Κεμάλ ίσον Χίτλερ,Κεμαλισμός ίσον Ναζισμός

Θ. Μαλκίδης 

Κεμάλ ίσον Χίτλερ, Κεμαλισμός ίσον Ναζισμός

Από το βιβλίο του Θ. Μαλκίδη για τον Κεμαλισμό και τον Ναζισμό που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες. 

Τον Σεπτέμβριο του 1922 ο «Λαϊκός Παρατηρητής», επίσημη εφημερίδα των Ναζί,  έγραφε ότι  «σε αυτές τις μέρες της ατίμωσης και της ατιμίας ένα όνομα αποδεικνύει τι μπορεί να πετύχει ένας αληθινός άνδρας. [...] Η νίκη του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θα μας δώσει νέα δύναμη και θα δυναμώσει την πίστη μας στο ανίκητο του πνεύματος του ηρωισμού» 

Η Τουρκία του Κεμάλ  προσφερόταν ως υπόδειγμα κράτους που είχε εκκαθαρίσει τον πληθυσμό της από τα "επικίνδυνα"  στοιχεία. Οι Έλληνες και οι  Αρμένιοι παραλληλίζονταν με τους Εβραίους, ενώ λίγο αργότερα ο Χίτλερ σχεδιάζοντας τη δική του "Τελική Λύση", έλεγε το "ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους"!

Ο Δάσκαλος και ο Μαθητής, ο Μουσταφά Κεμάλ και ο Αδόλφος Χίτλερ, συνιστούν την έκφραση του ολοκληρωτισμού, ο Κεμαλισμός και ο Ναζισμός, αποτελούν την ίδια έκφανση του Φασισμού, που από τις Γενοκτονίες πέρασε στα Ολοκαυτώματα. Η ανάδειξη του ομοιοτήτων του Κεμαλισμού και του Ναζισμού, συνιστά ανθρώπινο, πολιτικό, ερευνητικό και κυρίως ηθικό καθήκον και χρέος, για να καταδικαστούν  και να αποκαθηλωθούν  τα πιο ολοκληρωτικά  καθεστώτα και ιδεολογίες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. 

Ο Κεμαλισμός αποτελεί συνώνυμο του Ναζισμού και συνιστά μία Φασιστική, εθνικιστική και ρατσιστική ιδεολογία η οποία εκφρασμένη με την πιο ακραία διαστροφική βαρβαρότητα, στέρησε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους. Το δυστύχημα είναι ότι οι Ναζί δολοφόνησαν δέκα χρόνια και η νίκη των αντιφασιστικών δυνάμεων τους σταμάτησε, οι Κεμαλικοί συνεχίζουν να δολοφονούν, χωρίς καμία αντίδραση, εκατό χρόνια! 

Η πρόταση του Μιχ. Χαραλαμπίδη που συνδέεται με την ανάδειξη της αλήθειας σε ό,τι αφορά τη σχέση και τις ομοιότητες Κεμαλισμού και Ναζισμού, είναι η ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού, κατ΄ αντιστοιχία της διεθνούς ημέρας μνήμης του θυμάτων του Ναζισμού (27 Ιανουαρίου). 

Είναι μία συμβολική αλλά και ουσιαστική πράξη, καταδίκης του φασισμού και Νίκης της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, του Δικαίου και της Ιστορίας, είναι η Νίκη των λαών που δολοφονήθηκαν. Είναι η Νίκη της Ζωής έναντι των ιδεολογιών του Θανάτου.

Υπό το βλέμμα του «Τούρκου Φύρερ»: Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς στο εργαστήριο του επίσημου γλύπτη του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Τόρακ, στις 10 Φεβρουαρίου 1937. Eνα αντίγραφο της προτομής του Ατατούρκ (δεξιά) συγκαταλεγόταν μεταξύ των «πιο αγαπημένων αντικειμένων» του Γερμανού Φύρερ!

Το Γερμανο- Τουρκικό σύμφωνο φιλίας το 1941, όταν ο Ελληνικός λαός δολοφονούνταν στην Ελλάδα από τους Ναζί και στην Τουρκία από τους απόγονους του Κεμάλ!

Όταν ο φασίστας Κεμάλ πουλούσε τα οστά των προγόνων μας.....

