Το Ολοκαύτωμα της Σάντας του Πόντου το Σεπτέμβριο του 1921

 Θεοφάνης Μαλκίδης

Το Ολοκαύτωμα της Σάντας του Πόντου το Σεπτέμβριο του 1921



1. Γυναίκες και παιδιά ως στόχος της Γενοκτονίας


Η Γενοκτονία των Ελλήνων, από τους φασίστες Νεότουρκους και Κεμαλικούς  στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 1.000.000 ανθρώπους.  Ιδιαίτερη θέση σ΄ αυτήν την περίοδο κρατά η γυναίκα και το  παιδί, αποτελώντας αφενός συγκεκριμένο στόχο του προμελετημένου εγκλήματος, λόγω του ειδικού τους βάρους στην κοινωνία και την οικογένεια, αφετέρου ήταν αποδέκτες όλων των επιπτώσεων της γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ορφάνια κ.ά).

Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες και τα παιδιά απετέλεσαν το κομμάτι εκείνο του Ελληνισμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στην εθνική ομάδα. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και ο καρπός της αγάπης, του έρωτα, των πιο ωραίων ανθρώπινων συναισθημάτων, η μητρότητα και η οικογένεια, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε παντοτινή υπενθύμιση του εγκλήματος. Παράλληλα υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου, υπήρχε ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. Άλλες γυναίκες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα βρέφη τους στους αντάρτες, ώστε το κλάμα τους να μη τους προδώσει στους διώκτες τους. Τα παιδιά είναι το μέλλον, χωρίς αυτά δεν υπάρχει συνέχεια.


2. Το Ολοκαύτωμα στη Σάντα

Η αντίσταση της γυναίκας σε αυτές τις πολιτικές βίας έχει διάφορες μορφές. Από την ένοπλη αντίσταση με τη συμμετοχή στο αντάρτικο, έως την επιλογή του θανάτου, αντί να υποστεί τον εξευτελισμό και την ταπείνωση.

Μια ειδικότερη μορφή αντίστασης που συναντάται όχι μόνο στη Σάντα, αλλά και σε άλλες περιοχές όπου διωκόταν ο Ελληνισμός, είναι η εγκατάλειψη των παιδιών-βρεφών χάριν της σωτηρίας του συνόλου και της ομάδας.

Στη Σάντα υπήρχαν μαζί με τους αντάρτες, οι οποίοι ανέλαβαν δράση για να προστατέψουν οι γυναίκες και παιδιά, όπως μας πληροφορούν οι Σανταίοι της ενορίας Πιστοφάντων. Το Σεπτέμβριο του 1921 οι αντάρτες μαζί με το δυσκίνητο αυτό το σώμα των γυναικόπαιδων, δέχτηκαν επίθεση. Η διαφυγή ήταν δύσκολη και η μόνη λύση ήταν να σταλούν μόνες οι γυναίκες και τα παιδιά σε ασφαλές σημείο.
Η απόφαση συνάντησε την άρνηση των γυναικών, και η κατάσταση έγινε τραγική ακόμη περισσότερο με τα κλάματα των  παιδιών.

Τότε «πολλά παιδιά, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους και μη θέλοντας να χωρισθούν εκ ημών, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου».

Ο αρχηγός των ανταρτών της Σάντας καπετάν Ευκλείδης Κουρτίδης αναφέρει ότι «ο στρατός, όταν είδε ότι δεν είμαστε εκεί επροχώρησαν μέχρι το λημέρι και το βρήκαν άδειο και ανέβηκαν εις Μερτσιάν Λιθάρ, όπου βρήκαν τα έξι μικρά σκοτωμένα και αμέσως ειδοποίησαν τον Μέραρχον και ήλθαν επί τόπου. Και όταν είδε τα μικρά σφαγμένα διέταξε αμέσως τον στρατόν να φύγουν πίσω και να μαζευθούν όλοι στη Σάντα και εκείθεν να πάνε πίσω λέγων ότι οι άνθρωποι που σφάζουν τα παιδιά τους είνε αδύνατον να παισθούν και ως εκ τούτο είνε περιττόν να μείνωμε…».

Οι γυναίκες, τα παιδιά, οι αντάρτες  της Σάντα το 1921 έγραψαν μία από τις σημαντικές στιγμές της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Στιγμή, η οποία βεβαίως είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό και δεν αναφέρεται στα σχολικά βιβλία......Αυτά προβάλλουν το αυτουργό των παραπάνω εγκλημάτων, το δάσκαλο του Χίτλερ, τον Μουσταφά Κεμάλ!

  Για τη δολοφονία των παιδιών κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας  βλ. Θ.  Μαλκίδης Γενοκτονία, Γυναικοκτονία και  Παιδοκτονία. Αθήνα 2016 

Για το Ολοκαύτωμα της Σάντας και για τη Διασπορά των Σανταίων  βλ.  Ε. Γεωργιάδου- Θ. Μαλκίδης
Από τη Σάντα του Πόντου στο Αετοχώρι του Έβρου. Συμβολή στην έρευνα για την εγκατάσταση των προσφύγων στον ελλαδικό χώρο. Έκδοση Πολιτιστικός Σύλλογος Αετοχωρίου «Η Σάντα». 2010.

Η σφαγή και το κάψιμο (!) των Ελλήνων από τους Ναζί στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης το 1944

Το Ναζιστικό Ολοκαύτωμα στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης το 1944

Τα Ναζιστικά κρεματόρια δεν υπήρξαν μόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά τέθηκαν σε λειτουργία και στο Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, όταν με την πυρπόληση ενός φούρνου και ενός σπιτιού στα οποία επίτηδες είχαν εγκλωβίσει άμαχο πληθυσμό, οι ναζί κατακτητές δολοφονούσαν 149 ανθρώπους και έγραφαν άλλη μία μαύρη σελίδα στα εγκλήματα πολέμου. 

Αποφράδα ημέρα λοιπόν, αλλά ταυτόχρονα και ημέρα μνήμης και θυσίας είναι η 2 Σεπτεμβρίου του 1944, όταν οι Nαζί με τους  συνεργάτες τους, έβαψαν στο αίμα το Χορτιάτη.

