακόν αμιγές καλού- και μάλιστα δημοσιευμένη σε καθεστωτική τουρκική εφημερίδα αφορά  την παραδοχή ότι το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, όπου η δήθεν καταστροφή του οδήγησε στη σφαγή των Ελλήνων στα "Σεπτεμβριανά" το 1955,  είναι ένα τεράστιο ψεύδος. 

Παρά την προπαγάνδα, ότι ο Μουσταφά Κεμάλ γεννήθηκε το 1881 στη Θεσσαλονίκη, στο τριώροφο κτήριο, το οποίο είχε χτίσει δήθεν ο πατέρας του και βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αποστόλου Παύλου και Αγίου Δημητρίου, έχουμε αποδείξει εδώ και  καιρό ότι  ο  ισχυρισμός της γέννησης του  Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη και στο συγκεκριμένο κτίριο είναι ένας μύθος. Βεβαίως στο ψεύτικο  σπίτι του Κεμάλ γράφτηκε μία από τις μεγαλύτερες προβοκάτσιες στην παγκόσμια ιστορία. Η έκρηξη τη νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955 στον κήπο του τουρκικού προξενείου Θεσσαλονίκης και έξω από το ψευδές αναφερόμενο ως σπίτι του Κεμάλ, θα αποτελέσει την αφορμή για το πρωτοφανή για τα παγκόσμια χρονικά διωγμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.

Η πραγματικότητα είναι ότι ο  Κεμάλ γεννήθηκε στη Χρυσαυγή (Σαρίγερ) Λαγκαδά και μάλιστα το 1981, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μουσταφά Κεμάλ, επισκέφθηκε την Χρυσαυγή (το κτίριο της τότε κοινότητας) ο Τούρκος πρόξενος Θεσσαλονίκης μαζί με τον γραμματέα του (εφημ. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ, 10 Μαΐου 1981) συνοδευόμενοι και από Τουρκικό τηλεοπτικό συνεργείο.

Ο πρόξενος ήξερε την αλήθεια και γι’ αυτό παρακάλεσε τους κατοίκους να του υποδείξουν το ακριβές σημείο γέννησης του Μουσταφά Κεμάλ, απ΄ όπου πήρε πολλές φωτογραφίες. Σε κάποια στιγμή αποκάλυψε στους Έλληνες συνοδούς του: «γνωρίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια, αλλά είναι δύσκολο να το παραδεχθούμε επίσημα και καταλαβαίνετε το λόγο…». Ο ίδιος προθυμοποιήθηκε να χρηματοδοτήσει την ανέγερση μουσείου, το οποίο θα βοηθούσε και την ανάπτυξη του χωριού…

Το 1981 πάλι, με αφορμή τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Κεμάλ, οι βουλευτές Ν. Βενιζέλος και Κ. Μπαντουβάς, με ερώτησή τους στο Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, αμφισβήτησαν επισήμως τη θεωρία ότι το σπίτι δίπλα στο Τουρκικό Προξενείο Θεσσαλονίκης είναι αυτό στο οποίο γεννήθηκε ο Κεμάλ, επικαλούμενοι μάλιστα και αυτοί την μαρτυρία της ίδιας της αδελφής του της Μακμπουλέ, όπως διασώθηκε σε τουρκικές βιβλιογραφικές πηγές (Aydemir κλπ)

Στην δεκαετία του 1930, μετά το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας και συγκεκριμένα το 1934 η Ελληνική κυβέρνηση ανάρτησε έξω από το σπίτι, μία πινακίδα όπου αναφερόταν ότι «εδώ γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ». Και σαν να μην έφτανε αυτό, το 1937 η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, έδωσε εντολή στο δήμο Θεσσαλονίκης να αγοράσει το σπίτι από την οικογένεια Σεραφειμίδου, που το κατοικούσε. Όταν η οικογένεια αρνήθηκε να το πουλήσει, τότε το κράτος προχώρησε στην απαλλοτρίωσή του. Μετά, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κ. Μερκουρίου, ενημέρωσε με επιστολή του την κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού, ότι χαρίζει το σπίτι στο Τουρκικό κράτος.

Η Τουρκία μετέφερε έπιπλα από τα ανάκτορα Ντολμά Μπαχτσέ και Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης, ακόμα και ρούχα του Κεμάλ, τα οποία εκθέτονται πλέον στο δίνοντας την εντύπωση στον επισκέπτη, ότι χρησιμοποιήθηκαν μέσα σε αυτό το σπίτι από τον ίδιο τον Κεμάλ.

