Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Η εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία


Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ

Τι είναι αυτό που λείπει από την Εθνική Ελληνική Μειονότητα της Αλβανίας που διαρκώς κατρακυλάμε;
Είναι γεγονός ότι η Αλβανία, αν και αναγνώρισε τυπικά την ύπαρξη και τα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, στην πράξη τα παραβίαζε συνεχώς.
Υπονόμευσε την συνείδηση και την ενότητα των Ελλήνων και προχώρησε σε μέτρα όπως ο αποκλεισμός της από κάθε επικοινωνία με την Ελλάδα, η πλαστογράφηση της ιστορίας, ο αυθαίρετος ορισμός της «μειονοτικής ζώνης», ο διωγμός των θρησκευτικών της αξιών, η αναδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού με κύρια πολιτική την αλλοίωση και την αφομοίωση, την τρομοκρατία, το μαζικό εκτοπισμό, τη φυλάκιση, την εξορία, το θάνατο.
Μετά τις καθεστωτικές αλλαγές στην Αλβανία, ο αριθμός των μελών της ελληνικής μειονότητας μειώθηκε αφού ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων μετανάστευσε ή εξαναγκάστηκε να μεταναστεύσει προς την Ελλάδα με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά ο αριθμός των Ελλήνων.
Μεγάλα προβλήματα όπως η εκπαίδευση της ελληνικής μειονότητας, η θρησκευτική της ελευθερία, η απόδοση στους δικαιούχους των ιδιωτικών, κοινοτικών και εκκλησιαστικών περιουσιών, η μη υλοποίηση από την αλβανική πλευρά των δεσμεύσεων για τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, η τρομοκρατία, παραμένουν και εντείνονται. Παράλληλα μέσα στο εθνικιστικό κλίμα που αναπτύσσεται στην Αλβανία, μια σειρά από ενέργειες της αλβανικής κυβέρνησης στράφηκαν κατά της ελληνικής μειονότητας με στόχο την οριστική απομάκρυνση του ελληνικού πληθυσμού.
Εκτός από τις παραπάνω διαπιστώσεις, είναι γεγονός ότι αυτό που λείπει εδώ και χρόνια από το χώρο αυτό είναι μια πρωτοβουλία στο πεδίο της πολιτικής, η οποία θα βάλει τα προβλήματα της ελληνικής μειονότητας σε σύγχρονη τροχιά. Η συζήτηση με ιστορικούς όρους, δηλαδή ότι έγινε αυτό, ή εκείνο δεν έγινε ή εκείνο το πρόσωπο ευθύνεται, κλπ, είναι καλή για την κατανόηση του ζητήματος. Όμως αυτό που λείπει η σύγχρονη πολιτική σκέψη και πράξη, η ανάλυση του σήμερα για να δούμε ποιοι είναι οι στόχοι και τι μπορεί να γίνει στο μέλλον.
Επιπλέον, υπάρχει το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο μετά τη μονομερή ανακήρυξη δημιουργεί νέα δεδομένα. Αυτό να μην το αποσυνδέουμε από τις γενικότερες εξελίξεις στα Βαλκάνια, είναι μείζων πρόβλημα για τη μελλοντική κατάσταση για την περιοχή, οπωσδήποτε για την ελληνική μειονότητα και φυσικά για όλον τον Ελληνισμό.
Ισχύει ο παραλληλισμός του ζητήματος του Κοσσυφοπεδίου με το Βορειοηπειρωτικό και ποιες κινήσεις πρόκειται να γίνουν σήμερα;

Εμάς μας ενδιαφέρει πλέον αυτό έγινε στο Κοσσυφοπέδιο, δυστυχώς με τη βία και με τα πιο ακραία εθνικιστικά μέσα. Μια μειονότητα στο Κοσσυφοπέδιο έγινε πλειονότητα, και προέβη σε μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησία της. Από την άλλη μεριά, υπάρχει μια μειονότητα, η δική μας, αναγνωρισμένη με δικαιώματα που σήμερα φθίνει, συρρικνώνεται, περιθωριοποιείται, η οποία ενώ αντιμετώπισε πολλές φορές τη βία του καθεστώτος, συμπεριφέρθηκε δημοκρατικά, πάντοτε στο πλαίσιο του κράτους που ζει και διεκδίκησε τα δικαιώματά της με ειρηνικά μέσα. Η ελληνική μειονότητα οφείλει να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο, να αναζητά την ταυτότητά της και γενικότερα τα δικαιώματά της με την πολιτική στο προσκήνιο, αυτή άλλωστε είναι και η παράδοση του Ελληνισμού.
Επίσης, προκύπτει ένα ερώτημα: τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας έτσι όπως ορίζονται από διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει ή που θα υπογράψει στο εγγύς μέλλον η Αλβανία, προκειμένου να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, τα σέβεται η όχι; Μπορούμε να πούμε όχι. Αυτό το δείχνει η πράξη.
Παράλληλα δεν μπορούμε τώρα, το 2008, να μιλάμε για Ελληνική Μειονότητα, όπως μιλούσαμε το 1914, ή το 1944. Ήταν άλλες συνθήκες τότε. Επίσης δεν μπορούμε να αναφερόμαστε με όρους της περιόδου του Χότζα και της πρώτης διακυβέρνησης του Μπερίσα. Οφείλουμε αντιληφθούμε αυτά που διαδραματίζονται σήμερα στα Βαλκάνια και να προτείνουμε άμεσες και υλοποιήσιμες λύσεις για την ελληνική μειονότητα. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο ζήτημα που την απασχολεί. Σ’΄ αυτό το πλαίσιο θα ήταν καθήκον της ελληνικής μειονότητας να καλέσει την αλβανική πολιτεία και τα αλβανικά κόμματα, να εκφράσουν τις απόψεις τους, τις θέσεις τους. Για παράδειγμα, γιατί ενώ υπάρχει τόσος πλεονασμός ενδιαφέροντος για τα δικαιώματα των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, ενώ στην ίδια την Αλβανία μια μειονότητα καταπιέζεται και εξαφανίζεται; Αν έχουν απάντηση και πρόταση, με ειλικρίνεια και χωρίς υποκρισία οφείλουν να την καταθέσουν. Από την άλλη καλείς το ελληνικό κράτος και τα κόμματα να αναπτύξουν τις θέσεις τους. Παράλληλα έχεις τη δική σου πολιτική θέση και τους λες τι μπορείς να κάνεις σήμερα για το αύριο. Όχι τι έκανες χθες.

Ποιοι μπορούν να αναλάβουν μια τέτοια πρωτοβουλία;

Τις πολιτικές πρωτοβουλίες συνήθως, αυτό λέει η ιστορία και ιδιαίτερα η ελληνική τις αναλαμβάνει μια ομάδα ανθρώπων που είναι πολιτικά όντα, όπως έλεγε ο θεμελιωτής της παγκόσμιας πολιτικής σκέψης, ο Αριστοτέλης Και εδώ είναι η ευθύνη όλων από την ηγεσία, μέχρι τα σωματεία και τις αδελφότητες, τους πνευματικούς ανθρώπους, τους δημοκράτες, στην Ελλάδα, στην Αλβανία αλλά και όπου υπάρχει Βορειοηπειρώτης και Έλληνας που αγαπά την αλήθεια, την πολιτική, και τη δημοκρατία. Η ευθύνη μας είναι, αυτό που έγινε στο παρελθόν να κατανοηθεί προκειμένου σχεδιάζοντας στο παρόν, να δούμε ένα καλύτερο μέλλον.
Στη σημερινή κατάσταση, μ’ ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων να παραμένει στις εστίες του, τι κάνουμε;

Αυτή είναι μια ουσιαστική παράμετρος του ζητήματος της εθνικής ελληνικής μειονότητας. Έχω διαπιστώσει ότι στα χρόνια μετά την καθεστωτική αλλαγή, τα αιτήματα δεν συνδέονται με την ιστορία και την παράδοση της ελληνικής εθνικής μειονότητας. Δηλαδή πιο συγκεκριμένα, δεν μπορείς να αναφέρεσαι συνεχώς στο ελληνικό κράτος, για παράδειγμα με το πρόβλημα των συντάξεων και με το αίτημα της πολιτογράφησης, θέματα πολύ σημαντικά σε κάθε περίπτωση, και να ξεχνάς ότι το κύριο πρόβλημα είναι η αλβανική πολιτική που αναγκάζει τον Ελληνισμό σε φυγή. Αυτή είναι η πραγματικότητα, η στόχευση δηλαδή αντί να είναι η προέλευση του προβλήματος, δηλαδή οι μηχανισμοί του αλβανικού κράτους που οδηγούν σε εξαφάνιση τον ελληνικό πληθυσμό, είναι το ελληνικό κράτος που καθυστερεί σε δύο αιτήματα.
Αν είναι δυνατόν χιλιάδες άνθρωποι, μία αυτόχθονη μειονότητα, να έχει περιοριστεί σε δύο γραφειοκρατικά ζητήματα και να έχει παραμερίσει την πολιτική συνιστώσα του ζητήματος. Έχει σημασία αυτό που σας αναφέρω, αφού δεν υπάρχουν αιτήματα και παραστάσεις προς την αλβανική πλευρά. Η στρατηγική του μέλλοντός δεν είναι αυτή. Η στόχευση ξεκινάει από τα μικρά και φτάνει στα πιο μεγάλα. Πολλά μικρά μπορούν να συνθέσουν ένα μεγάλο. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν δίγλωσσες πινακίδες ή όσες υπάρχουν έχουν σβηστεί, αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Για να πάμε σ’ αυτό πρέπει να έχουμε το πιο μικρό, που είναι παράδειγμα η φυσική παρουσία του Ελληνισμού στις εστίες του προκειμένου να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Σ’ ένα μεγαλύτερο που πάμε είναι οι ιδιοκτησίες, που ξεκινά από τους ανθρώπους που δεν θα φύγουν στην Ελλάδα και θα περιφρουρήσουν την περιουσία τους. Στα εκπαιδευτικά δικαιώματα και στην ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας που έχει αφετηρία στην πολιτική της Αλβανίας για εξαφάνιση της ελληνικής εκπαίδευσης.

Λέγεται ότι το περιουσιακό είναι το βασικότερο ζήτημα σε μια μειονότητα.

Συμφωνώ ότι είναι βασικό ζήτημα. Όμως για να φτάσεις στην περιουσία θα πρέπει να έχεις κάνει πρώτα τα βήματα τα μικρά. Γιατί αν πας κατευθείαν στην περιουσία, διεκδικώντας την για παράδειγμα από ένα ανώτατο δικαστήριο σε αλβανικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο, χωρίς να έχεις προετοιμαστεί, θα έχεις μεγάλο κενό. Κι αυτό θα είναι η πολιτική σκέψη που θα σου λείπει.

Τι θέλετε να πείτε με την «πολιτική σκέψη».

Για να διεκδικήσεις την περιουσία πρέπει να έχεις αυτόματα ένα πολιτικό υπόβαθρο, να πεις ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και που πηγαίνεις. Δεν είσαι ξένος εδώ, είσαι μία μειονότητα που υπάρχεις εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όμως ποιος αλήθεια μιλά για αυτό, άρα στοιχειοθετεί το δικαίωμα τη περιουσία που την καρπώθηκε ένα τυραννικό καθεστώς, το οποίο με άλλο προσωπείο σήμερα, δεν την αποδίδει, ή την αποδίδει σε νέους δικαιούχους, αποβλέποντας στην αλλοίωση του χώρου;

Το ‘χουμε εμείς αυτό το πολιτικό υπόβαθρο για να έχει μέλλον και η μειονότητα;

Να πω ένα παράδειγμα που είναι και η απάντηση. Μια γενική αρχή είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες σε όλον τον κόσμο, που έχουν πάψει να συνδέονται από το λαό που τους ανέδειξε, δεν μπορούν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού και της κοινωνίας. Εκτός και εάν τους ανέδειξαν συμφέροντα και όχι η λαϊκή βούληση, ή οι δημοκρατικές αρχές. Η ειδική αρχή είναι ότι, όλη αυτή η διαδρομή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από το 1991 μέχρι σήμερα, θα έπρεπε να ήταν διαφορετική, κατά την άποψή μου. Θα έπρεπε να ήταν στοχευόμενη πλέον σε συγκεκριμένους σκοπούς και να είχε σαφή αναφορά στην Αλβανία. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας, που δυστυχώς τη γνωρίσατε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Που θα αποτελεί πάντοτε για σας, μια μάνα η οποία όμως για κάποιους μπορεί να φέρθηκε και σαν μητριά. Ο στόχος μας δηλαδή είναι η Δρόπολη, ο Βούρκος, η Χιμάρα το Πωγώνι. Δηλαδή η ιδιαίτερή μας πατρίδα. Εκεί που γεννηθήκαμε, ζήσαμε για χιλιάδες έτη, αυτή ονομάζουμε Πατρίδα και όχι τις πολυκατοικίες και τα γραφεία της Αθήνας.
Συμφωνώ με τη θέση, με τη σημερινή ανησυχία, το ανεπτυγμένο πολιτικό ζήτημα για το που βαδίζει η ελληνική μειονότητα. Τι θα γίνει, ας πούμε, μετά από δέκα χρόνια. Θα συνεχίζεται εαυτή η κατάσταση του μαρασμού, της παρακμής, της εγκατάλειψης, της αδιαφορίας, του περιθωρίου; Ή θα είναι μια άλλη κατάσταση, όπου ο κόσμος θα επιστρέφει, τα παιδιά θα θέλουν να γυρίσουν πίσω, θα ανοίγουν νέες επιχειρήσεις, ο κόσμος θα δραστηριοποιείται; Εμείς, βορειοηπειρώτες, αλλά και όλοι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε με τη δεύτερη θέση. Και αυτή γίνεται πράξη όχι με φλυαρίες, αλλά με αγώνα, με στόχους, προτεραιότητες και κυρίως πράξεις.


Στην Αλβανία βλέπετε να γίνονται σεβαστά τ’ ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα;
Τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής μειονότητας που ζει στην Αλβανία, προκύπτουν από διεθνή και ευρωπαϊκά κείμενα προστασίας των μειονοτήτων και μπορούν να χωριστούν σε δύο μέρη, το γενικό και το ειδικό. Στο γενικό εντάσσονται τα δικαιώματα που έχουν πεδίο εφαρμογής σε όλα τα μέλη όλων των μειονοτήτων. Δηλαδή, εξ αιτίας της μειονοτικής ιδιότητας υπάρχουν κάποια δικαιώματα, τα οποία, λόγω της γενικής φύσεως και του εύρους τους, μπορούν να τύχουν εφαρμογής οπουδήποτε υπάρχουν μειονότητες. Τέτοια δικαιώματα είναι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, η επιλογή μεταχειρίσεως, η ελεύθερη και διασυνοριακή επικοινωνία, η ατομική και από κοινού άσκηση ειδικών δικαιωμάτων, η ίδρυση συλλόγων, η συμμετοχή στην ζωή της χώρας, η συμμετοχή σε αποφάσεις που αφορούν τις μειονότητες, ο σεβασμός της πληθυσμιακής συνθέσεως και των ορίων των μειονοτικών περιοχών, η ίδρυση πολιτικών κομμάτων, η αυτονομία των μειονοτήτων.
Στο ειδικό μέρος της μειονοτικής προστασίας εντάσσονται τα δικαιώματα που έχουν πεδίο εφαρμογής στα μέλη των μειονοτήτων με επιμέρους χαρακτηριστικά. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια γενική εφαρμογή των δικαιωμάτων αυτών σε κάθε είδους μειονότητα αλλά για την κατ΄επιλογή εφαρμογή ενός εκάστου σε κάθε μειονότητα. Τέτοια δικαιώματα είναι τα εθνοτικά / πολιτιστικά, θρησκευτικά, γλωσσικά και εκπαιδευτικά δικαιώματα.
Τι γίνεται, λοιπόν, στην Αλβανία. Μιλάμε για μια εθνική ελληνική μειονότητα, που είναι αναγνωρισμένη όχι μόνο από παλιές συμβάσεις, μα κι από νέες, που σχετίζονται άμεσα με ζητήματα που αφορούν την ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας. Όμως παρά το γεγονός ότι η Αλβανία λέει ότι σέβεται τις συμβάσεις και υλοποιεί τις δεσμεύσεις της, αυτό προφανώς δεν γίνεται πράξη. Μάλιστα την ίδια στιγμή τίθεται ως αντίβαρο στις όποιες διεκδικήσεις της ελληνικής μειονότητας, το ζήτημα των Τσάμηδων.


Περισσότερο διαπιστώνουμε να περνάει η αλβανική υποκρισία προς την Ευρώπη παρά τα παράπονά μας για καταπάτηση των ανθρώπινων και μειονοτικών μας δικαιωμάτων.