Προηγήθηκαν δύο ανταρτικές επιθέσεις σε δύο αυτοκίνητα, ένα του οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης που πήγαινε στο βυζαντινό υδραγωγείο για την απολύμανση της δεξαμενής από την οποία υδροδοτούνταν η Θεσσαλονίκη και στο οποίο οι επιβαίνοντες ήταν Έλληνες (ο ένας εκ των δύο επέζησε) και ακολούθησε ένα δεύτερο αυτοκίνητο με τρεις Γερμανούς και δύο Έλληνες και με τελικό απολογισμό τη διαφυγή δύο Γερμανών και την αιχμαλωσία των υπολοίπων. Οι διαφυγόντες επέστρεψαν στο Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης.

Οι περισσότεροι άντρες του Χορτιάτη ήταν στις δουλειές τους και οι εναπομείναντες είχαν δίλημμα αν έπρεπε να μείνουν ή όχι. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες πήραν τη διαβεβαίωση ή την εκτίμηση καλύτερα των ανταρτών, ότι δεν θα κινδυνεύσουν. Αυτά πάντα σύμφωνα με μία εκδοχή, καθώς υπάρχει και δεύτερη σαφώς διαφορετική, που αναφέρουμε στη συνέχεια του κειμένου.

Η σφαγή

Η ναζιστική πολεμική μηχανή που πάντα εξαντλούσε την αγριότητά της σε αμάχους, αφού με τους αντάρτες έπρεπε να πολεμήσει στα ίσια, περικύκλωσε το Χορτιάτη. Κινητοποιήθηκαν δυνάμεις που γέμισαν 20 φορτηγά με Γερμανούς στρατιώτες, αλλά και δυνάμεις του «αποσπάσματος καταδίωξης ανταρτών» του Φριτς Σούμπερτ (Jagdkommando Schubert). Ακολούθως έκαναν αυτό που ήξεραν καλύτερα, δηλαδή πλιάτσικο και πυρπολήσεις, ενώ όσοι κάτοικοι ήταν στο χωριό συγκεντρώθηκαν στο καφενείο. Οι κάτοικοι αυτοί οδηγήθηκαν έκλεισαν στο φούρνο του Στέφανου Γκουραμάνη, πολυβολήθηκαν από τους ναζί και μετά έβαλαν φωτιά για να κάψουν όσους δεν είχαν ξεψυχήσει από τις σφαίρες.

Κατάφεραν να γλιτώσουν μόνο δύο. Δείγμα της απανθρωπιάς των ναζί ήταν ότι οι όμηροι οδηγήθηκαν στο φούρνο υπό τη συνοδεία βιολιού και μάλιστα με εύθυμους σκοπούς που έπαιζε Γερμανός στρατιώτης. «Γλεντούσαν» δηλαδή τη σφαγή των αμάχων που προετοίμαζαν!! Όποιος επιχειρούσε να διαφύγει από το φλεγόμενο κτήριο, τον μαχαίρωναν οι Γερμανοί και οι Έλληνες ταγματασφαλίτες που ως άλλοι Νέρωνες «καμάρωναν» για τα έργα τους. Μία άλλη ομάδα αμάχων την οδήγησαν στο σπίτι του Ευάγγελου Νταμπούδη και τους έκαψαν ζωντανούς. Άλλοι εκτελέστηκαν επί τόπου όταν προσπάθησαν να διαφύγουν και εντοπίστηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και δολοφονήθηκαν.

Ο απολογισμός της αποφράδας ημέρας ήταν 149 νεκροί, μεταξύ αυτών 109 γυναίκες και κορίτσια και περίπου 300 σπίτια καμένα.

Δύο ημέρες μετά οι Γερμανοί ξαναγύρισαν για να ολοκληρώσουν το πλιάτσικο. Ο υπεύθυνος του Ολοκαυτώματος, ο Φριτς Σούμπερτ μετά τον πόλεμο δικάστηκε και εκτελέστηκε στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο και με δεδομένη την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα και που τα προδρομικά σημάδια της ήταν ορατά και μέσα στην κατοχική περίοδο, υπήρξε αντιπαράθεση σχετικά με την αφορμή για το Ολοκαύτωμα.

Στο βιβλίο του «Μία επαίσχυντη συμφωνία και το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη», ο Γ. Φαρσακίδης αναφέρει: Η Ελληνική Επίσημη Ιστοριογραφία ελάχιστα έχει ασχοληθεί με την πυρπόληση του Χορτιάτη.  Το ολοκαύτωμα, σαν συμβάν, απουσιάζει παντελώς τόσο από τα, κατά τα άλλα σχολαστικά στην καταγραφή, γερμανικά, όσο και τα βρετανικά αρχεία. Κι αναρωτιέται κανείς, συγκαλύπτοντας άραγε ποιους μεγαλόσχημους συνεργούς εγκλημάτων πολέμου, ποιες πολιτικές ατιμίες και προδοσίες, έχει διαγραφεί αυτή η σελίδα;».

Επιστρέφοντας μετά από 43 χρόνια στη γη που γεννήθηκαν: Κώστας Καταλάνος- Ηρακλής Χριστοφή

Κώστας Καταλάνος- Ηρακλής Χριστοφή: Επιστρέφοντας μετά από 43 χρόνια στη γη που γεννήθηκαν 

O στρατιώτης του 286 ΜΤΠ Κώστας Καταλάνος πολέμησε τους Τούρκους εισβολείς το 1974 και τα ίχνη του χάθηκαν τον Δεκαπενταύγουστο του ίδιου έτους. Τα οστά του εντοπίστηκαν στο Ύψωμα Λαπάτσα, βορείως της κατεχόμενης Σκυλλούρας. 

Η κηδεία του θα γίνει την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου από τον Ι. Ν. του Αγίου Επιφανίου Ορεινής Επαρχίας Λευκωσίας. 

Ο Ηρακλής Αγαθοκλέους Χριστοφή ήταν ένας από στρατιώτες του 286 ΜΤΠ που έπεσε αντιστεκόμενος στους Τούρκους εισβολείς στην Κύπρο το 1974.  Αγνοούμενος μέχρι πρόσφατα αφού τα  ιερά οστά του βρέθηκαν  στο λόφο Λαπάτσα στην περιοχή Σκυλλούρας και αναγνωρίστηκαν με την μέθοδο DNA, μαζί με άλλους19 στρατιώτες από τους συνολικά  23 αγνοούμενους του 286 ΜΤΠ.