Μετά και τις τελευταίες δηλώσεις για τον τόπο γέννησης  "και τους συγχωριανούς του  φασίστα  Κεμάλ",  του δασκάλου του Χίτλερ, φαίνεται ότι οι λάτρεις  και  οι υμνητές του Κεμαλικού φασισμού  αποκτούν και άλλα χαρακτηριστικά. Πέρα από την Ύβρη, είναι εντυπωσιακό βεβαίως να συμβαίνει αυτό στη χώρα της αντίστασης, του φωτός, της αλήθειας και του μαρτυρίου εκατομμυρίων ανθρώπων από τη Σμύρνη και την Τραπεζούντα, μέχρι τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Όλα όμως κρίνονται και κριτές για τα παραπάνω είναι οι ψυχές των δολοφονημένων,  αποδίδοντας στους θαυμαστές του Κεμάλ και του Κεμαλικού φασισμού, τη Νέμεση. 

   
 

H 19η Μαΐου Διεθνής και Ευρωπαϊκή ημέρα θυμάτων του Κεμαλισμού

Θ. Μαλκίδης

H 19η Μαΐου  Διεθνής και Ευρωπαϊκή ημέρα θυμάτων του Κεμαλισμού

Η σημερινή εκδήλωση που γίνεται με πρωτοβουλία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (στη συνέχεια του κειμένου υπάρχει το αναλυτικό πρόγραμμα), αποτελεί μία σημαντική ενέργεια στο πλαίσιο ανάδειξης και αναγνώρισης της Γενοκτονίας. 

Ο μεγαλύτερος Δικηγορικός Σύλλογος της χώρας, μετά το ψήφισμα που εξέδωσε για το ζήτημα, δείχνει ότι μπορεί να συμβάλλει στην ουσιαστική προσπάθεια για να γίνει η  19η Μαΐου Διεθνής και Ευρωπαϊκή ημέρα θυμάτων του Κεμαλισμού. Για να καταδικασθεί η φασιστική Κεμαλική πολιτική εκκαθάρισης των ιστορικών λαών, πολιτική η οποία  επειδή δεν καταδικάσθηκε επαναλήφθηκε λίγα χρόνια αργότερα από τους μαθητές του Κεμάλ, τον Χίτλερ και τους Ναζί.  

Έχοντας ως πρότυπο τον Κεμαλισμό, ο οποίος δολοφόνησε Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους και άλλους λαούς,  ο Ναζισμός ξεκίνησε την καταστροφική του πολιτική, καταλαμβάνοντας την εξουσία στη Γερμανία, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας με φασιστικές και ρατσιστικές μεθόδους την εξόντωση πολλών λαών, τόσο στη Γερμανία, όσο και στις κατεχόμενες χώρες.

Ο Κεμαλισμός αποτελεί συνώνυμο του Ναζισμού και συνιστά μία φασιστική, εθνικιστική και ρατσιστική ιδεολογία η οποία εκφρασμένη με την πιο ακραία βαρβαρότητα, στέρησε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό προβάλλουμε και υποστηρίζουμε, στο βιβλίο "Κεμαλισμός και Ναζισμός", (http://malkidis.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html), προσδοκώντας να αποτελέσει μέσο αποκάλυψης των παραπάνω φασιστικών μορφωμάτων που με διαστροφικό, τις περισσότερες φορές, τρόπο δολοφόνησαν εκατομμύρια ανθρώπους.  

Η πρόταση του Μιχ. Χαραλαμπίδη που συνδέεται με την ανάδειξη της αλήθειας σε ό,τι αφορά τη σχέση και τις ομοιότητες Κεμαλισμού και Ναζισμού, είναι η ανακήρυξη της 19^ης Μαΐου ως Διεθνούς  και Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού, κατ΄ αντιστοιχία της διεθνούς ημέρας μνήμης του θυμάτων του Ναζισμού (27 Ιανουαρίου).

Είναι μία συμβολική αλλά και ουσιαστική πράξη, καταδίκης του φασισμού και Νίκης της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, του Δικαίου και της Ιστορίας. Είναι η Νίκη των λαών που δολοφονήθηκαν,  η Νίκη της Ζωής έναντι των ιδεολογιών του Θανάτου.

Όχι στο βιασμό της "Αντιγόνης" στα Κατεχόμενα!

Θ. Μαλκίδης

Όχι στο βιασμό της "Αντιγόνης" στα Κατεχόμενα! 

Η  "δικοινοτική", όπως ονομάζεται παράσταση της "Αντιγόνης", που  προγραμματίζεται  για την  28η  Σεπτεμβρίου στο Αρχαίο Θέατρο της κατεχόμενης, από τον τουρκικό φασιστικό στρατό, Σαλαμίνας, αποτελεί πράγματι παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού ο κατακτημένος  θα υποστεί για άλλη μία φορά τον κατακτητή. Ο υπερτιτλισμός μάλιστα της σπουδαίας Αντιγόνης" στην τουρκική και στην αγγλική γλώσσα, θα υπενθυμίζει τους χθεσινούς και   σημερινούς κατακτητές Άγγλους  και τους σημερινούς και αυριανούς εισβολείς και κατακτητές Τούρκους. 

