Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γενοκτονία- Genocide. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γενοκτονία- Genocide. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 27 Μαΐου 2025

Τα ορφανά της Γενοκτονίας και ο Άγιος Αμφιλόχιος της Πάτμου


Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Ο Γέροντας της Πάτμου


«Πάτμος 1η Οκτωβρίου 1922....

Διάβασα Τήν Επιστολή σου και λυπήθηκα τα Μέγιστα ...
Δεν τρώω . Δεν κοιμάμαι .Είμαι ωσάν τρελός !!!, 

Όταν Σκέπτομαι τα Μαρτύρια των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας ...Είμαι γεμάτος Θυμό . Όχι τόσο εναντίον τών Αχρείων και Αγρίων Τούρκων όσο εναντίον των ψευδοπολιτισμένων και αθέων ευρωπαίων .

Ο Χριστός όμως ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!!!!

Φεύγω απο τήν Πάτμο. Πάω στην Αθήνα να πάρω κάποια ορφανά παιδιά από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο να τα φέρω στήν Πάτμο για να τα αναθρέψουμε!!!!!!»


Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2024

Οι διωγμοί των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης τα έτη 1937-1938

 

Στις 15η Δεκεμβρίου 1937, μετά από τέσσερις μέρες προετοιμασίας, τίθεται σε εφαρμογή το διάταγμα του Στάλιν και ξεκινούν οι διώξεις κατά των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Δώδεκα χιλιάδες Έλληνες καταδικάστηκαν σε θάνατο και δεκάδες χιλιάδες φυλακίστηκαν, εκτοπίστηκαν κ.λπ. Οι διώξεις του 1937-38 ήταν ένα πολύ δυνατό χτύπημα για τον ελληνισμό της ΕΣΣΔ που υπολογίζεται ότι τότε ήταν 300 χιλ. Ογδόντα πέντε χρόνια μετά η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έδωσε άλλο ένα χτύπημα, ελπίζουμε να μην είναι το τελειωτικό, για τον ελληνισμό της Αζοφικής. Αναδημοσίευουμε την ομιλία του ιστορικού-ερευνητή Ιβάν Τζουχά στη μνήμη των δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων που χάθηκαν και αυτοί στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ.


Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2024

Για τη Μικρά Ασία

 





Το ΔΣ του Πολιτιστικού Συλλόγου Γλύφας Ηλείας θέλει να ευχαριστήσει θερμά όλους εσάς που τιμήσατε με την παρουσία σας την εκδήλωση - αφιέρωμα για την συμπλήρωση των 102 ετών από την Μικρασιατική Καταστροφή. 

Την Ιερά Μητρόπολη Ηλειας και τον Σεβασμιοτατο Μητροπολίτη Ηλειας κκ Αθανάσιο για την παραχώρηση του προαυλίου χώρου τον Πρωτοσύγκελο της Ιερας Μητρόπολη Πανασιολογιοτατο Πατέρα Φιλαρετο Σπανοπουλο , τον Δήμο Πηνειου για την αψογη συνεργασία και βοήθεια που μας παρέχει σε κάθε μας προσπάθεια, την Τοπική μας κοινότητα , τον Μικρασιατικό Σύλλογο Γαστουνη οι «Ιωνες» για την τιμή που μας έκαναν να στηρίξουν την εκδήλωση μας με την παρουσία τους και τα υπέροχα γλυκίσματα τους , τον Μουσικοχορευτικό όμιλο Γαστούνης «οι ρίζες μας» για την αψογη συνεργασία που έχουμε τον Ανδρεα Μπαλτα για την συνεργασία το πλούσιο υλικό της εκδήλωσης τις συμβουλές του και την βοήθεια που μας παρείχε αν και δεν βρισκόταν στην Ελλάδα , τον Νίκο Μαυρουδη Ηλεκτρολόγο που παρέχει στο Σύλλογο πάντα την βοήθεια του, τον Γεράσιμος Ασβεστα και την Γκολφω Ανδριοπουλου που στηρίζουν το ΔΣ με τις χορηγίες τους την αγάπη τους και την βοήθεια τους , τον Ηλία Χρονη για την αψογη συνεργασία ώστε να τιμήσουμε τους προγόνους μας όπως τους αξίζει με την τέλεση του μνημοσύνου. 

Ευχαριστούμε για την αποδοχή της πρόσκλησης και την τιμητική του παρουσία τον ομιλητή μας κύριο Θεοφανη Μαλκίδη διδάκτορα Πάντειου Πανεπιστημίου.


Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2024

Τα Βουρλά μας – Παραδόθηκαν στις φλόγες στις 3/9/1922


Φώτης Καραλής – ΤΑ ΒΟΥΡΛΑ ΜΑΣ

«Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στον Βουτζά γελάδια, στα παινεμένα τα Βουρλά σφάζονται παλικάρια!».

   Ο ιστορικός τόπος των Βουρλών ήταν ξακουστός σε όλη την Ανατολή τόσο για τη λεβεντιά, την αρχοντιά, τη νοικοκυροσύνη και την τάξη των κατοίκων του στα σπίτια και τα αμπέλια, όσο και για την Εφέστια εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, της επονομαζόμενης «Παναγιά Βουρλιώτισσα».

Τρίτη 21 Μαΐου 2024

Γενοκτονία

 



Θεοφάνης Μαλκίδης 


Για τη Γενοκτονία , για το ατιμώρητο έγκλημα.  


Μιλώντας για τη Γενοκτονία,  για το δάσκαλο Κεμάλ και για το μαθητή Χίτλερ από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.

Για την υιοθέτηση της πρότασης του αείμνηστου Μιχάλη Χαραλαμπίδη για την 19η Μαΐου ως Ευρωπαϊκής και Διεθνούς Ημέρας θυμάτων του Κεμαλισμού!

Η συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό Δέλτα Τηλεόραση στον παρακάτω σύνδεσμο.


Σάββατο 18 Μαΐου 2024

Οι τρεις φάσεις της Γενοκτονίας και ο ρόλος του Κεμάλ

 

Afisa_kalesma_genoktonia-514x375


Πριν  από 30 χρόνια ,στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Ελλάδα αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου με τον νόμο 2193/1994. Πρωθυπουργός της χώρας μας τότε ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η έκθεση που συνόδευε το σχετικό νομοσχέδιο είχε κατατεθεί από τον, τότε, Υπουργό Εσωτερικών Άκη Τσοχατζόπουλο, ενώ το νομοσχέδιο είχε πάει προς ψήφιση στη Βουλή στις 9 Δεκεμβρίου 1993. Τι είναι όμως γενοκτονία; Σύμφωνα με το ΧΛΝΓ της Ακαδημίας Αθηνών, γενοκτονία είναι η «συστηματική, μαζική και εκτεταμένη εξόντωση φυλετικής, εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας».


Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018

To Ναζιστικό Ολοκαύτωμα στο Ελευθεροχώρι Γιαννιτσών: Από τον Πόντο και το μαχαίρι του Δασκάλου Κεμάλ στο όπλο του Μαθητή Χίτλερ


Θ. Μαλκίδης

Από τον Πόντο στο Ελευθεροχώρι Γιαννιτσών και από το μαχαίρι του Κεμάλ στο όπλο του Χίτλερ

Είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου ο προσφυγικός Ελληνισμός και ειδικότερα ο Ποντιακός αφού πέρασε από το μαχαίρι του Κεμάλ, βίωσε και το όπλο του Χίτλερ. 
Τραπεζούντα, Τρίπολη, Κερασούντα, Σαμψούντα, Μερζιφούντα, Αργυρούπολη και στη συνέχεια Πύργοι, Μεσόβουνο, Κερδύλλια, Χορτιάτης, Ελευθεροχώρι. 