Θ. Μαλκίδης 

Όταν ο φασίστας Κεμάλ πουλούσε τα οστά των προγόνων μας.....

Αυτές τις ημέρες του 1922 γραφόταν δύο από τις τελευταίες πράξεις της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας. 

Μία ήταν καταστροφή της Σμύρνης και η άλλη  ήταν η  ανακωχή των Μουδανιών, με την οποία ο Ελληνισμός υποχρεώθηκε σε φυγή και από τη Θράκη. 

Από τον όμορφο αυτό λιμένα όμως της Θρακικής ενδοχώρας, δεκαπέντε μήνες αργότερα από το μαύρο Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1922, θα διαδραματιζόταν η τελευταία και πιο φρικιαστική πράξη του Ελληνικού Ολοκαυτώματος. 

Μπορεί οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ, να δολοφόνησαν 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να τα εξαφανίσουν τα ίχνη τους, με ένα τρόπο που αφού δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ, λίγα χρόνια αργότερα. 

Ο Χ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» (Αθήνα 1924) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .

Έτσι όπως αναφέρει ο διευθυντής του Μουσείου της Γενοκτονίας στο Ερεβάν, Χαΐκ Ντεμογιάν, στην ομιλία του για τη Γενοκτονία των Ελλήνων (Αθήνα, Μάϊος 2014) “η τουρκική πολιτική της γενοκτονίας, κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αφού παρέμεινε ατιμώρητη, έχει γεννήσει νέο κακό για την ανθρωπότητα. Η ατιμωρησία και η απροκάλυπτη εύνοια εκ μέρους των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων προς ένα κράτος-διάδοχο και συνεχιστή της οθωμανικής παράδοσης, δημιούργησαν το γόνιμο έδαφος ώστε να φυτρώσουν σε αυτό νέα σχέδια για τη διάπραξη γενοκτονίας. Η ατιμωρησία και ως επακόλουθο η επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, οδήγησαν σε νέα εγκλήματα”.

Μπροστά στο έγκλημα κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπήσει, πόσο μάλλον να το αρνείται. Μπροστά στην Ύβρη έναντι  των οστών των δικών μας ανθρώπων, από εκεί απ΄ όπου είναι βγαλμένη η ελευθερία των Ελλήνων, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός.

“Εμείς οι απόγονοι αυτών που βίωσαν τη φρίκη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων, όπως λέει ο Αρμένιος συναγωνιστής Χ. Ντεμογιάν, “δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε και να ανεχόμαστε την εγκληματική άρνηση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων και των συνέπειών τους. Το ηθικό χρέος της νέας γενιάς δεν είναι μόνο να τιμά και να θυμάται, αλλά από κοινού, χέρι-χέρι, να συνεχίζει τον αγώνα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τον πόνο, τους καημούς και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των προγόνων μας και μαζί να σηκώσουμε το λάβαρο του αγώνα για να θριαμβεύσει το δίκαιο και η αλήθεια”.

Υ.Γ. Οι 400 τόνοι οστών που μετέφερε το πλοίο από τα Μουδανιά στη Μασσαλία, μετά από την πώλησή τους από τον φασίστα Κεμάλ, είναι πολλές χιλιάδες   πρόγονοί μας.   Πέρα από το σεβασμό, οφείλουμε και την αλήθεια  για τη  Γενοκτονία, αυτήν  που  ψευτοπολιτικοί, ψευτοκαθηγητές, ψευτοδιανοούμενοι και ψευτοκαλλιτέχνες την αρνούνται, θαυμάζοντας τον πρωτεργάτη της Μουσταφά Κεμάλ!

Ο Κεμάλ και οι θαυμαστές του Κεμαλικού φασισμού στην Ελλάδα

Θ.  Μαλκίδης

Ο Κεμάλ και οι θαυμαστές του  Κεμαλικού  φασισμού στην Ελλάδα 

Η σημερινή  συνέντευξη περί Μουσταφά Κεμάλ και τα όσα λέγονται σ΄αυτήν  έχει δύο πολύ ενδιαφέρουσες όψεις. Η πρώτη είναι ότι  εκτός  από τους πολιτικούς, τους καθηγητές, τους διανοούμενους και τους δημάρχους περάσαμε και σε άλλες επαγγελματικές τάξεις που   θαυμάζουν  και υμνούν  τον Κεμαλικό φασισμό. Η δεύτερη- ουδέν κακόν αμιγές καλού- και μάλιστα δημοσιευμένη σε καθεστωτική τουρκική εφημερίδα αφορά  την παραδοχή ότι το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, όπου η δήθεν καταστροφή του οδήγησε στη σφαγή των Ελλήνων στα "Σεπτεμβριανά" το 1955,  είναι ένα τεράστιο ψεύδος. 