Η κηδεία του Ηρακλή Αγαθοκλέους Χριστοφή θα γίνει στις  17 Σεπτεμβρίου 2017 στον Ιερό Ναό του  Αγίου  Τύχωνα Επαρχίας Λεμεσού.

Η σφαγή στη Σαμοθράκη από τους Τούρκους το 1821 και οι πέντε Νεομάρτυρες

Θ. Μαλκίδης 

   Το άγνωστο Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης το 1821

Η Σαμοθράκη αποτελεί ένα μέρος της Θράκης, το οποίο είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό, παρά τη μεγάλη προσφορά του στον ελληνικό και παγκόσμιο πολιτισμό, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Το νησί ήταν ένας χώρος, μία ολόκληρη φιλοσοφία της ζωής, μία αντίληψη για το ζωή των ανθρώπων. Η ανάπτυξη της Σαμοθράκης και τα «Σαμοθραείκια τείχη», οι πόλεις που δημιούργησε στα απέναντι Θρακικά παράλια, τα Καβείρια Μυστήρια, η έλευση του Απόστολου Παύλου στο νησί ως πρώτου ευρωπαϊκού εδάφους, και φυσικά η Νίκη της Σαμοθράκης, είναι μερικά από τα δεδομένα, για τα οποία είναι γνωστή η Σαμοθράκη. Το νησί όμως έχει και μία πτυχή της ιστορίας της, άγνωστη και λησμονημένη. 
Η Σαμοθράκη από το 1459 ήταν υπόδουλη με έντονη την οθωμανική παρουσία. Την  κήρυξη της επανάστασης στη Σαμοθράκη από τα  μυημένα μέλη στη Φιλική Εταιρεία, ακολούθησε ο γενικός ξεσηκωμός των Ελλήνων. Η αντίδραση από τους Οθωμανούς ήρθε το Σεπτέμβριο του 1821, την 1η του μηνός, την «πρωτοσταυρινιά» όπως λένε οι ντόπιοι, όταν αποβιβάστηκαν δύο χιλιάδες στρατιώτες. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Η Σαμοθράκη μετατράπηκε σε κέντρο λεηλασίας, ζώνη θανάτου και ερείπια και το νησί έμεινε ακατοίκητο για έξι χρόνια.

Εφτακόσιοι από τους κατοίκους που είχαν καταφύγει στα βουνά, οι Οθωμανοί τους έφεραν πίσω με δόλο δίνοντάς τους την εντύπωση ότι θα τους δώσουν χάρη. Όμως στην τοποθεσία «Εφκάς» στο κάστρο της πρωτεύουσας, της Χώρας, τους δολοφόνησαν όλους.Από τη μαζική αυτή δολοφονία, επέζησαν σύμφωνα με μαρτυρίες ξένων περιηγητών και του Σαμοθρακίτη ιερέα Γ. Μανωλάκη από 25 έως 30 οικογένειες, οι οποίες ζούσαν τα επόμενα χρόνια σε άθλια κατάσταση. Σημαντική μαρτυρία για το ολοκαύτωμα αποτελεί το έργο του Ίωνος Δραγούμη «Σαμοθράκη», ο οποίος διέσωσε το συμβάν, αλλά και την αναφορά για το τρυπημένο Ευαγγέλιο της εκκλησίας της Παναγίας στη Χώρα, το οποίο φυλάσσεται στο Εθνολογικό Μουσείο. Όσοι σώθηκαν από τους 15.000 περίπου κατοίκους πουλήθηκαν σαν σκλάβοι.

Σημαντική παράμετρος του Ολοκαυτώματος αποτελεί και ο βίαιος εξισλαμισμός πολλών Σαμοθρακιτών, που κατέληξαν όπως αναφέραμε δούλοι. Πέντε από τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος γύρισαν το 1837 στη Σαμοθράκη και επέστρεψαν στην αρχική τους πίστη. Για αυτό το λόγο βασανίστηκαν και θανατώθηκαν στην απέναντι Θρακική ακτή όπου μεταφέρθηκαν στο χωριό Μάκρη της Αλεξανδρούπολης. Η μνήμη τους τιμάται την Κυριακή του Θωμά και αποτελούν τους πέντε Νεομάρτυρες (Μανουήλ Παλογούδας, Μιχαήλ Κύπριος, Θεόδωρος Δημ. Καλάκου, Γεώργιος Κουρούνης και Γεώργιος), τα λείψανα των οποίων υπάρχουν στην εκκλησία της Παναγίας στη Χώρα και στις εικόνες στις εκκλησίες του νησιού απεικονίζονται με φουστανέλες ή με τη Σαμοθρακίτικη νησιώτικη βράκα.

Το Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης παρέμεινε άγνωστο και η τυπική αναφορά στη θυσία των κατοίκων της στην εθνική παλιγγενεσία, αναγνωρίστηκε από την Ακαδημία των Αθηνών μόλις το 1980. Την καταστροφή της Σαμοθράκης την απεικόνισε πολύ χαρακτηριστικά ο Γάλλος Αύγουστος Βινσόν (Αuguste Vinchon) ο οποίος λίγο αργότερα ζωγράφισε ένα πίνακα με θέμα τη σφαγή της Σαμοθράκης, που βρίσκεται στο Λούβρο 

Το Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης αποτελεί μία άγνωστη πτυχή της ελληνικής ιστορίας  και βεβαίως της της Θρακικής ιστορίας και οφείλουν οι χιλιάδες επισκέπτες του νησιού να το γνωρίσουν και οι αρκετοί ερευνητές που ασχολούνται με αυτό, να το αναδείξουν περισσότερο. Το οφείλουμε στους νέους ανθρώπους που θυσιάστηκαν την 1η  Σεπτεμβρίου του 1821  για την Ελευθερία .

Κύπρος 1974:Έφεδρος Καταδρομέας της 33ης Μοίρας Κώστας Ψαρά

Ο Κώστας Ψαρά γεννήθηκε στο Πέλλαπαις και ήταν Έφεδρος Καταδρομέας της 33ης Μοίρας . Η σύλληψή του από τους Τούρκους εισβολείς έγινε   στις 24 Ιουλίου 1974 στην διάβαση Πέλλαπαις Συγχάρι Δίκωμου και εκτελέστηκε εν ψυχρώ.