Είναι αλήθεια αυτό που λέτε, αφού η αλβανική πρακτική είναι αντιστρόφως ανάλογη από τους λόγους. Από την άλλη η Ελλάδα δεν θέλει να φέρει εμπόδιο στην Αλβανία είτε σε οποιαδήποτε χώρα της περιοχής υπό την έννοια ότι έχει έναν διακηρυγμένο στόχο στήριξης της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Αλβανίας και γενικώς όλης της περιοχής ταυτόχρονα με την πορεία προς το ΝΑΤΟ, προκειμένου να αποχτήσει η περιοχή σταθερότητα, ασφάλεια και ευημερία. Όμως η Ελλάδα ταυτόχρονα με τον διακηρυγμένο αυτό στόχο της δεν πρέπει να πάψει να αποτελεί τον κριτή της Αλβανίας για το εάν τελικά γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα. Εκεί μπορεί σταματήσει και η αλβανική υποκρισία και να περάσει στα έργα και στις πράξεις.

Ενώ μας αρπάζουν τις περιουσίες, μας σβήνουν τις γραμμένες πινακίδες στην ελληνική, κλπ,...

Υπάρχουν πολλά προβλήματα με τις περιουσίες, την εκπαίδευση, τις δίγλωσσες πινακίδες. Γενικώς με την εφαρμογή όλων των διατάξεων του αλβανικού συντάγματος και των διεθνών συμβάσεων που έχει υπογράψει η Αλβανία. Από την άλλη είναι το πολιτικό ζήτημα. Οφείλει η Ελληνική Μειονότητα πρώτα να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της, χωρίς να βάζει εφήμερους στόχους θυσιάζοντας την ουσία.

Η μεγάλη οικονομική βοήθεια της Ελλάδας προς την Αλβανία δεν έχει αντίκρισμα στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Πώς ερμηνεύετε το γεγονός αυτό;

Ενώ η Ελλάδα όχι ως κράτος μόνον, αλλά και ως οικονομικό σύστημα, έχει βοηθήσει την Αλβανία, αυτή η βοήθεια σε πολιτικό επίπεδο δεν έχει μεταφραστεί σε οφέλη. Μια μεγάλη οικονομική παρουσία μιας χώρας μεταφράζεται και σε πολιτικά οφέλη. Σε διπλωματικό επίπεδο με την καλυτέρευση των σχέσεων, σε πολιτικό με τη βελτίωση της διαβίωσης των μειονοτήτων που υπάρχουν, αυτό τουλάχιστον αναφέρει η διεθνής εμπειρία. Από την άλλη όμως πλευρά η οικονομική παρουσία της Ελλάδας και η επένδυση πολλών εκατομμυρίων ευρώ- αρκετά προέρχονται από τη φορολογία των ελλήνων πολιτών- δεν έχει αντίκρισμα άμεσα στην Ελληνική Μειονότητα. Στην παρούσα φάση οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους και τις αρχές της οικονομικής παρουσίας της Ελλάδας. Η Ελλάδα κάνει επενδύσεις, δίνει οικονομική βοήθεια, για το σκοπό της παραμονής και την ανάπτυξη της παρουσίας της Ελληνικής Μειονότητας στο χώρο της. Όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται τότε αναζητείται το λάθος και επαναπροσδιορίζονται οι στόχοι.

Ποια είναι η προσωπική σας σκέψη για ανατροπή κατεστημένου κι ίσως αλλαγή πορείας στον τόπο μας;

Χρειάζεται να συσπειρωθεί και να αναδειχθεί στο προσκήνιο μια νέα γενιά ανθρώπων με πολιτική σκέψη και κυρίως χωρίς ιδιοτέλεια, με ήθος και με την διακήρυξη της αλήθειας στην καθημερινή της διαδρομή. Για να μην κτίσουν καριέρες και να εντάξουν τα προσωπικά και πολιτικά συμφέροντά τους και αυτοί πάνω στο Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα. Για να γίνει πια η ορθή πολιτική παρέμβαση, το επόμενο σωστό βήμα, να υπάρξει μια άλλη πολιτική πρόταση που σημαίνει επιβίωση και συνέχεια για την ελληνική μειονότητα.

Hellenic Genocide

By Jonh Halkias

Greeks-Americans are the second most educated ethnic group living in the United States. Through hard work, determination and a desire to sacrifice for the next generation, Greeks have successfully assimilated to American life. But at what price?

Today's young Greek-American has but a vague knowledge of Greek history, with perhaps the most glaring oversight being the Greek Catastrophe and the Armenian Genocide of 1915-1923.

"Who, after all, remembers the annihilation of the Armenians?" Adolf Hitler spoke those words before he began the extermination of six million Jews during the Holocaust. Only a few years earlier, Mustafa Kemal, a/k/a Ataturk, was responsible for one of the largest purges of humanity known to man - the extinction of 3.5 million Greek and Armenian Orthodox Christians who occupied Asia Minor or Anatolia. It also resulted in the near extinction of another Christian ethnicity, the Assyrians, who occupied Asia Minor for thousands of years. Here is the definition in Websters Dictionary for Assyrian: "a member of an ancient Semitic race forming the Assyrian nation and based in Asia Minor.." The Assyrians weren't an ancient race in 1910, yet they were almost completely eradicated by the Kemal's forces. This eradication of all Christian populations culminated with the destruction of Smyrna, a largely Greek City in Asia Minor on September 9, 1922. Almost 300,000 Smyrnan-Greeks were murdered or displaced during the course of the battle for the city. The real tragedy is while the city burned and Greeks were being butchered, a fleet of American, British and French warships were stationed in Smyrna's vast harbor. They stood idly by and let the carnage happen.

HISTORICAL BACKGROUND

Until about the late 14th century, almost all of Asia Minor was inhabited by Greeks. The weakening of the Byzantine Empire and insurgence of marauding Mongols, Ottomans and other nomadic peoples from the East eventually led to the downfall of the Byzantine Empire and formation of the Ottoman Empire.

In 1821, parts of mainland Greece achieved independence from the Ottomans and began a slow, but steady reclamation of Greek land. The hope was that one day, a Greek nation with Constantinople as it's capital would emerge - this idea was known throughout Greece as the "Great Idea." World War I gave Greeks the perfect opportunity to cash in on these goals. Led by Venizelos, who set up a rebel government to combat the "neutral" government of King Constantine of Greece, Greece joined the fight against Germany and it's ally, the Ottoman Empire. By the end of the War, Greece had gained a remarkable foothold into Asia Minor (which still had hundreds of predominately Greek cities and towns) and it seemed Constantinople would be Greek once again.

However, Ataturk led a disenfranchised group of Turks and revolted against the Ottoman Empire (known as the Young Turk Revolution), starting the Republic of Turkey and promising western reforms. This also sealed the Greeks fate. Until this time, Greece was being aided primarily by England.

Now that England had someone else (namely the new Turkish nation) it felt could represent their interests in Asia Minor, they cut off all support to the Greeks. The Greeks were pushed all the way down Asia Minor into Smyrna. As they were pushed through each city, the Greek and Armenian homes were burned and their inhabitants murdered. It culminated with the destruction of Smyrna.


AFTER-EFFECTS

How has it happened that the death of 3.5 million Orthodox-Christians is not remembered and honored as, say the Jewish Holocaust. The answer is that Turkey has used every measure it can to block recognition of the Greek Catastrophe/Armenian Genocide. Turkey has consistently denied a genocide ever occurred, despite historical record to the contrary. Their efforts to conceal the genocide are extraordinary:

Throughout the Cold War, Turkey used American Air Force bases in Turkey as black-mail, preventing the U.S. from publicly recognizing the genocide;

In the 1970's and 80's, Turkey was successful in excluding mention of the commemoration of the 50th Anniversary of the genocide from United Nations Reports;

Turkey influenced both the Reagan and Bush administrations to kill Congressional resolutions recognizing April 24 as a national day of remembrance for the millions of Orthodox Christians killed;

Turkey lavished giant grants on American Universities (including $1.5 million to Princeton and Georgetown University, where, incredibly, the professors who chair the departments started with these funds have denied a genocide ever occurred) in an attempt to revise history;

When a Conference on Genocides, that would report on the Greek Catastrophe and Armenian Genocide was planned for Tel Aviv, Israel in 1982, Turkey threatened repercussions against Jews living in Turkey if the Conference went forward. This might seem laughable if not for the fact that the U.S. Holocaust Memorial Museum in Washington received similar threats when it planned an exhibition on the matter.


WHAT CAN BE DONE?

There have been numerous resolutions passed and/or brought before the House of Representatives that would have honored the memory of the millions of Greeks, Assyrians and Armenians who perished. It also included a provision that would have blocked certain economic aid to Turkey until it recognized it's actions. Unfortunately, the resolution never made it to the President for signature. We must keep pushing our elected officials to put pressure on Turkey to recognize this and other injustices Turkey is guilty of (e.g., Cyprus). As young Greek-Americans, it is our duty to our ancestors, our children and ourselves to continue this fight and, most important of all, to never forget our history. For more information, I urge you to read Thea Halo's wonderful book, Not Even My Name, which gives a first-person account of many of the horrors described above and describes in great historical detail how the Pontic Greeks, original settlers of Asia Minor, were evicted from their homes and sent on long death marches.



info@macedonian.com.au

Australian Macedonian Advisory Council

http://www.americanchronicle.com/articles/79580

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος "Πόντος" Μερζιφούντας









































Ο αθλητισμός και η νεολαία θύματα της γενοκτονίας στον Πόντο

Μέρος της ομιλίας του Φάνη Μαλκίδη στην εκδήλωση που οργάνωσε η παλαιότερη ποντιακή οργάνωση στην Αυστραλία, η Ποντιακή Αδελφότητα Νότιας Αυστραλίας (έτος ίδρυσης 1958), η Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας και η ποδοσφαιρική ομάδα των Ποντίων «Ποντιακοί Αετοί». Αδελαίδα- Αυστραλία (Μάιος 2008).



Στον Πόντο η εκπαίδευση και ο αθλητισμός και αποτελούσαν σημαντικές παραμέτρους της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων. Το κολέγιο της Μερζιφούντας «Ανατόλια» και η ποδοσφαιρική του ομάδα «Πόντος», συμπυκνώνουν την νεώτερη ιστορία των Ελλήνων στην περιοχή, η οποία όπως είναι γνωστό, κατέληξε με ευθύνη των Νεότουρκων και των Κεμαλικών στην γενοκτονία. Η ποδοσφαιρική ομάδα και οι αθλητές της- μαθητές του «Ανατόλια», ήταν ανάμεσα στα θύματα της γενοκτονίας, που δολοφονήθηκαν μετά την διαδικασία των αποκαλούμενων «δικαστηρίων ανεξαρτησίας».
H δικαστική διαδικασία η οποία ακολουθούνταν από τα μέλη των «δικαστηρίων», τα οποία ήταν μέλη εθνικιστικών ομάδων, ήταν συνοπτική. Mετά την τυπική απολογία, ανακοίνωναν στους προγραφέντες την απόφαση του «δικαστηρίου» που ήταν ο θάνατος δι΄ απαγχονισμού και εκτελούνται τα μέλη της Ποντιακής ηγεσίας: πρόκριτοι, βουλευτές, δημοσιογράφοι, καθηγητές, δάσκαλοι, κληρικοί, μαθητές του «Ανατόλια».
Σύμφωνα με όσα έγραφε στις 10 Οκτωβρίου 1921 η κεμαλική εφημερίδα της Τραπεζούντας Istikbal σχετικά με τη θανατική καταδίκη της ποντιακής ηγεσίας: «. εκ των εν ταις φυλακαίς κρατουμένων απηγχονίσθησαν υπό του Ανεξαρτήτου Δικαστηρίου Αμασείας ο πρώην βουλευτής Τραπεζούντος, αντιπρόσωπος της Κεντρικής Επιτροπής του Πόντου και πολιτικός επίτροπος Ματθαίος Ι. Κωφίδης, ο εργοστασιάρχης οινοπνευματωδών ποτών Αλέξανδρος Γ. Ακριτίδης, ο ιδιοκτήτης της εφημερίδος Εποχή Νίκος Καπετανίδης, εκ των εμπόρων Κερασούντος Γεώργιος Θ. Κακουλίδης, ο γραμματεύς του Μητροπολίτου Σπύρος Ι. Σουρμελής, οι έμποροι Ιορδάνης Ι. Σουρμελής, Ιωάννης Κ. Ατματζίδης, Ιωάννης Π. Σπαθόπουλος, εξ Ορδούς ο Αβραάμ Τοκατλίδης, Επαμεινώνδας Γρηγοριάδης». Ο κατάλογος των καταδικασμένων σε θάνατο επιφανών Ποντίων που απαγχονίστηκαν την ίδια ημέρα και ώρα στον ίδιο χώρο, στις 8/21 Σεπτεμβρίου 1921, στην πλατεία της Αμάσειας είναι μεγάλος. Εκεί οδηγήθηκαν οι Έλληνες μάρτυρες, με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη Πλάτωνα Αιβαζίδη, ο οποίος, δίδαξε για τελευταία φορά στους αδερφούς του το θείο λόγο. Το δικαστήριο της Αμάσειας καταδίκασε επίσης ερήμην σε θάνατο και τα μέλη της ποντιακής Εθνοσυνέλευσης, Β. Ιωαννίδη, Λ. Ιασονίδη, Κ. Κωνσταντινίδη και τους μητροπολίτες Τραπεζούντας Χρύσανθο, Αμασείας Γερμανό, Νεοκαισαρείας Πολύκαρπο, Χαλδείας και Κερασούντας Λαυρέντιο, τον επίσκοπο Απολλωνιάδος Ιωακείμ, καθώς και το νομικό Αρ. Νεόφυτο, τον Νικ. Ιασονίδη, τους Χ. Σιδηρόπουλο, Επ. Σεφεριάδη, Θεμ. Πατσιάδη, Κ. Παπαθεοδώρου, Γ. Γαληνό, Γ. Βαλαβάνη και τον εκδότη της εφημερίδας Λόγος της Τραπεζούντας Ν. Λεοντίδη.
Οι μαθητές- αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» θα καταδικασθούν σε θάνατο έχοντας σαν βασική κατηγορία την εμφάνιση της ομάδας:. Άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος...
Ως ένδειξη τιμής προς τους νέους αυτούς ανθρώπους που θυσιάστηκαν, παρότι ο αθλητισμός ενώνει και δεν είναι μέσο βίας και εκδίκησης, η μοναδική ποδοσφαιρική ομάδα των Ποντίων στην Αυστραλία, οι «Ποντιακοί Αετοί», μπορεί και οφείλει να αναλάβει μία σχετική πρωτοβουλία. Το ετήσιο φιλικό παιχνίδι της ομάδας που γίνεται στη Μελβούρνη κάθε Σεπτέμβριο, φέτος να το αφιερώσει στη μνήμη των αθλητών συμπατριωτών τους, της ομάδας «Πόντος», φορώντας μάλιστα τη φανέλα που είχαν πριν 90 χρόνια στον Πόντο. Είναι μία απλή, ωστόσο συμβολική και πολύ ουσιαστική ενέργεια για τα αυτά νέα παιδιά που δεν μπόρεσαν να χαρούν ούτε τη χαρά της γνώσης, ούτε του αθλητισμού. Σ΄ αυτά τα παιδιά που το Σεπτέμβριο του 1921 έχασαν τη ζωή τους πριν καλά- καλά προλάβουν να τη γνωρίσουν.
Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΦΟΡΕΑΣ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ,
ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΣΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ

Φάνης Μαλκίδης
www.malkidis.info

Σε εκδήλωση της παλαιότερης ποντιακής οργάνωσης στην Αυστραλία (έτος ίδρυσης 1958), της Ποντιακής Αδελφότητας Νότιας Αυστραλίας στην Αδελαίδα, της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας και της ποδοσφαιρικής ομάδας των Ποντίων «Ποντιακοί Αετοί» , είχαμε κάνει αναφορά για τη σημασία του αθλητισμού στον Πόντο.

Ο αθλητισμός αποτελούσε σημαντική παράμετρο της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων, στον Πόντο, όπως άλλωστε και σε όλη την Ανατολή. Ο Πανιώνιος και ο Απόλλωνας στη Σμύρνη είναι δύο άλλα χαρακτηριστικά και σαφώς όχι μοναδικά παραδείγματα. Το κολέγιο της Μερζιφούντας «Ανατόλια» και η ποδοσφαιρική του ομάδα «Πόντος», συμπυκνώνουν την νεώτερη ιστορία των Ελλήνων στην περιοχή, η οποία όπως είναι γνωστό, κατέληξε με ευθύνη των Νεότουρκων και των Κεμαλικών στην γενοκτονία.
Η ποδοσφαιρική ομάδα και οι αθλητές της- μαθητές του «Ανατόλια»- ήταν ανάμεσα στα θύματα της γενοκτονίας, που δολοφονήθηκαν, κάποιοι εξ αυτών και στην διαδικασία των αποκαλούμενων «δικαστηρίων ανεξαρτησίας». Οι μαθητές- αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» καταδικάσθηκαν σε θάνατο έχοντας σαν βασική κατηγορία την εμφάνιση της ομάδας:. Άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος.....

