Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Νεοκλής Σαρρής


 
Θεοφάνης Μαλκίδης

  Νεοκλής Σαρρής: Ένα έτος.

 
Χθες,  18 Νοεμβρίου 2012 μίλησα στο Δημοτικό Θέατρο Διδυμοτείχου  στην εκδήλωση του Συλλόγου Αλληλεγγύης Ακριτών Βορείου Έβρου, όπως είχαμε μιλήσει μαζί  σε αντίστοιχη στον ίδιο χώρο πριν λίγα χρόνια, έχοντας πλάι  μας  και τον π. Γεώργιο Μεταλληνό.

Την ομιλία μου την αφιέρωσα σε σένα, ως ελάχιστη υπόμνηση της παρουσίας σου, στη ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Θράκη, αυτήν που αντίκρισες  πρώτη,   όταν εκδιώχθηκες από την  Κωνσταντινούπολη. Μία εικόνα που μου  την περιέγραφες  κάθε φορά που συναντιόμασταν.

Η συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή σου σε είχε επηρεάσει, δεν μπορούσε να γίνει άλλωστε και διαφορετικά και αυτός ο σταθμός στη ζωή σου ήταν ένας οδηγός για την πολυσχιδή σου πορεία. Η Ελλάδα και οι Έλληνες όπου γης, οι φοιτητές του Παντείου και όχι μόνο, γνώρισαν έναν άνθρωπο και καθηγητή από  αυτούς που σπανίζουν  και τείνουν προς εξαφάνιση. Έναν άνθρωπο και καθηγητή με ειλικρίνεια, ευθύτητα και  αμεσότητα, αγάπη για τον Ελληνισμό και τους νέους ανθρώπους, με θάρρος και με απέραντη διάθεση προσφοράς. Τις,   μεταξύ των άλλων,  παραπάνω αρετές και προτερήματά σου, τα καρπώθηκαν χιλιάδες άνθρωποι, εντός και εκτός Ελλάδος. Άλλαξε η σκέψη, ο λόγος και η πράξη τους,   η ζωή τους πήρε μία πορεία διαφορετική από την γνωστή, την κοινή.

Θα πρέπει να ξέρεις  πως  οι Θρακιώτες, οι Εβρίτες, συγκινήθηκαν όταν σε ανέφερα, όταν τους είπα πόσο σε χρειαζόμαστε σήμερα, στις δύσκολες στιγμές που περνάμε.

Σε σκέφτηκαν και σε μνημόνευσαν γιατί σε εκτιμούν για την ανιδιοτελή προσφορά σου. Μένει  σε όλους μας ο αγώνας σου, η οικογένειά σου, οι δικοί σου άνθρωποι, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που παίρνουν δύναμη από το λόγο και την πράξη σου.

Αγαπητέ και σεβαστέ     Νεοκλή Σαρρή,  

Υπήρξα ένας από τους χιλιάδες φοιτητές σου και συνδέθηκα, όπως άλλωστε το συνήθιζες, γιατί έτσι ήταν η παιδεία σου,  με δεσμούς παίδευσης, εκτίμησης και φιλίας.

Είναι οι πολλές οι στιγμές, όπου πραγματοποιήσαμε συζητήσεις για απλά και σύνθετα ζητήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο και Έλληνα.

Οι ώρες που πέρασα μαζί σου μου άνοιξαν ένα διαφορετικό κόσμο σκέψης, λόγου και έργου. Τα χαρακτηριστικά σου αναλλοίωτα, Ελληνικά,  Ρωμαίικα, Οικουμενικά, του Γένους μας.

Με στήριξες, με βοήθησες, μου έδωσες τα εφόδια να κατανοήσω πολλά από αυτά που ο ίδιος και πρώτος είχες μιλήσεις και γράψει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Είναι βέβαιο ότι στη ζωή κάθε ανθρώπου,  η γνωριμία με ορισμένους συνανθρώπους του, έχει σαν αποτέλεσμα να  αλλάξει την πορεία του. Διαμορφώνεται μία νέα στάση ζωής και αναδεικνύεται  λόγος και πράξη που μέχρι πρότινος ούτε καν είχε σκεφτεί η ανθρώπινη οντότητα. Και από τότε φανερώνεται ένας άλλος κόσμος  και ο σπόρος βγάζει καρπούς.

Για μένα  είσαι ένας από τους ανθρώπους  που άλλαξαν  τη ζωή μου, με τους οποίους άνοιξε μία νέα πραγματικότητα ιδεών και πολιτισμού, πολιτικής και ανθρώπινης δραστηριότητας.