Τα οστά του ανευρέθηκαν τον Ιούνιο του 2008 και ταυτοποιήθηκαν το 2010 και η ταφή έγινε τον Απρίλιο του 2010 στον τύμβο Μακεδονίτισσας

Μνήμη Σφαγιασθέντων Ιεραρχών της Μικράς Ασίας

Θ. Μαλκίδης

Μνήμη  Σφαγιασθέντων Ιεραρχών της Μικράς Ασίας (1922)

Συνηθίζεται να λέγεται ότι το έγκλημα που δεν τιμωρείται επαναλαμβάνεται. Αυτό που τελεί ο θύτης, αυτό που βιώνει το θύμα, όταν δεν τιμωρείται επαναλαμβάνεται και μάλιστα με τραγικότερο και πιο επώδυνο τρόπο.
O δάσκαλος Κεμάλ το 1922 στην Ελλάδα της  Σμύρνης, ο μαθητής Χίτλερ το 1941- 1944 στην Ελλάδα του Διστόμου, των Καλαβρύτων, του Χορτιάτη, των Πύργων, του Μεσόβουνου, της Βιάννου.  

Κάθε  Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, η Εκκλησία και ο λαός μας, τιμά την μνήμη των Αγίων Μαρτύρων της Πίστεως και της Πατρίδας, τιμά τη Μνήμη των  κληρικών, οι οποίοι υπέστησαν μαρτύρια και βρήκαν φρικτό θάνατο, τις ημέρες κατά τις οποίες εξελίχθηκε η Μικρασιατική καταστροφή.

Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ο Κυδωνιών Γρηγόριος μαζί με τους 38 ιερείς του, ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος και οι 9 ιερείς της συνοδείας του, ο Ικονίου Προκόπιος, ο Ζήλων Ευθύμιος, ο Αρχιμανδρίτης Πλάτων και πολλοί άλλοι των οποίων τα ονόματα τα γνωρίζει μόνο ο Θεός, ήταν η προσφορά της αγωνιζόμενης Μικρασιατικής εκκλησίας στη θυσία του Ελληνισμού.
Δυστυχώς πριν δολοφονηθούν πρόλαβαν να δουν και την καταστροφή των εκκλησιών όπου λειτουργούσαν.....

Το έγκλημα αυτό που στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 και πλέον Έλληνες και Ελληνίδες, που εξαφάνισε τον πολιτισμό, τις οικίες, τα μνήματα  και τις εκκλησίες,  αφού  δεν τιμωρήθηκε,  επαναλήφθηκε από τους ίδιους θύτες και τους συνεχιστές τους, το 1941-1944 σε όλη την Ελλάδα,  το 1955 και το 1964 στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, το 1974 στην Κύπρο και δυστυχώς και στις μέρες μας εναντίον των λιγοστών Ελλήνων και χριστιανών.

 Σήμερα, με τη συνηγορία των Ελλαδιτών υμνητών του Κεμαλικού Φασισμού, οι θύτες  αφού  είδαν ότι το μαζικό έγκλημα στη Σμύρνη έμεινε ατιμώρητο, αποφάσισαν να συνεχίσουν το έργο τους σε ό,τι απέμεινε   από τα επιτεύγματα της  πίστης, της ιστορίας, του πολιτισμού   στην Μικρασιατική γη. 

Με άλλα λόγια η βαρβαρότητα, η ληστεία, η λεηλασία, η καταστροφή δεν τελείωσε στη Σμύρνη, αλλά δυστυχώς συνεχίζεται. Με τη συνδρομή των εγχώριων αρνητών, και υπονομευτών που συνεχίζουν να εορτάζουν, να πανηγυρίζουν και να δοξολογούν τη Γενοκτονία των δικών μας ανθρώπων!

Για τις ομοιότητες του Κεμαλισμού και του Ναζισμού βλ. το βιβλίο του Θ. Μαλκίδη 

http://malkidis.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html

Βλ. επίσης Θ. Μαλκίδης Η Γενοκτονία των Ελλήνων

http://malkidis.blogspot.gr/2016/08/greek-genocide-new-book.html

Κύπρος 1974: Καταδρομείς Γιώργος Μουστάκας και Χρήστος Καρεφυλλίδης, Ναύτης Φοίβος Φιερός

Κύπρος 1974: Καταδρομείς Γιώργος Μουστάκας,Χρήστος Καρεφυλλίδης, Ναύτης Φοίβος Φιερός

Ε Ν Τ Ο Π Ι Ζ Ο Ν Τ Α Σ στο διαδίκτυο την ανάρτηση για τον εκ των ηρώων μας του 1974 ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥΣΤΑΚΑ, ίσως είναι χρήσιμο για τους αναγνώστες κι ένα "Ειρήσθω" που δημοσιεύτηκε πριν χρόνια, Σεπτέμβριο 2009 στη "Σημερινή" από τον Λάζαρο Μαύρο:

ΕΙΡΗΣΘΩ ΔΕ 28.9.09
Η 1η Κουτσή Κιθάρα στην Κερύνεια μας

Α Π Ο τη Δήμητρα Γαλάνη ακούμε εδώ και 29 χρόνια εκείνο τ’ όμορφο τραγουδάκι τ’ αλησμόνητου Μάνου Λοΐζου «Κουτσή κιθάρα». Με τους στίχους τ’ αειθαλούς Λευτέρη Παπαδόπουλου. Την «Κουτσή κιθάρα», όμως, την πρωτο-τραγούδησαν το 1971 στο γραφικό λιμανάκι της Κερύνειας μας, η 23χρονη τότε ηθοποιός Δώρα Σιτζάνη με τον 27χρονο τότε ηθοποιό Νίκο Δαδινόπουλο.

Ήταν μια από τις σκηνές της κινηματογραφικής ταινίας «Διακοπές στην Κύπρο μας» του Ορέστη Λάσκου, για την οποία τη μουσική και τα τραγούδια συνέθεσε ο Μάνος Λοΐζος. Μάλιστα οι στίχοι της πρώτης «Κουτσής κιθάρας» είχαν κάποια μικρή διαφορά από τη μετέπειτα εκτέλεση της Γαλάνη: Το «να ‘χαμε τώρα ένα σουγιά, να φτιάχναμε καΐκι, να πάμε ως τη Σαλονίκη και ως τη Μπαρπαριά» του 1971, έγινε «να ‘χαμε λέει ένα σουγιά κι ένα διπλό καρβέλι, να ‘χαμε και δυο στάλες μέλι, να γλύκαινε η καρδιά». Κι ο «καθάριος ουρανός» της Σιτζάνη έγινε το 1980 «γαλάζιος» για τη Γαλάνη.