Ως ένδειξη τιμής προς τους νέους αυτούς ανθρώπους που θυσιάστηκαν, παρότι ο αθλητισμός ενώνει και δεν είναι μέσο βίας και εκδίκησης, είχαμε προτείνει στην ομιλία μας το περασμένο Μάιο η μοναδική ποδοσφαιρική ομάδα των Ποντίων στην Αυστραλία, οι «Ποντιακοί Αετοί», να αναλάμβανε μία σχετική πρωτοβουλία. Το ετήσιο φιλικό παιχνίδι της ομάδας που γίνεται στη Μελβούρνη κάθε φθινόπωρο φέτος να το αφιέρωνε στη μνήμη των αθλητών συμπατριωτών τους, της ομάδας «Πόντος», φορώντας μάλιστα τη φανέλα που είχαν 90 χρόνια πριν.
Μία απλή, ωστόσο συμβολική και πολύ ουσιαστική ενέργεια για τα αυτά νέα παιδιά που δεν μπόρεσαν να χαρούν ούτε τη χαρά της γνώσης, ούτε του αθλητισμού. Γι΄ αυτά τα παιδιά που το Σεπτέμβριο του 1921 έχασαν τη ζωή τους πριν καλά- καλά προλάβουν να τη γνωρίσουν. Οι Ποντιακοί Αετοί το έπραξαν και σε μία σημαντική αθλητική εκδήλωση φόρεσαν το αντίγραφο της φανέλας της ιστορικής ομάδας «Πόντος», παίζοντας ποδόσφαιρο.
Τα συγχαρητήριά μας για αυτούς τους ανθρώπους που με μία αθλητική δραστηριότητα έδωσαν ουσιαστικά μηνύματα σε όλους τους ανθρώπους, Έλληνες και μη, για την ανάγκη του αθλητισμού, ο οποίος ενώνει και δε χωρίζει, για τη σημασία που έχει η μνήμη στη ζωή μας.
ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ

Ένας παρόμοιος αγώνας είχε γίνει το φθινόπωρο του 2008 στην Αυστραλία από την ποδοσφαιρική ομάδας της Αδελφότητας
"Ποντιακοί Αετοί" που μετέχει στο εθνικό πρωτάθλημα της Αυστραλίας.

Την ερχόμενη Τρίτη 12 Μαϊου θα πραγματοποιηθεί τελικά ο ποδοσφαιρικός αγώνας προς τιμή των αδίκως απαγχονισθέντων
ποδοσφαιριστών της ομάδας "ΠΟΝΤΟΣ" Μερτζιφούντας, Συμεών Ανανιάδη, Παυλίδη και Ευσταθιάδη στο δημοτικό γήπεδο "Ανθή
Καραγιάννη" της Καβάλας, από τη Λέσχη Ποντίων. Σημειωτέον ότι οι απόγονοι του Ανανιάδη ζουν μέχρι σήμερα στην Καβάλα. Ο
ποδοσφαιρικός αγώνας θα γίνει μεταξύ των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών του Α.Ο. Καβάλας και των επίλεκτων διεθνών
ποδοσφαιριστών του ΠΣΑΠ.

Μεγάλα ονόματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου όπως Αντωνιάδης, Κελεσίδης, Σαραβάκος, Ξανθόπουλος, Φραντζέσκος,
Λυκουρίνος, Γεωργάτος, Αποστολάκης, Τερζανίδης, Λαγωνίδης, Τσαλουχίδης και άλλοι θα έχουμε την τύχη να δούμε να
αγωνίζονται ενάντια σε μεγάλα ονόματα του ΑΟΚ όπως Λιόλιος, Φιλιππίδης, Μαχαιρίδης, Παρίδης, Χρυσαφίδης, Τσαπανίδης,
Ιωσηφίδης, Λεμονίδης, Τοπούζης, Μασμανίδης, Γιαννακίδης και άλλους. Οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του ΑΟΚ θα φοράνε
στολή όμοια με εκείνη που φορούσαν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας ΠΟΝΤΟΣ Μερτζιφούντας, δηλαδή ριγωτές φανέλες με μπλε
και άσπρο χρώματα και στο στήθος θα είναι χαραγμένο το γράμμα Π που σημαίνει Πόντος. Ο αγώνας θα πλαισιωθεί από τις
χορευτικές ομάδες της Λέσχης και θα γίνει στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την επέτειο της γενοκτονίας των Ποντίων.

Ένας παρόμοιος αγώνας είχε γίνει το φθινόπωρο του 2008 στην Αυστραλία από την ποδοσφαιρική ομάδας της Αδελφότητας
"Ποντιακοί Αετοί" που μετέχει στο εθνικό πρωτάθλημα της Αυστραλίας, στη μνήμη των Ποντίων ποδοσφαιριστών του Ελληνικού
Αθλητικού Συλλόγου "Πόντος" Μερζιφούντας. Σ' εκείνο τον αγώνα οι Πόντιοι της Αυστραλίας φορούσαν στολές ακριβή αντίγραφα
αυτών που φορούσαν οι πρόγονοί τους στον Πόντο.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΡΖΙΦΟΥΝΤΑΣ «ΠΟΝΤΟΣ». ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΗΝ ΑΓΧΟΝΗ - ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ (ΤΡΙΤΗ 12 ΜΑΪΟΥ) ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΤΟΥ «ΠΟΝΤΟΥ»

ΓΡΑΦΕΙ: Φάνης Μαλκίδης

Η μεγάλη σημασία της ανάδειξης των μαζικών εγκλημάτων που υλοποιήθηκαν σε χρονικές περιόδους, κατά τη διάρκεια των οποίων η διεθνής κοινότητα δεν είχε ούτε τις διατάξεις ούτε τους θεσμούς είναι αναμφισβήτητη. Σ΄ αυτό το πλαίσιο ανήκει και η γενοκτονία των Ελλήνων, η οποία σε συνδυασμό με το μαζικό έγκλημα ενάντια στους Αρμένιους και τους Ασσύριους, αποτελούν τις πρώτες οργανωμένες και προσχεδιασμένες διώξεις του 20ου αιώνα. Όλες από τον ίδιο θύτη, το οθωμανικό κράτος και την κυβέρνηση των Νεότουρκων και τον Μουσταφά Κεμάλ. Μάλιστα όπως θα αναφέρουμε στη συνέχεια, ο Κεμάλ, αφού εξόντωσε το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων στράφηκε στον τελευταίο του στόχο. Την ηγεσία των Ελλήνων του Πόντου, δολοφονώντας την μαζικά το Σεπτέμβριο του 1921 στην Αμάσεια.
Τα «δικαστήρια» της Αμάσειας, ήταν η αρχή και το τέλος της διαδικασίας εξόντωσης της Ποντιακής ηγεσίας. Οι σημαντικότερες μορφές του ποντιακού Ελληνισμού, «το άνθος της ελληνικής κοινωνίας του Πόντου», όπως ανέφερε σε κείμενο διαμαρτυρίας το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ανάμεσά τους, ο πρώην βουλευτής Τραπεζούντος, Ματθαίος Ι. Κωφίδης, ο εργοστασιάρχης Αλέξανδρος Γ. Ακριτίδης, ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Εποχή» της Τραπεζούντας Νίκος Καπετανίδης, ο έμπορος από την Κερασούντα Γεώργιος Θ. Κακουλίδης, ο γραμματεύς του Μητροπολίτη Κερασούντας Σπύρος Ι. Σουρμελής, οι έμποροι Ιορδάνης Ι. Σουρμελής, Ιωάννης Κ. Ατματζίδης, Ιωάννης Π. Σπαθόπουλος, από την Ορντού, οι Αβραάμ Τοκατλίδης και Επαμεινώνδας Γρηγοριάδης, οι Α. Ασλίδης, Χ. Ιωάννου και Ι. Δαζαράκης, ο δικηγόρος Π.Βαϊμανίδης, ο αρχιμανδρίτης Πλάτων Ν. Αιβαζίδης, πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης• ο Ι. Καδέμογλου, αντιπρόσωπος του Μητροπολίτη του Καβάκ• ο Α. Τσίνογλου, γραμματέας της Μητρόπολης• Β. Παπαδόπουλος, διευθυντής της εφημερίδας «Διογένης»• ο Λ. Κυρ. Πατσιόγλου, δικηγόρος και δημοσιογράφος• ο Ι. Ιορδανίδης, δικηγόρος• ο Κ. Κωνσταντινίδης• ο Π. Παπαδόπουλος, διευθυντής της Οθωμανικής Τράπεζας, οι καθηγητές του Αμερικανικού Κολεγίου της Μερζιφούντας «Ανατόλια» Γ. Θεοχαρίδης, Χ. Γεωργίου και Α. Συμεών και οι μαθητές του ίδιου κολλεγίου Αναστάσιος Παυλίδης και Συμεών Ανανιάδης.
Ο Συμεών Ανανιάδης, απόγονοι του οποίου ζουν στην Καβάλα, ήταν εξαιρετικός μαθητής και αθλητής. Αρχηγός της ομάδας και πρωταθλητής στα 100 μέτρα, ονειρευόταν να γίνει πρωταθλητής. Γρήγορα ξεχώρισε για τις ηγετικές του ικανότητες και αναδείχθηκε σε φυσικό ηγέτη της ομάδας «Πόντος».
Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος», ιδρύθηκε από αποφοίτους του Κολλεγίου «Ανατόλια» της Μερζιφούντας το 1903. Στη διοίκησή του συμμετείχαν τόσο οι μαθητές όσο και οι δάσκαλοι του κολλεγίου, ενώ η δραστηριότητά του αφορούσε τους τομείς του πνεύματος, της τέχνης και του αθλητισμού, φτάνοντας το 1913, τα 180 μέλη. Ο σύλλογος διέθετε τρία τμήματα: το φιλολογικό, το οποίο οργάνωνε τακτικές συζητήσεις για ποικίλα θέματα και διαγωνισμούς, το αθλητικό, το οποίο διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες, και το μουσικό, με διευθυντή επί σειρά ετών το Ν.Σ. Σειρηνίδη, το οποίο από το 1913 είχε ορχήστρα εγχόρδων. Επίσης, ο σύλλογος διοργάνωνε ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις, ενώ το 1910 ο σύλλογος ανέλαβε την έκδοση του περιοδικού Πόντος.
Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος» κατέχει ιδιαίτερη θέση μεταξύ των συλλόγων του Πόντου εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα του, αφού συγκροτήθηκε στο πλαίσιο ενός σχολείου και ταυτόχρονα εργάστηκε για το Ποντιακό ζήτημα, διακηρύσσοντας την ελληνική εθνική ταυτότητα των μελών του.
Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος», συμπυκνώνει την νεότερη ιστορία των Ελλήνων, η οποία κατέληξε με ευθύνη των Νεότουρκων και των Κεμαλικών στην γενοκτονία. Στις 12 Φεβρουαρίου 1921 θα γίνει η σύλληψη των μαθητών- αθλητών του αθλητικού συλλόγου «Πόντος», οι οποίοι θα απαγχονιστούν στα μέσα Ιουνίου του ίδιου έτους στην Αμάσεια. Ειδικότερα, οι μαθητές- αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» θα καταδικασθούν σε θάνατο έχοντας σαν βασική κατηγορία την εμφάνιση της ομάδας:. Άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος. Έτσι η ποδοσφαιρική ομάδα και οι αθλητές της, μικροί μαθητές, νέοι άνθρωποι ήταν ανάμεσα στα θύματα της γενοκτονίας, που δολοφονήθηκαν μετά την διαδικασία των αποκαλούμενων «δικαστηρίων ανεξαρτησίας».
Μετά από πρότασή μας στη Λέσχη Ποντίων Νομού Καβάλας, και τη στήριξη των τοπικών δημοτικών και νομαρχιακών αρχών, θα διεξαχθεί την Τρίτη 12 Μαϊου στις 4.30 το απόγευμα στο Δημοτικό Γήπεδο Καβάλας «Ανθή Καραγιάννη» ποδοσφαιρικός αγώνας παλαιμάχων, στη μνήμη των θυμάτων του ποντιακού ελληνισμού. Από τη μια πλευρά θα παραταχθεί μια ομάδα διεθνών επιλέκτων παλαιμάχων του ΠΣΑΠ και από την άλλη μια ομάδα παλαιμάχων του ΑΟΚ με την εμφάνιση του Πόντου Μερτζιφούντας: Με άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος.
Πέραν του αγώνα, στην εκδήλωση θα παρουσιαστούν ποντιακοί χοροί από τα τμήματα του συλλόγου, ένα δρώμενο της γενοκτονίας και του ξεριζωμού από τον πόντιο ηθοποιό Λάζο Τερζά και θα τιμηθούν οι συγγενείς του Ανανιάδη, που ζουν στην Καβάλα και ο διευθυντής του «Ανατόλια» για την προσφορά του κολλεγίου στον ποντιακό ελληνισμό.
Με την ομάδα των επιλέκτων παλαιμάχων του ΠΣΑΠ θα αγωνιστούν μεγάλες δόξες του ελληνικού ποδοσφαίρου μεταξύ των οποίων οι Σαραβάκος, Φραντζέσκος, Ξανθόπουλος, Παντελής, Γκουλής, Αμανατίδης, Γεωργάτος, Τσαλουχίδης, Κελεσίδης, Λαγωνίδης, Ουσταμπασίδης, Καπετανόπουλος, Αλεξανδρίδης. Την ιστορική φανέλα του «Πόντου» θα φορέσουν οι παλαίμαχοι του Α.Ο. Καβάλας, μεταξύ των οποίων οι Λιόλιος, Παρίδης, Γιαννακίδης, Μιχαηλίδης, Χρυσαφίδης, Μασμανίδης, Τσαπανίδης, Ιωσηφίδης, Ζεϊτίδης, Μαχαιρίδης και άλλοι.
Ας είμαστε εκεί. Τιμούμε τα θύματα της γενοκτονίας και συνεχίζουμε να παλεύουμε για την αλήθεια.

ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ





Φιλέλληνες - σύμβολα προσφοράς στον μικρασιατικό Ελληνισμό
Τιμή στον πρόξενο των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον και στον εκπρόσωπο της Ιαπωνικής πρεσβείας στην Ελλάδα, για τη συμβολή τους στη διάσωση των Μικρασιατών το 1922.



Άγνωστες πτυχές ανθρώπων που είχαν την δική τους ξεχωριστή συμβολή στη διάσωση αθώων ανθρώπων – θυμάτων της μικρασιατικής καταστροφής, ανέδειξε η εκδήλωση μνήμης που διοργανώθηκε στην Καβάλα, από τον σύλλογο Μικρασιατών Καβάλας «Μνήμη Μικράς Ασίας», με την υποστήριξη της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Καβάλας- Ξάνθης - Δράμας, της νομαρχίας Καβάλας, των δήμων Καβάλας και Φιλίππων και του ΤΕΙ Καβάλας. Ο τότε πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον, ο οποίος βέβαια δεν είναι πλέον εν ζωή και ο πρώτος γραμματέας της Ιαπωνικής πρεσβείας στην Ελλάδα Sigeru Kikuma, ήταν τα τιμώμενα πρόσωπα. Την επιλογή τους εξήγησε στο «Χ» ο Μανώλης Ζαχαρόπουλος, πρόεδρος του διοργανωτή συλλόγου, «ο Τζωρτζ Χόρτον εκτός από την προσπάθειά του τότε την ώρα της καταστροφής να σώσει πολλούς από τους χριστιανούς, είτε αυτοί ήταν Αρμένιοι, είτε ήταν Έλληνες, είτε Ασύριοι, από την περιοχή της Ιωνίας, αλλά και της Μικράς Ασίας γενικότερα, μέσα από το βιβλίο του «η μάστιγα της Ασίας» το οποίο δημοσιεύτηκε το 1926 στην Ουάσιγκτον, προσδιόρισε και έκανε γνωστή στην διεθνή κοινή γνώμη την αλήθεια για την καταστροφή. Αυτή λοιπόν ήταν η μεγαλύτερη συμβολή του Τζόρτζ Χόρτον στην αποκατάσταση της αλήθειας. Ο εκπρόσωπος της ιαπωνικής πρεσβείας κλήθηκε για να τιμήσουμε στο πρόσωπό του, έναν άγνωστο Ιάπωνα πλοίαρχο του οποίου το πλοίο και το πλήρωμα του πέταξαν το εμπόρευμά τους τότε στην θάλασσα, με στοιχεία τα οποία επιβεβαιώθηκαν, προκειμένου να φορτώσουν Έλληνες πρόσφυγες, ψυχές κυνηγημένων Ελλήνων».

Το παράπονο ότι δεν τιμήθηκε εν ζωή ο πατέρας της εξέφρασε η Νάνσυ Χόρτον

Στις παρουσίες που ξεχώρισαν ήταν ο Νάνσυ Χόρτον, κόρη του τότε πρόξενου των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον, η οποία συγκινημένη για την τιμή που απένειμε στο πρόσωπό της ο σύλλογος Μικρασιατών και όλοι πρόσφυγες του νομού Καβάλας, μίλησε για τον πατέρα της, τον πρόξενο των ΗΠΑ στη Σμύρνη και αναφέρθηκε στη συμβολή του στη διάσωση χιλιάδων Μικρασιατών. Παράλληλα εξέφρασε το παράπονό της γιατί δεν τιμήθηκε ο πατέρας της ενώ ήταν εν ζωή. Για τους Τζωρτζ Χόρτον και τον Φιλλελληνισμό και τον πλοίαρχο και το πλήρωμα του ιαπωνικού πλοίου που διέσωσαν τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, μίλησαν οι Κυριάκος Λυκουρίνος, γραμματέας του συλλόγου Μικρασιατών Καβάλας και ο Φάνης Μαλκίδης, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών. Ο Κ. Λυκουρίνος αναφέρθηκε εκτενώς στην προσωπικότητα του Τζώρτζ Χόρτον και στη διαδρομή του ως διπλωμάτης στο οθωμανικό κράτος. Τόνισε τη σημασία που έχει για τους Έλληνες το βιβλίο του «Μάστιγα της Ασίας» και επισήμανε την μεγάλη σημασία της δράσης του που είχε για τη σωτηρία χιλιάδων Ελλήνων της Μικράς Ασίας.


