Θεοφάνης
Μαλκίδης
Εισβολή, κατοχή, ψευδοκράτος, ομοσπονδία: αυτό (θα )
είναι το παρόν και το μέλλον της Κύπρου, του Ελληνισμού;
Από την ομιλία του Θεοφάνη
Μαλκίδη με αφορμή την επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους, στην εκδήλωση που οργάνωσαν οι Κύπριες
φοιτητές και οι Κύπριοι φοιτητές των Πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης.
1.Το παράδοξο
Παρότι η εισβολή και η κατοχή της Τουρκίας στην Κύπρο είναι η σκληρή πραγματικότητα, εντούτοις με όσες δυνάμεις διαθέτει ο Ελληνισμός, πέτυχε από το 1983, να μην αναγνωριστεί, πλην της Τουρκίας, το παράγωγο της παρανομίας ψευδοκράτος.
Ωστόσο το παράδοξο είναι ότι
ενώ η συνεχής προσπάθεια έδειξε ότι μπορούμε να πετύχουμε να μην αναγνωριστεί
από κανέναν ό,τι έχει παράξει η τουρκική εισβολή, την ίδια στιγμή το
ψευδοκράτος αποτελεί τη μιθριδατισμένη καθημερινότητά μας έχοντας «πρωθυπουργό», «υπουργούς», «κυβέρνηση», «βουλή», «δήμους», «αστυνομία», «εκπαιδευτικά ιδρύματα»,
«αεροδρόμιο», «θεσμούς» δηλαδή με τους οποίους συνδιαλέγεται
η Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ η επίσκεψη για τουρισμό, καύσιμα, φαγητό και πολλά άλλα, συμπληρώνει το
οξύμωρο της κατάστασης. Και αν
προσθέσουμε και το γεγονός ότι το μη
αναγνωρισμένο ψευδοκράτος, παράγει και άλλα αποτελέσματα που ενέχουν και «τελεσιδικία»,
τότε η κατάσταση αυξάνει το παράδοξο:
σπίτια που έχουν καταληφθεί από εποίκους, σπίτια, επιχειρήσεις και ξενοδοχεία που έχουν χτιστεί σε κλεμμένες
περιουσίες
και γενικώς η κλοπή ως αποδεκτή καθημερινότητα !
Από τη μία πλευρά, πετύχαμε να μην υπάρξει
καμία αναγνώριση της παρανομίας των κατεχομένων, ακόμη και εάν προσπάθησε και
προσπαθεί πάρα πολύ η Τουρκία, ωστόσο η αποδοχή του ψευδοκράτους από την
πολιτική, αυτοδιοικητική, συνδικαλιστική, επιστημονική, αθλητική καθημερινότητα
που «βαπτίστηκε» επαναπροσέγγιση, συμφιλίωση, αλληλοκατανόηση, αποκαλύπτει τη συνέχεια
του παράδοξου. Γίνονται «εκλογές» στο
ψευδοκράτος «ελπίζει η Κύπρος», «εκλέγεται» ο μη εκλεκτός του Ερντογάν βροχή τα μηνύματα συγχαρητηρίων από την Κυπριακή
Δημοκρατία, γίνεται φεστιβάλ κινηματογράφου από «δήμους» του ψευδοκράτους
έρχεται και η συνδιοργάνωση από τους νόμιμους αυτοδικητικούς θεσμούς των
ελεύθερων περιοχών και άλλα συναφή οξύμωρα.
Πραγματικά αυτό που ζούμε είναι ο ορισμός του
παράδοξου στις διεθνείς σχέσεις και το διεθνές δίκαιο, που ως πραγματικότητα
εντείνεται κάθε μέρα και κάθε στιγμή, κάτι που ολοκληρώνεται με αναβάθμιση των εκπροσώπων του
ψευδοκράτους ως συνομιλητών σε κάθε συζήτηση που αφορά την Κύπρο. Από τη διερεύνηση της τύχης των αγνοούμενών μας,
μέχρι την προτεινόμενη «λύση» της ρατσιστικής
ομοσπονδίας.