Εν Κύπρω τότε γεννήθηκε κι ο έρωτας Δώρας Σιτζάνη και Μάνου Λοΐζου που οδήγησε το 1978 στο γάμο τους.

Α Λ Λ Α υπάρχει και μια άγνωστη, εντελώς «ασήμαντη»,
συγκλονιστική όμως λεπτομέρεια που την εντόπισε
μετά από 38 χρόνια ο Κερυνειώτης Άγης Ελισσαίος, όταν βρήκε στο διαδίκτυο σε βίντεο http://www.youtube.com/watch?v=NuwqX_j0Ws4

εκείνες τις σκηνές της ταινίας, που η Σιτζάνη με τον Δαδινόπουλο τραγουδούσαν το 1971 την «Κουτσή κιθάρα» στο λιμανάκι μας.

Μια σκηνή τεσσάρων δευτερολέπτων (3:11 - 3:15) όπου ο κινηματογραφικός φακός απαθανατίζει, ανάμεσα στους «κομπάρσους», ένα τραπεζάκι με τρεις συμμαθητές του Ελισσαίου.

Ήσαν οι 17χρονοι Κερυνειώτες,
Χρίστος Καρεφυλλίδης του Ανδρέα,
Γιώργος Μουστάκας
και Φοίβος Φιερός.

Τρία χρόνια αργότερα και οι τρεις θυσιάστηκαν
πολεμώντας τους Τούρκους εισβολείς στην Κερύνεια.

Οι δύο πρώτοι, 22 Ιουλίου 1974,
ως λοχίες της 33 Μοίρας Καταδρομών
και ο τρίτος ως ένας από τους ναύτες
της τορπιλλακάτου Τ-3 του ηρωικού υποπλοίαρχου Λευτέρη Τσομάκη,
που βομβαρδίστηκε από την τουρκική αεροπορία και βυθίστηκε έξω από το λιμανάκι, όπου έπλευσε ν’ αναμετρηθεί με τον στόλο εισβολής, 05.30 του Σαββάτου 20.7.74.

Μαζί με τον Φοίβο, στην τορπιλλάκατο,
θυσιάστηκε κι ο άλλος Χρίστος Καρεφυλλίδης, του Γιαννάκη,
ξάδελφος του καταδρομέα.

Ε Ι Ν Α Ι ένα κομμάτι της ιστορίας
της «Κουτσής κιθάρας» και της κινηματογραφικής ταινίας,
που δεν μπορούσαν ποτέ να το ξέρουν, βέβαια,
ούτε οι δημιουργοί της ούτε οι μέχρι σήμερα ακροατές του τραγουδιού.

Το γνωρίζουν όμως πλέον, πραγματικά συγκλονισμένες,
οι κερυνειώτικες καρδιές μας.

Για εκείνα τα τρία 17χρονα λεβεντόπαιδα
που πρώτοι απόλαυσαν την 1η «Κουτσή κιθάρα».

Αλλ’ η θυσία τους στις επάλξεις των προδομένων
κυπριακών Θερμοπυλών της Κερύνειας,
δεν τους επέτρεψε ποτέ να τ’ ακούσουν από τη Δήμητρα Γαλάνη…

Οι βιασμοί των Ελληνίδων στη Μικρά Ασία και τη Σμύρνη το 1922

Θ. Μαλκίδης 

Οι βιασμοί των Ελληνίδων στη Μικρά Ασία και τη Σμύρνη 
το 1922

Ο  πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζόρτζ  Χόρτον γράφει ότι ο «επανειλημένος βιασμός γυναικών και κοριτσιών δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε σε θρησκευτική μανία, ούτε σε κτηνώδη πάθη. Ένα από δυνατώτερα συναισθήματα που πήρα μαζί μου από τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής, διότι ανήκα στο ανθρώπινο γένος». 

Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες απετέλεσαν το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στην εθνική ομάδα. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και  ο καρπός της αγάπης, του έρωτα, των πιο ωραίων ανθρώπινων συναισθημάτων, η μητρότητα και η οικογένεια, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε παντοτινή υπενθύμιση του εγκλήματος. Παράλληλα υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου, υπήρχε ο εγκλεισμός  χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. 

Ο Φ. Σαντιό αναφέρει ότι «τις γυναίκες και τις κοπέλες η Διοίκηση τις διαμοίρασε χαρέμια, άλλες κλείστηκαν με τη βία σε οίκους ανοχής και έγιναν ιδιοκτησία των Τούρκων. Άλλες τις οδήγησαν στις φυλακές οι χωροφύλακες για τις βιάσουν….. Στις πύλες των πόλεων υπάρχουν σκλαβοπάζαρα με μεγάλη πελατεία, εκεί πουλιούνται οι γυναίκες, τα κορίτσια και τα παιδιά που απήγαγαν οι τουρκικές ή κουρδικές συμμορίες στο διάβα τους».

Στα Bουρλά ο Ρ. Πυώ περιγράφει με λεπτομέρειες την τραγική τύχη που είχαν πολλά κορίτσια, τα οποία για να διαφύγουν από τα χέρια των τυράννων τους, έβαφαν τα πρόσωπά τους με ιώδιο και φορούσαν ρούχα ηλικιωμένων. Δεν γλύτωσαν όμως όλα:


«Πολλά από τα νέα κορίτσια που είχαν απαχθεί, είχαν ντυθεί από τους αρπαγείς τους «χανούμισσες» (τουρκάλες σύζυγοι). Tις τοποθετούσαν ντυμένες μ’ αυτή τη γελοία εμφάνιση στο πέρασμα των γονιών τους, για να μπορέσουν να τις δουν καλά. Oι μανάδες αναγνωρίζοντας τα κορίτσια τους, φώναζαν «έλεος!», αλλά οι Tούρκοι τις απωθούσαν, χτυπώντας τες με τους υποκόπανους των τουφεκιών τους· οι μανάδες αποχωρίζονταν έτσι τα παιδιά τους, χωρίς ελπίδα να τα ξαναβρούν ποτέ. Στις προθήκες των κρεοπωλείων έβλεπε κανείς κρεμασμένους άνδρες. Πολλοί δεν είχαν πεθάνει ακόμα και υπέφεραν τρομερά. Στην παραλία, λίγα λεπτά πριν την αναχώρηση, οι Tούρκοι συνέχιζαν τη δουλειά τους και έκλεβαν τις γυναίκες κάτω από τα μάτια των Aμερικανών».