Ο λέκτορας Δ.Π.Θ. Φάνης Μαλκίδης αναφέρθηκε στον φιλλεληνισμό στη Μικρά Ασία, σε άγνωστα περιστατικά της ιστορίας όπου άνθρωποι με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν τους Έλληνες στις μέρες της καταστροφής και εξιστόρησε το περιστατικό με το ιαπωνικό πλοίο το οποίο έδωσε τη δυνατότητα σε Έλληνες της Μικράς Ασίας να σωθούν και να συνεχίσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα. Όπως ανέφερε αναλυτικότερα, «σε αυτές τις δύσκολες ημέρες για το Μικρασιατικό Ελληνισμό σημαντική και ανιδιοτελή αρωγή προσέφεραν φιλέλληνες που συνέχισαν τη μεγάλη παράδοση του φιλελληνισμού, συνεισφέροντας στη σωτηρία διωκόμενων ανθρώπων, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων. Μία σημαντική μορφή που συνετέλεσε στη σωτηρία των Μικρασιατών και στη συνέχεια με τα βιβλία του στην τεκμηρίωση της γενοκτονίας των Ελλήνων ήταν ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζωρτς Χόρτον. Η μαρτυρία του Χόρτον, μέσα από τα βιβλία του «Αναφορικά με την Τουρκία», και «Η κατάρα της Ασίας», μαζί με αυτά του πρέσβη των ΗΠΑ στην Τουρκία Χένρυ Μοργκεντάου, αποτελούν τεκμήρια διάπραξης του μαζικού εγκλήματος. Η παρουσία της κόρης του, Νάνσυ Χόρτον στην εκδήλωση αποτελεί μια υπόμνηση της παρουσίας του πατρός της, η οποία δεν πρόκειται ποτέ να λησμονηθεί από τους Έλληνες, ως φιλέλληνα διπλωμάτη και ανθρώπου». Ο πρώτος γραμματέας της πρεσβείας της Ιαπωνίας στην Ελλάδα Sigeru Kikuma, ευχαρίστησε τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα τους πολίτες της Καβάλας για την εκδήλωση και αναφέρθηκε στην παρουσία του ιαπωνικού πλοίου το Σεπτέμβριο του 1922 στη Σμύρνη, συνεισφέροντας στη σωτηρία των Ελλήνων. Την εκδήλωση χαιρέτησε ο πρόεδρος του συλλόγου Μικρασιατών νομού Καβάλας, ο δήμαρχος Καβάλας κ. Σιμιτσής, ο πρόεδρος του ΤΕΙ Καβάλας κ. Μητρόπουλος και ο πρόεδρος του συλλόγου Ποντίων Σικάγο ΗΠΑ Γιώργος Μαυρόπουλος, ο οποίος ήρθε ειδικά για την εκδήλωση στην Καβάλα.

Την ημέρα της εκδήλωσης, τις πρωϊνές ώρες η Νάνσυ Χόρτον και ο εκπρόσωπος της ιαπωνικής πρεσβείας, ξεναγήθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων, όπου επέδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ιστορία του τόπου και παρακάθισαν σε γεύμα που παρέθεσε προς τιμήν τους ο δήμαρχος Φιλίππων.

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και οι ελληνικές περιουσίες στην Τουρκία





Η ιστορική απόφαση του ΕΔΑΔ, που αναγνωρίζει κληρονομικά δικαιώματα σε έλληνες πολίτες που έχουν περιουσία στην Τουρκία, ανοίγει τον δρόμο για την αποκατάσταση της αδικίας που υπέστησαν μέλη της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης και των κληρονόμων τους.

Την εβδομάδα που πέρασε, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που εδρεύει στο Στρασβούργο, με απόφαση που εξέδωσε αναγνώρισε τα κληρονομικά δικαιώματα των αδελφών Φωκά αναφορικά με την περιουσία της αδελφής τους Πολυξένης Πιστικά, η οποία είχε υιοθετηθεί από το ζεύγος Αποστόλου και Ελισάβετ Πιστικά τη δεκαετία του 1950, στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ευάγγελος και Ιωάννης Φωκάς, έλληνες πολίτες, είχαν προσφύγει στο ΕΔΑΔ στις αρχές της νέας χιλιετίας κατόπιν άρνησης της τουρκικής Δικαιοσύνης να τους αναγνωρίσει το κληρονομικό τους δικαίωμα.

Το ΕΔΑΔ καταδίκασε την Τουρκία για παράβαση του άρθρ. 1 του Πρωτοκόλλου 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που αφορά την προστασία του δικαιώματος της περιουσίας. Μολονότι το δικαστήριο δεν όρισε τον τρόπο με τον οποίο η Άγκυρα θα πρέπει να επανορθώσει, κάλεσε τα δύο μέρη να βρουν μια συμβιβαστική λύση σε εύλογο χρονικό διάστημα. Το πιθανότερο είναι ότι η Άγκυρα, με την εμπειρία που έχει αποκομίσει από παρόμοιες υποθέσεις στα Κατεχόμενα, θα προσφύγει στην υπονόμευση της διαδικασίας, με αποτέλεσμα το ΕΔΑΔ, λόγω παρέλευσης χρόνου, να αποφανθεί για το ποσόν που πρέπει να καταβάλει η Τουρκία.

Η καταδικαστική για την Τουρκία απόφαση συνιστά σημαντική νομολογία, που αποτελεί και τη βάση για τη διεκδίκηση των «χαμένων» ελληνικών περιουσιών στην πάλαι ποτέ μητρόπολη του Ελληνισμού. Ωστόσο, ακόμη και υπό τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, η πορεία προς την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ελλήνων υπηκόων που έχουν (είχαν) ακίνητη περιουσία στην Κωνσταντινούπολη είναι γεμάτη με εμπόδια. Γιατί πρέπει να έχει κανείς υπόψη του το πνεύμα που διέπει την τουρκική νομοθεσία αναφορικά με τη θέση που κατέχουν οι μη μουσουλμάνοι και μη Τούρκοι στη γείτονα χώρα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι παρόλο που το 1988 ήρθη το διάταγμα του 1964 με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, σύμφωνα με το οποίο επιβλήθηκαν περιορισμοί στους έλληνες υπηκόους όσον αφορά το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και της μεταβίβασης ακίνητης περιουσίας, στην πράξη φαίνεται ότι εξακολουθεί να ισχύει. Και αυτό γιατί το διάταγμα του 1964 αποτέλεσε τη νομική βάση για την απόφαση της τουρκικής Δικαιοσύνης που ελήφθη το 1996 και που αναιρεί προηγούμενη απόφασή της σύμφωνα με την οποία όριζε την Πολυξένη Φωκά κληρονόμο της Ελισάβετ Πιστικά που απεβίωσε το 1987! Εξάλλου, οι μέθοδοι που ακολουθήθηκαν από τις τουρκικές αρχές στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάνε από μόνες τους. Όπως αναφέρει η φιλελεύθερη τουρκική εφημερίδα «Ραντικάλ» (1/10/2009), η Πολυξένη Φωκά είχε οικτρή τύχη, καθώς στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τα όργανα της τάξεως την υπέβαλαν σε ψυχιατρικές εξετάσεις. Το αποτέλεσμα ήταν αυτή μεν να εισέλθει στο ομογενειακό θεραπευτήριο ψυχικών νοσημάτων, η δε περιουσία της να περάσει, ακολουθώντας τις «προβλεπόμενες» διαδικασίες και παρά τις προσπάθειες των αδελφών της, στο τουρκικό Δημόσιο λίγα χρόνια αργότερα!

Παρ' όλες τις προσπάθειες που καταβάλλει η ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ να εξωραΐσει την εικόνα της χώρας με τα «δημοκρατικά ανοίγματα» προς τις θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες, τα ανομήματα του παρελθόντος δεν μπορούν να εξαλειφθούν εν μία νυκτί. Η τουρκική κυβέρνηση πρέπει να επικεντρωθεί κυρίως στην ενημέρωση και επιμόρφωση της λαϊκής βάσης, που εξακολουθεί να παραμένει κατά πολύ μεγάλο ποσοστό εχθρική προς καθετί που δεν είναι ομόθρησκο και όμαιμο.

Το δικαίωμα της προσφυγής στους διεθνείς θεσμούς, όπως το ΕΔΑΔ, για την αποκατάσταση των αδικιών που υπέστησαν οι μειονότητες, αποτελεί σαφώς μια λύση, ωστόσο θα έπρεπε να αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα για τις διεκδικήσεις των μειονοτήτων από το τουρκικό Δημόσιο, τη στιγμή μάλιστα που η τουρκική ηγεσία φαίνεται να επιδιώκει και πάλι την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η στάση που τηρεί η Άγκυρα προς τις μειονότητες είναι ενδεικτική της τουρκικής προπέτειας, καθώς επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι διατεθειμένη να εναρμονιστεί με τις Βρυξέλλες, αλλά να αναγκάσει την ΕΕ να κάνει παραχωρήσεις στις εκάστοτε παρατυπίες της.

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος

Το Παρόν της Κυριακής - 4/10/2009

Ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών στη Γενική Συνέλευση του ΟΑΣΕ



ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ
Δημοσθένους 117, 176 72 Καλλιθέα
Τηλ. 210 9517072 Φαξ: 210 9598967




Ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών, ο οποίος τυγχάνει μέλος ως μη κυβερνητικός οργανισμός, από της συστάσεως περίπου, του "Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη" ( Ο.Α.Σ.Ε. πρώην Δ.Α.Σ.Ε.), παρέστει όπως κάθε χρόνο ανελλιπώς, στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού που πραγματοποιήθηκε από της 28ης Σεπτεμβρίου 2009 στη Βαρσοβία.

Κατά την διάρκεια των συνεδριάσεων αυτού της 29ης και 30ης Σεπτεμβρίου 2009 που αφορούσαν τις Θρησκευτικές Ελευθερίες και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Μειονοτήτων αντίστοιχα, προέβαλε δια των εκπροσώπων αυτού κ.κ. Θεμιστοκλέους Παχόπουλου και Αντωνίου Λαμπίδη, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην Τουρκία η Ελληνική Μειονότητα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο , συμβάλλοντας στη διεθνή προβολή αυτών.

Επίσης κατά το χρόνο της παραμονής των εκπροσώπων του Συλλόγου στη Βαρσοβία διανεμήθηκε στις επίσημες αντιπροσωπείες των κρατών-μελών του Οργανισμού και στους συμμετέχοντας σ΄αυτόν, ειδικό βιβλίο που εκδόθηκε υπό τον τίτλο The Violations of the Human Rights of the Greek Minority in Turkey, το οποίο και επισυνάπτεται στο παρόν μήνυμα.

Σας διαβιβάζουμε τις εν λόγω εκθέσεις που είναι ανηρτημένες στην επίσημη ιστοσελίδα του Οργανισμού, καθώς και την απάντηση του επικεφαλής της τουρκικής διπλωματικής αποστολής.

Επίσης και απάντηση της ελληνικής διπλωματικής αποστολής αναφορικά με τις αιτιάσεις των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης.

Τα εν λόγω κείμενα έιναι ανήρτημένα στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις:

http://www.osce.org/conferences/hdim_2009.html?page=documents&author_id=133
http://www.osce.org/documents/html/pdftohtml/40165_en.pdf.html
http://www.osce.org/documents/html/pdftohtml/40075_en.pdf.html



ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΑΧΟΠΟΥΛΟΣ

Πρόεδρος Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Η Γενοκτονία (το ψήφισμα της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαικών για τη Μελέτη των Γενοκτοκιών) The HELLENIC GENOCIDE. (The resolution of IAGS).


Η Γενοκτονία (το ψήφισμα της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαικών για τη Μελέτη των Γενοκτοκιών) στα ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά.

The HELLENIC GENOCIDE. (The resolution of International Association of Genocide Scholars). In Greek, English and German

Η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών
αναγνωρίζει με ψήφισμά της τη Γενοκτονία των Ασσυρίων και των Ελλήνων.
Είναι πραγματικά ξεχωριστή στιγμή για την παγκόσμια ακαδημαϊκή, επιστημονική και ερευνητική κοινότητα, το ψήφισμα αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ασσυρίων και των Ελλήνων στο διάστημα 1914-1923, ψήφισμα στο οποίο κατέληξε μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της, η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars -IAGS).
Το ψήφισμα δηλώνει ότι «η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που φυλάσσει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες».

Την εκτενή ενισχυτική τεκμηρίωση για τις γενοκτονίες των Ασσυρίων και των Ελλήνων κυκλοφόρησαν στα μέλη IAGS στους μήνες πριν από την ψηφοφορία, και είναι διαθέσιμη στον ιστοχώρο http://www.genocidetext.net/ iags_resolution_ supportingdocumentation.htm.
Το ψήφισμα το οποίο έλαβε το 83% των ψήφων, αναφέρεται στις πρακτικές του οθωμανικού κράτους ενάντια στις χριστιανικές μειονότητες, Αρμενίων, Ασσυρίων (Χαλδαίων, Νεστοριανών, Σύριοι, Αραμαίοι, Ιακωβίτες, Ορθόδοξοι Σύριοι), Ελλήνων (Ποντίων, Θρακών, Ιώνων), που οδήγησαν στη γενοκτονία εναντίον τους. Το 1997 η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών αναγνώρισε την γενοκτονία των Αρμενίων και η μέχρι τώρα δραστηριότητα των μελών της Ένωσης, έδειξε ότι υπήρξαν και άλλες γενοκτονίες από το ίδιο καθεστώς.

Οι Ασσύριοι, οι Έλληνες αντιμετώπισαν τις ίδιες μεθόδους εξόντωσής τους, όπως μαζικές εκτελέσεις, πορείες θανάτου, και λιμός. Το μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών καθηγητής του πανεπιστημίου του Γεηλ Adam Jones σύνταξε το ψήφισμα και με πρωταγωνίστρια την Thea Halo, συγγραφέως του βιβλίου «Ούτε το όνομά μου», και σε συνεργασία με επιστήμονες από όλον τον κόσμο, το ψήφισμα έγινε δεκτό, καλώντας ταυτόχρονα την Τουρκία να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξε.
Η συντριπτική υποστήριξη που δόθηκε στο ψήφισμα από την κορυφαία στον κόσμο οργάνωση μελέτης των γενοκτονιών, θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της παγκόσμιας συνείδησης για τις γενοκτονίες των Ασσυρίων και των Ελλήνων και θα ενεργήσει επίσης ως ισχυρός αντίθετα προς εκείνους, ειδικά στη σημερινή Τουρκία, η οποία αγνοεί ακόμη ή αρνείται εντελώς τις γενοκτονίες των οθωμανικών χριστιανικών μειονοτήτων.

Ο Φάνης Μαλκίδης διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών.

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ IAGS:
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ΌΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που φυλάσσει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ΌΤΙ η γενοκτονία ενάντια στους χριστιανικούς πληθυσμούς από το οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά από του πρώτου παγκόσμιου πολέμου απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία ενάντια σε Αρμενίους μόνο, με μερική μονο αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών ενάντια σε άλλες χριστιανικές μειονότητες της οθωμανικής αυτοκρατορίας
ΕΙΝΑΙ πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η οθωμανική εκστρατεία ενάντια στις χριστιανικές μειονότητες της αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία ενάντια σε Αρμένιους, Ασσύριους και Έλληνες.
Η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ζητά από την κυβέρνηση της Τουρκίας για να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες ενάντια σε αυτούς τους πληθυσμούς, για να εκδώσει μια επίσημη συγγνώμη, και για να λάβει τα γρήγορα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση.


The following resolution has been proposed by Adam Jones and Thea Halo for
vote at the IAGS Biennial Business Meeting on July 12, 2007 in Sarajevo. It
has been approved by the IAGS Resolutions Committee, Peter Balakian, Chair;
Greg Stanton, Elihu Richter.

PROPOSED RESOLUTION - IAGS 2007

WHEREAS the denial of genocide is widely recognized as the final stage of
genocide, enshrining impunity for the perpetrators of genocide, and
demonstrably paving the way for future genocides;

WHEREAS the Ottoman genocide against minority populations during and
following the First World War is usually depicted as a genocide against
Armenians alone, with little recognition of the qualitatively similar
genocides against
other Christian minorities of the Ottoman Empire;

BE IT RESOLVED that it is the conviction of the International Association of
Genocide Scholars that the Ottoman campaign against Christian
minorities of the Empire between 1914 and 1923 constituted a genocide
against Armenians, Assyrians, and Pontian and Anatolian Greeks.

BE IT FURTHER RESOLVED that the Association calls upon the government
of Turkey to acknowledge the genocides against these populations, to
issue a formal apology, and to take prompt and meaningful steps toward
restitution.