Παρά την προπαγάνδα, ότι ο Μουσταφά Κεμάλ γεννήθηκε το 1881 στη Θεσσαλονίκη, στο τριώροφο κτήριο, το οποίο είχε χτίσει δήθεν ο πατέρας του και βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αποστόλου Παύλου και Αγίου Δημητρίου, έχουμε αποδείξει εδώ και  καιρό ότι  ο  ισχυρισμός της γέννησης του  Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη και στο συγκεκριμένο κτίριο είναι ένας μύθος. Βεβαίως στο ψεύτικο  σπίτι του Κεμάλ γράφτηκε μία από τις μεγαλύτερες προβοκάτσιες στην παγκόσμια ιστορία. Η έκρηξη τη νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955 στον κήπο του τουρκικού προξενείου Θεσσαλονίκης και έξω από το ψευδές αναφερόμενο ως σπίτι του Κεμάλ, θα αποτελέσει την αφορμή για το πρωτοφανή για τα παγκόσμια χρονικά διωγμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.

Η πραγματικότητα είναι ότι ο  Κεμάλ γεννήθηκε στη Χρυσαυγή (Σαρίγερ) Λαγκαδά και μάλιστα το 1981, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μουσταφά Κεμάλ, επισκέφθηκε την Χρυσαυγή (το κτίριο της τότε κοινότητας) ο Τούρκος πρόξενος Θεσσαλονίκης μαζί με τον γραμματέα του (εφημ. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ, 10 Μαΐου 1981) συνοδευόμενοι και από Τουρκικό τηλεοπτικό συνεργείο.

Ο πρόξενος ήξερε την αλήθεια και γι’ αυτό παρακάλεσε τους κατοίκους να του υποδείξουν το ακριβές σημείο γέννησης του Μουσταφά Κεμάλ, απ΄ όπου πήρε πολλές φωτογραφίες. Σε κάποια στιγμή αποκάλυψε στους Έλληνες συνοδούς του: «γνωρίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια, αλλά είναι δύσκολο να το παραδεχθούμε επίσημα και καταλαβαίνετε το λόγο…». Ο ίδιος προθυμοποιήθηκε να χρηματοδοτήσει την ανέγερση μουσείου, το οποίο θα βοηθούσε και την ανάπτυξη του χωριού…

Το 1981 πάλι, με αφορμή τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Κεμάλ, οι βουλευτές Ν. Βενιζέλος και Κ. Μπαντουβάς, με ερώτησή τους στο Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, αμφισβήτησαν επισήμως τη θεωρία ότι το σπίτι δίπλα στο Τουρκικό Προξενείο Θεσσαλονίκης είναι αυτό στο οποίο γεννήθηκε ο Κεμάλ, επικαλούμενοι μάλιστα και αυτοί την μαρτυρία της ίδιας της αδελφής του της Μακμπουλέ, όπως διασώθηκε σε τουρκικές βιβλιογραφικές πηγές (Aydemir κλπ)

Στην δεκαετία του 1930, μετά το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας και συγκεκριμένα το 1934 η Ελληνική κυβέρνηση ανάρτησε έξω από το σπίτι, μία πινακίδα όπου αναφερόταν ότι «εδώ γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ». Και σαν να μην έφτανε αυτό, το 1937 η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, έδωσε εντολή στο δήμο Θεσσαλονίκης να αγοράσει το σπίτι από την οικογένεια Σεραφειμίδου, που το κατοικούσε. Όταν η οικογένεια αρνήθηκε να το πουλήσει, τότε το κράτος προχώρησε στην απαλλοτρίωσή του. Μετά, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κ. Μερκουρίου, ενημέρωσε με επιστολή του την κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού, ότι χαρίζει το σπίτι στο Τουρκικό κράτος.