Είναι χαρακτηριστική η στιγμή που φανερώνει και το μέγεθος του εγκλήματος, όταν ο Γάλλος πρόξενος δικαιολόγησε την καθυστέρηση της άφιξής του σε γεύμα στη φλεγόμενη Σμύρνη του 1922, λόγω του γεγονότος ότι «η λέμβος που τον έφερεν από το γαλλικόν πλοίον, προσέκρουσεν εις πτώματα Ελληνίδων γυναικών που έπλεον εις την παραλίαν!»

Η Γενοκτονία των Ελλήνων, των Ελληνίδων και των Παιδιών, η Γυναικοκτονία και η Παιδοκτονία είναι ένα ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας, να αναγνωρίσουν τη Γενοκτονία που διαπράχθηκε και να αποκαταστήσουν την ηθική βλάβη που υπέστησαν τα θύματα. Για τον Ελληνικό λαό, παρά τα χαμένα χρόνια και την Ελλαδική ολιγωρία και απροθυμία, παρά την Τουρκική άρνηση και προπαγάνδα, είναι ένα μεγάλο χρέος που γεννά ένα ακόμη μεγαλύτερο καθήκον: Διεθνοποίησης, Αναγνώρισης, Επανόρθωσης, Αποκατάστασης της Μνήμης και της Ιστορικής Αλήθειας.

Οι αγνοούμενοι στρατιώτες του 286 ΜΤΠ

Μαλάθυρος Χανίων: Ένα ακόμη ατιμώρητο Ναζιστικό Ολοκαύτωμα

Μαλάθυρος Χανίων: Ένα ακόμη ατιμώρητο Ναζιστικό Ολοκαύτωμα

Η 28η Αυγούστου 1944 ήταν η ημέρα που οι Ναζί διέπραξαν ένα ακόμη μαζικό έγκλημα στο μαρτυρικό χωριό Μαλάθυρο στην ορεινή ενδοχώρα της πρώην επαρχίας Κισάμου. Τότε που  το χωριό τυλίχθηκε στο πένθος εξαιτίας της εκτέλεσης του ανδρικού πληθυσμού από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Εξήντα δύο (62) άνδρες έστησαν οι Γερμανοί στο εκτελεστικό απόσπασμα μέσα στο φαράγγι πλησίον του Μάκρωνα, γειτονιά του Βουλγάρω.

Ως εκ θαύματος, ένας εξ αυτών σώθηκε βαριά τραυματισμένος τον οποίο είχαν νομίσει και αυτόν οι Γερμανοί νεκρό. Ο άνθρωπος αυτός χειροτονήθηκε στη συνέχεια κληρικός και διακόνησε ως  εφημέριος το χωριό του μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τα χαράματα της 28ης Αυγούστου 1944, Γερμανικό τάγμα προερχόμενο από την περιοχή Βουκολιές, πλησίασε στο χωριό από την ανατολική πλευρά, επιτάσσοντας και οδηγό από το χωριό Μεσαύλια και εμφανίστηκε στην πρώτη γειτονιά, το Πάνω Χωριό. Ακολουθώντας  ειδικό σχέδιο περικύκλωσης, οι πρώτες ομάδες όχι μόνο δεν προέβαιναν σε συλλήψεις αλλά αντίθετα με χαμόγελα απαντούσαν στους κατοίκους οι οποίοι πήγαιναν να οργώσουν τη γη καθώς είχε προηγηθεί βροχή. 

Μόλις η πρώτη ομάδα των Γερμανών έφτασε στην τελευταία γειτονιά του χωριού κι αφού είχαν στηθεί πολυβολεία περιμετρικά ούτως ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει κανείς από τον κλοιό, ρίχτηκε μια συνθηματική φωτοβολίδα και αμέσως σαν αρπακτικά άρχισαν οι ομάδες των Γερμανών να συλλαμβάνουν τους κατοίκους του χωριού, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. 

Τους συγκέντρωσαν σε τρία σημεία, στη γειτονιά Πάνω Χωριό, στη γειτονιά Μπαχαδιανά, και στη γειτονιά Ξεκικιανά όπου ήταν το δημοτικό σχολείο. 
Στις 6 το απόγευμα αφού τους συγκέντρωσαν όλους στο σχολείο και άφησαν τις γυναίκες σε φάλαγγα η μία πίσω από την άλλη οδήγησαν τους 62 άνδρες στον τόπο της εκτέλεσης στη θέση φαράγγι. Μόνος διασωθείς ήταν ο τότε λαϊκός και μετέπειτα ιερέας του χωριού, Ιωάννης Καρτσωνάκης, ο οποίος λόγω του ολοήμερου βασανισμού του και του τραύματος στο κεφάλι δεν του έδωσαν χαριστική βολή διότι ένας εκτελεστής θεώρησε ότι του την είχε δώσει ένας άλλος.  

Δέκα χρόνια από το ψήφισμα της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών με το οποίο αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία των Ελλήνων

Δέκα χρόνια από το ψήφισμα της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών με το οποίο αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία  των Ελλήνων.

Του Θ. Μαλκίδη

Ήταν  πραγματικά  ξεχωριστή στιγμή για την παγκόσμια ακαδημαϊκή, επιστημονική και ερευνητική κοινότητα, για εμάς που συμμετείχαμε, το ψήφισμα αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ασσυρίων και των Ελλήνων στο διάστημα  1914-1923, ψήφισμα στο οποίο κατέληξε μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της,    η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars -IAGS).