Η γνωριμία με σένα,  με τον Κωνσταντινουπολίτη   δάσκαλο στα αμφιθέατρα, στις αίθουσες διαλέξεων και εκδηλώσεων, σε ανθρώπινες και φιλικές στιγμές, μου έδωσε τη δυνατότητα να  κατανοήσω πολλά από τα ζητήματα που απασχόλησαν και απασχολούν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες εδώ αιώνες. Ανάμεσά τους,  η Κωνσταντινούπολη,  η Ίμβρος και η Τένεδος, η Μικρά Ασία, η Θράκη, ο Πόντος και  η Καππαδοκία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Οθωμανικό κράτος και η Τουρκία, η Γενοκτονία και η αναγνώριση, η ελληνική κοινωνία  και η συνέχεια του Ελληνισμού.

Για κάθε ένα από τα παραπάνω θέματα είχες ολοκληρωμένη, τεκμηριωμένη, εμπεριστατωμένη άποψη και θέση, αλλά ταυτόχρονα άκουγες όπως όφειλε και οφείλει να κάνει κάθε επιστήμονας και άνθρωπος του μεγέθους σου.


Η επιστημονική σου κατάρτιση  συνδυαζόταν  με βαθιά ανθρώπινα και ελληνικά συναισθήματα.

Πολλά από αυτά βεβαίως, που ανέδειξες τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν έτυχαν ανάλογης αποδοχής της βαρύτητάς και της σπουδαιότητάς τους που τους είχες προσδώσει. Τι γίνεται άλλωστε σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο γνωστό και αποδεκτό στην ώρα του;

Ιδιαίτερα σε ότι έχει σχέση με την Τουρκία αποτέλεσες τον επιστήμονα και κυρίως τον άνθρωπο εκείνο,  που συνέβαλλε με μοναδικό τρόπο, ώστε η γνώση για τη γειτονική χώρα να γίνει επιστήμη.

Η Τουρκολογία στην Ελλάδα σου οφείλει πολλά, όπως οφείλει πολλά και η μεγάλη κοινότητα των Κωνσταντινουπολιτών, για την οποία  και στην οποία ήσουν ο πρωταγωνιστής. Το φανερώνουν οι συνεχείς μνημονεύσεις της παρουσίας σου, σε εκδηλώσεις και αλλού. Ακόμη λένε και γράφουν, και θα λένε και θα γράφουν  «αυτό έλεγε ο Σαρρής» ή «έτσι έπραττε ο Σαρρής».

 
Η αναγνώριση του ανθρώπου και δασκάλου, όπως εσύ Νεοκλή Σαρρή, πέρασε από πολλές διακυμάνσεις και εμπόδια. Σήμερα πλέον είναι διαπιστωμένο ότι η εκτίμηση στο πρόσωπό σου είναι ολοκληρωμένη στον πυρήνα του ελληνικού λαού και στους στρατιωτικούς και πολιτικούς κύκλους της Τουρκίας, παρά στην ελλαδική ομάδα που χρησιμοποιεί λαθραία τον τίτλο «ελίτ».

Τα κείμενα, οι παρεμβάσεις και η δραστηριότητά σου,  έβαλαν το στίγμα τους σε πολλά κομμάτια της επιστημονικής και πολιτικής ανάλυσης για τεράστια ζητήματα   που αφορούν τον Ελληνισμό. Είναι όμως  χαρακτηριστικό των ανθρώπων της εμβέλειας όπως η δική σου,  η αποδοχή να έρχεται από μη  ομάδες και προσωπικότητες του συστήματος και του καθεστώτος, αλλά από το Λαό. Την πρωτογενή πηγή Δικαίου και Αντικειμενικότητας. 


Ήταν ευλογία η γνωριμία μου με σένα Νεοκλή Σαρρή και σχέση παίδευσης και φιλίας που αναπτύχθηκε μεταξύ μας. Είναι αναρίθμητες οι ώρες διδασκαλίες σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο- πέρα από το αμφιθέατρο υπήρχε και το ανοιχτό γραφείο-  που αφιέρωσες για να μας και να μου μεταδώσεις τις ιδέες σου και τις γνώσεις σου. Η σχέση ήταν βαθιά, ανθρώπινη,  με σεβασμό και αγάπη. Όπως πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να είναι κάθε ανθρώπινη σχέση και κυρίως μεταξύ δασκάλου και μαθητή.