Η παράσταση, η οποία θα γίνει  προγραμματίζεται να γίνει παρουσία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη και του εκπροσώπου των κατακτητών  Μουσταφά Ακιντζί, συνιστά πέραν από την Ύβρη έναντι της ελληνικής τέχνης, έναντι της "Αντιγόνης"και του πολιτισμικού φορτίου που κουβαλά,  αποτελεί και Ύβρη της θλιβερής "ηγεσίας" στην Κύπρο και την Ελλάδα, έναντι των θυσιών του Ελληνικού λαού για  Ελευθερία. Αποτελεί Ύβρη των δολοφονημένων, των αγνοουμένων, των προσφύγων από τον  τουρκικό φασιστικό στρατό το 1974, εξύβριση των συγγενών των θανόντων που περιμένουν δικαίωση για τις θυσίες των δικών τους ανθρώπων. Αλήθεια τι έχουν να πουν όλοι οι συντελεστές του εγκλήματος που ετοιμάζεται στην κατεχόμενη Σαλαμίνα, στον Γρηγόρη Αυξεντίου και στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, στους νεκρούς του 1974, στον Θεόφιλο Γεωργιάδη, στον Τάσο Ισαάκ, στον Σολωμό Σολωμού; 

Η πράξη αυτή συνιστά ένα διαστροφικό βιασμό, που   κατακρεουργεί πέραν της "Αντιγόνης" και το παλλαϊκό Ελληνικό αίτημα για απελευθέρωση και αποχώρηση  των Τούρκων εισβολέων. Εθελοτυφλεί ή απλώς κάνει προπαγάνδα  όποιος νομίζει ότι οι Φασίστες εισβολείς και κατακτητές  μπορούν να κατανοήσουν την αρχαία ελληνική τραγωδία και μάλιστα  την "Αντιγόνη".
Η πράξη που προγραμματίζεται για την 28η Σεπτεμβρίου, η οποία για τους προασπιστές της  «εντάσσεται στο πλαίσιο της διαδικασίας επίλυσης του κυπριακού ζητήματος...»(!!!) δημιουργεί  δυσωδία και χυδαιότητα.    Με όργανα πολιτικούς, διανοούμενους και ηθοποιούς,  από την Ελλάδα και την ημικατεχόμενη Κύπρο,  η παράσταση από τα κρατικά θέατρα της ημικατεχόμενης Κύπρου και της Ελλάδας, βιάζει κατά φύση και παρά φύση, την "Αντιγόνη", την αντιστασιακή δηλαδή παράδοση του ελληνικού λαού. 

Όλα τα παραπάνω είναι βεβαίως δείγματα των καιρών, της παρακμής και της κρίσης δηλαδή της πολιτικής και πνευματικής "ηγεσίας",  η οποία φοβάται και τρομάζει μπροστά στον Τούρκο φασίστα εισβολέα και δειλιάζει μπροστά  στην απώλεια της θέσης και των προνομίων.   Σε πλήρη δηλαδή αντίθεση με  την  "Αντιγόνη"  την οποία χρησιμοποιούν χωρίς αιδώ για τα εφήμερα σχέδιά τους..... 

Υ.Γ. Την ύστατη στιγμή θα ήταν συνώνυμο με την παράδοση της "Αντιγόνης" και την ελληνική ιστορία, την  αντιστασιακή -αντιφασιστική παράδοση,  οι ηθοποιοί να αρνηθούν να παίξουν στα κατεχόμενα νομιμοποιώντας τον Τούρκο φασίστα κατακτητή. 

Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα των συναδέλφων τους κατά τη διάρκεια της φασιστικής Ναζιστικής  κατοχής που δεν  ανέβαζαν "Αντιγόνη" με τους κατακτητές, αλλά και των μουσικών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, οι οποίοι  όταν στάλθηκαν να παίξουν το 1997 στην Άγκυρα προς τιμή του δασκάλου του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, αρνήθηκαν αφού αυτό θα γινόταν την 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας!   

Μνήμη Βούλας Διαμιανάκου και Ασύλου Οτσαλάν

Θ. Μαλκίδης

Μνήμη Βούλας Διαμιανάκου και Ασύλου Οτσαλάν

Η εικόνα της Βούλας Δαμιανάκου, της γυναίκας στο σπίτι της οποίας  γράφτηκε μία πολύ ιδιαίτερη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, μου ήταν  πολύ οικεία, πολύ αγαπητή. Τη γνώρισα ως σύντροφο του Βασίλη Ρώτα, μέσα από τα έργα της, μέσα από τη δράση της στις δύσκολες μέρες της Ναζιστικής κατοχής, μέσα από το όμορφο πρόσωπό της, το οποίο ήταν ταυτόσημο με τη γλυκύτητα, με τη στοργή, με την Ελληνίδα μάνα και γιαγιά. 