Το ψήφισμα  το οποίο έλαβε το 83% των ψήφων, αναφέρεται στις πρακτικές του οθωμανικού κράτους ενάντια στις χριστιανικές μειονότητες, Αρμενίων, Ασσυρίων (Χαλδαίων, Νεστοριανών, Σύριοι, Αραμαίοι, Ιακωβίτες, Ορθόδοξοι Σύριοι), Ελλήνων (Ποντίων, Θρακών, Ιώνων), που οδήγησαν στη γενοκτονία εναντίον τους. 

Το 1997 η  Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών είχε αναγνωρίσει την γενοκτονία των Αρμενίων και η μέχρι τώρα δραστηριότητα των μελών της Ένωσης, έδειξε ότι υπήρξαν και άλλες γενοκτονίες από το ίδιο καθεστώς. Οι Ασσύριοι και  οι Έλληνες αντιμετώπισαν τις ίδιες μεθόδους εξόντωσής τους, όπως μαζικές εκτελέσεις, πορείες θανάτου, και λιμός.  

Το μέλος  της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών καθηγητής του πανεπιστημίου του Γεηλ Adam Jones σύνταξε το ψήφισμα και με πρωταγωνίστρια την  Thea Halo, συγγραφέα του βιβλίου «Ούτε το όνομά μου», και σε συνεργασία με επιστήμονες από όλον τον κόσμο, το ψήφισμα έγινε δεκτό, καλώντας ταυτόχρονα την Τουρκία να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξε. 

Το ψήφισμα δηλώνει επίσης ότι «η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που φυλάσσει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και  προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες».

Η συντριπτική υποστήριξη που δόθηκε στο ψήφισμα  από την κορυφαία στον κόσμο οργάνωση μελέτης των Γενοκτονιών το 2007, έχει ήδη  βοηθήσει στην ανάπτυξη της παγκόσμιας   συνείδησης για τις γενοκτονίες των Ασσυρίων και των Ελλήνων και θα αποτελέσει   σημαντικό εργαλείο, έτσι ώστε η  σημερινή Τουρκία, η  οποία αγνοεί  ακόμη  ή αρνείται  εντελώς τις γενοκτονίες των χριστιανικών μειονοτήτων, να τις αναγνωρίσει. 

Άλλωστε οι αναγνωρίσεις από τη Σουηδία, την Αρμενία, ομοσπονδιακά κοινοβούλια, πολιτείες και πόλεις, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, Αυστραλία, στηρίχθηκαν πάνω στο ψήφισμα αυτό. Είναι μία νίκη της αλήθειας και της μνήμης, έναντι των δυνάμεων της άρνησης, της υπονόμευσης, της ολιγωρίας.

Ο Θ.  Μαλκίδης είναι τακτικό μέλος της  Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών.

Γιώργος Μουστάκας: από το γήπεδο μπάσκετ, αντιστεκόμενος στους Τούρκους εισβολείς και αγνοούμενος

Το μεγαλύτερο αστέρι του Κυπριακού  μπάσκετ που... δέχθηκε 

περισσότερες  από 15 σφαίρες Ήταν πολύ ευγενικός με ξεχωριστό 

ήθος, αξιοπρέπεια και  εντιμότητα.  Ήταν το μεγαλύτερο αστέρι 

του Κυπριακού μπάσκετ…

Είχε οδηγήσει την  ΠΑΕΚ ( τη κορυφαία ομάδα μπάσκετ της 

Κύπρου στις αρχές της δεκαετίας του 1970) στον τίτλο του 

πρωταθλητή και παράλληλα στη συμμετοχή της στο Πανεπαρχιακό 

Πρωτάθλημα  Ελλάδας. 

Στους αγώνες που έλαβαν χώρα στα γήπεδα του Πανελλήνιου και 

της Νίκαιας, ο Γιώργος Μουστάκας κέντρισε όλα τα βλέμματα. 

Ο Παναθηναϊκός τότε εξέφρασε το ενδιαφέρον καθώς και ο 

Απόλλων Πάτρας. Εκείνος είχε αποφασίσει να πάει αλλά έπρεπε 

πρώτα να απολυθεί από το στρατό. Δυστυχώς όμως, δεν πρόλαβε να 

πραγματοποιήσει κανένα του όνειρο...

 

Η μοίρα έπαιξε το δικό της άδικο παιχνίδι…
Ο Γιώργος Μουστάκας γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου το 1953 στην 

Κερύνεια και είχε 5 αδέλφια. Επειδή ήταν πολύ ψηλός και είχε 

τεράστια χέρια και παλάμες, τον φώναζαν γίγαντα. Ήταν βασικότατο στέλεχός της ΠΑΕΚ Κερύνειας από τα 15 του και αγωνιζότανε στις θέσεις 2-3-4. 

Διέθετε άριστη τεχνική κατάρτιση, φαντασία και μπασκετική ευφυΐα.
 Την περίοδο 1972-1974 υπηρετούσε τη θητεία του στις Δυνάμεις 
Καταδρομών  της Εθνικής Φρουράς. Στις 20 Ιουλίου 1974 θα 
έπαιρνε το  απολυτήριο του στρατού, την ημέρα της εισβολής… 

 Ο Μουστάκας πολέμησε για την πατρίδα του και ενώ είχε 

τραυματιστεί στις 21 Ιουλίου σε δυο σημεία στο πόδι, 
δεν ήθελε να  μείνει στο νοσοκομείο αλλά να συνεχίσει. 

Πώς ήρθε το τέλος… Από τον Ιούλιο του 1974 τον θεωρούσαν 
αγνοούμενο αλλά η  ιστορία του έχει ως εξής: Προσπαθούσε με άλλους τρεις λοκατζήδες  να συναντήσει τη διασκορπισθείσα μονάδα του που 
ήταν η 32η Μοίρα Καταδρομών. Έπεσαν σε ενέδρα Τούρκων στον 

Πενταδάκτυλο και τους σκότωσαν. Τα λείψανα του βρέθηκαν το 

2011 σε ομαδικό τάφο (καμίνι) στον Πενταδάκτυλο, κοντά στο 

σημείο που έπεσε  μαχόμενος. Κηδεύτηκε στις 28 Μαΐου το 2011 

στον Άγιο Παντελεήμονα Μακεδονίτισσας και η σορός του 

ενταφιάστηκε στο στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο 

Μακεδονίτισσας με τις δέουσες στρατιωτικές τιμές. 