2. Η
πραγματικότητα
Σε κάθε άλλη περίπτωση η εισβολή στην Κύπρο και η κατοχή της Τουρκίας από το
1974 μέχρι σήμερα, το ψευδοκράτος και η παρανομία, θα έπρεπε να αποτελεί το κεντρικό
θέμα για τον Ελληνισμό. Όχι υποκριτικά, αλλά με όρους ουσίας και πραγματικής
κατάστασης. Όχι εξίσωσης θύτη και θύματος, αλλά όπως προστάζει η αλήθεια. Δηλαδή ως ζήτημα εισβολής και κατοχής
και ό,τι εκφράζουν αυτές οι έννοιες, οι οποίες έχουν την ίδια βαρύτητα παντού
και πάντα, χωρίς να ερμηνεύονται αλά κάρτ…..
Τι συμβαίνει όμως σήμερα: Υπάρχουν συνομιλίες με τον Ερντογάν, με τους
Κουίσλινγκς του, τις μαριονέτες του, με τους ψευδοπρωθυπουργούς και τους ψευδοπουργούς
και μάλιστα με δολοφόνους όπως με τον Ακίν, δηλαδή με τον εκτελεστή του Σολωμού
και του Ισαάκ ! Αποδοχή δηλαδή και
αναγνώριση του ψευδοκράτους, νομιμοποίησης των ιθυνόντων και των τετελεσμένων
της εισβολής και της κατοχής. Με άλλα λόγια συνεχίζεται και στην
περίπτωση αυτή ο παραλογισμός: Ο
τουρκικός στρατιωτικός μηχανισμός του
1974 θέλει να επιβάλλει μία «λύση» βασισμένη στη βία και στην νομιμοποίηση της
εισβολής. Η πλειοψηφία υποταγμένη στη μειοψηφία και μία «λύση» που δεν
αναφέρεται με όρους δικαίου στους εποίκους, στις περιουσίες, στις επιστροφή των
προσφύγων, στη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων. Για να μην αναφερθούμε και
στο ζήτημα της εκ περιτροπής προεδρίας και του μηχανισμού επίλυσης των
αδιεξόδων ή και στο ζήτημα της εθνικής συνείδησης, δηλαδή της Ελληνικότητας, η
οποία τίθεται υπό αμφισβήτηση και εξαφάνιση.
3. Αντίσταση
στο ψεύδος και στην παρανομία
Στη γενιά μου, αλλά και στις επόμενες, στους νέους
ανθρώπους ειδικά, ειπώθηκαν πολλά ψέματα
για την Κύπρο. Η εισβολή και η κατοχή, το ψευδοκράτος έγιναν σχέδια και ψηφίσματα, με αποκορύφωμα το Ανάν,
οι πρόσφυγες μπαλάκι σε κάθε εκκολαπτόμενο πολιτικό αρχηγό, οι αγνοούμενοι «λεπτό»
ζήτημα που δεν πρέπει να δυναμιτίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι σχέσεις
φιλίας και συνεργασίας με τους λαούς, συνεστιάσεις, τραγούδια, χοροί και ενίοτε
αθλητικές συνευρέσεις. Και εν τέλει όλα καταλήγουν στην Ομοσπονδία, με κάθε τίμημα, με κάθε κόστος, τη
στιγμή που γίνονται τόσο απροκάλυπτοι και ωμοί εκβιασμοί, νιώθοντας ότι όλα γίνονται με το πιστόλι στον κρόταφο.
Όπως συνέβη με το σχέδιο Ανάν, με το οποίο εκβιάστηκε ο Κυπριακός Ελληνισμός για
να στηρίξει το ρατσισμό, την παρανομία, την κατοχή. Η αλήθεια και η πολιτική,
το δίκαιο και η ηθική δεν έχουν θέση στην Κύπρο, όπως απέδειξε η τριτοκοσμική
οδός της συνδιαλλαγής με τους κατακτητές, με βάση το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν και
τις παραλλαγές του, η ίδια δηλαδή ακολουθούμενη (αποτυχημένη) οδός και «συνταγή»
πενηνταένα ετών.
Όμως,
για τον Ελληνισμό, η εισβολή, η κατοχή, το ψευδοκράτος, η ομοσπονδία δεν είναι το παρόν και το μέλλον της
Κύπρου, της πατρίδας μας. Ο
ελληνικός λαός έδειξε ότι μπορεί και
έχει τη διάθεση να παλέψει για το δίκαιο, αποδεικνύοντας ότι είναι άξιος
συνεχιστής της αντιστασιακής παράδοσης. Ο Ελληνισμός μπορεί !