Η Τουρκία μετέφερε έπιπλα από τα ανάκτορα Ντολμά Μπαχτσέ και Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης, ακόμα και ρούχα του Κεμάλ, τα οποία εκθέτονται πλέον στο δίνοντας την εντύπωση στον επισκέπτη, ότι χρησιμοποιήθηκαν μέσα σε αυτό το σπίτι από τον ίδιο τον Κεμάλ.

Μετά και τις τελευταίες δηλώσεις για τον τόπο γέννησης  "και τους συγχωριανούς του  φασίστα  Κεμάλ",  του δασκάλου του Χίτλερ, φαίνεται ότι οι λάτρεις  και  οι υμνητές του Κεμαλικού φασισμού  αποκτούν και άλλα χαρακτηριστικά. Πέρα από την Ύβρη, είναι εντυπωσιακό βεβαίως να συμβαίνει αυτό στη χώρα της αντίστασης, του φωτός, της αλήθειας και του μαρτυρίου εκατομμυρίων ανθρώπων από τη Σμύρνη και την Τραπεζούντα, μέχρι τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Όλα όμως κρίνονται και κριτές για τα παραπάνω είναι οι ψυχές των δολοφονημένων,  αποδίδοντας στους θαυμαστές του Κεμάλ και του Κεμαλικού φασισμού, τη Νέμεση. 

   
 

H 19η Μαΐου Διεθνής και Ευρωπαϊκή ημέρα θυμάτων του Κεμαλισμού

Θ. Μαλκίδης

H 19η Μαΐου  Διεθνής και Ευρωπαϊκή ημέρα θυμάτων του Κεμαλισμού

Η σημερινή εκδήλωση που γίνεται με πρωτοβουλία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (στη συνέχεια του κειμένου υπάρχει το αναλυτικό πρόγραμμα), αποτελεί μία σημαντική ενέργεια στο πλαίσιο ανάδειξης και αναγνώρισης της Γενοκτονίας. 

Ο μεγαλύτερος Δικηγορικός Σύλλογος της χώρας, μετά το ψήφισμα που εξέδωσε για το ζήτημα, δείχνει ότι μπορεί να συμβάλλει στην ουσιαστική προσπάθεια για να γίνει η  19η Μαΐου Διεθνής και Ευρωπαϊκή ημέρα θυμάτων του Κεμαλισμού. Για να καταδικασθεί η φασιστική Κεμαλική πολιτική εκκαθάρισης των ιστορικών λαών, πολιτική η οποία  επειδή δεν καταδικάσθηκε επαναλήφθηκε λίγα χρόνια αργότερα από τους μαθητές του Κεμάλ, τον Χίτλερ και τους Ναζί.  

Έχοντας ως πρότυπο τον Κεμαλισμό, ο οποίος δολοφόνησε Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους και άλλους λαούς,  ο Ναζισμός ξεκίνησε την καταστροφική του πολιτική, καταλαμβάνοντας την εξουσία στη Γερμανία, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας με φασιστικές και ρατσιστικές μεθόδους την εξόντωση πολλών λαών, τόσο στη Γερμανία, όσο και στις κατεχόμενες χώρες.

Ο Κεμαλισμός αποτελεί συνώνυμο του Ναζισμού και συνιστά μία φασιστική, εθνικιστική και ρατσιστική ιδεολογία η οποία εκφρασμένη με την πιο ακραία βαρβαρότητα, στέρησε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό προβάλλουμε και υποστηρίζουμε, στο βιβλίο "Κεμαλισμός και Ναζισμός", (http://malkidis.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html), προσδοκώντας να αποτελέσει μέσο αποκάλυψης των παραπάνω φασιστικών μορφωμάτων που με διαστροφικό, τις περισσότερες φορές, τρόπο δολοφόνησαν εκατομμύρια ανθρώπους.  

Η πρόταση του Μιχ. Χαραλαμπίδη που συνδέεται με την ανάδειξη της αλήθειας σε ό,τι αφορά τη σχέση και τις ομοιότητες Κεμαλισμού και Ναζισμού, είναι η ανακήρυξη της 19^ης Μαΐου ως Διεθνούς  και Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού, κατ΄ αντιστοιχία της διεθνούς ημέρας μνήμης του θυμάτων του Ναζισμού (27 Ιανουαρίου).