 Ο γίγαντας της Κερύνειας, ο νέος που αγαπούσε όλος ο κόσμος, 

είχε ύψος 1,95 και σύμφωνα με τους ειδικούς δέχθηκε πάνω 

από 15 σφαίρες.

Θύματα, πρόσφυγες, διασωθέντες, ορφανά, βιασμένες της Γενοκτονίας........

 Θ. Μαλκίδης

Η αριθμητική της Γενοκτονίας : Θύματα, βιασμένες, ορφανά, πρόσφυγες, διασωθέντες....

Ο πρόξενος των ΗΠΑ στην Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον, καταγράφοντας την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, τονίζει, μεταξύ των άλλων, πως «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με την θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη την μανία του ανθρώπινου πάθους». Με την δημιουργία του κινήματος των Νεοτούρκων και στην συνέχεια των Κεμαλικών, εμφανίσθηκε και εδραιώθηκε η εθνικιστική ιδεολογία. Με την κατάκτηση της εξουσίας, εκδηλώθηκε η θέληση να εξαφανισθούν οι αυτόχθονες πληθυσμοί. Οι Έλληνες, μαζί με τους Αρμένιους και τους Ασσύριους, ήταν οι κεντρικοί στόχοι.

Το ζήτημα του αριθμού των Ελλήνων που ζούσε στο Οθωμανικό κράτος αποτελεί μείζον πρόβλημα για πολλούς ερευνητές, ενώ αμφισβητείται από πολλούς τουρκικούς μηχανισμούς διαστρέβλωσης της αλήθειας και από συνεργαζόμενους με αυτούς ξένους.

Τα στοιχεία τα οποία διαθέτουμε είναι η απογραφή που πραγματοποίησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο την περίοδο 1910-1912 σε συνεργασία με τα ελληνικά προξενεία και η απογραφή του οθωμανικού κράτους το 1914, η οποία όμως παρουσιάζει πολλές ελλείψεις, λόγω της καταγραφής αρκετές φορές μόνον των ανδρών που μιλούσαν ελληνικά, την απουσία πολλές φορές των γυναικών και παιδιών, των Ελλήνων που μιλούσαν τουρκικά, των μουσουλμάνων που μιλούσαν ελληνικά και των κρυπτοχριστιανών.

Επίσης, η υποχρέωση καταβολής στρατιωτικού φόρου σε επίπεδο κοινότητας, ωθούσε τους χριστιανούς να δηλώνουν μικρότερο πληθυσμό, η καταγραφή όλων των μουσουλμάνων ως Τούρκων, όπως και η υπερβολή των στατιστικών των μουσουλμάνων και η μείωση των χριστιανών είναι μερικά από τα προβλήματα που εμφανίζει η οθωμανική απογραφή. Τα στοιχεία βεβαίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου απέχουν της πραγματικής κατάστασης, αφού ο Αλ. Αλεξανδρής επισημαίνει το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των Ελλήνων δεν δεχόταν να απογραφεί λόγω του φόβου μήπως τα δεδομένα φτάσουν στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό.  

Αυτό διαπιστώνεται από το γεγονός ότι έχουμε αποκλίσεις σε ό,τι έχει σχέση με τον ελληνικό πληθυσμό που ζούσε στο Οθωμανικό κράτος.

Η Οθωμανική απογραφή του 1914 καταγράφει 1.565.781 Έλληνες , ενώ  η απογραφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου  2.068.4028.

Ο McCarhty δίνει 1.711.718, οD. Dakin δίνει 2.100.000 Έλληνες, κατανεμημένους σε 300.000 στην ανατολική Θράκη και σε 1.800.000 στη Μικρά Ασία (Ιωνία, Πόντος, Καππαδοκία).

Μετά τη Γενοκτονία και την εκδίωξη των Ελλήνων, το 1928 απογράφηκαν στην Ελλάδα 1.221.849 πρόσφυγες. Ο αριθμός αυτός όμως δεν παρουσιάζει το πραγματικό μέγεθος των προσφύγων, αφού δεν λαμβάνει υπ’όψιν τους θανάτους στο διάστημα 1922-1928 (περίπου 75.000) και τους 66.000 πρόσφυγες που έγιναν ξανά πρόσφυγες στην Δυτική Ευρώπη, ΗΠΑ, Αίγυπτο, όπως και τους Έλληνες που κατέφυγαν στην Σοβιετική Ένωση. 

Το σύνολο των ελληνικών απωλειών- χωρίς τις δολοφονίες των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης- σύμφωνα με την απογραφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν 829.345 και σίγουρα αγγίζουν και υπερβαίνουν το 1.000.000.

Όταν ολοκληρωνόταν η γενοκτονία των Αρμενίων, άρχιζε η διαδικασία εξολόθρευσης των Ελλήνων με τα ίδια μέσα: μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιοι εξισλαμισμοί, πορείες θανάτου, βιασμοί, μαζικές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις, εγκλήματα που επιβεβαιώνονται και από μαρτυρίες πολλών ξένων, ακόμη και συμμάχων των Νεότουρκων και του Μουσταφά Κεμάλ.

Σχεδόν 1.000.000 Έλληνες από έναν πληθυσμό πάνω από 2.700.000 εξαφανίσθηκαν, εξόντωση η οποία αποτελεί γενοκτονία, σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή της γενοκτονίας, παράγραφοι α, β, γ, δ και ε) και στην ουσία της έννοιας της γενοκτονίας. Άγνωστος αριθμός γυναικών βιάσθηκαν, πάνω από 100.000 ορφανά έμειναν για πάντα χωρίς γονείς και οικογένεια. Μία Γενοκτονία που δε σταμάτησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με την άρνηση και την υπονόμευση......

* O Θ. Μαλκίδης, είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για την Μελέτη των Γενοκτονιών, η οποία το 2007 αναγνώρισε την Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων και συγγραφέας του βιβλίου Η Γενοκτονία των Ελλήνων: Εθνικές και Διεθνείς Διαστάσεις (Αθήνα, Γόρδιος 2017), το οποίο πέραν της ελληνικής γλώσσας έχει εκδοθεί έχει στην αρ­με­νι­κή, αγ­γλι­κή, ιτα­λι­κή, ι­σπα­νι­κή, ρωσ­σι­κή και ρουμανική γλώσσα.