Η αντίσταση στο βιασμό της "Αντιγόνης" στην κατεχόμενη Κύπρο

Θ. Μαλκίδης

Η αντίσταση στο βιασμό της "Αντιγόνης" στην  κατεχόμενη Κύπρο

Το κείμενό μου (http://malkidis.blogspot.gr/2016/08/blog-post_3.html)  για την παράσταση της "Αντιγόνης"  στο αρχαίο θέατρο της  Σαλαμίνας, στην κατεχόμενη Κύπρο, γνωρίζω ότι το διάβασαν πάρα πολλοί, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο. Ανάμεσά σ΄αυτούς και αρκετοί που έχουν σχέση  με την παράσταση. 

Το κείμενό μου, αφού ανέφερε τους λόγους για τους οποίους δε θα έπρεπε να "ανέβει" η Αντιγόνη στην κατεχόμενη Ελληνική Κύπρο, έκλεινε με τη εξής παραίνεση αλλά και υπόμνηση προς τους ηθοποιούς: 

"Την ύστατη στιγμή θα ήταν συνώνυμο με την παράδοση της "Αντιγόνης" και την ελληνική ιστορία, οι ηθοποιοί να αρνηθούν να παίξουν στα κατεχόμενα νομιμοποιώντας τον Τούρκο φασίστα κατακτητή. 

Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα των συναδέλφων τους κατά τη διάρκεια της φασιστικής Ναζιστικής κατοχής που δεν έπαιζαν "Αντιγόνη" με τους κατακτητές, αλλά και των μουσικών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, οι οποίοι  όταν στάλθηκαν να παίξουν το 1997 στην Άγκυρα προς τιμή του δασκάλου του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, αρνήθηκαν αφού αυτό θα γινόταν την 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας!"

Πριν από λίγο  πληροφορήθηκα  ότι οι ηθοποιοί  αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν στην ύβρη  και να μην  ανεβάσουν την "Αντιγόνη" στην επί 42 χρόνια βιασμένη και κατεχόμενη Κύπρο. 

 Οι ηθοποιοί έπραξαν το εθνικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό τους καθήκον, έναντι της πατρίδας  και του θεάτρου, έναντι της  αντιστασιακής πορείας του λαού μας. Η πράξη τους αποτελεί οδηγό για πολλά και σπουδαία, όπως αρμόζει σε ανθρώπους και καλλιτέχνες. 

Είμαι βέβαιος ότι έγραψαν ιστορία.  Ένα μέρος της το ζουν τώρα, το άλλο θα το ζήσουν στο λεύτερο θέατρο της Σαλαμίνας, όταν  θα παίξουν, χωρίς φασίστες εισβολείς και κατακτητές,  την "Αντιγόνη" της Ελευθερίας και της Αντίστασης.

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία.....

Θ. Μαλκίδης

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία.....

Η πολύ πρόσφατη δήλωση του προέδρου της Δημοκρατίας για το ζήτημα της Γενοκτονίας και μάλιστα στον ιερό χώρο της Παναγίας Σουμελά, προκάλεσε, όπως άλλωστε αναμενόταν, την αντίδραση της Τουρκίας. 
Αυτομάτως, μετά την προκλητική και με θράσος ανακοίνωση του θεσμικού εκπροσώπου του θύτη, η οποία βεβαίως πατά στην ανυπαρξία, στην αδιαφορία, στην υπονόμευση και εν τέλει την άρνηση του θεσμικού υποκειμένου του θύματος, ήρθε στο μυαλό μας η αυτονόητη σύγκριση με την Αρμενία. 

Αν η Ελλάδα στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, δεν θα στήριζε τις πιο χυδαίες εκφράσεις  υπονόμευσης της Γενοκτονίας, στέλνοντας την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών την 19η Μαΐου στην Άγκυρα!

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, οι πρωθυπουργοί Κωνσταντίνος και Κώστας Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου, δεν θα κατέθεταν στεφάνι στον δάσκαλο του φασίστα Χίτλερ και των Ναζί, στον ηθικό και φυσικό αυτουργό της Γενοκτονίας, Μουσταφά Κεμάλ 

Αν η Ελλάδα στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, ο πρωθυπουργός της χώρας Ελ. Βενιζέλος, δεν θα  πρότεινε τον αρχιδολοφόνο Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης. 

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, ο υπουργός παιδείας Ν. Φίλης και πολλοί άλλοι, δε θα αρνούνταν τη Γενοκτονία.


Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, η Γενοκτονία θα διδάσκονταν σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και δε θα έβγαινε εκτός ύλης, ενώ παράλληλα οι διανοούμενοι και οι  καθηγητές δεν θα ήταν απολογητές του τουρκικού κεμαλικού φασισμού.

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, δεν θα υπήρχαν λάτρεις του φασισμού του Κεμάλ, δημιουργώντας ψεύτικα σπίτια του σφαγέα (Μεταξάς) και ονειρευόμενοι ελληνοτουρκική ομοσπονδία (Παπαδόπουλος) .

Αν η Ελλάδα, στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ήταν Αρμενία, η αναγνώριση του μαζικού εγκλήματος   θα ήταν ψηλά στην διμερή και διεθνή ατζέντα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και θα αποτελούσε μείζον ηθικό, ιστορικό, νομικό, διπλωματικό και πολιτικό θέμα. Θα είχαμε δεκάδες αναγνωρίσεις και  σεβασμό, συν τοις άλλοις,  από όλον τον πλανήτη. Τώρα, αφού όλα τα παραπάνω απουσιάζουν, μας εγκαλεί η Τουρκία......

Ευτυχώς όμως, παρά τις  συνθήκες πολιτικής και πνευματικής χρεοκοπίας, Έλληνες και Ελληνίδες, στην Ελλάδα και τη Διασπορά,  καθώς και Φίλοι και Φίλες της Ελλάδας και του δικαίου, εφαρμόζουν το Πλατωνικό "πώς όταν οι θεσμοί αδρανούν, οι πολίτες αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους".

Ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, παρά την απουσία και την υποκρισία της Ελλάδας, παρά το θράσος της φασιστικής Τουρκίας,  συνεχίζεται και θα είναι νικηφόρος! 



Ο Θ. Μαλκίδης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars- IAGS).

Ο πρωθυπουργός της Χούντας Κ. Κόλλιας με τον Σ. Ντεμιρέλ στην Αλεξανδρούπολη






Η επιστολή του Ελ. Βενιζέλου για απονομή Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ

Από την Παναγία Σουμελά μέχρι την Παναγία Κανακαριά στην κατεχόμενη Κύπρο

Θ. Μαλκίδης

Από την Παναγία Σουμελά μέχρι την Παναγία  Κανακαριά στην κατεχόμενη Κύπρο.

Δεκαπενταύγουστος του 2016

Είναι ομολογουμένως συγκλονιστικό το πόσο έχει επηρεάσει, επηρεάζει και θα συνεχίσει να το πράττει, τη ζωή στον Ορθόδοξο κόσμο η Παναγία, η Μητέρα όλων, εκεί που εν τέλει όλες και όλοι βρίσκουμε καταφύγιο. Για τα προβλήματα, τις θλίψεις και τις δοκιμασίες, για την εκπλήρωση του αιτήματός μας.
Στον Ελληνικό Ορθόδοξο σύμπαν ειδικότερα, η Παναγία μας αποτελεί, εκτός των παραπάνω, μία ιδιαίτερη Μορφή, που φροντίζει, προσέχει, νουθετεί, προστατεύει και κυρίως πράττει σε όλες τις στιγμές μας.

Τούτες τις ώρες όμως έρχεται στο μυαλό η αγάπη της Παναγίας μας, αλλά και το παράπονό της. Για τη σιωπή μας έναντι του εγκλήματος που συντελέστηκε και συντελείται εναντίον της σε πολλούς ναούς της. Εκεί που βρήκαν καταφύγιο και άσυλο, παρηγοριά και ελπίδα, εκατομμύρια χριστιανοί και Έλληνες, σ΄ Αυτήν που είναι η αρχή και το τέλος της ζωής, η πίστη, η αγάπη και η στήριξη.
Ήρθε στη σκέψη μας, η ύβρις και η σύληση, ο μαρασμός και η δολοφονία που έγινε και γίνεται στην Παναγία την Σουμελά και στις άλλες Παναγίες στον Πόντο, στις Παναγίες της Ιωνίας, της Θράκης και της Καππαδοκίας, στις Παναγίες της Βορείου Ηπείρου, μέχρι την Παναγία Κανακαριά στη Λιθράγκωμη της Καρπασίας  και τις άλλες εκκλησίες της Μητέρας μας στην  κατεχόμενη Κύπρο.