Οι  πενήντα οικογένειες διασωθέντων από το χωριό Σαχνά Ντερέ του Ακ Νταγ Μαντέν από την πολιτική εξολόθρευσης του Μουσταφά Κεμάλ στον Πόντο, εγκαταστάθηκαν το 1924 στο Ελευθεροχώρι Γιαννιτσών, το οποίο ονομάστηκε μετά από πρωτοβουλία των προσφύγων -κατοίκων του προς τιμήν του Ελευθερίου Βενιζέλου.



Στις 23 Μαρτίου 1944 οι Γερμανοί  Ναζί, συνοδευόμενοι από Τάταρους συνεργάτες τους (.....) εισέβαλαν στο  Ελευθεροχώρι  επιδόθηκαν σε πλιάτσικο, άρπαξαν, κατέστρεψαν, έκαψαν, εκτελώντας και καίγοντας ζωντανούς άνδρες, γυναίκες, παιδιά και δύο  βρέφη. Συνολικά αφαίρεσαν τη ζωή σε 17 (σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες 19)  ανθρώπους. Ανάμεσα στα θύματα Βενιζέλος Χαμαλίδης  που βοσκούσε τα κατσίκια του, ακολούθησε ο Ιωσήφ Χατζηβασιλειάδης, τα κορίτσια  Αναστασία Καλτσίδου και η Βαρβάρα Σεβαστιάδου. 

Τη Χαρίκλεια Στοφορίδη που ήταν έγκυος, οι Ναζί με τη ξιφολόγχη της έσκισαν την κοιλιά, το μωρό πετάχτηκε έξω και το κάρφωσαν και αυτό, ενώ με το μαχαίρι αποτελείωσαν και τη μάνα.

 Σε άλλο σπίτι οι Ναζί δολοφόνησαν τη μόλις 9 ημερών λεχώνα, Εύχαρι Καπακίδου μαζί με το βρέφος της και την πεθερά της, Δέσποινα Καπακίδου.

Η κόρη της Δέσποινα που είχε το ίδιο όνομα με τη μητέρα της τραυματίστηκε και προσποιούμενη ότι ήταν νεκρή, γλίτωσε. Τον γέροντα Κωνσταντίνο Χαμαλίδη, τον σήκωσαν από το κρεβάτι, όπου κειτόταν άρρωστος και αφού τον γύρισαν στα σπίτια για να δει τους σκοτωμένους, τον πήγαν ξανά στο σπίτι του, τον έβγαλαν στην αυλή του και τον αποκεφάλισαν με τσεκούρι πάνω στο κούτσουρο όπου έκοβαν τα ξύλα.

Του Κουσίδη τις δύο κόρες, την Αναστασία και τη Δέσποινα τις σκότωσαν μαζί. Η Παρθένα Αμανατιάδου ήταν η δεύτερη που επέζησε νομίζοντας την νεκρή μετά τον πυροβολισμό της, ενώ τον ηλικιωμένο Γεώργιο  Καλτσίδη και αφού τον περιέφεραν  σε όλα τα σπίτια του χωριού  τον σκότωσαν την άλλη μέρα.

Όσοι σώθηκαν από τη διαστροφή, τη μανία και τη βαρβαρότητα των Ναζί εγκληματιών αφού έθαψαν τα θύματα σε ομαδικό τάφο, εγκατέλειψαν το χωριό

Η ανάδειξη των εγκλημάτων του Ναζισμού είναι αυτονόητο καθήκον, το οποίο  πρέπει να συνδέεται ευλόγως για εμάς με τα εγκλήματα του προδρόμου του που είναι ο Κεμαλισμός. 
Άλλωστε αυτά που έκαναν τα όργανα του μαθητή Χίτλερ στην Ελλάδα τα είχε υλοποιήσει  ο δάσκαλος Κεμάλ. 
Σε κάθε περίπτωση οφείλει κάθε Έλληνας και Ελληνίδα να αναδείξει το μαζικό έγκλημα του Κεμαλισμού, τη Γενοκτονία που επειδή δεν τιμωρήθηκε, επαναλήφθηκε από το Ναζισμό από το Ολοκαύτωμα. 

Υ.Γ. Η ανταλλαγή κατηγοριών από την Τουρκία και τη Γερμανία περί Δικτάτορα και Ναζί, είναι γνωστή στους Έλληνες και τις Ελληνίδες ως Σκύλλα και Χάρυβδη, είναι γνωστό ότι το υπόβαθρο της υποκριτικής αυτής αντιπαράθεσης  έχει πολύ αίμα.....




Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

Επειδή επισκέφτηκαν το Ναγκόρνο Καραμπάχ, καταζητούνται από το Αζερμπαϊτζάν! Turkish Intellectuals Risk Arrest After Trip To Karabakh


Αποτέλεσμα εικόνας για Μαλκίδης τσετίνογλου


Θ. Μαλκίδης: Καταζητούμενοι από το Αζερμπαϊτζάν o συναγωνιστής μας Σαίτ Τσετίνογλου και άλλοι 3  Τούρκοι διανοούμενοι !

Σύμφωνα με το Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα του Αζερμπαϊτζάν, ο  συγγραφέας Ali Bayramoglu, ο ακτιβιστής και συγγραφέας Sait Çetinoğlu, ο  νομικός Ufuk Uras και ο συγγραφέας Erol Katircioglu "διέσχισαν παράνομα τα σύνορα του Αζερμπαϊτζάν", επισκεπτόμενοι το Ναγκόρνο Καραμπάχ- Αρτσάχ!
Οι τέσσερις Τούρκοι συμμετείχαν σε διεθνές συνέδριο στην Αρμενία και με την ευκαιρία επισκέφτηκαν το Αρτσάχ, όπου είχαν συνάντηση με τον υπουργό εξωτερικών, Γκαρέν Μιρζογιάν.

Armenia - Turkish intellectuals (left to right) Erol Katircioglu, Sait Cetinoglu, Ali Bayramoglu and Ufuk Uras at a news conference in Yerevan, 21Sep2017.

Ο Γενικός Εισαγγελέας επικαλέστηκε  το Άρθρο 318 παρ.2 του Ποινικού Κώδικα που αφορά  άτομο που διέρχεται παράνομα τα κρατικά σύνορα του Αζερμπαϊτζάν και έστειλε σχετική επιστολή στις τουρκικές υπηρεσίες επιβολής του νόμου για να συλλάβουν τους διανοούμενους, ενώ εξέδωσε και διεθνές ένταλμα σύλληψής τους! Υπενθυμίζουμε ότι το Αζερμπαϊτζάν δεν αναγνωρίζει ως ανεξάρτητο το Ναγκόρνο Καραμπάχ- Αρτσάχ και έτσι ο οποιοσδήποτε το επισκέπτεται αντιμετωπίζει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. 

Ο  Sait Çetinoğlu είναι συναγωνιστής στην υπόθεση αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ελλήνων και μαζί του και καθώς και με τον εκδότη Ragip Zarakolu, έχουμε δημοσιεύσει στην ελληνική και την αγγλική βιβλίο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων. Επιπλέον και με τους δύο έχουμε συνεργαστεί εντός και εκτός Ελλάδας για το ίδιο ζήτημα, και για αυτή τη δράση τους, ο μεν πρώτος είναι πλέον καταζητούμενος από το Αζερμπαϊτζάν, ο δε δεύτερος ζει εκτός Τουρκίας, αφού έχει δεχθεί οχτώ βομβιστικές επιθέσεις  και άπειρες φυλακίσεις. 

Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι οι ευρωβουλευτές   Frank Engel του Λουξεμβούργου,  Ελένη Θεοχάρους της Κύπρου και Jaromir Stetina, είχαν ήδη δηλωθεί ως ανεπιθύμητα πρόσωπα  στο Αζερμπαϊτζάν λόγω των προηγούμενων ταξιδιών τους, ενώ η  κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν έχει επίσης στη μαύρη λίστα  περισσότερους από 600 άλλους  μη Αρμένιους για τον ίδιο λόγο.