Supporting materials:

Notes on the Genocides of Christian Populations of the Ottoman Empire
Submitted in support of a resolution recognizing the Armenian, Assyrian, and
Pontic and Anatolian Greek genocides of 1914-23, to be presented at the
conference of the International Association of Genocide Scholars (IAGS),
Sarajevo, Bosnia and Herzegovina, July 2007.



____________________________________
Wikipedia Sources
All these entries feature numerous scholarly citations and references from
contemporary news accounts.
_The Armenian Genocide_ (http://en.wikipedia.org/wiki/Armenian_Genocide)
_The Assyrian Genocide_ (http://en.wikipedia.org/wiki/Assyrian_Genocide)
_The Pontic Greek Genocide_
(http://en.wikipedia.org/wiki/Pontic_Greek_Genocide)

____________________________________
Ottoman Genocide against Christian Minorities: General Comments and Sources
"It is believed that in Turkey between 1913 and 1922, under the successive
regimes of the Young Turks and of Mustafa Kemal (Ataturk), more than 3.5
million Armenian, Assyrian and Greek Christians were massacred in a state-organized
and state-sponsored campaign of destruction and genocide, aiming at wiping
out from the emerging Turkish Republic its native Christian populations. This
Christian Holocaust is viewed as the precursor to the Jewish Holocaust in
WWII. To this day, the Turkish government ostensibly denies having committed
this genocide."

- Prof. Israel Charney, President of the IAGS
"Turks admit that the Armenian persecution is the first step in a plan to get
rid of Christians, and that Greeks would come next. ... Turkey henceforth is
to be for Turks alone."

- Peter Balakian, The Burning Tigris, quoting the New York Times, September
14, 1915.
"While the death toll in the trenches of Western Europe were close to 2
million by the summer of 1915, the extermination of innocent civilians in Turkey
(the Armenians, but also Syrian and Assyrian Christians and large portions of
the Greek population, especially the Greeks of Pontos, or Black Sea region)
was reaching 1 million."

- Peter Balakian, The Burning Tigris, p. 285-286.
In a front page article written by Mustafa Kemal himself, for the August 1,
1926 edition of the Los Angeles Examiner, Kemal also affirms the slaughters.
Kemal writes:
"those ... left-over from the former Young Turkish Party, ... should have
been made to account for the lives of millions of our Christian subjects who
were ruthlessly driven en masse, from their homes and massacred ..."

- Mustafa Kemal Pasha, "Kemal Promises More Hangings of Political
Antagonists in Turkey," Los Angeles Examiner, August 1, 1926. p. 1.
"If members of the United Nations pass appropriate legislation such incidents
such as pogroms of Czarist Russian and the massacres of Armenians and Greeks
by Turkey would be punishable as genocide."

- "Genocide Under the Law of Nations," New York Times, January 5, 1947.
Contemporary newspaper commentary
THE CALVARY OF A NATION: A PERSONAL NARRATIVE
"The extermination of the Armenians is well under way. Thousands of
Nestorians and Syrians [of the Assyrian Orthodox Church] have vanished from the face
of the earth. More than 300,000 Greeks have been deported from the Ottoman
Empire, and many more sent to the interior. The fate that awaits the surviving
Christians and Jews -- in fact, of all the non-Turkish elements -- depends on
the term of the fratricidal war and its fortunes. The Young Turks are
watchfully waiting to carry out their program: 'Turkey for the Turks.'"

Atlantic Monthly, November 1916

____________________________________
The Assyrian Genocide
Hannibal Travis, "'Native Christians Massacred': The Ottoman Genocide of the
Assyrians during World War I," Genocide Studies and Prevention, 1: 3 (2006),
pp. 327-371.
Abstract: "The Ottoman Empire's widespread persecution of Assyrian civilians
during World War I constituted a form of genocide, the present-day term for
an attempt to destroy a national, ethnic, or religious group, in whole or in
part. Ottoman soldiers and their Kurdish and Persian militia partners
subjected hundreds of thousands of Assyrians to a deliberate and systematic campaign
of massacre, torture, abduction, deportation, impoverishment, and cultural
and ethnic destruction. Established principles of international law outlawed
this war of extermination against Ottoman Christian civilians before it was
embarked upon, and ample evidence of genocidal intent has surfaced in the form
of admissions by Ottoman officials. Nevertheless, the international community
has been hesitant to recognize the Assyrian experience as a form of
genocide. The Assyrian genocide is indistinguishable in principle from its Armenian
counterpart, however, and its recognition by scholars and the international
community may assist in the resettlement and relief of the Assyrian remnant,
currently fleeing by the thousands from its homelands in Iraq."
Note: Travis's article contains 305 footnotes, providing a rich buttress of
primary and secondary sources for the Assyrian genocide. Among the most
important are:
Sébastian de Courtois, The Forgotten Genocide: The Eastern Christians, the
Last Arameans. Piscataway, NJ: Gorgias Press, 2004.
Eugene Griselle, Syriens et Chaldéens: Leur Martyre, Leurs Espérances.
Paris: Bloud et Gay, 1918.
Yusuf Malek, The British Betrayal of the Assyrians. Warren Point, NJ:
Kimball Press, 1936.
Mordechai Nisan, Minorities in the Middle East: A History of Struggle and
Self-Expression. Jefferson, NC: McFarland & Co., 1991.
Yonan H. Shahbaz, The Rage of Islam: An Account of the Massacre of
Christians by the Turks in Persia. Philadelphia, PA: Roger Williams Press, 1918.
Abraham Yohannan, The Death of a Nation, or: The Ever Persecuted Nestorians
or Assyrian Christians. New York: G.P. Putnam's Sons, 1916.
Gabriele Yonan, Ein vergassener Holocaust: Die Vernichtung der christlichen
Assyrer in der Turkei. Gottingen: Gesellschaft fur bedrohte Volker, 1989.
David Gaunt, Massacres, Resistance, Protectors: Muslim-Christian Relations
in Eastern Anatolia during World War I (Piscataway, NJ: Gorgias Press, 2006)
- "The history of this region is not a matter of general knowledge, so it is
necessary to paint a broad background to the wartime activities of 'ethnic
cleansing' and genocide, which will be described in considerable detail further
on. By the 1920s, the multidenominational Christian populations of the
region were radically depleted and almost entirely displaced from their historic
settlemetns. Represerntatives of the remnants of these groups insist that they
were the victims of a genocide planned and carried out by the wartime
leadership of the Ottoman Empire. The Assyrian, Chaldean, and Syriac groups have
proposed the term 'Sayfo,' meaning 'year of the sword,' as a name for this
catastrophe. In many countries, parliamentary bills have been considered which
would brand Sayfo as an act of genocide of the same rank and slightly better
known case of the Armenian genocide." (p. 1)
- "It is possible that the Ottoman deportations [during World War I] were
planned to be brutal but not fatal, to be limited and not global; to target only
Armenians and not the other Christians. But designs and reality are separate
phenomena. There were three separate phaess of forced migration during the
war era. The first was the slow-paced exchange of minority populations begun
by Talaat as Minister of the Interior before the war. The second was the
'military necessity' banishments of Armenian men started by Enver early in 1915
and carried out by the army. The third was the total removal of entire
Christian populations in the summer of 1915 on the order of Talaat and organized byt
he local civil administrations together with death squads of local
militamen." (p. 65)
- "Through various compilations there is written evidence of massacres and
attacks against Christians in 178 small towns and villages in Diyarbekir
province and its nearest neighboring regions [in 1915]" (p. 76). "Despite the
official declarations excluding them from the 'deportations,' non-Armenian
Christians kept on being the object of mass murder" (p. 77).
- "On March 10, 1915, the Russian consult, Pavel Vvedenski, became the first
civilian official to inspect a horrifying atrocity in an out-of-the-way spot
on the plain of Salmas, near several small iranian towns. This was the
village of Haftevan, between Khosrowa, the center of the Chaldean Catholic
minority, and Dilman, an Armenian town. This was the first consciosuly planned mass
execution of civilians committed by the Ottoman army in its Caucasus
campaigns, the first of many. Before his eyes were the remains fo the adult Christian
male population of an entire district. Vvedenski found hundreds of corpses
lying exposed everywhere. All of the bodies were mutilated and, as far as he
could see, most had been decapitated. ... The vice-commander of Russia's First
Caucasus Army, K. Matikyan, counted the corpses and came up with a total of
707 Armenians and Syriacs (or Aisori as he called them) who had been murdered
by Ottoman soldiers and Kurdish volunteers ..." (p. 81).
- Iranian Minister of Foreign Affairs files formal protest, March 5, 1915,
referring to "violence [that] is most noted int he areas where there are many
villages inhabited by Christians, where the population has been violated and
mercilessly massacred." (P. 82)
- "The Assyrian tribes were the prime target among all the Syriac groups in
the Ottoman Empire, and the CUP spoke of them with the same degree of
suspicion as they did the Armenians. The ethnic cleansing of [the] Hakkiri
[mountains] was a consequence of a series of government decrees, some of which predated
the war. The eradication of the autonomous Assyrian tribes had been a
favorite idea of Talaat Pasha, the Minister of the Interior, because they made up
an almost solid non-Muslim eagle's nest on an important border. When war
became imminent, ethnic cleansing began on a small scale and then spiraled after a
few months to a full-scale operation. Talaat made the final decision at the
moment it was clear that the Assyrian tribes were being defeated. He wrote to
the valis of Mosul and Van accusing the Nestorians of cooperating with the
Armenians and Russians. He proposed: 'We should not let them return to their
homelands.'" (P. 121) "Here is the story behind their exodus, which also
amounted to one of the most complete cases of ethnic cleansing. This is a tale of
government plans for deportation, harassment, and massacres by local Kurdish
chiefs -- all leading up to a full war between the well-armed Ottoman army
and the traditioanl Assyrian tribal warriors. ... The documentation is sparse,
consisting of news of massacres, executions, attacks, invasions, and
retreats, without much clarification. ... The massacres in the sanjak capital Baskale
were so many that it gives the impression of containing a combined
concentration and death camp where refugees were held captive until their execution.
However, no one managed to escape from Bashkale, and thus we lack information
about what went on inside the town ..." (P. 122)
- "Ceaseless ethnic cleansing by means of ruthless attacks and panic plagued
the Turkish-Iranian border strip. As soon as the Russians left a village or
town undefended, Kurdish irregulars or volunteers moved back in and punished
the population for alleged collaboration." (P. 135)
- "Reshid [Bey] amassed great riches, as did many other local administrators
and politicians [during the genocide]. They held the cities of Diyarbekir and
Mardin ina state of terror during the summer and autumn of 1915. It was
reported at the end of August that 120,000 'Armenians' had been deported from the
province and there were none left. The majority of the deportees were dead;
the victims included Christians of all denominations." (P. 152) "... Talat
sent a general order for the deportation of the Armenians on June 21 ... In
fact, by the time the order arrived, mass extermination of Christians of all
faiths had been going on for several weeks throughout the length and breadth of
the province ..." (P. 153).
- "Jacques Rhetore estimated that 200,000 Christians were killed within the
province of Diyarbekir. Of that number, 144,185 (amounting to 82 percent of
the Christian population) were native residents and about 55,000 were outsiders
who had been killed when their deportation caravans were attacked. Victims
came from all faiths, and the largest groups were from the Syriac Orthodox
Church with 60,725 deaths and the Gregorian Armenians with 58,000 deaths." (P.
177)
- "There are also some further traits that were systematic. There was the
similarity in urban areas of the multistep pattern of shattering the Christian
population. Also, the creation of conflicts between the denominations in order
to discourage solidarity and united defense. Step one, the arrest and
interrogation under torture of the male notables, including religious leaders.
Step two, the killing of the notables about one week later. Step three, the
deportation and killing of the remaining adult males. Step four, the formation of
columns of women and children who were told that they were being sent to join
their male relatives and marched out of the towns. Throughout, the
Christians were extorted of their wealth. ..." (P. 178)
- Refers to "the anti-Christian genocide": "... By early 1915, systematic,
government-sanctioned ethno-religious hostility gradually assumed a structured
form. This planning concerned the targeting of certain ethnic and religious
groups, the dates at which specific areas would be evacuated, and whether
certain non-Muslim groups would be temporarily excluded and for how long. The
exact manner in which deportations and massacres would be carried out was the
object of little high-level planning and was left to local initiative. ... It
has been claimed that deportations took place in humane and secure conditions,
but the lived experience of Christians in Diyarbekir province, as well as
Hakkari and Sa'irt sanjaks, gives absolutely no support to that interpretation.
In this region, ethnic cleansing, wholesale massacres, mass rape, and
attacks on outnumbered villages were a daily occurrence throughout June, July, and
August 1915. Tens of thousands of deportees from other provinces were
slaughtered along the roads of Diyarbekir and the banks of the Tigris River as a
matter of course. Perpetrators and instigators ranged from government officials,
army officers, and local politicians to tribal aghas, brigands, local
riff-raff, and released convicts. Only in the very final months of the
anti-Christian policy (from September 1915) is there solid evidence that deported
Christians from Diyarbekir province actually began to arrive at their stated
destinations." (Pp. 296-97)
- "The Assyrian, Chaldean, and Syriac victims were easy to single out because
they belonged to a non-Muslim group and spoke non-Turkic languages. They
were thus targeted for violent ethnic cleansing as religious and ethnic groups,
but not as racial groups. Thus the reason for their extermination should be
sought against the background of their religious and ethnic deviation from the
political standards held by the ideologues in power." (Pp. 303-04)
- "The degree of extermination and the brutality of the massacres indicate
extreme pent-up hatred on the popular level. Christians, the so-called gawar
infidels, were being killed in almost all sorts of situations. They were
collected at the local town hall, walking in the streets, fleeing on the roads, at
harvest, in the villages, in the caves and tunnels, in the caravanserais, in
the prisons, under torture, on the river rafts, on road repair gangs, on the
way to be put on trial. There was no specific and technological way of
carrying out the murders like the Nazis' extermiantion camps. A common feature was
that those killed were unarmed, tied up, or otherwise defenseless. All
possible means of killing were used: shooting, stabbing, stoning, crushing, throat
cutting, throwing off of roofs, drowning, decapitation. Witnesses talk of
seeing collections of ears and noses and of brigands boasting of their
collections of female body parts." (P. 304)
- "The intense extermination of the Christians was completed in a short
period between June and September 1915. Throughout the southeast Anatolian
provinces, bodies of the victims lay strewn everywhere: along the highways, outside
the city gates, on hills outside town, in caves, in ravines, in wells and
cisterns, in latrines, floating on the lakes and rivers. No traveler could miss
them. In 1919, after the war, Edward Noel, the British political foficer,
observed corpses still rotting along the roads and noted that all the male
corpses were on their stomachs but the corpses of women were lying face up on
their backs. It was as if an incurable plague of hundreds of Jedwabnes and
Srebrenicas afflicted the region." (P. 305)
- "This book has told a story of ethnic wars, innumerable retributions of
suspected collaborators, and astounding genocidal projects throughout
southeastern Anatolia. What happened was indeed the feared 'general massacre' that the
German diplomats in July 1915 warned the regime in Istanbul was imminent
unless it lessened the brutality of the forced deportations and the Diyarbekir
massacres. this term, 'general massacre,' along with others like
'extermination' and 'annihilation,' was as close as the German diplomats at that time
could come to formulating the modern concept 'genocide,' as defined by the United
Nations in 1948. The Vatican expressed its fear for 'the threatening
destruction of en [sic] entire people,' to which the Sultan replied on November 19,
1915, acknowledging the deaths of innocent people and explaining that it had
unfortunately proved impossible to separate the 'peaceful elements from those
in rebellion.' Already on May 24, 1915, at the very beginning of persecution,
the Entente powers labeled them 'crimes against humanity and civilization.'"
(P. 315)
- From testimony of Major E. Noel, "on Special Duty in Kurdistan (1919)":
"... Even if Armenian treason could be proved to the hilt, there could scarcely
be any contention, even on the part of the Turks, that the other Christian
communities, Jacobite, Chaldean and Syrian, were parties thereto.
"The people were not long left in doubt as to whom the word 'traitor'
referred to. Orders were received from Constantinople to disarm any Christian
soldiers and gendarmes. Officers were told to dismiss their Christian servants and
in future to allow no Christian to have any access to them. In January 1915
all Christians were dismissed from Government employ. In February and March,
Turkish officials, including even deputies, visited the tribes under the guise
of purchasing transport animals, and openly preached the doctrine of death
to the infidel. ... Openly the policy adopted was to: 1. Deport suspects. 2..
Put to forced labour anybody found in possession of arms. 3. Put to death
anybody convicted of treason. In practice, however, the secret procedure laid
down was to arrange for the massacre of all three of the above classes ..." (Pp.
441-42) "The outstanding feature, which is free from all element of
conjecture, is that the massacres were scientifically organized from Constantinople,
and the local ignorant Muslim was only used as a tool. It is not he who
should be punished but the Turk in high places, and again the local Turk who acted
as his willing agent, and who filled his pockets in the process." (P. 443)
Other sources
"In 1915 the killing resumed with a full-scale, government-sponsored genocide
of the Armenians and the Assyrians. At Sairt in June 1915, the massacres of
Assyrians by 'The Butchers' Battalion,' a term the military Turkish governor
of Van, Djeudet Bey chose for himself and his 8,000 soldiers, left at least
17,000 Assyrians dead. Sairt was only one of forty-one villages attacked that
year where the Assyrian inhabitants were slaughtered."