Εύχομαι οι φοιτητές σου, οι αμέτρητοι Έλληνες και Ελληνίδες που σε παρακολούθησαν στο αμφιθέατρο και σε αίθουσες, μιλώντας για την Τουρκία, την Κωνσταντινούπολη, τη Θράκη, τη Γενοκτονία, και μία σειρά από άλλα ζητήματα που καθόρισαν την ελληνική ιστορία και κοινωνία, να ακολουθήσουν τη στάση και την πορεία ζωής που είχες. Ειλικρίνειας, ευθύτητας, ανθρωπισμού, γνώσης, μετριοφροσύνης και σεμνότητας, ταπεινότητας και  ήθους.

Αγαπητέ Νεοκλή σε ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας προσέφερες,

σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και να χαρίσει παρηγοριά στην υπέροχη οικογένειά σου, η οποία σε αγαπά χωρίς όρια και προσεύχεται για σένα.

Καλή αντάμωση και Καλή Ανάσταση.

Θεοφάνης Μαλκίδης

Αλεξανδρούπολη – Θράκη 19 Νοεμβρίου 2012

 

 

 

 

 

 

 

Βόρειος Ήπειρος


Απαιτείται άμεση συσπείρωση για μία νέα αρχή στην παιδεία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού

Γκοτζιάς Γιώργος

Τελειόφοιτος Π.Τ.Δ.Ε Ιωαννίνων 2012

 Η πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία και η μετανάστευση ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων του τόπου μας σε πόλεις της Ελλαδικής επικράτειας, συντέλεσαν ώστε η γη μας να ερημώσει και οι προσαρμογή των Βορειοηπειρωτών στην Ελλάδα, να είναι αρκετά δύσκολη.

Μολαταύτα σιγά – σιγά άρχισαν και αυτοί να εφαρμόζουν το ρητό των αρχαίων προγόνων μας, «Όπου γης και πατρίς» και να αφομοιώνονται στον τρόπο ζωής των υπόλοιπων Ελλαδιτών.

Απ’ την άλλη τα παιδιά τους, τα οποία μέχρι πρότινος είχαν φοιτήσει ελάχιστα ή καθόλου στα τοπικά Ελληνικά σχολεία, δεν είχαν σχεδόν κανένα πρόβλημα ώστε να προσαρμοστούν στο Ελλαδικό μοντέλο εκπαίδευσης, το οποίο και αυτό με τη σειρά του έχει αρκετά προβλήματα (τα οποία δεν θα αναφέρω γιατί θα μακρηγορήσω) που περιορίζουν την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας τους.

Μολονότι έφυγε τόσος πολύς κόσμος, τα σχολεία της Ε.Ε.Μ δεν σταμάτησαν να λειτουργούν. Αρχικά επικράτησε κάποια ζωντάνια στον αριθμό των μαθητών, αλλά και στην ανταπόκριση των εκπαιδευτικών στις ανάγκες τους. Βέβαια τότε το λεγόμενο «Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα» ήταν της «μόδας». Δόθηκε μεγάλη βαρύτητα από Ελλαδικής πλευράς σε θέματα ενίσχυσης των σχολείων μας, αλλά και σε πιέσεις που ασκήθηκαν προς την τότε αλβανική κυβέρνηση (1994).

Επίσης πολύ σύλλογοι απ’ τον Ελλαδικό χώρο ενίσχυσαν τα σχολεία μας με διάφορα βοηθήματα και άλλα εγχειρίδια. Πράγμα που για κάποια χρόνια τόνωσε το ηθικό των εκπαιδευτικών, ώστε να είναι συνεπέστατη στα καθήκοντά τους. Εκείνη την περίοδο αρκετά παιδιά απ’ τους εναπομείναντες Έλληνες στη Βόρεια Ήπειρο, κατάφεραν να εισαχθούν στα Ελληνικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και να διαπρέψουν ο καθένας στον τομέα του. Ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας του ’90 αλλά και στις αρχές του 21ου αιώνα, ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα θα χτυπήσει ξανά στην «καρδιά» τον τόπο μας.

Ξαφνικά άρχισαν να συγχωνεύονται τα σχολειά πολλών χωριών, με αποτέλεσμα να περιορίζεται άμεσα ο αριθμός των εκπαιδευτικών οι οποίοι απασχολούνταν. Όπως αναφέρει και ο  Θεοφάνης Μαλκίδης στο βιβλίο του «Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα της Αλβανίας», η εκπαίδευση νέων δασκάλων για την οποία η Αλβανία έχει υπογράψει μια σειρά διεθνών συμβάσεων ότι θα εφαρμόσει, δεν έγινε σχεδόν πότε ή τουλάχιστον δεν πραγματοποιήθηκε με το κύρος το οποίο πράττουν άλλες χώρες παγκοσμίως.

