"Δήθεν" Γενοκτονία…....

Θ. Μαλκίδης 
"ΔΗΘΕΝ"  ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ…...

Λίγες ώρες πριν την Ανάσταση επέλεξε πάλι η τουρκόφωνη εφημερίδα Birlik που εκδίδεται στην Κομοτηνή (!) για να ονομάσει "δήθεν" τη Γενοκτονία των προγόνων μας και να επαναλάβει αυτό που είχε ξαναγράψει, ένα μήνα πριν ( http://malkidis.blogspot.gr/2017/03/h.html )

Αυτή τη φορά στο κείμενο  καταγράφεται η ενόχληση  της  εφημερίδας  με αφορμή το μνημείο που πρόκειται να κατασκευαστεί στον Πειραιά. Το νέο δημοσίευμα της εφημερίδας  έχει  τεράστιο  ενδιαφέρον για πολλούς και ποικίλους λόγους και προφανώς αυτονόητους.  

Για ακόμη μία φορά εμφανίζονται επί ελληνικού εδάφους, οι γνωστές απόψεις, παρόλες τις αναγνωρίσεις που έχουμε πετύχει, παρόλα τα σχετικά νομικά κείμενα περί τιμωρίας των αρνητών και των αμφισβητιών. Απόψεις που αρνούνται και αμφισβητούν το μαζικό έγκλημα  και σχετίζονται με το αναμενόμενο χρέος από τους διασωθέντες, δηλαδή με  τα μνημεία, τις εκδηλώσεις, τη δράση μας και κάθε τι που  αναδεικνύει την υπόθεση της Γενοκτονίας ζητώντας την αναγνώριση από το θύτη  Τουρκία.

Κάθε αντίδραση θεσμική και μη, συλλογική και  προσωπική είναι εύλογη και  την αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.....

Το δημοσίευμα έχει ως εξής:

 "Η Ελλάδα στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την 100η επέτειο, θα στήσει στον Πειραιά , μνημείο για την "δήθεν "Ποντιακή Γενοκτονία. Η Ελλάδα ισχυριζόμενη πως 353.000 Ρωμιοί της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας υπέστησαν "Γενοκτονία" από τους Τούρκους στα έτη 1914-1923, βήμα-βήμα συνεχίζει να εφαρμόζει ένα σχέδιο που θα προκαλέσει αίσθηση στον κόσμο.

Το 2019 στα πλαίσια της 100ης επετείου, θα γίνουν εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα και σε διάφορες άλλες χώρες. 

Οι ετοιμασίες στην Ελλάδα άρχισαν και άρχισαν να στήνονται μνημεία για την δήθεν ¨Ποντιακή Γενοκτονία¨ σε όλες τις πόλεις και τους οικισμούς. Ένα από αυτά τα μνημεία στήνεται και στην περιοχή Πειραιάς της Αθήνας.

Το μνημείο το οποίο θα εγκαινιαστεί με τελετή στο λιμάνι της Ζέας στις 19/5/2017, έχει ύψος 7,5 μέτρα και πλάτος 14. 
Αυτό το πολύ ιδιαίτερο μνημείο ετοιμάζεται από τον ποντιακής καταγωγής καλλιτέχνη Παναγιώτη Τανιμανίδη".

http://www.birlikgazetesi.net/haberler/12679-preye-de-soezde-pontus-soykirimi-aniti-dklecek.html

Ακόμη μία αναγνώριση της Γενοκτονίας στον Καναδά: Η αποκαθήλωση της άρνησης και της υπονόμευσης, η Ανάσταση της Μνήμης και της Αλήθειας

Θ. Μαλκίδης 

Η αποκαθήλωση της άρνησης και της υπονόμευσης, η Ανάσταση της Αλήθειας και της Μνήμης: Ακόμη μία αναγνώριση της Γενοκτονίας στον Καναδά

H πόλη Οshawa είναι μία ακόμη πόλη που αναγνώρισε τη Γενοκτονία, μετά την πρωτεύουσα Οττάβα, το Τορόντο και το Λασάλ. Μία προσπάθεια, ένας αγώνας που αποκαθηλώνει συμβολικά και ουσιαστικά, καθότι Μεγάλη Εβδομάδα, το ψεύδος, την άρνηση και την υπονόμευση και νιώθει την Ανάσταση της Μνήμης, της Αλήθειας και της Ιστορίας. 

Με πρωτοβουλία και πάλι του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου, ακόμα μία επιτυχία προστίθεται στον αγώνα της αναγνώρισης της  Γενοκτονίας.

Η πόλη Οshawa  με την διακήρυξη που υπογράφει ο Δήμαρχος John Henry, υλοποιώντας την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου,  πέρα από την αναγνώριση της  Γενοκτονίας, ανακηρύσσει την 19η Μαΐου ως ημέρα Μνήμης.