- Thea Halo, Not Even My Name, St. Martin's Press, New York 2000/2001.
Sources: American Committee for Armenian and Syrian [Assyrian] Relief. Armenia,
New York: Amer. Comm. for Armenian/Syrian Relief, 1917; and Armenian Refugees
(Lord Mayor's Fund), The Plight of Armenian and Assyrian Christians (London:
Spottiswoode, Ballantyne and Co., 1919). For further bibliographies see:
http://www.umd.umich.edu/dept/armenian/facts/gen_bib1.html.
Documentation on the treatment of Assyrians was compiled by Arnold Toynbee
and originally titled: Papers and Documents on the Treatment of Armenians and
Assyrian Christians by the Turks, 1915-1916, in the Ottoman Empire and
North-West Persia (London, 1916, Foreign Office Archives, 3 Class 96,
Miscellaneous, Series II, six files, FO 96*205-210). "And Assyrian" was removed from the
title by the British Secretary for Foreign Affairs, James Bryce, co-founder of
the English-Armenian Society, when the book was published in late 1916. The
French translation presented at the Paris Peace Conference in 1920 further
eliminated mention of the Assyrians by the removal of the 100 pages that
referred to them. The Assyrian genocide was also reported in the British
government's Blue Book and in numerous reports by missionaries and relief workers.
"[I will] relate the details of the tragic martyrdom of the Assyro-Chaldeans
from the Jezireh district on the Tigris [not far] from Midyat, where more
than fifty villages, whose names I know, villages for the most part fertile and
flourishing ...were completely sacked and ruined while the entire population
was put to the sword."

- Jean Naayem, Les Assyro-Chaldeans et les Armeniens Massacres Par les Turcs
(Paris: Sebastien de Courtois, 1920), p. 162.

____________________________________
The Greek Genocide
Henry Morgenthau, The Murder of a Nation
"The martyrdom of the Greeks, therefore, comprised two periods: that
antedating the war, and that which began in the early part of 1915. The first
affected chiefly the Greeks on the seacoast of Asia Minor. The second affected
those living in Thrace and in the territories surrounding the Sea of Marmora, the
Dardanelles, the Bosphorus, and the coast of the Black Sea. These latter, to
the extent of several hundred thousand, were sent to the interior of Asia
Minor. The Turks adopted almost identically the same procedure against the
Greeks as that which they had adopted against the Armenians. They began by
incorporating the Greeks into the Ottoman army and then transforming them into
labour battalions, using them to build roads in the Caucasus and other scenes of
action. These Greek soldiers, just like the Armenians, died by thousands from
cold, hunger, and other privations. The same house-to-house searches for
hidden weapons took place in the Greek villages, and Greek men and women were bea
ten and tortured just as were their fellow Armenians. The Greeks had to
submit to the same forced requisitions, which amounted in their case, as in the
case of the Armenians, merely to plundering on a wholesale scale. The Turks
attempted to force the Greek subjects to become Mohammedans; Greek girls, just
like Armenian girls, were stolen and taken to Turkish harems and Greek boys
were kidnapped and placed in Moslem households. The Greeks, just like the
Armenians, were accused of disloyalty to the Ottoman Government; the Turks accused
them of furnishing supplies to the English submarines in the Marmora and
also of acting as spies. The Turks also declared that the Greeks were not loyal
to the Ottoman Government, and that they also looked forward to the day when
the Greeks inside of Turkey would become part of Greece. These latter charges
were unquestionably true; that the Greeks, after suffering for five
centuries the most unspeakable outrages at the hands of the Turks, should look
longingly to the day when their territory should be part of the fatherland, was to
be expected. The Turks, as in the case of the Armenians, seized upon this as
an excuse for a violent onslaught on the whole race. Everywhere the Greeks
were gathered in groups and, under the so-called protection of Turkish
gendarmes, they were transported, the larger part on foot, into the interior. Just
how many were scattered in this fashion is not definitely known, the estimates
varying anywhere from 200,000 up to 1,000,000. These caravans suffered great
privations, but they were not submitted to general massacre as were the
Armenians, and this is probably the reason why the outside world has not heard so
much about them. The Turks showed them this greater consideration not from
any motive of pity. The Greeks, unlike the Armenians, had a government which
was vitally interested in their welfare. At this time there was a general
apprehension among the Teutonic Allies that Greece would enter the war on the side
of the Entente, and a wholesale massacre of Greeks in Asia Minor would
unquestionably have produced such a state of mind in Greece that its pro-German
king would have been unable longer to keep his country out of the war. It was
only a matter of state policy, therefore, that saved these Greek subjects of
Turkey from all the horrors that befell the Armenians. But their sufferings
are still terrible, and constitute another chapter in the long story of crimes
for which civilization will hold the Turk responsible.

Amb. Henry Morgenthau, Sr. "The Murder of a Nation," ch. XXIV, in
Morgenthau, Ambassador Morgenthau's Story, 1919 (written in 1918, before Greece entered
the war on the side of the Allies in 1917, therefore before the further
massacres of Greeks between 1918 and 1923), pp. 52-53.
When "the civilized world did not protest against these deportations the
Turks afterward decided to apply the same methods on a larger scale not only to
the Greeks but to the Armenians, Syrians, Nestorians, and others of its
subject peoples."
"the Greeks were the first victims of this nationalizing idea ... in the few
months preceding the European War, the Ottoman Government began deporting its
Greek subjects along the coast of Asia Minor."
"The story which I have told about the Armenians I could also tell with
certain modifications about the Greeks and the Syrians."

Morgenthau, "The Murder of a Nation."
Contemporary commentary and official pronouncements
14 May 1914: Official document from Talaat Bey Minister of the Interior to
Prefect of Smyrna: "The Greeks, who are Ottoman subjects, and form the
majority of inhabitants in your district, take advantage of the circumstances in
order to provoke a revolutionary current, favourable to the intervention of the
Great Powers. Consequently, it is urgently necessary that the Greeks occupying
the coastline of Asia Minor be compelled to evacuate their villages and
install themselves in the vilayets of Erzerum and Chaldea. If they should refuse
to be transported to the appointed places, kindly give instructions to our
Moslem brothers, so that they shall induce the Greeks, through excesses of all
sorts, to leave their native places of their own accord. Do not forget to
obtain, in such cases, from the emigrants certificates stating that they leave
their homes on their own initiative, so that we shall not have political
complications ensuing from their displacement."
31 July 1915: German priest J. Lepsius: "The anti-Greek and anti-Armenian
persecutions are two phases of one -- the extermination of the Christian
element from Turkey."
16 July 1916: German Consul Kuchhoff from Amisos to Berlin: "The entire
Greek population of Sinope and the coastal region of the county of Kastanomu has
been exiled. Exile and extermination in Turkish are the same, for whoever is
not murdered, will die from hunger or illness."
30 November 1916: Austrian consul at Amisos Kwiatkowski to Austrian Foreign
Minister Baron Burian: "on 26 November Rafet Bey told me: 'we must finish off
the Greeks as we did with the Armenians ...' on 28 November Rafet Bey told
me: 'today I sent squads to the interior to kill every Greek on sight.' I fear
for the elimination of the entire Greek population and a repeat of what
occurred last year."
13 December 1916: German Ambassador Kuhlman to Chancellor Hollweg in Berlin:
"Consuls Bergfeld in Samsun and Schede in Kerasun report of displacement of
local population and murders. Prisoners are not kept. Villages reduced to
ashes. Greek refugee families consisting mostly of women and children being
marched from the coasts to Sebasteia. The need is great."
20 January 1917: Austrian Ambassador Pallavicini: "the situation for the
displaced is desperate. Death awaits them all. I spoke to the Grand Vizier and
told him that it would be sad if the persecution of the Greek element took the
same scope and dimension as the Armenia persecution."
31 January 1917: Austrian Chancellor Hollweg's report: "... the indications
are that the Turks plan to eliminate the Greek element as enemies of the
state, as they did earlier with the Armenians. The strategy implemented by the
Turks is of displacing people to the interior without taking measures for their
survival by exposing them to death, hunger, and illness. The abandoned homes
are then looted and burnt or destroyed. Whatever was done to the Armenians
is being repeated with the Greeks."

- Sources: Found in the archives of the Foreign Ministry of Greece, as
reported by Professor Kostas Fotiadis, professor of History at Aristotelian
University in Greece and compiled in a 14 volumes of documentation: Constantinos
Emm. Fotiadis, The Genocide of the Pontus Greeks by the Turks. Heodotus, Greece
(2004). See also http://www.greek-genocide.org/quotes.html#bkmk5
MASSACRES OF GREEKS IN TURKEY REPORTED
Hundreds Killed by Turks and Bulgars in Many Towns, London Hears


- New York Times, 20 April 1916
"Stories of cruelty and outrage in the expulsion of the inhabitants from the
villages -- features which it was impossible indeed should be lacking -- are
simply confirmed. A good many girls are in the hospitals at Aivali in
consequence of their treatment by the moharjis."

- Manchester Guardian, 29 June 1914
"The story of the Greek deportations is not yet generally known. Quietly and
gradually the same treatment is being meted out to the Greeks as to the
Armenians and Syrians [Assyrians]. Although closely guarded, certain echoes come
out from time to time. There were some two or three million Greeks in Asia
Minor at the outbreak of the war in 1914 subject to Turkish rule. According to
the latest reliable and authoritative accounts, some seven to eight hundred
thousand have been deported, mainly from the coast regions into the interior of
Asia Minor. At the declaration of the present war all persecutions were
stopped, but the spring of 1915 brought to the stage a tragic, novel drama,
unique in the history of the world as to its horrors and destructiveness -- that is
, the Armenian deportation; under that innocent name the extermination of a
Christian race was started. Along with the Armenians most of the Greeks of
the Marmora regions and Thrace have been deported on the pretext that they gave
information to the enemy. Along the Aegean coast, Aivalik stands out as the
worst sufferer. According to one report, some 70,000 Greeks have been
deported towards Konia and beyond. At least 7000 have been slaughtered. The Greek
Bishop of Aivalik committed suicide in despair."

- Frank W. Jackson, Chairman of the Relief Committee for Greeks of Asia
Minor, October 17, 1917
"Will the outrageous terrorising, the cruel torturing, the driving of women
into the harems, the debauchery of innocent girls, the sale of many of them at
eighty cents each, the murdering of hundreds of thousands and the
deportation to, and starvation in, the deserts of other hundreds of thousands, the
destruction of hundreds of villages and cities, will the wilful execution of
this whole devilish scheme to annihilate the Armenian, Greek and Syrian
Christians of Turkey -- will all this go unpunished?"

- Henry Morgenthau, "The Greatest Horror in History," Red Cross Magazine,
March 1918.
"Les persécutions antihelléniques poursuivies en Turquie depuis le début de
la guerre européenne ne sont que la continuation du plan d'extermination de
l'Hellénisme mis, depuis 1913, en pratique par les Jeunes-Turcs."
Translation:
"The anti-Greek persecutions carried out in Turkey since the beginning of
the European War are but the continuation of the plan of extermination of
Hellenism practiced by the Young Turks, since 1913."

- Bernard Grasset, Les Persécution Antihelléniques en Turquie Depuis le
Début de la Guerre Européenne. D'après les rapports officiels des agents
diplomatiques et consulaires (Paris, Librairie, 1918), Introduction.
"... the Greeks of Anatolia are suffering the same or worse fate than did the
Armenians in the massacres of the Great War. The deportation of the Greeks
is not limited to the Black Sea Coast but is being carried out throughout the
whole of the country governed by the Nationalists. Greek villages are
deported entire, the few Turkish or Armenian inhabitants are forced to leave, and
the villages are burned. The purpose is unquestionably to destroy all Greeks in
that territory and to leave Turkey for the Turks. These deportations are, of
course, accompanied by cruelties of every form just as was true in the case
of the Armenian deportations five and six years ago."

- Stanley Hopkins, American employee of the Near East Relief, 16/11/1921
Additional Sources
"In 1916, the Pontic Greeks along the Black Sea coast were again targeted.
Six thousand Pontian men, women, and children of the Bafra area were burned
alive as they took refuge in churches. In the town of Alajam another 2,500
Pontians were slaughtered. Of the 25,000 inhabitants of the Bafra region alone,
90 percent were eliminated by mass slayings or by sending them on long death
marches where they were often raped and robbed and left to die of disease and
starvation."

- Dr. Harry Psomiades, The Phantom Republic of Pontos and the Magali
Catastrophe (The Hellenic Studies Forum Inc. of Australia, 1992)
"A study of this question may be found in Publication No. 3, of the American
Hellenic Society, 1918, in which the statement is made that one million, five
hundred thousand Greeks were driven from their homes in Thrace and Asia
Minor, and that half these populations had perished from deportations, outrages
and famine.
"The violent and inflammatory articles in the Turkish newspapers, above
referred to, appeared unexpectedly and without any cause. They were so evidently
'inspired' by the authorities, that it seems a wonder that even ignorant Turks
did not understand this. Cheap lithographs were also got up, executed in the
clumsiest and most primitive manner-evidently local productions. They
represented Greeks cutting up Turkish babies or ripping open pregnant Moslem
women, and various purely imaginary scenes, founded on no actual events or even
accusations elsewhere made. These were hung in the mosques and schools. This
campaign bore immediate fruit and set the Turk to killing, a not very difficult
thing to do."

- George Horton, The Blight of Asia (1956)
April 5, 1922: The American Consul at Aleppo, Jesse B. Jackson, filed a
report from Dr. Mark H. Ward and Dr. F. D. Yowell, Director of the Near East
Relief unit at Harpoot. In it Ward and Yowell testify to the tens of thousands of
Greeks from the Black Sea region -- two-thirds of whom were women and
children -- being marched south, with medical attention, food and shelter denied to
them, causing many thousands to perish from 'starvation, exposure, typhus,
and dysentery.'
Yowell and Ward affirmed: "The policy of the Turks toward the Greeks who
were, and are still, being deported, through Sivas-Harpoot Diarbekr from the
Black Sea Coast and the Konia district, seems to be one of extermination."
Yowell, May 5, 1922: "Conditions of Greek minorities are even worse than
those of the Armenians. Sufferings of the Greeks deported from districts behind
the battlefront are terrible and still continue. These deportees begun to
reach Harpoot before my arrival last October. Of thirty thousand Greek refugees
who left Sivas, five thousand died on the way before reaching Harpoot. One
American relief worker saw and counted fifteen hundred bodies on the road east
of Harpoot.
"In Harpoot district our relief has been to give these needy people in
opposition to the wishes of the Turks who did everything in their power to prevent
our doing so. We were not allowed to employ any Greeks in our work or to
take any orphan children, left by dying Greek deportees, into our orphanages..
Sick Greeks could not be received into our hospital except on the written order
of the Turkish Commissioner.
"Two thirds of the Greek deportees are women and children. All along the
route where these deportees have travelled Turks are permitted to visit refugee
group and select women and girls whom they desire for any purpose. These
deportations are still in progress, and if American aid is now withdrawn all will
perish. Their whole route today strewn with bodies of their dead, which are
consumed by dogs, wolves, vultures. The Turks make no effort to bury these
dead and the deportees are not permitted to do so. The chief causes of death are
starvation, dysentery, typhus. Turkish authorities frankly state that is
their deliberate intention to exterminate the Greeks, and all their actions
supports this statements. At present fresh deportations and outrages are starting
in all parts of Asia Minor from northern seaports to the south eastern
district.”
Dr. Mark H. Ward, Medical missionary for the Near East Relief, July 6, 1922:
"From May, 1921, to March last, when I left, thirty thousand deportees, of
whom six thousand were Armenians and the rest Greeks, were collected at Sivas
and deported through Kharput to Bitlis and Van. Of these thirty thousand, ten
thousand perished last winter and ten thousand escaped or have been protected
by the Americans. The fate of the other ten thousand is not known. The
deportations are continuing; every week's delay means deaths to hundreds of these
poor people. The Turkish policy is extermination of these Christian
minorities."
Documentary Evidence that Turkish Officials Ordered the Atrocities.
Translated, it reads in part:
"To the Commandant of the Central Brigade: I call your attention to the
following: There is nothing but death for the Greeks, who are without honor. As
soon as the slightest sign is given you, destroy everything about you
immediately. As for the women, stop at nothing. Do not take either honor or
friendship into consideration when the moment of vengeance arrives!
- The Commandant of the Brigade, Mehmet Azit"

- Cited in Edward Hale Bierstadt, The Great Betrayal: A Survey of the Near
East Problem, New York, 1924.
"The Committee of Union and Progress made a clear decision. The source of the
problem in Western Anatolia would be removed, the Greeks would be cleared
out by means of political and economical measures. Before anything else, it
would be necessary to weaken and break the economically powerful Greeks."