Νωρίτερα το Φεβρουάριο, η Λευκορωσία παρέδωσε  στο Αζερμπαϊτζάν τον Alexander Lapshin , έναν Ρώσο-Ισραηλινό μπλόγκερ που κρατήθηκε στο Μινσκ . Δικαστήριο του Αζερμπαϊτζάν τον καταδίκασε σε τρία χρόνια φυλάκισης τον περασμένο  Ιούλιο. ωστόσο πήρε χάρη και απελευθερώθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου, τονίζοντας την ανάγκη η Αρμενία να κρατήσει το Αρτσάχ. 

 Παρά τα προβλήματα και τα εμπόδια το δίκαιο και η αλήθεια είναι μαζί μας. Ο αγώνας για την Ελευθερία του λόγου, της σκέψης, για την Ελευθερία των λαών που ζουν στην Τουρκία και βίωσαν τη Γενοκτονία, συνεχίζεται!



Φωτογραφία του Sait Çetinoğlu.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Χραντ Ντινκ- Հրանդ Տինք -Hrant Dink: 1.500.000 +1



Θ. Μαλκίδης 

Χραντ Ντινκ: 1.500.000+1 

Με τον Αρμενικό λαό έχω μακροχρόνιους, ιστορικούς και προσωπικούς δεσμούς. Με εμπνέει ως άνθρωπο ο συνεπής αγώνας που κάνει για την ιστορία του και για την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Για αυτό και έχει αποτελέσματα, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Τα οποία  είναι πολλά, αλλά επειδή έχει μαζί του  την αλήθεια και το δίκαιο, είναι νικηφόρος. Έχω δει πολλά δείγματα της προσπάθειας αυτής, για το πως δηλαδή  ο αγώνας αναγνώρισης μπορεί να είναι δυνατός πνευματικά και ηθικά. Να μπορεί  δηλαδή να παλέψει το σκοτάδι, τις δολοφονίες, το ψέμα, την προπαγάνδα. 

Ωστόσο, δύο γεγονότα, είναι αυτά που ξεχωρίζω τον τελευταίο χρονικό διάστημα, που δείχνουν ότι ο Αρμενικός λαός, έχει μεγάλη αίσθηση της ιστορικής του πορείας και διαθέτει, κυρίως,  αυτοσεβασμό.

Η αγιοποίηση των 1.500.000 θυμάτων της Γενοκτονίας ήταν το πρώτο.   Βρέθηκα, στην τελετή αυτή στο Ερεβάν τον Απρίλιο του 2015 και πρέπει να γράψω ότι  ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου. 

Το δεύτερο ήταν η δολοφονία του Χράντ Ντίνκ, του Αρμένιου αγωνιστή δημοσιογράφου της εφημερίδας Agos της Κωνσταντινούπολης.  Τώρα οι Αρμένιοι έχουν 1.500.000 θύματα συν ένα. Τον Χράντ.  Οι φασίστες νόμιζαν ότι με τη δολοφονία του τον Ιανουάριο του 2007, θα τελείωναν με αυτόν και τον αγώνα του. Πέτυχαν βεβαίως ακριβώς το αντίθετο. Το μαρτυρούν οι διαδηλώσεις την ημέρα της δολοφονίας του και  την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας,το μαρτυρούν οι αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας. 

Ο  Μάρτιν Λούθερ Κινγκ  έλεγε πως όταν ένας άνθρωπος δολοφονείται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα για την απελευθέρωση ενός έθνους, τότε συμβάλλει στην Ανάσταση του έθνους του.  
Και είναι βέβαιο ότι ο Χράντ Ντίνκ έχει συμβάλλει στο ποθούμενο.  Στη δικαίωση δηλαδή, την απελευθέρωση  και την Ανάσταση του Αρμενικού έθνους. 

1




















Հրանդ Տինք։ 1.500.000+1

Թէոֆանիս Մալքիտիս

Հայ ժողովուրդին հետ ունեցած կապերս՝ երկարաժամկէտ, պատմական եւ աձնական են։ Խորապէս ներշնչուած կը զգամ այս ազգի ներկայացուցիչներու տարած հետեւողական պայքարէն, ճանաչել տալու իրենց պատմութիւնը եւ Ցեղասպանութիւնը։ Այդ պատճառով է արդէն, որ արդիւնքներու կը հասնի այս պայքարը, հակառակ դժուարութիւններուն եւ խոչընդոտներուն, որոնք բազմաթիւ են. բայց հայութեան կողքին է ճշմարտութի՛ւնն ու արդարութի՛ւնը, երաշխաւորելով յաղթանակը։ Ես տեսած եմ այս ջանքի բազմաթիւ օրինակներ։ Տեսած եմ, թէ ինչպէս կարելի է պայքարը տանիլ հոգեպէս ուժեղ ու բարոյապէս բարձր պայմաններու տակ։ Ինչպէս կարելի է պայքարիլ խաւարին, ահաբեկչութեան, կեղծիքին ու հակաքարոզչութեան դէմ։

Կը շեշտեմ երկու օրինակ, փաստելու համար թէ ինչպէս հայութիւնը գիտակից է իր ազգի պատմական ճանապարհին, առանձին նշելով նաեւ իրենց ինքնագիտակցութեան զգացումը։
Հայոց Ցեղասպանութեան 1.500.000 անմեղ զոհերու սրբադասման արարողութիւնը այս փաստերու առաջինն է։ Արարողութիւնը տեղի ունեցաւ 2015ի Ապրիլին, Երեւանի մէջ, եւ պարտք կը զգամ ըսելու, թէ ներկայ էի ու իմ կեանքի ամէնէն իւրայատուկ ու ցնցիչ պահերէն էր։
Երկրորդը՝ Պոլսոյ մէջ հրատարակուող «Ակօս» թերթի խմբագիր Հրանդ Տինքի ահաբեկչութիւնն էր։ Հիմա հայերը 1.500.000+1 զոհեր ունին։ Հրանդը աւելցաւ զոհերու թիւին վրայ։ Ֆաշիստները հաւատացին թէ 2007ի Յունուարին, իր ահաբեկչութեամբ, միանքամընդմիշտ պիտի յաջողէին լռեցնել զինք եւ իր տարած պայքարը։ Ճիշդ հակառակը սակայն յաջողցուցին։ Վկայ՝ իր յուղարկաւորութեան օրը կազմակերպուած ցոյցերը. Վկայ՝ Ցեղասպանութեան շարունակուող ճանաչումները։
Մարթին Լութըր Քինկ կ'ըսէր, թէ երբ անձ մը կը սպաննուի իր ազգի շղթայազերծած ազատագրական պայքարին ընթացքին, այն կը նպաստէ իր ազգի Յարութեան։
Վստահ եղէք, թէ Հրանդ Տինք նպաստած է պայքարին։ Հայ ազգի արդարացման, ազատագրման ու Յարութեան։
 



Theofanis Malkidis

Hrant Dink: 1.500.000 +1

With the Armenian people I have  historical and personal relations. As a human,  the Armenian struggle I know that this struggle   is for history, for humanity, for justice and for the recognition of all Genocides and mass crimes. 
 I have seen many examples of this effort, how that the struggle for recognition can be stronger spiritually and morally, to fight the darkness, murders, lies and propaganda.
However, two facts are what distinguish the last time, showing that the Armenian people has a great sense of historical course and features mainly self-esteem.

The beatification of the 1.5 million victims of the Genocide was the first. I was this ceremony in Yerevan in April 2015 and I have to write that was one of the most exciting moments of my life.

The second was the murder of Hrant Dink, the Armenian journalist of Constantinople newspaper “Agos” . Now Armenians have 1,500,000 victims plus one: Hrant. 