 Όταν έμαθα ότι στις δύσκολες εκείνες ημέρες και νύχτες έδωσε άσυλο στο διωκόμενο Κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ένιωσα ότι  αυτή η εικόνα που είχα για τη Βούλα Δαμιανάκου, είχε και άλλες διαστάσεις. Διαστάσεις   ελληνικότητας, αυθεντικής και ανθρώπινης, ηθικής και ασύλου προς τον συνάνθρωπο που κινδυνεύει, συμπαράστασης και αλληλεγγύης. 

Μετά την παράδοση του Οτσαλάν στον τουρκικό φασισμό,    γνώρισα τη Βούλα Δαμιανάκου και από κοντά, διαπιστώνοντας ότι   έχει μαζί με την κόρη της, αυτό το  πρόσωπο, της αλήθειας και του φωτός που τόσο μας λείπει. Ιδιαίτερα σήμερα που ζούμε σε περίοδο  σκότους, ψεύδους και βαρβαρότητας.    

Το βιβλίο της "Ο Οτσαλάν στο σπίτι μου" καταγράφει με ακρίβεια μία Ελλάδα των αξιών και των αρχών, μίας Ελλάδας που έκανε πράξη το "επείνασα γάρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, καί έλθετε πρός με¨".

Ο Οτσαλάν λίγο μετά τη Ελληνική φιλοξενία της Βούλας Δαμιανάκου παραδόθηκε στους δημίους του, από ανθρώπους μικρούς, που δεν κατανόησαν την ιστορία και την παράδοση του τόπου αυτού. 

Η Δαμιανάκου γνώριζε το τι έγινε στην υπόθεση Οτσαλάν- παραμένει έγκλειστος για δεκαεπτά και πλέον χρόνια από τις τουρκικές φασιστικές δυνάμεις- και επιπλέον αυτό που συνέβη και το έγραψε και το είπε. 

Η Βούλα Δαμιανάκου κράτησε μέχρι σήμερα που έφυγε από τη ζωή αυτή, την Ελλάδα ψηλά. Κράτησε τις έννοιες της φιλοξενίας, του ασύλου, της αλληλεγγύης, της ελληνικότητας  στο ύψος τους. Οι Έλληνες, οι Κούρδοι, ο Οτσαλάν, οι λαοί που αγωνίζονται για ελευθερία και έχουν μνήμη ιστορίας και αντίστασης, έχουν πλέον ένα ακόμη σύμβολο, τη  Βούλα Διαμανάκου. Αιωνία της η Μνήμη. 

"Η Γη μας που γέννησε τη Λευτεριά θα εκμηδενίσει την Τυραννία"

Θεοφάνης Μαλκίδης

“Η γη μας που γέννησε την λευτεριά θα εκμηδενίσει την τυρρανία”.

Η θυσία του Κώστα Γεωργάκη.

Σαρανταέξι χρόνια ακριβώς πριν στη Γένοβα, ένας νέος Έλληνας με βαθιά συναίσθηση της ιστορίας του αλλά και της ευθύνης του έναντι του λαού του, ο Κερκυραίος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς που είχε επιβληθεί στην γη που γέννησε τη Δημοκρατία.

Λίγο πριν είχε αποκαλύψει με ανώνυμη συνέντευξη σε εφημερίδα ότι η Χούντα είχε διεισδύσει με ανθρώπους της και διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητα του  Κώστα Γεωργάκη, γρήγορα έγινε γνωστή και ο ίδιος αποφάσισε να κάνει μια  ενέργεια, που θα προκαλούσε την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Έτσι το βράδυ της 18ης  προς τη 19η  Σεπτεμβρίου 1970, ο Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία Ματεότι της Γένοβα σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της δικτατορικής κυβέρνησης φωνάζοντας «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα».

Η Χούντα αποσιώπησε το γεγονός κι επέτρεψε τη μεταφορά της σορού του στη γενέτειρά του με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών φοβούμενη τη λαϊκή αντίδραση. Πάντα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα φοβούνται, έστω και εάν δείχνουν παντοδύναμα.

Ο Γεωργάκης άφησε ένα κείμενο – γράμμα στην ιταλική γλώσσα, το οποίο αποτελεί μία σημαντική παρακαταθήκη διαρκούς αγώνα για ελευθερία στη γη που γέννησε τη Δημοκρατία, η οποία όμως δοκιμάζεται από την κάθε είδους τυραννία, ειδικά σήμερα. 

Το κείμενο αποτελεί ένα άλλο πρακτικό δείγμα της διαρκούς αντιστασιακής ιστορίας των Ελλήνων και βεβαίως είναι εντυπωσιακά επίκαιρο:

“Νοn posso fare almerno di pensare ed agire comeuna persona libera. La nostra terr che ha partorito la liberta annientera la tirania. Viva la mia Grecia libera.”

“Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά από το να σκέφτομαι και να ενεργώ όπως ένα ελεύθερο άτομο. Η γη μας, που γέννησε την λευτεριά θα εκμηδενίσει την τυρρανία. 

Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα μου”.


Το κείμενο για τον Κώστα Γεωργάκη με τον οποίο με συνδέουν πάρα πολλά θα ήθελα να κλείσει με ένα ποίημα του Κώστα Μόντη, το οποίο έγραψε  το 1958 για έναν ήρωα, τον οποίο θαυμάζω, τον  Γρηγόρη Αυξεντίου.

Ο Κώστας Μόντης,  ο σπουδαίος αυτός ποιητής της Κύπρου και του Ελληνισμού, δεν περίμενε ΄ότι οι  παρακάτω γραμμές  για τον Γρήγορη Αυξεντίου που πυρπολήθηκε για την Ελευθερία, θα ταίριαζαν απολύτως με την αντίστοιχη πράξη του Κώστα Γεωργάκη :

"Να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου

να καθαρίσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου

να μπολιάσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου

να βάψουμε το δικό μας

να μη μπορέσει πια ποτέ

να το ξεθωριάσει ο φόβος.

Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα

να μας κοιτάζει να μην ξεστρατίσουμε,

να πάρουμε την τελευταία σου εκπνοή

να ᾽χουμε οξυγόνο ν᾽ αναπνέουμε

χιλιάδες χρόνια,

να πάρουμε τις τελευταίες σου λέξεις

να ᾽χουμε να τραγουδάμε

ανεξάντλητα εμβατήρια για τη λευτεριά…"

                                         

Αμάσεια 1921:Όταν οι Έλληνες διανοούμενοι μιλούσαν και δεν σιωπούσαν,όπως σήμερα…

Θ. Μαλκίδης

Αμάσεια 1921: Όταν οι Έλληνες διανοούμενοι μιλούσαν και δεν σιωπούσαν, όπως  σήμερα…..

H καταδίκη και ο απαγχονισμός στην Aμάσεια του Πόντου το 1921 όλης της θρησκευτικής, πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας των Ελλήνων, ήταν μια προσχεδιασμένη δολοφονική πράξη. Για τα ψευδοδικαστήρια του Κεμάλ, τα λεγόμενα "δικαστήρια της Ανεξαρτησίας" και για τη δολοφονία της Ελληνικής ηγεσίας, αντέδρασαν οι Έλληνες στον Πόντο και στον Ελλαδικό χώρο, η Διασπορά, η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου με κινήσεις προς τους προέδρους των ΗΠΑ, της Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας και προς τους αντιπροσώπους της Κοινωνίας των Εθνών, στη Γενεύη. Ένα ιδιαίτερο όμως ψήφισμα διαμαρτυρίας, ήταν αυτό που στάλθηκε από τους Έλληνες συγγραφείς και λογοτέχνες, σε διανοούμενους της Ευρώπης και των ΗΠΑ. 

Τη δολοφονία της ηγεσίας των Ελλήνων κατήγγειλαν, μεταξύ των άλλων, διανοούμενοι του μεγέθους του Καζαντζάκη, του Ξενόπουλου, του Σικελιανού και του Παλαμά, αναφέροντας τα εξής:

^{“Mετά βαθυτάτης συγκινήσεως οι συγγραφείς και καλλιτέχναι της Eλλάδος απευθύνονται προς τους διανοουμένους του πεπολιτισμένου κόσμου όπως γνωστοποιήσουν εις αυτούς την τραγωδίαν χιλιάδων οικογενειών του Eλληνικού Πόντου. ξηρά, εξηκριβωμένα και αναμφισβήτητα τα γεγονότα είναι τα εξής:} 

^{Oι Tούρκοι εφόνευσαν όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της πόλεως Mερζιφούντος, αφού την ελεηλάτησαν και την επυρπόλησαν. Tους προσπαθήσαντας να διασωθούν ετυφέκισαν και εθανάτωσαν καταλαβόντες τας διόδους. Mετετόπισαν όλον τον άρρενα πληθυσμόν των πόλεων Tριπόλεως, Kερασούντος, Oρδούς, Oινόης, Aμισού και Πάφρας και καθ” οδόν κατέσφαξαν τους πλείστους εξ αυτών. Έκλεισαν εντός του ναού του χωρίου Έλεζλη εν Σουλού-Tερέ 535 Έλληνας και τους κατέσφαξαν διασωθέντων μόνον τεσσάρων.} 