- Nurdogan Taçlan, Ege'de Kurtulus Savasi Baslarken (Istanbul, 1970), p. 65.
Quoted in Taner Akçam, A Shameful Act: The Armenian Genocide and the
Question of Turkish Responsibility, translated by Paul Bessemer (New York:
Metropolitan Books, 2006), p. 103.
"The Turkish reprisals against the west Anatolian Greeks became general in
the spring of 1914. Entire Greek communities were driven from their homes by
terrorism, their homes and land and often their moveable property were seized,
and individuals were killed in the process."

- Arnold Toynbee, The Western Question in Greece and Turkey (Boston:
Houghton Mifflin, 1922), p. 140.
Armenian/Pontian Joint Recognition
Armenian National Committee of America
1711 N Street NW
Washington, DC 20036
Tel. (202) 775-1918
Fax. (202) 775-5648
Email anca@anca.org
Internet www.anca.org
PRESS RELEASE
FOR IMMEDIATE RELEASE
ANCA MARKS PONTIAN GREEK GENOCIDE REMEMBRANCE DAY
-- Joins with Assyrian and Greek Communities in Seeking Justice for Turkey's
Genocidal Crimes
May 19, 2007
WASHINGTON, DC - The Armenian National Committee of America (ANCA) joins with
Pontian Greeks -- and all Hellenes around the world -- in commemorating May
19th, the international day of remembrance for the genocide initiated by the
Ottoman Empire and continued by Kemalist Turkey against the historic Greek
population of Pontus along the southeastern coast of the Black Sea.
"We join with the Hellenic American community in solemn remembrance of the
Pontian Genocide, and in reaffirming our determination to work together with
all the victims of Turkey's atrocities to secure full recognition and justice
for these crimes," said Aram Hamparian, Executive Director of the ANCA.
The Ottoman Empire, under the cover of World War I, undertook a systematic
and deliberate effort to eliminate its minority Christian populations. This
genocidal campaign resulted in the death and deportation of well over 2,000,000
Armenians, Assyrians, and Greeks.
The Pontian Genocide has been formally acknowledged by Greece and Cyprus and,
within the United States, by the states of New York, New Jersey, Florida,
South Carolina, Massachusetts, Pennsylvania, and Illinois, among others.
Bibliography of Books on the Pontic and Anatolian Greek Genocides
Taner Akcam, From Empire to Republic: Turkish Nationalism and the Armenian
Genocide. London: Zed Books, 2004, pp. 144-149.
George Andreadis, Tamama, The Missing Girl of Pontos. Athens: Gordios, 1993..

James Levi Barton, The Near East Relief, 1915-1930. New York: Russell Sage
Foundation, 1943.
Edward Hale Bierstadt, The Great Betrayal: A Survey of the Near East
Problem. New York: R. M. McBride & company, 1924.
Carl C. Compton, The Morning Cometh. New York: Karatzas Publisher, 1986.
Marjorie Housepian Dobkin, Smyrna 1922: The Destruction of a City. New York,
NY: Newmark Press, 1998.
Constantinos Fotiadis (ed.), The Genocide of the Pontus Greeks by the Turks..
13 vols. Herodotus, 2004.
Bernard Grasset, Les Persécution Antihelléniques en Turquie Depuis le Début
de la Guerre Européenne. D'après les rapports officiels des agents
diplomatiques et consulaires. Paris, Librairie, 1918.
Thea Halo, Not Even My Name. New York: Picador USA, 2000.
Hofmann, Tessa, ed., Verfolgung, Vertreibung und Vernichtung der Christen im
Osmanischen Reich 1912-1922. Münster: LIT, 2004. (pp. 177-221 on Pontian
Greeks)
George Horton, The Blight of Asia: An Account of the Systematic
Extermination of Christian Populations by Mohammedans and of the Culpability of Certain
Great Powers; With a True Story of the Burning of Smyrna. Indianopolis:
Bobbs-Merrill, 1926.
Ioannis Karayinnides, The Golgotha of Pontos. Salonica, 1978.
Johannes Lepsius, Archives du genocide des Armeniens. Paris: Fayard, 1986.
Bernard Lewis, The Making of Modern Turkey. London: Oxford University Press,
1961.
Manchester League of Unredeemed Hellenes, Turkey's Crimes: Hellenism in
Turkey. Manchester : Norbury, Natzio & Co., 1919.
J.A.R. Marriott, The Eastern Question: A Study in European Diplomacy.
Oxford: Clarendon Press, 1940.
Manus I. Midlarsky, The Killing Trap. Cambridge: Cambridge University Press,
2005.
Henry Morgenthau, Sr., The Murder of a Nation. New York: Armenian General
Benevolent Union of America, 1974 (1918).
Henry Morgenthau, Sr., Ambassador's Morgenthau Story. Garden City, N.Y.:
Page & Company, 1918
Henry Morgenthau, Sr., I Was Sent to Athens. Garden City, N.Y.: Doubleday,
Doran & Co, 1929.
Henry Morgenthau, Sr., An International Drama. London: Jarrolds Ltd., 1930.
Jean De Murat. The Great Extirpation of Hellenism and Christianity in Asia
Minor: The Historic and Systematic Deception of World Opinion Concerning the
Hideous Christianity's Uprooting of 1922. Miami, Fla.: [s.n.], (Athens
[Greece]: A. Triantafillis) 1999.
Lysimachos Oeconomos, The Martyrdom of Smyrna and Eastern Christendom: A
File of Overwhelming Evidence, Denouncing the Misdeeds of the Turks in Asia
Minor and Showing Their Responsibility for the Horrors of Smyrna. London: G.
Allen & Unwin, 1922.
Alexander Papadopoulos, Persecutions of the Greeks in Turkey before the
European War: On the Basis of Official Documents. New York: Oxford University
Press, 1919.
Ioannis Pavlides, Pages of History of Pontus and Asia Minor. Salonica,
Greece, 1980.
G.W. Rendel, "Memorandum by Mr. Rendel on Turkish Massacres and Persecutions
of Minorities since the Armistice." British Foreign Office Report, 1922. FO
371/7876. X/PO9194.
R. J. Rummel, Statistics of Democide, Chapter 5, "Statistics of Turkey's
Democide - Estimates, Calculations and Sources."
S.J. and E.K. Shaw, History of the Ottoman Empire and Modern Turkey.
Cambridge: Cambridge University Press, 1977.
Michael Llewellyn Smith, Ionian Vision: Greece in Asia Minor, 1919-1922.
London: Allen Lane, 1973.
Dido Soteriou, Farewell Anatolia. Translated by Fred A. Reed. Athens:
Kedros, 1991.
Harry Tsirkinidis, At Last We Uprooted Them: The Genocide of Greeks of
Pontos, Thrace, and Asia Minor, through the French Archives. Thessaloniki:
Kyriakidis Bros, 1999.
C. Tsoukalas, The Greek Tragedy. Harmondsworth: Penguin, 1969.
Mark H. Ward, The Deportations in Asia Minor, 1921-1922. London:
Anglo-Hellenic League, 1922.

Please find a list of good books in English and French to add to Adam's
list followed by a long list of books in Greek, then followed by books
about the Assyrians. Please keep in mind that many other books include
details about the Assyrians but those mentioned here are more
specifically about their genocide.

Best to all,
Thea Halo

Good additional French and English books on the Genocide of Greeks

1. Oecumenical Patriarchate (Orthodox Eastern Church), Persecution of
the Greeks in Turkey 1914-1918, Hesperia Press, London,1919.

2. L’extermination des Chretiens d’Orient: Faits, Documents et
Temoignages Anglais et Americain, Paris, 1922.

3. The Martyrdom of the Pontus and International public Opinion,
Hellenic League of Nations Union, Geneva, 1922. // Le Martyre du
Pont-Euxin et l’Opinion publique internationale, Ligue Hellenique pour
la Societe des Nations, Geneve, 1922.

4. Black Book: The Tragedy of Pontus 1914-1922, Edition of the Central
Council of Pontus, Athens, 1922. // Livre Noir: La Tragedie Du Pont
1914- 1922, Edition du Conseil Central du Pont, Athenes, 1922.

5. London Committee of Unredeemed Greeks, The anti-Hellenic
persecutions in Turkey: pictures of the atrocities committed against
the Greeks in Turkey during the early months of 1914, London Committee
of Unredeemed Greeks, London, 1919.

6. Les persecutions antihelleniques en Turquie depuis le debut de la
Guerre europeenne - D'apres les rapports officiels des agents
diplomatiques et consulaires, Grasset, 1918.

7. Oecumenical Patriarchate (Orthodox Eastern Church), The black book
of the sufferings of the Greek people in Turkey from the armistice to
the end of 1920, Patriarchate, Constantinople, 1920.

8. Les Atrocities Turques en Asia Mineure et dans le Pont, Athenes,
1922.

9. Les Atrocities Turques au Pont-Euxin, Dubois et Bauer, Paris, 1919.

10. Memorandum presented by the Greek members of the Turkish parliament
to the American Commission on Mandates over Turkey, American-Hellenic
Society, New York, 1919.

11. Oeconomos, Lysimachos, The Martyrdom of Smyrna and Eastern
Christendom, George Allen & Unwin, London, 1922.

12. Oeconomos, Lysimachos, The Tragedy of the Christian Near East, The
Anglo-Hellenic League, London, 1923.

13. Papadopoulos, Alexander, Persecutions of the Greeks in Turkey
before the European War, Oxford University Press American Branch, New
York, 1919.

14. Brown, Carroll N.; Ion, Theodore P., Persecutions of the Greeks in
Turkey since the Beginning of the European War, Oxford University Press
American Branch, New York, 1918.

15. King, William H., Turkish Atrocities in Asia Minor, United States
Government Printing Office, Washington, 1992.

16. Manchester League of Unredeemed Hellenes, Turkey's crimes:
Hellenism in Turkey, Norbury Natzio & Co., Manchester, 1919.

17. Ward, Mark H., The Deportations in Asia Minor 1921-1922,
Anglo-Hellenic League & British Armenia Committee, London, 1922.

18. Puaux, Rene, La Mort de Smyrne, Edition de la revue des Balkans,
Paris, 1922.

19. Constantine G. Hatzidimitriou; Editor, American Accounts
Documenting the Destruction of Smyrna by the Kemalist Turkish Forces,
September 1922, Aristide D. Caratzas, Publisher, New Rochelle, NY, 2005

20. 14 volumes of documents found in the archives of relevant
countries, compiled by Professor Constantinos Emm. Fotiadis, professor
of History at Aristotelian University in Greece. All volumes focus on
the Pontic Greeks, but also include documents that concern other Asia
Minor Greeks and the Armenians. Volume 13 is entitled: The Genocide of
the Pontus Greeks by the Turks: Archive documents of the Ministries of
Foreign Affairs of Greece, Britain, France, the League of Nations,
S.H.A.T Heodotus, Greece (2004).There is also some commentary and
analysis by Fotiadis. Some volumes are not yet translated into English.

Books in Greek on the Genocide of Greeks

Η αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του '22, Ίδρυμα
της Βουλής των
Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία,
Αθήνα, 2006, ISBN:
9608928419.

Η Έξοδος, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα, 1980.

Η Έξοδος (Τόμος Β΄), Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα
, 1982.

Η Σμύρνη καίγεται, Αθήνα, Ερμής, 1983.

Κοιτίδες Ελληνισμού – Ίμβρος -Τένεδος, Προποντίδα,
Χάλκη, Επτά Ημέρες,
Έκδοση Καθημερινής, Αθήνα, 1996.

Μαύρη Βίβλος Διωγμών και Μαρτυρίων του εν Τουρκιά
Ελληνισμού 1914-1918,
Οικουμενικό Πατριαρχείο, 1919.

Ο Ελληνισμός της Σμύρνης, Ένωσις Σμυρναίων, Αθήνα, 1997.

Ο Ξεριζωμός: η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας και οι
διωγμοί των
ελλήνων από τους Τούρκους στον 20ό αιώνα, Ινστιτούτο
Ιστορικών Μελετών,
Αθήνα, 1972.

Αγτζίδης, Βλάσης, Ποντιακός Ελληνισμός - Aπό τη
γενοκτονία και το
σταλινισμό στην περεστρόικα, Εκδοτικός Οίκος Αδελφών
Κυριακίδη,
Θεσσαλονίκη, 1995, ISBN: 9603430005.

Αγτζίδης, Βλάσης, Έλληνες του Πόντου: η γενοκτονία από
τον Τουρκικό
εθνικισμό, Ελληνικές εκδόσεις, Αθήνα, 2005, ISBN: 9606639002.

Ανδρεάδης, Γεώργιος, Φουρτούνα ήταν... Η Γενοκτονία του
Ποντιακού
Ελληνισμού μέσα από τα απομνημονεύματα του παπά-
προδρόμου Ηλιάδη,
Ερωδιός, 2002, ISBN: 9607942531.

Αγγελομάτης, Χρήστος Εμ., Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας -
Το Έπος της
Μικράς Ασίας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 1963.

Αρβανίτης, Δημήτριος Α., Εκστρατεία Μικράς Ασίας,
Αργύρης Βουρνάς,
Αθήνα, 2006, ISBN: 960746385X.

Αργυρού, Φανούλα, Γενοκτονία, Λευκωσία, 1998, ISBN:
9963769829.

Βακαλόπουλος, Κωνσταντίνος, Διωγμοί και Γενοκτονία του
Θρακικού
Ελληνισμού – Ο Πρώτος Ξεριζωμός (1908-1917), Ηρόδοτος,
Θεσσαλονίκη,
1998, ISBN: 9607280569.

Βαλβαζάνης, Μιχάλης, Πώς έζησα την καταστροφή της
Σμύρνης, Εκδόσεις
Κωστόγιαννος, 1998, ISBN: 9607181700.

Βαλαβάνης, Γεώργιος Κ., Σύγχρονος γενική ιστορία του
Πόντου, Αθήνα
,1925.

Βασιλείου, Βενετία, Γεννήθηκα στη Μικρασία, Εκδόσεις
Γραμμή, Αθήνα,
1984.

Βενέζης, Ηλίας, Το Νούμερο 31328, Εστία, Αθήνα, 1978.

Βλάχος, Άγγελος Σ., Τριάντα Μήνες (Αύγουστος 1920 -
Ιανουάριος 1923):
Ομιλία για τα πενήντα χρόνια από τη μικρασιατική
καταστροφή, Μακεδονική
Καλλιτεχνική Εταιρεία, Θεσσαλονίκη, 1973.

Γαβριηλίδης, Αντώνιος, Η Μαύρη Εθνική συμφορά του
Πόντου 1914-1922,
Αθήνα, 1924.

Γιαννακόπουλος, Γιώργος Α., Προσφυγική Ελλάδα, Κέντρο
Μικρασιατικών
Σπουδών, Αθήνα, 1992, ISBN: 9607320077.

Γρηγοριάδου-Σουρέλη, Γαλάτεια, Καυτές μνήμες από τη
Σμύρνη, Εκδόσεις
Φιλιππότη, Αθήνα, 1985.

Ενεπεκίδης, Πολυχρόνης Κ., Γενοκτονία στον Εύξεινο
Πόντο: Διπλωματικά
Έγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), Εύξεινος Λέσχη
Θεσσαλονίκης,
Θεσσαλονίκη, 1995.

Ενεπεκίδης, Πολυχρόνης Κ., Οι διωγμοί των Ελλήνων του
Πόντου
(1908-1918), Συλλόγου Ποντίων Αργοναύται-Κομνηνοί, Αθήνα,
1962.

Ενεπεκίδης, Πολυχρόνης Κ., Τραπεζούντα -
Κωνσταντινούπολη – Σμύρνη.
Τρία κέντρα του μικρασιατικού ελληνισμού 1800-1923,
Ωκεανίδα, 1988,
ISBN: 9607213505.

Ηλιάδης, Χρήστος, Πόντος Γενοκτονία – Όσα ενθυμούμαι
από την
περιπετειώδη ζωή μου, Γόρδιος, Αθήνα, 2002, ISBN: 9607083539.

Κανδηλάπτης, Γεώργιος, Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού ή
περί
Κρυπτοχριστιανών του Πόντου, Εκδοτικός Οίκος Αδελφών
Κυριακίδη,
Θεσσαλονίκη, 2005, ISBN: 9603437913.

Καραράς, Νίκος, Το Σεβδίκιοϊ - Το λεβέντικο χωριό της
Σμύρνης, Ένωσης
Σμυρναίων, 1964.

Κατραμόπουλος, Γιώργος Θ., Η Σμύρνη των Σμυρνιών,
Ωκεανίδα, Αθήνα,
2002, ISBN: 960410280X.

Κατραμόπουλος, Γιώργος Θ., Πώς να σε ξεχάσω Σμύρνη
αγαπημένη, Ωκεανίδα,
Αθήνα, 1995, ISBN: 9607213815.

Καψής, Γιάννης Π., 1922 Η Μαύρη Βίβλος, Εκδοτικός
Οργανισμός Λιβάνη,
Αθήνα, 1992, ISBN: 9602363029.

Καψής, Γιάννης Π., Χαμένες πατρίδες, Εκδοτικός Οίκος Α.
Α. Λιβάνη,
1989, ISBN: 9602360305.

Κλεάνθης, Φάνης Ν., Η Ελληνική Σμύρνη, Εστία, Αθήνα, 1993,
ISBN:
9600507147.

Κόντογλου, Φώτης, Το Αϊβαλί - η πατρίδα μου, Εκδόσεις
Παπαδημητρίου,
Αθήνα, 1962.