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία των Αρμενίων





Η Αρμενική Εθνική Επιτροπή σε συνεργασία με την Αρμενική Κοινότητα Διδυμοτείχου και Νέας Ορεστιάδας με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από την Γενοκτονία των Αρμενίων από την Τουρκία, διοργάνωσε εκδήλωση μνήμης στο Πολύκεντρο του Δήμου Νέας Ορεστιάδας,όπου και πραγματοποιήθηκε ομιλία του Θεοφάνη Μαλκίδη.



Δείτε την ομιλία




Δείτε το ρεπορτάζ





Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων




Θεοφάνης Μαλκίδης

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων

 
Μέρος της ομιλίας στη διημερίδα που οργάνωσε η Αρμενική Νεολαία Ελλάδας και απόσπασμα από το άρθρο στο περιοδικό ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ Απρίλιος 2015.

Είναι διαπιστωμένο ότι οι Αρμένιοι που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος μέχρι το 1922-1923, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας του Αρμενικού λαού. Επίσης είναι κοινά αποδεκτό ότι αυτό το ιδιαίτερης αξίας κομμάτι των Αρμενίων, μπήκε στο περιθώριο αμέσως μετά τη Γενοκτονία. Ήταν βάρος που έπρεπε ή να εξαφανισθεί ή τουλάχιστον να μείνει χωρίς μέλλον και αυτό μπορούσε να γίνει με την ολοκληρωτική ισοπέδωση του πλούσιου παρελθόντος.

 
Το Ολοκαύτωμα και η σύνδεσή του για την υλοποίησή του με τη γνωστή φράση του Χίτλερ «ποιος μιλάει ακόμη σήμερα για την εξολόθρευση των Αρμενίων; (Wer nedet noch heute von der Vernichtung der Armenien?)», δηλαδή η ατιμωρησία των ενόχων για τη Γενοκτονία των Αρμενίων που άνοιξε το δρόμο για τη δολοφονία εκατομμυρίων Εβραίων, δημιούργησε νέες συνθήκες μεταπολεμικά. Η Διασπορά των Αρμενίων στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και αλλού κινήθηκε σε θεσμικό αλλά και πολιτικό επίπεδο για την ανάδειξη της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Στις κινήσεις αυτές ήρθε σύμμαχος και η υιοθέτηση της Σύμβασης του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, με πρωτεργάτη τον Ραφαήλ Λέμκιν, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος, ο οποίος έθεσε το μαζικό έγκλημα εναντίων των Αρμενίων (και των Ελλήνων), ως πρώτο παγκόσμιο δείγμα Γενοκτονίας. Το νέο διεθνές περιβάλλον ώθησε την Αρμενική Διασπορά στην εισαγωγή της Γενοκτονίας στη διεθνή πολιτική συζήτηση, δημιουργώντας ένα σημαντικό υπόβαθρο αναγνωρίσεων και εσχάτως και ποινικοποίησης της άρνησης της Γενοκτονίας.

Οι αποφάσεις κοινοβουλίων, διεθνών οργανισμών και θεσμών της αυτοδιοίκησης σε όλο τον πλανήτη για την Γενοκτονία των Αρμενίων, αποτελούν μία ιστορική στιγμή, όχι μόνο για τον Αρμενικό λαό, αλλά και για κάθε δημοκράτη και άνθρωπο ο οποίος υποστηρίζει την ιστορία, το δίκαιο και την αλήθεια. Οι πρωτοβουλίες ανάδειξης της γενοκτονίας παρά τις πιέσεις, από πολλές πλευρές, πολλοί λαοί έχουν κατορθώσει να περάσουν ψηφίσματα αναγνώρισης της Γενοκτονίας
Είναι αξιοθαύμαστη η δραστηριότητα των Αρμενίων η οποία, κατόρθωσε να αναδείξει το ζήτημα ήδη από την περίοδο που συζητήθηκε για πρώτη φορά η τιμωρία των υπευθύνων του Ολοκαυτώματος. Μία στάση που τηρείται από όλους με συνέπεια, όπου και εάν βρίσκονται και αγωνίζονται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας.


Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

WikiLeaks: Stepping Out of Ottoman Archives,


WikiLeaks: Stepping Out of Ottoman Archives, Diplomat Says ‘We Really Slaughtered Them!’


By: Nanore Barsoumian

http://www.armenianweekly.com/2011/09/10/wikileaks-stepping-out/
(A.W.)—The Ottoman archives are undergoing a purging campaign to destroy all incriminating evidence relating to the Armenian Genocide of 1915-23, say scholars. According to one source, the evidence—at one time or another—indicated that what transpired in the waning days of the Ottoman Empire was purely and simply a “slaughter.”



Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Η γενοκτονία των Ελλήνων σήμερα.


«Νομικές, Διπλωματικές και Πολιτικές διαστάσεις της Γενοκτονίας των Ελλήνων»

Μέρος της εισήγησης στο 2ο Συμπόσιο με θέμα "Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ" που οργάνωσε ο Σύλλογος Μικρασιατών Πτολεμαίδας

Η Τουρκία εδώ και χρόνια αρνείται το έγκλημα της γενοκτονίας ενάντια στους Έλληνες , ενώ πολλές χώρες έχουν υιοθετήσει νόμους, με τους οποίους έχουν καταδικαστεί άτομα που αρνούνται τη Γενοκτονία.

Οι τουρκικές αρχές υποστηρίζουν ότι οι θάνατοι ήταν αποτέλεσμα εμφυλίου πολέμου, ασθενειών και λιμού, και ότι θύματα υπήρξαν και από τις δυο πλευρές.
Υποστηρίζεται από την Τουρκία ότι :
-Ότι απειλούνταν η «εθνική ασφάλεια» της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
-Ότι υπήρξε προδοσία από τους Έλληνες
-Αμφισβητείται ο αριθμός των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος
-Ότι η Ανατολία δεν ήταν πατρίδα των Ελλήνων
Επίσης προπαγανδίζεται ότι:
Δεν ήταν προσχεδιασμένο το έγκλημα, αλλά οι δολοφονίες έγιναν από άτακτα σώματα, δεν υπήρξαν διαταγές των Νεότουρκων και πως δεν είναι 1.000.000 τα θύματα αλλά 300.000 και οι Τούρκοι έχασαν το ίδιο διάστημα 3.000.000.
Η Γενοκτονία όμως υλοποιήθηκε και κάθε άρνησή της δεν μπορεί να μας οδηγήσει στο μέλλον.
Η Gulan Avci, μέλος του Σουηδικού κοινοβουλίου, η οποία ψήφισε την αναγνώριση της γενοκτονίας το Μάρτιο του 2010, αναφέρει σχετικά τα εξής:

«…κάθε φορά που ακόμα μία χώρα αναγνωρίζει τη γενοκτονία η αλήθεια πλησιάζει λίγο πιο κοντά στην Τουρκία. Δεν είναι πλέον δυνατόν να ξεφεύγει ή να παραμένει σιωπηλή για το παρελθόν. Ήρθε η ώρα η Τουρκία να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία….Το τελευταίο στάδιο της Γενοκτονίας είναι η άρνησή της και δυστυχώς σήμερα η Τουρκία βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το στάδιο. Ήρθε η ώρα να συμφιλιωθεί η Τουρκία με την Κεμαλική της κληρονομιά…
αυτό που συνέβη ήταν Γενοκτονία. Οι επιφανέστεροι επιστήμονες και ιστορικοί του κόσμου έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για γενοκτονία….Η άσκηση πίεσης στο τουρκικό κράτος προκειμένου αυτό να αποδεχθεί μία ξεκάθαρη συζήτηση σχετικά με τη Γενοκτονία και να επιτρέψει την πρόσβαση του έξω κόσμου στα αρχεία ελπίζουμε ότι θα οδηγήσει στην αναγνώριση της Γενοκτονίας…. Η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν αποτελεί πλήγμα για την Τουρκία. Αντιθέτως, η μη αναγνώρισή της αποτελεί πλήγμα για τη δικαιοσύνη. Και είμαι αρκετά πεπεισμένη ότι η δικαιοσύνη μόνο καλό μπορεί να κάνει. Η δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμοστεί στην Τουρκία….
•Όσο η Τουρκία προσπαθεί να κουκουλώσει το θέμα δεν θα υπάρξει ποτέ συμφιλίωση. Αν η μνήμη των θυμάτων δεν αποκατασταθεί οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να επουλώσουν τις πληγές τους και να συνεχίσουν. Για αυτό είναι σημαντικό όλες οι δυνάμεις, οι οποίες πιστεύουν σε ανθρώπινες αξίες, να συνεχίσουν να αγωνίζονται και να ασκούν πίεση στην Τουρκία προκειμένου να αρχίσει να λέει την αλήθεια και να παραδεχθεί τη Γενοκτονία…."