Είναι μία συμβολική αλλά και ουσιαστική πράξη, καταδίκης του φασισμού και Νίκης της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, του Δικαίου και της Ιστορίας. Είναι η Νίκη των λαών που δολοφονήθηκαν,  η Νίκη της Ζωής έναντι των ιδεολογιών του Θανάτου.

Όχι στο βιασμό της "Αντιγόνης" στα Κατεχόμενα!

Θ. Μαλκίδης

Όχι στο βιασμό της "Αντιγόνης" στα Κατεχόμενα! 

Η  "δικοινοτική", όπως ονομάζεται παράσταση της "Αντιγόνης", που  προγραμματίζεται  για την  28η  Σεπτεμβρίου στο Αρχαίο Θέατρο της κατεχόμενης, από τον τουρκικό φασιστικό στρατό, Σαλαμίνας, αποτελεί πράγματι παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού ο κατακτημένος  θα υποστεί για άλλη μία φορά τον κατακτητή. Ο υπερτιτλισμός μάλιστα της σπουδαίας Αντιγόνης" στην τουρκική και στην αγγλική γλώσσα, θα υπενθυμίζει τους χθεσινούς και   σημερινούς κατακτητές Άγγλους  και τους σημερινούς και αυριανούς εισβολείς και κατακτητές Τούρκους. 

Η παράσταση, η οποία θα γίνει  προγραμματίζεται να γίνει παρουσία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη και του εκπροσώπου των κατακτητών  Μουσταφά Ακιντζί, συνιστά πέραν από την Ύβρη έναντι της ελληνικής τέχνης, έναντι της "Αντιγόνης"και του πολιτισμικού φορτίου που κουβαλά,  αποτελεί και Ύβρη της θλιβερής "ηγεσίας" στην Κύπρο και την Ελλάδα, έναντι των θυσιών του Ελληνικού λαού για  Ελευθερία. Αποτελεί Ύβρη των δολοφονημένων, των αγνοουμένων, των προσφύγων από τον  τουρκικό φασιστικό στρατό το 1974, εξύβριση των συγγενών των θανόντων που περιμένουν δικαίωση για τις θυσίες των δικών τους ανθρώπων. Αλήθεια τι έχουν να πουν όλοι οι συντελεστές του εγκλήματος που ετοιμάζεται στην κατεχόμενη Σαλαμίνα, στον Γρηγόρη Αυξεντίου και στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, στους νεκρούς του 1974, στον Θεόφιλο Γεωργιάδη, στον Τάσο Ισαάκ, στον Σολωμό Σολωμού; 

Η πράξη αυτή συνιστά ένα διαστροφικό βιασμό, που   κατακρεουργεί πέραν της "Αντιγόνης" και το παλλαϊκό Ελληνικό αίτημα για απελευθέρωση και αποχώρηση  των Τούρκων εισβολέων. Εθελοτυφλεί ή απλώς κάνει προπαγάνδα  όποιος νομίζει ότι οι Φασίστες εισβολείς και κατακτητές  μπορούν να κατανοήσουν την αρχαία ελληνική τραγωδία και μάλιστα  την "Αντιγόνη".
Η πράξη που προγραμματίζεται για την 28η Σεπτεμβρίου, η οποία για τους προασπιστές της  «εντάσσεται στο πλαίσιο της διαδικασίας επίλυσης του κυπριακού ζητήματος...»(!!!) δημιουργεί  δυσωδία και χυδαιότητα.    Με όργανα πολιτικούς, διανοούμενους και ηθοποιούς,  από την Ελλάδα και την ημικατεχόμενη Κύπρο,  η παράσταση από τα κρατικά θέατρα της ημικατεχόμενης Κύπρου και της Ελλάδας, βιάζει κατά φύση και παρά φύση, την "Αντιγόνη", την αντιστασιακή δηλαδή παράδοση του ελληνικού λαού. 

Όλα τα παραπάνω είναι βεβαίως δείγματα των καιρών, της παρακμής και της κρίσης δηλαδή της πολιτικής και πνευματικής "ηγεσίας",  η οποία φοβάται και τρομάζει μπροστά στον Τούρκο φασίστα εισβολέα και δειλιάζει μπροστά  στην απώλεια της θέσης και των προνομίων.   Σε πλήρη δηλαδή αντίθεση με  την  "Αντιγόνη"  την οποία χρησιμοποιούν χωρίς αιδώ για τα εφήμερα σχέδιά τους..... 