Ταράζεσαι όταν κατανοείς, χάνεις την ηρεμία σου όταν καταλαβαίνεις ότι μπροστά στο μεγαλείο της Παναγίας, άνθρωποι μικροί και τραγικά εφήμεροι, ορθώνουν την ασημαντότητά τους και καταστρέφουν με πρωτοφανή βαρβαρότητα το θείο Πρόσωπό της.
Μέχρι το 2010 στην Παναγία Σουμελά οι συνεχιστές των εγκληματιών εναντίον της Μητέρας μας και των προγόνων μας, απαγόρευαν τη λειτουργία, και μετά από ένα διάλειμμα έξι έτων, επανήλθαν στα προηγούμενα, όπως στην Παναγία την Κανακαριά, οι φασίστες εισβολείς του 1974, σύλησαν την εκκλησία της κομίζοντας μάταια πλούτη.

Τα ίδια συνέβησαν και όπου αλλού υπήρξαν εκκλησίες της Παναγίας μας που βρέθηκαν μπροστά σε αφηνιασμένο όχλο, αλλά, και εδώ είναι η τεράστια ευθύνη μας, και ενώπιον της εκκωφαντικής σιωπής μας.

Τούτες τις στιγμές ας σκεφτούμε τις αλειτούργητες Παναγίες του ελληνικού κόσμου, τις βιασμένες εκκλησίες και τα συλημένα μοναστήρια της και αφού ζητήσουμε συγχώρεση για την απουσία μας, ας βάλουμε στην προσευχή μας προς την Παναγία και αυτό το αίτημα: Να ξαναδούμε λειτουργημένες τις εκκλησιές της και τις μονές της, να ξανακουστεί το “Υπερμάχω” και το “Άξιον Εστί”, για να γίνει το “η γῆ πανηγυρίζει, ὁ οὐρανὸς χορεύει”, λόγος και πράξη και έργο. 

Σολωμός Σολωμού, Αττίλας 2 και "η Κύπρος είναι μακριά"

Θ. Μαλκίδης 

Σολωμός Σολωμού, Αττίλας 2 και "η Κύπρος είναι μακριά"

Κατά τραγική ειρωνεία η πράξη  απελευθέρωσης του Σολωμού Σολωμού στις 14 Αυγούστου 1996, συνέπεσε με την 14η Αυγούστου 1974, όταν ο τουρκικός φασιστικός στρατός ολοκλήρωνε το βιασμό της Κύπρου με τον Αττίλα 2. 

Κατά  τραγική πάλι ειρωνεία την 14η Αυγούστου 1996, όταν  ο Σολωμού Σολωμού έδειχνε το δρόμο που πρέπει να βαδίσει 
κάθε καταπιεσμένος λαός, όταν με την πράξη αντίστασης νοηματοδοτούσε τον Ελληνισμό, στις 14 Αυγούστου 1974 η απάντηση του "εθνικού κέντρου"  ήταν η φράση "η Κύπρος είναι μακριά". 

Με τον Κυπριακό Ελληνισμό έχω μακροχρόνιους, ιστορικούς και προσωπικούς δεσμούς. Με εμπνέει ως άνθρωπο ο  αγώνας αυτού του κομματιού του Ελληνικού λαού  για την απελευθέρωσή του από τους αποικιοκράτες, με εμπνέει ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές, με εμπνέει η αντίσταση στους Τούρκους φασίστες κατακτητές το 1974, ο αγώνας των νέων, των  μαθητών, των  μοτοσικλετιστών, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, ο Τάσος Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού.

Οι Τούρκοι φασίστες κατακτητές και το ψεύτικο "εθνικό κέντρο" νόμισαν ότι με τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού (όπως βεβαίως και με τη βαρβαρότητα εναντίον του Τάσου Ισαάκ), τον Αύγουστο του  1996, θα επικρατούσε ο  Αττίλας 2 και  " η Κύπρος είναι μακριά",  όμως "λογαριάσατε λάθος" όπως γράφει ο Θεοδόσης Πιερίδης.  


Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έλεγε πως "η ελευθερία ποτέ δεν χαρίζεται από τον καταπιεστή, πρέπει να απαιτηθεί από τον καταπιεσμένο", προσθέτοντας πως "όταν ένας άνθρωπος δολοφονείται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα για την απελευθέρωση ενός έθνους, τότε συμβάλλει στην ανάστασή του". Και είναι βέβαιο ότι ο  Σολωμός Σολωμού αφού απαίτησε την ελευθερία έχει συμβάλει στο ποθούμενο: στην Ανάσταση,  στην Απελευθέρωση του Ελληνισμού της Κύπρου.