Κουλιγκας, Βασίλης, Κίος 1912-1922 Αναμνήσεις ενός
Μικρασιάτη, Εκδόσεις
Δωδώνη, Αθήνα, 1988.

Κουλιγκας, Βασίλης, Κίος - Η Αλησμόνητη, Εκδόσεις Δωδώνη
, Αθήνα, 1995,
ISBN: 9602487569.

Κοφινάς, Γεώργιος Ν., Περί του διωγμού των εν Τουρκία
ελλήνων, Αθήνα,
1919.

Λάδης, Φώντας, Χαίρε μέσα από τη μάχη, Τροχαλία, Αθήνα,
1993, ISBN:
9607022459.

Λαμέρας, Κωνσταντίνος, Η περί Μικράς Ασίας και των εν
αυτή
Κρυπτοχριστιανών, Γ. Η. Καλέργη & ΣΙΑ, Αθήνα, 1921.

Λαμψίδης, Γιώργος Ν., Οι Πρόσφυγες του 1922, Εκδοτικός
Οίκος Αδελφών
Κυριακίδη, 1992, ISBN: 9603431575.

Λιουδάκη, Χαράς, Μεταλλεία της Μικρασίας και του Πόντου
, Αθήνα, 1982.

Λοΐζος, Δημήτρης Ι., Οι Μεγάλες Δυνάμεις, η
Μικρασιατική Καταστροφή και
η εγκατάσταση των Προσφύγων στην Ελλάδα 1920-1930, Αθήνα,
1994 ISBN:
9602206810.

Μεγαλοκονόμος, Μανόλης, Η Σμύρνη από το αρχείο ενός
φωτορεπόρτερ,
Ερμής, Αθήνα, 1992.

Μεταξάς, Ιωάννης, Η Ιστορία του Εθνικού Διχασμού (και
της Μικρασιατικής
Καταστροφής), Εκδόσεις Καθημερινής, Αθήνα, 1935.

Μηλιώρης, Νίκος Ε., Η βαθύτατη τομή της Εθνικής μας
Ιστορίας – Ένας
Επίλογος στα πενήντα χρόνια του μικρασιατικού ολέθρου
, Εκδόσεις Ιωλκός,
Αθήνα, 1973.

Μηλιώρης, Νίκος Ε., Οι Κρυπτοχριστιανοί, Ενώσεως
Σμυρναίων, Αθήνα, 1962.

Μισαηλίδης, Κώστας, Η καταστροφή και οι τελευταίες
μέρες της Σμύρνης,
Αθήνα, 1923.

Μουρατίδης, Σπυρίδων, Πρόσφυγες της Μικράς Ασίας,
Πόντου και Ανατολικής
Θράκης στην Κέρκυρα 1922-1932, Θεμέλιο, 2005, ISBN: 9603103063.

Μπέλλου-Θρεψιάδη, Αντιγόνη, Μορφές Μακεδονομάχων και τα
Ποντιακά του
Γερμανού Καραβαγγέλη, Τροχαλία, Αθήνα, 1992, ISBN:
9607022270.

Νακρατζάς, Γεώργιος, Η Μικρά Ασία και η Καταγωγή των
Προσφύγων, Η
ιμπεριαλιστική ελληνική πολιτική του 1922 και η
Μικρασιατική
Καταστροφή, Εκδόσεις Μπατάβια Θεσσαλονίκη, 2000, ISBN:
9608580064.

Παγτζιλόγλου, Μίλτος, Η γενοκτονία των Ελλήνων και των
Αρμενίων της
Μικράς Ασίας, Αθήνα, 1988.

Παπαδόπουλος, Γεώργιος θ., Ποντιακά Σύμμικτα,
Θεσσαλονίκη, 1999.

Παπαδόπουλος, Νικόλας, Τουρκικά Ντοκουμέντα για τη
Μικρασιατική
Καταστροφή – Η αλήθεια απ το στόμα των Τούρκων,
Μαυρίδης, Αθήνα, 1985.

Παπάζογλου, Ιωάννης, Σμύρνη, Αθήνα, 1972.

Παπαπαναγιώτου, Γερμανός, Μικρασιατική Καταστροφή, Geo.
D. Clougher &
Co., Chicago, 1924.

Παπαρούνης, Π. Ν., Τουρκοκρατία, Αθήνα, 1990.

Πελαγίδης, Ευστάθιος, Αλησμόνητες πατρίδες: Ο ηρωικός
Πόντος,
Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, Θεσσαλονίκη, 2000.

Πισσάνος, Αντώνιος Β, Αιχμάλωτοι του Κεμάλ, Πρόοδος,
Αθήνα, 1978.

Προκοπίου, Σωκράτης Α., Σαν Ψέμματα και σαν Αλήθεια,
Αθήνα, 1928.

Ράλλη, Βασιλική, Πατρίδα αξέχαστη - Μικρά Ασία, Ακρίτας
, Αθήνα, 2003,
ISBN: 960328047X.

Ράλλη, Βασιλική, Πηνελόπη, Ακρίτας, Αθήνα, 2004, ISBN:
9603281468.

Ροδάκης, Περικλής, Η ιστορία του Πόντου: Από την
τουρκική κατάκτηση ως
την γενοκτονία και τον ξεριζωμό, Γόρδιος, Αθήνα, 2004,
ISBN:
9607083644.

Ροδάκης, Περικλής, Ο Τουρκικός εθνικισμός,, η
γενοκτονία των Αρμενίων
και το ξερίζωμα του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας,
Αρμενικό Λαϊκό Κίνημα,
Αθήνα, 1987.

Σκουλούδης, Α. Γ., Έρημες χώρες - νεκρές πολιτείες,
Αθήνα, 1919.

Στούρνας, Κώστας, Σμύρνη – Χρονικό του 1922, Αθήνα.

Στοφόρος, Κωνσταντίνος, Ίμβρος, Εκδόσεις Καστανιώτη,
Αθήνα, 1998, ISBN:
9600322139.

Στρούζα-Μαργαρίτη, Στάσα, Η κυρά της Σμύρνης, Εκδόσεις
Νικολαιδη,
Αθήνα, 1986.

Σωτηρίου, Διδώ, Η Μικρασιάτικη καταστροφή και η
στρατηγική του
ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο, Κέδρος, Αθήνα,
1975, ISBN:
9600400261.

Τσιρκινίδης, Χάρης, Έχω όπλο την αγχόνη... Το
ντοκουμέντο της Μεγάλης
Καταστροφής υπό το φως των Ξένων απορρήτων αρχείων
1908-1925, Ερωδιός,
Θεσσαλονίκη, 2005, ISBN: 9606601412.

Τσιρκινίδης, Χάρης, Επιτέλους τους ξεριζώσαμε... Η
γενοκτονία των
Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Μ. Ασίας, μέσα από
τα γαλλικά
αρχεία, Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη
, 2002, ISBN:
9603434272.

Τσιρκινίδης, Χάρης, Το κόκκινο ποτάμι… Η τραγωδία του
Ελληνισμού της
Ανατολής 1908-1923, Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη,
Θεσσαλονίκη,
2005, ISBN: 9603438553.

Τσοπουρίδης, Θωμάς, Ποντιακά Ήθη Και Έθιμα, Θεσσαλονίκη
, 1989.

Τσουκαλάς, Γ., Η καταστροφή και η ωραία της Σμύρνης,
Αστήρ, Αθήνα, 1930.

Φυλλίζης, Δημήτριος, Οι τελευταίες ημέρες της
Τραπεζούντας 1918 - 1923,
Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη, 1987, ISBN: 9603434493.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων Του
Πόντου, Ίδρυμα
της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη
Δημοκρατία,
Αθήνα, 2004, ISBN: 96056007202.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου Α’ (1ος
τόμος), Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004, ISBN: 9608256070.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου Β’ (2ος
τόμος), Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004, ISBN: 9608256089.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου Γ’ (3ος
τόμος), Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004, ISBN: 9608256097.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (4ος
τόμος) – Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών Ελλάδας (α)
(1905-1919),
Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (5ος
τόμος) – Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών Ελλάδας (β)
(1920-1925),
Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (6ος
τόμος) – Πρακτικά Κοινοβουλίων, Αρχεία Ιστορικών
Κέντρων, Ερευνητικών
Ιδρυμάτων, Προσφυγικών Σωματείων και Ιδιωτών, Ηρόδοτος
, Θεσσαλονίκη,
2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (7ος
τόμος) – Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών Γερμανίας,
Αυστρίας, Ιταλίας,
Βατικανού (μεταφρασμένα έγγραφα), Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη
, 2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (8ος
τόμος) – Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών Μ. Βρετανίας,
Γαλλίας, Κοινωνίας
των Εθνών και S.H.A.T.., Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (9ος
τόμος) – Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών Ρωσίας και
Σοβιετικής Ένωσης
(μεταφρασμένα έγγραφα), Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (10ος
τόμος) – Δημοσιεύματα ελληνικού και κυπριακού Τύπου,
Ηρόδοτος,
Θεσσαλονίκη, 2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (11ος
τόμος) – Ελληνικά και ξενόγλωσσα άρθρα και
δημοσιεύσεις ιστορικών
αφηγήσεων, Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (12ος
τόμος) – Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών Γερμανίας,
Αυστρίας, Ιταλίας,
Βατικανού (πρωτότυπα έγγραφα), Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη,
2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (13ος
τόμος) – Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών Μ.Βρετανίας,
Γαλλίας, Κοινωνίας
των Εθνών και S.H.A.T.. (πρωτότυπα έγγραφα), Ηρόδοτος,
Θεσσαλονίκη,
2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου (14ος
τόμος) – Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών Ρωσίας και
Σοβιετικής Ένωσης
(πρωτότυπα έγγραφα), Ηρόδοτος, Θεσσαλονίκη, 2004.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Η Μικρασιατική Καταστροφή -
Αφηγήσεις,
ντοκουμέντα, μελετήματα (τόμοι Α & Β), Πέλλα, 2000.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Ο Ελληνισμός της Ρωσίας και
της Σοβιετικής
Ένωσης, Εκδοτικός Οίκος Αντ. Σταμούλη, 2003, ISBN: 9608353017.

Φωτιάδης, Κωνσταντίνος Ε., Οι Εξισλαμισμοί της Μικράς
Ασίας και οι
Κρυπτοχριστιανοί του Πόντου, Εκδοτικός Οίκος Αδελφών
Κυριακίδη,
Θεσσαλονίκη, 1988.

Φωτεινός, Νικόλαος, Αναμνήσεις και ιστορήματα από τη
Σμύρνη, Ενώσεως
Σμυρναίων, Αθήνα, 1986.

Χατσεριάν, Καραμπέτ, Μεταξύ Πυρός, Ξίφους και Θαλάσσης
- Στη Σμύρνη το
1922, Arod Books, Montreal, 2001, ISBN: 0969987943.

Χόρτον, Τζόρτζ, Αναφορικά με την Τουρκία, Α.Α. Λιβάνη &
Σία, 1992,
ISBN: 9602362332.

Χρήστος, Αγγελομάτης, Χρονικόν μεγάλης τραγωδίας, Εστία
, 2005, ISBN:
9600511837.

Χρυσοχόου, Ιφιγένεια, Μαρτυρική πορεία - το χρονικό της
ομηρίας
1922-24, Αθήνα, 1982.

Χρυσοχόου, Ιφιγένεια, Πυρπολημένη Γη, Αλέξανδρος,
Θεσσαλονίκη, 1999,
ISBN: 9607750640.

Books and papers on Assyrian Genocide
:
Dr. Gabriele Yonan, transl. Nancy Chaple, The Assyrian Genocide: A
Documentary History, (Princeton: Markus Weiner, 2001) ca.; Original
German title: Ein Vergessener Holocaust: Die Vernichtung der
christlichen Assyrer in der Türkei, (Germany: Göttingen und Wien 1989)

Dr. David Gaunt, Massacres, Resistance, Protectors: Muslim-Christian
Relations in Eastern Anatolia during World War I (Gorgias Press, 2006).

Jean Naayem, "Les Assyro-Chaldeans et les Armeniens Massacres Par les
Turcs", Sebastien de Courtois, Paris, 1920: p.162.

Armenian Refugees (Lord Mayor's Fund). The Plight of Armenian and
Assyrian Christians. London: Spottiswoode, Ballantyne and Co., 1919.

American Committee for Armenian and Syrian [Assyrian] Relief. Armenia,
New York: Amer. Comm. for Armenian/Syrian Relief, 1917; and Armenian
Refugees (Lord Mayor’s Fund).

Papers and Reports::
League of Nations: Council. Protection of Minorities in Turkey. London:
np, 1920.

Abdul-Massih Saadi, Ph.D., From Survival to Revival: In the Aftermath
of the Assyrian Genocide. Ninevah Online:
http://www.nineveh.com/
From%20Survival%20to%20Revival%20In%20the%20Aftermath%20of%20the%20Assyr
ian%20Genocide.html

Panayiotis Diamadis B.A., University of Sydney, The Assyrians in the
Christian Asia Minor Holocaust


Der internationale Anschluß der Akademiker für die Studie von Genoziden erkennt mit ihrer Auflösung den Genozid von Assyrion und Griechen.
Fanis Malkidis
Es ist wirklich unterschiedlicher Moment für den Weltakademiker, wissenschaftlich und erkundigend Gemeinschaft, die Auflösung der Anerkennung des Genozids von [Assyrion] und des Griechen in Abstand 1914-1923, zu dem Auflösung es führte, nachdem sie zwischen ihren Mitgliedern gewählt hatte, der internationale Anschluß der Akademiker für die Studie der Genozide (International Association of Genocide Scholars -IAGS).
Die Auflösung, die das 83% von Stimmen empfing, wird in der Praxis des Ottomanzustandes gegen die christlichen Minoritäten, Armenian, Assyrion (Chaldaion, Nestorianon berichtet, Syrians, Aramaioi, Iakobites, Orthodoxe syrisch), griechisches (Einwohner Ponts, Thraces, Ionon), das führte zu ihren Genozid gegen. In 1997 erkannte der internationale Anschluß der Akademiker für die Studie von Genoziden den Genozid, der armenisch sind und bis jetzt Tätigkeit der Mitglieder des Anschlußes, gezeigt, daß auch bestanden anderen Genoziden als die gleiche Anordnung. Assyrioi, stellte der Grieche ihre gleichen Methoden der Ausrottung, wie Massenimplementierungen, Kurse des Todes und Hunger gegenüber. Das Mitglied des internationalen Anschlußes der Akademiker für die Studie des Genozidprofessors der Universität von Geil Adam Jones stellte die Auflösung und mit Protagonist Thea Halo, Verfasser des Buches „noch meinem Namen“ auf, und gemeinsam mit Wissenschaftlern von der aller Welt, wurde die Auflösung annehmbar und gleichzeitig benannte die Türkei, um die Genozide zu erkennen, die sie festlegte. Die Auflösung erklärt auch, daß „die Ablehnung des Genozids weit als abschließendes Stadium des Genozids erkannt wird, das sich kümmert die um Straffreiheit für die Täter des Genozids und vorbereitet den Boden für die zukünftigen Genozide“.Vor dem Wählen, die umfangreichen verstärkenunterlagen über die Genozide von Assyrion und Griechen, die sie in den Mitgliedern IAGS in den Monaten verteilten und sind im Web site http://www.genocidetext.net/ iags_resolution_ supportingdocumentation.htm vorhanden.
Die überwältigende Unterstützung, die in der Auflösung durch das Führen in der Weltorganisation der Studie von Genoziden gegeben wurde, hilft im Wachstum der Welt Gewissenhaftigkeit für die Genozide von Assyrion und Grieche und es dient auch als wichtiges Werkzeug in der gegenwärtigen Türkei die noch ignoriert oder vollständig die Genozide der christlichen Minoritäten verweigert.
Fanis Malkidis unterrichtet in “Dimokriteio” Universität Thrace und ist regelmäßiges Mitglied des internationalen Anschlußes der Akademiker für die Studie von Genoziden.
DER KOMPLETTE TEXT DER AUFLÖSUNG VON IAGS:
SCHÄTZEND, DASS die Ablehnung des Genozids weit als abschließendes Stadium des Genozids erkannt wird, kümmert sich das um die Straffreiheit für die Täter des Genozids und bereitet die Gegend für die zukünftigen Genozide vor, die
DASS der Genozid gegen die christlichen Bevölkerungen durch den Ottomanzustand an der Dauer SCHÄTZEN und nachdem sein erster Weltkrieg normalerweise als Genozid gegen nur Armenian geschildert ist, mit teilweiser nur Anerkennung der qualitativ ähnlichen Genozide gegen andere christliche Minoritäten des Ottomanreiches, das,
SIE überzeugung des internationalen Anschlußes der Akademiker für die Studie der Genozide, denen die Ottomanexpedition gegen die christlichen Minoritäten des Reiches zwischen 1914 und 1923 einen Genozid gegen Armenian festsetzte, Assyrioys und des Griechen SIND. Der internationale Anschluß der Akademiker für die Studie von Genoziden fragt von der Regierung von der Türkei zwecks, das sie die Genozide gegen diese Bevölkerungen erkennt, zwecks es veröffentlicht eine amtliche Entschuldigung, und zwecks ergreift sie die schnellen.