Η προσπάθεια για αναγνώριση συνεχίζεται και ο αγώνας θα είναι νικηφόρος, παρά τα εμπόδια, την προπαγάνδα και το ψεύδος.

Genocide

Dr. Donef: there are not many scholars who focus on the Assyrian Genocide


In the next instalment of Seyfo Center’s series of interviews with scholars of the Assyrian Genocide, Joseph Haweil spoke with Sydney’s Racho Donef. Dr. Donef was born in Istanbul and migrated to Australia in the 1980s. He first studied languages and sociology and after completing a Masters degree in sociology, studied for a Diploma in Social Sciences at the University of Stockholm.
Upon returning to Australia, he embarked upon a doctoral thesis focussing on Greeks, Assyrians, Armenians and Kurds, conducting research both in Australia and Sweden for the thesis. As part of his research Dr. Donef also interviewed survivors of the Armenian Genocide. Dr. Donef was awarded a PhD by Macquarie University in 1999 after completing his doctoral thesis entitled Identities in the Multicultural State: Four Immigrant Populations from Turkey in Australia and Sweden: Greeks, Armenians, Assyrians and Kurds.
Dr. Donef has worked both in the Federal and New South Wales State Public Services for many years. He has also been tutoring in subjects related to Middle Eastern religions, politics and the Turkish language at the Workers’ Education Association in Sydney.
When did you initially learn of the Assyrian Genocide and what sparked your interest in writing about it? I was giving an interview to the Assyrian program in a local radio station in the Sydney suburb of Fairfield, in the late nineties. I was talking about my thesis. For the first time during the program I learned about the Assyrian genocide and a caller told me about Dr. Gabriele Yonan’s book Forgotten Genocide. The book was just translated to Turkish. I tried to look for the book the next day and an Assyrian friend from Sweden found it and sent it to me. This was my first source on the Assyrian genocide. Do you consider the genocides of the Assyrians, Armenians and Greeks to be one genocide? If yes, how best can these three communities work together towards recognition? Yes I do. I think there are some tendencies in some sections of the Armenian and Greek community to concentrate only on the calamities their communities were subjected to. However, this is not helpful. The Young Turks wanted to eliminate what they regarded as foreign elements off their utopia. Though, primarily it was the Christian elements which were singled out for destruction. We should not forget that the small community of Yezidis, who it must be added, helped both Armenians and Assyrians to escape the holocaust, were also a target. Given that there was a concerted effort on the part of the Ittihat ve Terraki (Union and Progress) party to exterminate Christians and Yezidis, there should be a concerted, collaborative effort to raise awareness of the Genocide but also to pressure the Turkish government to acce pt responsibility for the crime that the Young Turks perpetrated. I think various research centres and organisations should unite under one banner on this issue. A research centre or a lobby group can be set up with membership from all the ethnic groups affected. I guess what I am advocating is an international co-ordinating entity. Have you experienced Turkish denialism during your academic career? If so, how? Well, a few years ago I was invited to London by the Firodel Institute to launch a book I had translated, Ahmet Refik, Two Commitees, Two Massacres, and give a lecture on the issue of genocide. The meeting was hijacked by a group of denialists, including staff from the Turkish consulate. As they were organised and had statements and quotations prepared before hand, it was difficult to have a meaningful discourse on the issue. They came to sabotage the meeting. In their mind they were successful. All that they succeed was to strengthen my resolve. Do you feel that knowledge of the experiences of Assyrians during the genocide is lacking amongst genocide scholars? How can Assyrians raise awareness amongst this particular group? I don’t have sufficient experience and knowledge of those academic circles to respond to that. I assume that there is not enough knowledge about the Assyrian experiences during the Genocide. The more Assyrian Genocide scholars attend conferences the more awareness will spread. The trouble is there are not many scholars who focus on the Assyrian Genocide. Some Assyrians have questioned the importance of erecting monuments and other memorials to the genocide as opposed to other means of advocacy. How do you respond to the sentiments of individuals holding these opinions? I am of two minds on this issue. Societies erect monuments to remind themselves of the past. We need these physical markers. Unfortunately, as we have seen in Fairfield, with the monument erected there, it is also easy to vandalise such markers. I don’t think erecting monuments will necessary prevent other means of advocacy. In any case, erecting monuments is not necessarily an activity which will consume all the energy Assyrians can master to remind the world of the genocide. I do think however that research into the Assyrian genocide, support for publication on the issue, organisation of conferences and lobbying politicians for the recognition of the Genocide is more important. Should greater awareness of the genocide outside the Assyrian, Armenian and Greek communities be more a priority than official recognition of the genocide by Turkey? The priority should be the official recognition of the Genocide by Turkey. This is a clear objective the success of which can be measured. Awareness of the genocide should be an ever continuing exercise but one which has no standards by which we can evaluate to inform ourselves of its accomplishment.

By Joseph Haweil

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Genocide



Sacramento,CA)- The Hellenic League of America was honored to participate in this year’s Armenian Genocide recognition events at the State Capitol on April 14th in Sacramento, CA hosted by the Armenian National Committee of America-Western Region.

The Armenian National Committee of America-Western Region hosted events from morning to afternoon in Sacramento, California. Haig Hovsepian of the ANCA-Western Region welcomed all groups who gathered in Sacramento from across the state to commemorate the Armenian Genocide of 1915. Alex Aliferis, who represented the Hellenic League of America at this important commemoration of the Armenian Genocide, was the only Greek American attendance. This year’s Armenian Genocide Resolution included both the Greeks and the Assyrians.

Alex Aliferis attended the morning event on the floor of the California Assembly with other Armenian Americans. The California Assembly/Senate introduced and passed AJR 2(April 24th as Armenian Genocide Recognition Day) and AJR 7. Assembly member Katcho Achadjian (R) read in front of over 60 California Assembly members a list of participating groups such as the Hellenic League of America, Armenian National Committee, and others on the California Assembly floor.

AJR 2, Armenian Genocide Resolution, includes the Genocide of Greeks and Assyrians (http://e-lobbyist.com/gaits/text/225532), designates April 24, 2011 to recognize the Armenian Genocide. The Armenian National Committee of America, Western Region organized the April 14th events. AJR 7, unanimously passed, marking the week of April 18 to 24, 2011 as “California Week of Remembrance for the Armenian Genocide of 1915-1923.” The joint resolutions urge Congress and the President to observe the week of remembrance.

Throughout the day’s events Aliferis lobbied his California Assembly members/State Senators regarding the Armenian Genocide Resolution. In the Capitol, there is a display about how Americans formed the American Near East Foundation to assist the Armenians, Greeks, and Assyrians survivors of the Genocide by the Turks. The first American relief efforts in US history were started by Americans to assist the Armenians, Greeks, and Assyrians. According to the Near East Foundation website, “Many millions of Armenians, Assyrians, Greeks, and members of other minority groups were displaced, and over a million and a half died as a result of deportation, forced marches, starvation, and execution. The number would have been significantly higher had it not been for the efforts of U.S. Ambassador to Turkey Henry Morgenthau and the group of his friends and colleagues that would later become NEF’s founding Board. With the help of then-President Woodrow Wilson, NEF’s founders established a small-scale relief operation and began to solicit donations from the American public.” As a result, US leaders such as Democrat Woodrow Wilson and Republican Taft assisted the foundation to help the Greeks, Armenians, and Assyrians.