^{Πρώτους έσφαξαν 7 ιερείς διά πελέκεως προ της θύρας του ναού. Aπηγχόνισαν εν Aμασεία 168 προκρίτους Aμισού και Πάφρας. Eβίασαν όλας ανεξαιρέτως τας γυναίκας, τας παρθένους και τα παιδία των άνω πόλεων, τας ωραιοτέρας δε παρθένους και νέους έκλεισαν εις τα χαρέμια. Πλείστα βρέφη εφόνευσαν, σφενδονίζοντες αυτά κατά των τοίχων. Oι υπογεγραμμένοι θέτουσι τα ανωτέρω υπ” όψιν των διανοουμένων της Eυρώπης και της Aμερικής θεωρούντες ότι όχι μόνον τα γεγονότα ταύτα αλλά και η ανοχή αυτών αποτελεί πένθος της ανθρωπότητος.}

Aθήναι, 22 Nοεμβρίου 1921. Άννινος X., Aυγέρης M., Bλαχογιάννης I., Bώκος Γερ., Γρυπάρης I., Δούζας A., Δροσίνης Γ., Zάχος A., Θεοδωροπούλου Aύρα, Θεοτόκης K., Iακωβίδης Γ., Kαζαντζάκης N., Kαζαντζάκη Γαλ., Kαμπάνης Aρ., Kαμπούρογλους Δ., Kαρολίδης Π., Kόκκινος Δ., Kορομηλάς Γ., Mαλακάσης M., Mαλέας K., Mένανδρος Σ., Nικολούδης Θ., Nιρβάνας Π., Ξενόπουλος Γρ., Παλαμάς K., Παπαντωνίου Z., Παράσχος K., Πασαγιάννης K., Πολίτης Φ., Πωπ Γ., Σικελιανός Άγγ., Σκίπης Σ., Στρατήγης Γ., Tαγκόπουλος Δ.., Tσοκόπουλος Γ., Φυλλύρας P., Xατζιδάκις Γ., Xατζόπουλος Δ., Xορν Π., Σβορώνος I. μεθ” όλης της πικρίας μου διά την κυρίως υπό της Γαλλίας και υπό ουδενός αισθήματος ή συμφέροντος ανθρωπίνου, δικαιολογουμένην εγκατάλειψιν εις σφαγήν των Xριστιανών».

  

Η Γενοκτονία και ιδιαίτερα η μαζική δολοφονία της ηγεσίας και διανόησης στην Αμάσεια, αποτελεί ένα οργανωμένο σχέδιο των Νεότουρκων και των Κεμαλικών αφού χωρίς ηγέτες παύει να υπάρχει καθοδήγηση και πνευματική στήριξη του λαού. Αυτή τη δολοφονία της ηγεσίας των Ελλήνων κατήγγειλαν διανοούμενοι οι οποίοι δεν σιώπησαν μπροστά στο μαζικό έγκλημα. Με παρρησία και με αγωνιστικότητα, χωρίς φόβο, όπως ακριβώς επιτάσσει η ελεύθερη σκέψη και γνώμη, ο ελεύθερος δηλαδή άνθρωπος που προασπίζει το δίκαιο και την αλήθεια. 

Μακάρι το ίδιο να λέγαμε και να γράφαμε και για τους σημερινούς που αυτοαποκαλούνται και παριστάνουν τους "διανοούμενους". Για αυτούς που σιωπούν για τη Γενοκτονία, όταν δεν την αρνούνται και δεν την υβρίζουν, που δε μιλούν για τη βαρβαρότητα και την τυραννία που έχει επιβληθεί στο λαό μας, που σιωπούν για την  κατάσταση  της υποχρεωτικής νάρκης, όπως έλεγε ο Σεφέρης το 1969......

Αμάσεια Πόντου 1921: Η δολοφονία της ηγεσίας των Ελλήνων

Θεοφάνης Μαλκίδης

Αμάσεια Πόντου 1921: Όταν υπήρχε Ελληνική ηγεσία,  αυτή δολοφονούνταν

Οι Κεμαλικοί μετά την επικράτησή τους, προσπάθησαν και τελικώς πέτυχαν με διάφορα μέσα να εξοντώσουν ό,τι δεν είχαν μπορέσει να εξολοθρεύσουν οι Νεότουρκοι. Διωγμοί, εξορίες, δολοφονίες, βιασμοί, δίκες και καταδίκες στα αποκαλούμενα «δικαστήρια ανεξαρτησίας», τα οποία εκδίδουν «αποφάσεις» και εκτελούνται πρόκριτοι, βουλευτές, δημοσιογράφοι, καθηγητές, δάσκαλοι, μαθητές γυμνασίων- Ανανιάδης και Παυλίδης του κολλεγίου "Ανατόλια" της Μερζιφούντας- και κληρικοί, από τους οποίους ζητούνται δηλώσεις ότι συμμετείχαν στην οργάνωση του επαναστατικού απελευθερωτικού κινήματος στον Πόντο. Η “απόφαση” του ψευτοδικαστηρίου σημείωνε σχετικά:

 "Επειδή αποδείχθηκε ότι οι παρόντες και κάποιοι από τους απόντες σκέφτονταν και ενεργούσαν να ιδρύσουν Δημοκρατία του Πόντου, αποσπώντας μεγάλο τμήμα του Οθωμανικού Κράτους, από την Τραπεζούντα μέχρι το Ζογκουλδάκ και προς το εσωτερικό μέχρι τη Σεβαστεία καταδικάζονται 69 προύχοντες στον δι` αγχόνης θάνατον, 15 ερήμην εις θάνατον, 7 σε 15ετή δεσμά, των δε μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Ορφεύς επικυρώνεται η υπό του Στρατοδικείου επιβληθείσα ποινή, και οι υπόλοιποι σε πρόσκαιρα δεσμά στη Σεβάστεια μέχρι το τέλος του πολέμου».

Όπως κατήγγειλε το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι υποτιθέμενοι ένοχοι τις «δηλώσεις» τους τις υπέγραψαν μετά τη θανατική καταδίκη τους, την παραμονή της εκτέλεσής τους ή ακόμη και όντας δολοφονημένοι από καιρό. Τέτοιες περιπτώσεις είναι του Χ. Ελευθεριάδη δικηγόρου που είχε δολοφονηθεί στην Κερασούντα το 1920, του Μ. Μαυρίδη, του Γ. Καλογερόπουλου, του Α. Δελικάρη, του Λ. Τεσταμπασίδη, του Ι. Ελευθεριάδη. Ακόμη θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο καθηγητής Γ. Παπαμάρκου, ο διευθυντής της Οθωμανικής Τράπεζας Π. Παπαδόπουλος και ο έμπορος Θ. Εκμεντζίογλου οι οποίοι ήταν ήδη νεκροί από την προηγούμενη της εκτέλεσής τους μεταφέρθηκαν στον τόπο του μαζικού εγκλήματος προκειμένου τα άψυχα σώματά τους να υποστούν την ποινή τους.

Ο κατάλογος των καταδικασμένων σε θάνατο επιφανών Ποντίων που απαγχονίστηκαν την ίδια ημέρα και ώρα στον ίδιο χώρο, στις 8/21 Σεπτεμβρίου 1921, στην πλατεία της Αμάσειας είναι πολύ μεγάλος. Εκεί οδηγήθηκαν 72 Έλληνες μάρτυρες, με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη Πλάτωνα Αιβαζίδη.

Ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας Εποχή της Τραπεζούντας Νίκος Καπετανίδης όταν ο πρόεδρος του «δικαστηρίου» του ανέγνωσε το «κατηγορητήριο» ότι επιδίωκε την ανεξαρτησία του Πόντου, αυτός τον διέκοψε λέγοντάς του ότι «εγώ ήθελα την απευθείας ένωση του Πόντου με την Ελλάδα», όπως αναφέρει ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς στο βιβλίο του «Γη του Πόντου».

Το δικαστήριο της Αμάσειας καταδίκασε ερήμην σε θάνατο και τα μέλη της ποντιακής Εθνοσυνέλευσης του Βατούμ, Β. Ιωαννίδη, Λ. Ιασονίδη, Κ. Κωνσταντινίδη, τους μητροπολίτες Τραπεζούντας Χρύσανθο, Αμασείας Γερμανό, Νεοκαισαρείας Πολύκαρπο, Χαλδείας και Κερασούντας Λαυρέντιο, τον επίσκοπο Απολλωνιάδος Ιωακείμ, το νομικό Αρ. Νεόφυτο, τον δημοσιολόγο Νικ. Ιασονίδη, τους Χ. Σιδηρόπουλο, Επ. Σεφεριάδη, Θεμ. Πατσιάδη, Κ. Παπαθεοδώρου, Γ. Γαληνό, Γ. Βαλαβάνη και τον εκδότη της εφημερίδας Λόγος της Τραπεζούντας Ν. Λεοντίδη. 

Ιδιαίτερη σημασία στις αντιδράσεις που προκάλεσε η μαζική δολοφονία της ηγεσίας των Ελλήνων αποτελεί το ψήφισμα διαμαρτυρίας των Eλλήνων διανοουμένων προς τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους και τις κυβερνήσεις τους το οποίο υπέγραφαν μεταξύ των άλλων, οι Bλαχογιάννης, Γρυπάρης, Δροσίνης, Zάχος, Kαζαντζάκης,Nιρβάνας, Ξενόπουλος, Παλαμάς Παπαντωνίου, Σικελιανός.