Συγκεκριμένα στο Δημοτικό Σχολείο της Ε. Ε.Μ, τα μαθήματα τα οποία διδάσκονται, είναι σε ποσοστό 70 – 80 % στην Ελληνική γλώσσα. Πράγμα που αυτόματα γεννά το ερώτημα κατά πόσο οι εκπαιδευτικοί μας είναι καταρτισμένη να διδάξουν σωστά στην μητρική γλώσσα των μαθητών. Το μοναδικό Πανεπιστημιακό Ίδρυμα στην περιοχή μας το οποίο προετοιμάζει εκπαιδευτικούς για την Ε.Ε.Μ, είναι το «Ελληνικό Τμήμα Γλώσσας Ιστορίας και Ελληνικού Πολιτισμού»στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου.

Πριν τη μεταβατική περίοδο στην Αλβανία, λειτουργούσε και η «Μέση Παιδαγωγική Σχολή Αργυροκάστρου», η οποία σχετίζονταν άμεσα με τις λεγόμενες Παιδαγωγικές Ακαδημίες που λειτούργησαν στην Ελλάδα πριν το 1980 και αργότερα αναβαθμίστηκαν σε Πανεπιστημιακές Παιδαγωγικές Σχολές με τη νομοθεσία του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου (1989).Το πρόβλημα όμως είναι πως η συγκεκριμένη Πανεπιστημιακή σχολή δεν παρέχει σχεδόν καμία παιδαγωγική κατάρτιση στους σπουδαστές της, παρά μόνον γνώσεις σε θέματα που σχετίζονται με την Ελληνική Φιλολογία.

Οι μαθητές ενός Δημοτικού Σχολείου, θα πρέπει εκτός της Ελληνικής μητρικής τους Γλώσσας, να μάθουν Μαθηματικά, Φυσική, Μελέτη Περιβάλλοντος και ένα σωρό άλλα μαθήματα τα οποία αφορούν τις Φυσικές και Κοινωνικές Επιστήμες. Απ’ την άλλη ο μαθητής αυτής της ηλικίας είναι μια εν δυνάμει κοινωνική προσωπικότητα, η οποία σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξής της, χρήζει ψυχολογικής υποστήριξης. Άρα ο εκπαιδευτικός πέραν των υπόλοιπων ακαδημαϊκών γνώσεων θα πρέπει να ‘χει γνώσεις Ψυχολογίας και Κοινωνιολογίας. (Λόγω της πολυπολιτισμικής εποχής στην οποία ζούμε, ο μαθητής θα πρέπει να ενταχθεί ομαλά στη σύγχρονη κοινωνία).

Ως εκ τούτου τα παιδιά τα οποία διαμένουν μόνιμα στο τόπο μας έχουν δεχθεί μια βάναυση προχειρότητα στην εκπαίδευσή τους, σε σημείο να κάνουν τεράστια λάθη σε επίπεδο σύνταξης και ορθογραφίας της μητρικής τους γλώσσας. Δυστυχώς υπάρχουν και κρούσματα περιθωριοποίησης και αυταρχισμού κατά την επικοινωνία τους με το δάσκαλο. Πράγμα που συνεπάγεται με την απομόνωση τους απ’ το υπόλοιπο σχολικό «σώμα». Πότε όμως δεν είναι αργά.

Είναι άμεση ανάγκη και υποχρέωση από όλους όσους σχετιζόμαστε με τα θέματα της εκπαίδευσης και καταγόμαστε απ’ τα αιματοβαμμένα χώματα της Βόρειας Ηπείρου, να συσπειρωθούμε ώστε να συμβάλλουμε ο καθένας ανάλογα με τις γνώσεις και τις δυνάμεις που διαθέτει, με σκοπό να κλείσει άμεσα το «κεφάλαιο» της κοροϊδίας, η οποία παίζεται τόσα χρόνια εις βάρος της μόρφωσης των Ελλήνων της Διεθνώς αναγνωρισμένης Βορείου Ηπείρου.

Ας βρεθούμε απέναντί τους και ας πούμε «ΣΤΟΠ» σε όλη αυτή την κτηνωδία και την απανθρωπιά κάποιων γνωστικών ηγετών. Είμαστε υπόλογοι απέναντι στη νέα γενιά, η οποία θα πρέπει να ζήσει στη γη την οποία «όρισε» γι αυτήν ο Πύρρος.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ και ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ τα αυτονόητα.

Όσα στέρησαν απ’ τους γονείς μας, δε θα τα στερήσουν και από ‘μας.