While in attendance he saw a powerful Armenian Genocide documentary called, ‘The River Runs Red’ by Armenian Genocide survivor turned filmmaker, J. Michael Hagopian. Hagopian started his documentary on the Armenian Genocide in the early 1950s by traveling to countries where there were Armenian Genocide Survivors. He went to the deserts of Syria and Iraq to speak with survivors, Arabs, and the sites where the Turks massacred 1.5 million Armenians in 1915. Hagopian passed away on Dec 2010, but this New York Times obituary mentions Hagopian’s accomplishment to document the Armenian Genocide over a course of 50 years through film. (http://www.nytimes.com/2010/12/20/world/europe/20hagopian.html).

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Εκδήλωση για τη Γενοκτονία των Αρμενίων



Στις 11 π.μ. στον κινηματογράφο «Αττικόν» (Σταδίου 19) εκδήλωση μνήμης για τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915, συνδιοργανώνει η Περιφέρεια Αττικής σε συνεργασία με την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδας. Θα παραστούν εκπρόσωποι της κυβέρνησης, της βουλής, των πολιτικών κομμάτων, των δικαστικών και στρατιωτικών αρχών, της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και εκπρόσωποι της αρμενικής οινότητας (Παροικίας). Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης θα είναι ο Θεοφάνης Μαλκίδης, ενώ στη συνέχεια στεφάνια θα κατατεθούν στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ - ΣΤΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ


«Η γενοκτονία των Ελλήνων. Από τη σιωπή και την άρνηση στη διεκδίκηση και την αναγνώριση» ήταν ο τίτλος του 2ου Συμποσίου που πραγματοποίησε ο Σύλλογος Μικρασιατών Πτολεμαΐδας, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, στο χώρο της Μικρασιατικής Στέγης. Συνδιοργανωτές του Συμποσίου ήταν ο Δήμος Εορδαίας, η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Μικρασιατικών Συλλόγων, με τη στήριξη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων, της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας, της Θρακικής Εστίας Εορδαίας και του Ποντιακού Συλλόγου Πτολεμαΐδας, ενώ η Δ.Ε.Η. στήριξε οικονομικά το Συμπόσιο. Το Συμπόσιο αποτέλεσε μια πολύ σπουδαία διοργάνωση που έγινε για δεύτερη φορά από το Σύλλογο των Μικρασιατών – τα πρακτικά του πρώτου ήδη κυκλοφορούν- και συμμετείχαν πολλοί εκπρόσωποι προσφυγικών σωματείων απ’ όλη τη χώρα, οι οποίοι άκουσαν, ρώτησαν και συζήτησαν τους εισηγητές, που έχουν ασχοληθεί με το θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων. Ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Παναγιώτης Στεργιούλης, αφού ευχαρίστησε όλους τους εισηγητές και συνέδρους για τη συμμετοχή τους, τόνισε τα εξής: «Η Γενοκτονία που επιτελέστηκε από το Τουρκικό κράτος στους Έλληνες της Ανατολής είναι μια και αδιαίρετη κι έτσι πρέπει να διεκδικηθεί και να αναγνωρισθεί από τη διεθνή κοινότητα και από αυτούς που τη διέπραξαν. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν από το κράτος και τους πολυποίκιλους μηχανισμούς του για να αποσιωπηθούν εδώ και δεκάδες χρόνια τα αίτια και το μέγεθος του διωγμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, Θράκης και Πόντου, καθήκον των συλλόγων – αυτών των κιβωτών - που έχουν σαν κύριο μέλημα τη διάσωση της μνήμης, είναι η δραστική απάντηση σ` αυτό τον πόλεμο της λήθης. Πρέπει επιτέλους να έρθουν στην επιφάνεια όλα εκείνα που έχουν αποσιωπηθεί και να δείξουμε στις νέες γενιές ότι η Δημοκρατία στηρίζεται στην αλήθεια και όχι στο ψεύδος και στην άρνηση της διάπραξης του μαζικού εγκλήματος». Το συνέδριο άνοιξε με τις τιμητικές διακρίσεις στους πρώην βουλευτές και υπουργούς Γιάννη Καψή, Γιάννη Χαραλάμπους και Γιάννη Διαμαντίδη. Στη συνέχεια αναπτύχθηκαν οι εισηγήσεις, σε ένα συμπόσιο που ο τίτλος του, αποτελεί την κεντρική ιδέα μιας πράξης, που κοντά 90 χρόνια πριν, γράφτηκε με αίμα, άφησε τα αποτυπώματα της στην ιστορία της ανθρωπότητας και μέχρι σήμερα, βροντοφωνάζει και μας κατηγορεί, για μια ακόμη «εθνική ανοχή μας, που μας καθιστά σαν χώρα ένοχους, από την μια, απέναντι στην ηθική δικαίωση εκείνων που αδικοχάθηκαν και από την άλλη, έναντι της ιστορίας της υφηλίου κι όχι μόνο της ελληνικής. Γιατί μια γενοκτονία, δεν αμαυρώνει μόνο τις σελίδες της ιστορίας του γενοκτόνου, εν προκειμένω της Τουρκίας, αλλά και εκείνες της ανθρωπότητας. Κι ευτυχώς, στο συμπόσιο, την ανοχή, τόλμησαν κάποιοι από τους εισηγητές, χωρίς δισταγμούς και ενδοιασμούς και να την αναδείξουν και να την χρεώσουν. Ακούστηκαν προτάσεις, για καθιέρωση στην Ελλάδα, ημέρα προσφυγικής (ιστορικής) μνήμης και να ορθωθούν, με μέριμνα της πολιτείας, ανάλογα ‘εθνικά μνημεία προσφυγικού ελληνισμού’. Η εισήγηση της Χ. Γαλανού σχημάτισε το ψηφιδωτό του εγκλήματος της γενοκτονίας Ελληνισμού, ενώ ο Ν. Λυγερός, με υπερβατικότητα, ανέδειξε τεχνικές ‘ελιγμού της λογικής’ και εφαρμοσμένες πρακτικές της ‘λογικής των ελιγμών’ στην διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Ο Ε. Τσίρκας, απαρίθμησε τα λάθη στην Μικρά Ασία, ενώ ο Κ. Φωτιάδης, με παράπονο, πόνο και πικρία, έκαμε αναφορά στις διαχρονικές ολιγωρίες και αδυναμίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και αυτών των ίδιων των πολιτικών της χώρας μας, πάνω στο θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων. Και σαν ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας, προς επίρρωση του λόγου του, παρουσίασε έγγραφα ντοκουμέντα, λαλίστατους μάρτυρες μιας «χρόνιας ελληνικής ένοχης ανοχής». Εγκατέλειψε το βήμα, με την φράση, «σήμερα δεν σας μίλησα για Ελλαδική ιστορία, μα για Ελληνική», υπονοώντας σαφέστατα, ότι στην ιστορία που διδάσκεται στην Ελλάδα, λείπουν σελίδες και αλήθειες από την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας, που με προσχηματικά προσχώματα, αποφεύγουμε έντεχνα και ενοχικά, να κάνουμε αναφορά σε αυτήν, με πρώτη βεβαίως, την γενοκτονία. Η Β. Τσακόγλου, με λόγο μεστό, αναφέρθηκε στην γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, θυμίζοντας ότι οι Νεότουρκοι, μετά την επικράτηση τους, καθ΄ υπόδειξη των Γερμανών, επεδίωξαν από το 1915, τον διωγμό των Χριστιανών, ιδιαίτερα από την Ανατολική Θράκη, προκειμένου να ορθώσουν πέριξ της Κωνσταντινούπολης, ένα αμιγώς θρησκευτικό (ισλαμικό) και εθνικό (τουρκικό) ανάχωμα προστασίας. Η Ε. Μπουμπουγιατσή, έφερε στο προσκήνιο, την οικονομική γενοκτονία, που προηγήθηκε εκείνης της εθνολογικής. Ο Α. Παυλίδης, αναζήτησε τις ρίζες της Γενοκτονίας, κάμνοντας ιστορική αναδρομή στο 1850, δίνοντας χρονικό βάθος στην υπόθεση, αναδεικνύοντας έτσι την επιβεβαίωση ενός από χρόνια προμελετημένου εγκλήματος, ενώ ο Θ. Μαλκίδης δεν δίστασε να χρωματίσει τον λόγο του με το ανάλογο ύφος, τόνο και χροιά, μιλώντας χωρίς αλλοιώσεις, για αλήθειες που πονάνε, όταν και όποτε ακούγονται. Κάθε Έλληνας προσφυγικής καταγωγής νιώθει πραγματικά υπερήφανος που υπάρχουν σύλλογοι όπως αυτός των Μικρασιατών της Πτολεμαίδας, που υπερβαίνουν τα γνωστά και τα τυπικά και πράττουν τα καίρια, τα μείζονα. Η ιερή υπόθεση της Γενοκτονίας, όταν οι πολιτειακοί θεσμοί αδιαφορούν, ολιγωρούν και πολεμούν ανήκει στους πολίτες, στο λαό. Γιατί η ιστορική γνώση και απαίτηση που απορρέει από τη βασική υποχρέωση της πολιτείας που είναι απούσα είναι το στοιχειώδες καθήκον του καθενός μας. Για την ανάκτηση της ταυτότητάς μας και της αλήθειας.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Conferences and news on Genocide