Εξαιρετική είναι η επιστολή του μελλοθάνατου Αλέξανδρου Ακριτίδη, εμπόρου Τραπεζούντας προς την οικογένειά του, λίγο πριν τον απαγχονισμό του στην Αμάσεια. Για πολλούς, όπως και η επόμενη του Μ. Κωφίδη θεωρούνται η πεμπτουσία της Ρωμηοσύνης:

«1921 7βρ 5 Κυριακή

Γλυκυτάτη μου Κλειώ

Σήμερον ετελέσθη εν τη φυλακή λειτουργία και εκοινωνήσαμε όλοι, περί τους 100 από διάφορα μέρη. Έχει αποφασισθεί ο δια της κρεμάλας θάνατος. Αύριον θα πηγαίνουν οι 60, μεταξύ αυτών οι 5 Τραπεζούντιοι και θα γίνει ο δι’ αγχόνης θάνατος. Την Τρίτην δεν θα είμεθα εν ζωή, ο Θεός να μας αξιώσει τους ουρανούς και σε σας να δώσει ευλογίαν και υπομονήν και άλλο κακόν να μη δοκιμάσητε. Όταν θα μάθετε το λυπηρόν γεγονός να μη χαλάσετε τον κόσμον, να έχετε υπομονή.

Τα παιδιά ας παίξουν και ας χορέψουν. Ας σε βλέπω να κανονίσης όλα όπως ξέρεις εσύ.Ο αγαπητός μου Θεόδωρος ας αναλαμβάνει πατρικά καθήκοντα και να μην αδικήσει κανένα από τα παιδιά τον Γέργον να τελειώσει το σχολείον και να γίνει καλός πολίτης.

Τον Γιάννην ας τον έχει μαζί του στη δουλειά. Από τα μικρά, τον Παναγιώτη να στείλεις στο σχολείο, την Βαλεντίνην να την μάθης ραπτικήν. Την Φωφών να μη χωρίζεσαι ενόσω ζεις. Εις τον Στάθιον τας ευχάς μου και την υποχρέωσιν όπως χωρίς αμοιβήν διεκπεραιώσει όλας τα οικογενειακάς μου υποθέσεις που θα του αναθέσητε.

Ο παπα Συμεών ας με μνημονεύσει ενόσω ζη. Να δώσης 5 λίρες στην Φιλόπτωχον, 5 λίρες στην Μέριμναν, 5 λίρες στου Λυκαστή το σχολείον. Και ας με συγχωρέσουν όλοι οι αδελφοί μου, οι νυφάδες και όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Αντίο βαίνω προς τον πατέρα και συγχωρήσατέ μου ο υμέτερος Αλ. Γ. Ακριτίδης»

(Η Επιστολή μελλοθάνατου Αλέξανδρου Ακριτίδη, εμπόρου Τραπεζούντας. Αρχείο της Αδελφότητας Κρωμναίων Καλαμαριάς.)

Στο ίδιο κλίμα και η   επιστολή του μελλοθάνατου Ματθαίου Κωφίδη, βουλευτή Τραπεζούντας:

«15/28 Σεπτεμβρίου 1921 φυλακαί Τιμαρχανέ – Αμασείας Φιλτάτη Ουρανία Χθες ημέραν της Σταυροπροσκυνήσεως επαρουσιάσθην εις το δικαστήριον Ιστικλάλ, καμίαν ελπίδα δεν έχω πλέον, σήμερον θα δοθή η απόφασις η οποία βεβαίως θα είναι καταδικαστική, σας αφίνω υγείαν και εις την προστασίαν του Παναγάθου, περιττά τα πολλά λόγια, θάρρος και εγκαρτέρησις και ελπίς επί Κύριον, δια να ημπορέσης το κατά δύναμιν να σηκώσης το βαρύ φορτίον σου. Σας γλυκοφιλώ όλους Ο Ματθαίος σου Υ.Γ. Εις τα φίλτατα την ευχήν μου, καλήν πρόοδον και καλήν διαγωγήν όπως η ψυχή μου και μακρόθεν αγάλλεται. Ο ίδιος»

Η μαζική εξόντωση της ηγεσίας των Ελλήνων το Σεπτέμβριο του 1921 στα «δικαστήρια ανεξαρτησίας» αποτελεί ένα μικρό μέρος του Ελληνικού ολοκαυτώματος. Ωστόσο έχει μεγάλη σημασία γιατί με την έλλειψη των εξαιρετικών αυτών μορφών Ελληνισμού χάθηκε η ηγεσία, οι αρχηγοί, η πνευματικοί άνδρες.

Ήταν μία από τις τελευταίες πράξεις του Ελληνικού δράματος που εκτυλίχθηκε στον Πόντο, στη Θράκη, στην Μικρά Ασία, στην Καππαδοκία. Η τελευταία γράφτηκε ένα χρόνο αργότερα στην προκυμαία της Σμύρνης.....

Το βιβλίο του Θ. Μαλκίδη για τη δολοφονία των μελών του Συλλόγου "Πόντος" Μερζιφούντας. Αθήνα 2016.