Υ.Γ. Την ύστατη στιγμή θα ήταν συνώνυμο με την παράδοση της "Αντιγόνης" και την ελληνική ιστορία, την  αντιστασιακή -αντιφασιστική παράδοση,  οι ηθοποιοί να αρνηθούν να παίξουν στα κατεχόμενα νομιμοποιώντας τον Τούρκο φασίστα κατακτητή. 

Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα των συναδέλφων τους κατά τη διάρκεια της φασιστικής Ναζιστικής  κατοχής που δεν  ανέβαζαν "Αντιγόνη" με τους κατακτητές, αλλά και των μουσικών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, οι οποίοι  όταν στάλθηκαν να παίξουν το 1997 στην Άγκυρα προς τιμή του δασκάλου του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, αρνήθηκαν αφού αυτό θα γινόταν την 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας!   

Μνήμη Βούλας Διαμιανάκου και Ασύλου Οτσαλάν

Θ. Μαλκίδης

Μνήμη Βούλας Διαμιανάκου και Ασύλου Οτσαλάν

Η εικόνα της Βούλας Δαμιανάκου, της γυναίκας στο σπίτι της οποίας  γράφτηκε μία πολύ ιδιαίτερη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, μου ήταν  πολύ οικεία, πολύ αγαπητή. Τη γνώρισα ως σύντροφο του Βασίλη Ρώτα, μέσα από τα έργα της, μέσα από τη δράση της στις δύσκολες μέρες της Ναζιστικής κατοχής, μέσα από το όμορφο πρόσωπό της, το οποίο ήταν ταυτόσημο με τη γλυκύτητα, με τη στοργή, με την Ελληνίδα μάνα και γιαγιά. 

 Όταν έμαθα ότι στις δύσκολες εκείνες ημέρες και νύχτες έδωσε άσυλο στο διωκόμενο Κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ένιωσα ότι  αυτή η εικόνα που είχα για τη Βούλα Δαμιανάκου, είχε και άλλες διαστάσεις. Διαστάσεις   ελληνικότητας, αυθεντικής και ανθρώπινης, ηθικής και ασύλου προς τον συνάνθρωπο που κινδυνεύει, συμπαράστασης και αλληλεγγύης. 

Μετά την παράδοση του Οτσαλάν στον τουρκικό φασισμό,    γνώρισα τη Βούλα Δαμιανάκου και από κοντά, διαπιστώνοντας ότι   έχει μαζί με την κόρη της, αυτό το  πρόσωπο, της αλήθειας και του φωτός που τόσο μας λείπει. Ιδιαίτερα σήμερα που ζούμε σε περίοδο  σκότους, ψεύδους και βαρβαρότητας.    

Το βιβλίο της "Ο Οτσαλάν στο σπίτι μου" καταγράφει με ακρίβεια μία Ελλάδα των αξιών και των αρχών, μίας Ελλάδας που έκανε πράξη το "επείνασα γάρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, καί έλθετε πρός με¨".

Ο Οτσαλάν λίγο μετά τη Ελληνική φιλοξενία της Βούλας Δαμιανάκου παραδόθηκε στους δημίους του, από ανθρώπους μικρούς, που δεν κατανόησαν την ιστορία και την παράδοση του τόπου αυτού. 

Η Δαμιανάκου γνώριζε το τι έγινε στην υπόθεση Οτσαλάν- παραμένει έγκλειστος για δεκαεπτά και πλέον χρόνια από τις τουρκικές φασιστικές δυνάμεις- και επιπλέον αυτό που συνέβη και το έγραψε και το είπε. 

Η Βούλα Δαμιανάκου κράτησε μέχρι σήμερα που έφυγε από τη ζωή αυτή, την Ελλάδα ψηλά. Κράτησε τις έννοιες της φιλοξενίας, του ασύλου, της αλληλεγγύης, της ελληνικότητας  στο ύψος τους. Οι Έλληνες, οι Κούρδοι, ο Οτσαλάν, οι λαοί που αγωνίζονται για ελευθερία και έχουν μνήμη ιστορίας και αντίστασης, έχουν πλέον ένα ακόμη σύμβολο, τη  Βούλα Διαμανάκου. Αιωνία της η Μνήμη.