Conference on 'Forgotten Genocides' to Be Held At Rutgers



Posted GMT 3-18-2011 2:57:33


On Tues., March 29, an academic conference titled "Forgotten Genocides: Memory, Silence, Denial" will be held at Rutgers University in Newark, N.J. Organized by Rutgers' Center for the Study of Genocide, Conflict Resolution, and Human Rights (CGCHR), and Bergen Community College's Center for Peace, Justice, and Reconciliation (CPJR), the conference will be comprised of seven panels.

Following welcoming remarks by Steven Diner, chancellor at Rutgers University, the first panel, "Forgetting and Remembering"--scheduled for 8:35 a.m.--will feature five presenters: Erica Lehrer, history/anthropology, Concordia University (Canada); Daniel Feirstein, sociology, UNTREF (Argentina), whose presentation is titled "Thinking Beyond the Binary Model: National Security Doctrine in Latin America as a Way of Rethinking Genocide as a Social Practice;" Doug Irvin, CGCHR; Alexander Hinton, CGCHR/anthropology; Thomas LaPointe, CPJR/English, Bergen Community College. The latter three will present "Hidden Genocides: Power, Knowledge, Memory."

The second panel, "Power, Knowledge, and Memory," chaired by CGCHR's Aldo Civico, will begin at 10 a.m. and will feature two panelists: Carol Kidron, anthropology, University of Haifa (Israel), on "Cambodian-Canadian Inspirational Tales of Survival: Treading the Margins of Remembering and Forgetting Genocide Suffering;" and Hannibal Travis, law, Florida International University, on "Constructing 'The Armenian Genocide': How Genocide Scholars Unremember the Assyrian and Greek Massacres and Deportations of 1914-23."

The third panel, on "Power, Resistance, and Indigenous Peoples," will begin at 11:30 a.m. with three panelists: Frank Chalk, history, Concordia University (Canada), on "Indian Residential Schools in Canada: The Issue of Genocide and Public Policy;" Chris Mato Nunpa, indigenous studies, Southwest Minnesota State University, on "Nits Make Lice: Genocide and the Destruction of Indigenous Peoples of the United States;" and Donna-Lee Frieze, philosophy, Deakin University (Australia), on "Remembering Benevolence, Forgetting Genocide: The Stolen Generations in Australia."

Panel four, "Identity and Difference," chaired by Isaias Rojas-Perez, CGCHR/anthropology, will begin at 2:30 p.m. Dirk Moses, history, Eastern European University (Italy), will present "Has the Holocaust Helped Us Remember or Forget Genocides?" Krista Heghburg, anthropology, United States Memorial Holocaust Museum, will discuss, "What the Law Does Not Recall: Repair, 'Historical Reality', and the Legal Order in the Czech Republic."
The fifth panel, "Memory, Silence, Denial," scheduled for 4 p.m., will have two presenters: Adam Jones, political science, University of British Columbia Okanagan (Canada), on "The Great Lakes Genocides: Forgotten Histories, Forgotten Precedents;" and Elisa von Joeden-Forgey, history, University of Pannsylvania, on "Forgetting Genocide Before it Happens: Genocidal Categories and German Political Culture Before World War I."

"Museum Exhibition," the sixth panel, will begin at 5:15 p.m. and will be chaired by Nela Navarro, CGCHR/modern languages at Rutgers. Igor Kotler, the director of the Museum of Human Rights, Freedom, and Tolerance, will present "From a 'Crime Without a Name' to 'Genocide': The Simele Massacre of Assyrians, Iraq, August 1933."

The seventh and final panel, "Hidden Genocides," will be chaired by Alex Hinton, CGCHR/anthropology, Rutgers, and will begin at 7 p.m. The two panelists are Walter Richmond, languages, Occidental College, on "Circassia: A Small Nation Lost to the Great Game;" and Greg Stanton, conflict resolution, George Mason University, on "The Ukrainian Genocide: Why Marxist Genocide Scholars and Journalists Ignore and then Deny Genocides Committed by Marxist-Leninist Regimes."

Taner Akcam, history, Clark University, is the keynote speaker of the conference. His lecture, titled "Why the Armenian Genocvide Was Forgotten: Turkish conceptions of National Security and History," will be held on March 28 at 7 p.m.

http://www.armenianweekly.com/


On behalf of Seyfo Center, Joseph Haweil sat down with Greek historian and researcher Stavros T. Stavridis to talk about the Assyrian Genocide and the worldwide movement for its recognition by the Republic of Turkey. Born to Greek parents in Cairo Egypt in 1949, Mr. Stavridis migrated to Australia with his parents in 1952. He took his BA from Deakin University having majored in political science and economic history. Between 1993-1998, Mr. Stavridis undertook a Masters program at Melbourne’s RMIT University.His dissertation entitled The Greek-Turkish War 1919-23: An Australian Press Perspective was published by Gorgias Press in 2009. He has taught at both TAFE and University levels both in Australia and the United States, teaching a variety of subjects including economics, sociology, urban and business studies and Greek history. Mr. Stavridis’ latest publication is entitled The Assyrians in Australian Archives: Documents from the National Archives of Australia and the Australian War Memorial, 1914-1947 (co-authored with David Chibo) and is available through Gorgias Press.

When did you initially learn of the Assyrian Genocide and what sparked your interest in writing about it?I learned about the Assyrians through passing references in British Foreign Office documents when I was writing my Honours and Masters Dissertations without giving it too much thought. What sparked my interest? In September 1999, I presented a paper at a genocide conference in Sydney about the Greeks of Asia Minor and it was here where I learned about the existence of an Assyrian Genocide. A Greek friend of mine in Sydney invited me in early 2000 to present a paper at an Assyrian conference that was staged at the University of Sydney in July of that year. I told him that I knew nothing about the Assyrians other than the introduction I had in September 1999.
I presented my paper and the rest is history. Wilfred Bet-Alkhas' e-magazine Zinda proved a wonderful vehicle to publish my works on the Assyrians.
Do you consider the genocides of the Assyrians, Armenians and Greeks to be one genocide? If yes, how best can these three communities work together towards recognition?
Each community regards its own genocide as a unique event. The genocides of the Assyrians, Greeks and Armenians should be considered as a single event as each group suffered at the hands of the Ottoman Turks and Turkish nationalists led by Mustapha Kemal during the years 1914-1918 and 1919-23 respectively. The Young Turks and Kemalists were determined to drive all the Christians out of Asia Minor (modern Turkey) and establish a state only for the Turks. I believe it is important that the 3 groups set aside their differences and work together as a united group in pushing for genocide recognition. How can this be achieved? This is an interesting question where I will offer three suggestions. Firstly, academic conferences should be arranged inviting top Assyrian, Greek and Armenian genocide scholars to present conference papers with the conference proceedings published either online or in book form. There is also a need to increase the rate of scholarly publications on the Greek and Assyrian Genocides which is seriously lacking. Armenian scholars receive generous funding through their community organizations or from wealthy Armenians to produce serious academic works regarding their Genocide. The Armenians have established research centres in North America to continue research into their Genocide and also host academic conferences. This is something that both the Greeks and Assyrians can adopt from our Armenian friends. Secondly, the Diaspora communities can form combined committees to lobby politicians and use the media to publicize the three Genocides to the non-Assyrian, Greek and Armenian audiences in their adopted homelands. Finally, we could learn from the Jewish community in our adopted homelands of how to establish our own combined genocide museums e.g. in New York or Sydney.
In the face of intense ongoing Turkish denial, what approach should the Assyrian Diaspora take in working towards recognition?
The Assyrian Diaspora should operate on two levels towards genocide recognition. Assyrian organizations should work on a national and international level to publicize the genocide through media campaigns, letter writing campaigns to major newspapers, insertion of single page advertisement of Assyrian Martyrs Day in major newspapers and lobbying important politicians in adopted homelands. At an international level, Assyrian organizations should use the fora of the United Nations and its relevant agencies as well as the European Union to publicize its Genocide. It is also important to engage a public relations firm to help "promote" the Assyrian Genocide to the international community.
The issue of reparations remains a contentious one. Do you think a demand for reparations by the victims should be part of the genocide recognition dialogue?
Reparations could form part of the genocide recognition dialogue with Turkey. However this will depend on whether any Assyrians had purchased insurance policies or held bank accounts and title deeds to family property during the last years of the Ottoman Empire.
The Armenians have filed law suits against New York Life Insurance, Axa Insurance and Deutsche Bank trying to recover monies of their dead ancestors. So far New York Life and Axa have compensated Armenian descendants.
Assyrian activists, like their Armenian counterparts, have sought to pressure Turkey by gaining recognition of the genocide by countries around the world. Do you think this approach is beneficial?
I find this a very good approach in gaining recognition by countries. It is a step-by-step approach which will yield results in time as more countries come to understand and recognize the Assyrian Genocide. As they say "Rome was not built in a day." As I said, a step-by-step approach will win out in the long run.
In light of ongoing persecution of Assyrians in the Middle East, what some have deemed modern-day genocide, some argue that focusing on Assyrian Genocide recognition redirects valuable time and resources away from addressing the current persecution. What is your response to this view?
Assyrians can focus on the current Middle East situation without taking an eye off the past. I hope that the Assyrians can use their present persecution to tell the international community that their suffering has continued almost non-stop from the early 20th century. It is important that the victims of the First World War are not forgotten and their memories are preserved for future generations.
What is the likelihood of genocide recognition by the Republic of Turkey in the next decade?
The possibility of genocide recognition by Turkey within the next decade is difficult to predict. However I see some "hopeful" signs with the Armenian Genocide being openly discussed in Turkey which was a taboo subject not that many years ago. There are some brave Turkish scholars and journalists who have had the courage to acknowledge the Armenian Genocide. I believe that the Assyrians, Greeks and Armenians have to engage with Turks who acknowledge our Genocides both inside and outside Turkey.
By Joseph Haweil


Lawsuit against U.S. Federal Reserve seeks Armenian gold looted by Turkey
By Harut Sassounian
Publisher, The California Courier
The Glendale-based nonprofit Center for Armenian Remembrance (CAR) sued the U.S. Federal Reserve on March 4, seeking information on its acquisition of a large amount of Armenian gold looted by the Ottoman government in 1915.
CAR filed the lawsuit under the Freedom of Information Act. The gold, originally valued at five million Turkish Gold Liras ($22 million dollars), is now estimated to be worth hundreds of millions of dollars. The Board of Governors of the Federal Reserve System and the Federal Reserve Bank of New York recently claimed that they have no records of any Armenian gold in their possession.
It was not easy to trace the circumstances under which the Armenian-owned gold was transferred from Istanbul to the United States almost a century ago. The results of our research on the convoluted series of transactions are summarized below:
The Ottoman government had seized the gold and other valuables belonging to Armenians deported and killed in the 1915 genocide, expropriating their bank accounts and safe deposit boxes. The Ottoman Liquidation Commission used a complex set of bank transfers to hide the trail of this “blood money.” The Turkish Treasury placed the looted Armenian gold initially in the German Deutschebank in Istanbul. In 1916, the gold was transferred to the Bleichroeder Bank in Vienna, and from there moved to the Reichsbank (German Central Bank) in Berlin, and deposited in the account of Ottoman Public Debt.
At the end of World War I, when the Allied Powers demanded reparations from Germany and its Ottoman Turkish ally, German officials had no choice but to comply with that request, agreeing to turn over to the Allies the Armenian gold held by the Reichsbank. Accordingly, the expropriated Armenian gold was transferred to France and Great Britain in 1921.
A subsequent British document confirms the true ownership of this gold. On September 26 1924, leaders of the two main opposition parties in Great Britain, Liberal Party leader and former Prime Minister H.H. Asquith and Conservative Party leader and future Prime Minister Stanley Baldwin sent a memorandum to Prime Minister Ramsey MacDonald pleading for British assistance to Armenians in view of their support for the Allied cause and the great suffering they endured during World War I. The two British leaders argued that “the sum of 5 million pounds (Turkish gold) deposited by the Turkish Government in Berlin in 1916, and taken over by the Allies after the Armistice, was in large part (perhaps wholly) Armenian money. After the enforced deportation of the Armenians in 1915, their bank accounts, both current and deposit, were transferred by order to the State Treasury at Constantinople. This fact enabled the Turks to send five million sterling to the Reichsb! ank, Berlin, in exchange for a new issue of notes.”
Subsequently, instead of returning the Armenian gold to its original owners, Britain and France sold it to the United States Government through J.P. Morgan Bank in Paris, by exchanging it for U.S. Treasury Certificates.
On January 29, 1925, Senator William H. King submitted resolution 319 to the Senate Foreign Relations Committee demanding that the looted gold be “set aside in trust” for Armenians. The resolution stated: “The Turkish Government had arbitrarily seized and transferred to the Turkish treasury all bank accounts, both current and deposit, belonging to Armenians, by which Armenian gold in the sum of 5 million Turkish pounds, amounting to $22,450,000, was transferred to the Turkish treasury, which gold was afterwards deposited by the Turkish Government in the Reichsbank at Berlin…. Said deposit of Armenian gold in the Reichsbank at Berlin was by article 259 of the Treaty of Versailles transferred and surrendered to the principal allied and associated powers, including the United States…. Said deposit in equity and right belongs to the Armenians from whom the same was seized, or to their legal representatives…. Said deposit s! hould be set aside in trust to be hereafter paid over to the persons from whom said gold was seized, or to their lawful representatives….”
This gold is just a small portion of the billions of dollars of Armenian assets stolen by Turkey and various other countries during and after the Armenian Genocide. The restitution of all looted Armenian assets, wherever they may be, should be one of the highest priorities for those pursuing justice for the horrendous crimes committed against the Armenian nation.