Ένα ακόμη κερί άναψε στη μνήμη των  αθώων θυμάτων του Κεμαλισμού, του προδρόμου του Ναζισμού, μία ακόμη επιτυχία όλων μας μέχρι την τελική δικαίωση.

Τα "Αούσβιτς εν ροή" των Ελλήνων στον Πόντο, στη Θράκη, στην Ιωνία, στην Καππαδοκία,  θα αναγνωριστούν!

Ο αγώνας προς απογοήτευση των αρνητών, των υπονομευτών και του θύτη συνεχίζεται και θα έχει και άλλες Νίκες.

Ένας οικισμός - μάθημα ιστορίας: «Νέος Πόντος» Αλεξανδρούπολης

Θ.  Μαλκίδης

«Νέος Πόντος» Αλεξανδρούπολης: Ένας οικισμός - μάθημα ιστορίας

Ήταν πριν δέκα χρόνια όταν ο  πρόεδρος του Συλλόγου Παλιννοστούντων Νομού Έβρου Αρθούρος Καραγκιοζίδης, μου ζήτησε να δώσω ονόματα στις οδούς του οικισμού «Νέος Πόντος» της Αλεξανδρούπολης, στα πλαίσια της σχετικής διαδικασίας που ακολουθείται. Από τότε οι οδοί  Πόντου, Στράβωνος, Νικοπόλεως, Οινόης,Μητροπολίτη Χρυσάνθου, Αργοναυτών, Αμασείας, 19ης Μαΐου και δεκάδες ακόμη, « παραδίδουν» κάθε μέρα υπαίθρια μαθήματα ιστορίας....

1. Ο Ελληνισμός του Πόντου.


Ο Ελληνισμός του Πόντου μέσα από την πολυτάραχη πορεία του (διώξεις, εξισλαμισμοί, Γενοκτονία,προσφυγιά) έδειξε ότι μπορεί να ριζώσει και να προκόψει. Μία από τις περιοχές που εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες του Πόντου μετά τη Γενοκτονία και την προσφυγιά, ήταν η Παλαγία (Ντάμια-Δάμια) Αλεξανδρούπολης. Εκεί εγκαταστάθηκαν Έλληνες της Αργυρούπολης, και άλλες περιοχές του Πόντου, δίνοντας στις οδούς του οικισμού ονόματα της πατρίδας.

Μετά από 70 χρόνια η Παλαγία έγινε ο χώρος εγκατάστασης Ποντίων αυτή τη φορά από την πρώην Σοβιετική Ένωση, σε ένα νέο οικισμό. 
Ο Ελευθέριος Παυλίδης στο μεγάλης σημασίας του βιβλίο για τον Ελληνισμό της Ρωσίας, τονίζει στην εισαγωγή του τα εξής:«….κανενός τμήματος του εν διασπορά Ελληνισμού η ιστορία δεν συνδέεται τόσον στενά με την καθόλου ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους, όσον στενά και αδιάσπαστα είναι συνδεδεμένην με αυτήν η ιστορία του Ελληνισμού της Ρωσίας. Και όχι μόνον με την αρχαίαν ημών ιστορίαν συνδέεται η ιστορία του Ελληνισμού της Ρωσίας, αλλά και με την ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος συνδέεται στενώτατα, και αυτή δε η ιδέα της συστηματικής οργανώσεως των ενεργειών δια την ανεξαρτησίαν του Έθνους, ύστερα από πολλών αιώνων δουλείαν, εγεννήθη και εξεκολάφθη εις τα σπλάχνα του Ελληνισμού της Ρωσίας».

Κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας οι Έλληνες καταφεύγουν στην πρώην Σοβιετική Ένωση και το 1918 ο πληθυσμός των Ελλήνων ανέρχεται σε 700.000. Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων, που παρέμειναν στη Σοβιετική Ένωση, παρά τις διώξεις κατά τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου, κατόρθωσε να επιζήσει και να διατηρήσει την ταυτότητά του έως την εποχή της περεστρόικα, όπου πλέον οι Έλληνες διεκδίκησαν την ύπαρξή τους.
Λίγο αργότερα πάνω από 200.000 ήρθαν στην Ελλάδα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

2. Η Αλεξανδρούπολη και ο οικισμός των νεοπροσφύγων «Πόντος»

Αρκετοί από τους Έλληνες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης εγκαταστάθηκαν στην Αλεξανδρούπολη και ειδικότερα στην Παλαγία, όπου δημιουργήθηκε ο οικισμός από το Εθνικό Ίδρυμα Υποδοχής και Αποκατάστασης Παλινοστούντων Ομογενών Ελλήνων.

Εκεί στην Παλαγία Αλεξανδρούπολης έφτασαν κατατρεγμένοι οι νεοπρόσφυγες, που μέσα από τη φτώχεια,και δυσκολίες κράτησαν ζωντανή μέσα στην ψυχή τους την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, αντιμετωπίζοντας με καρτερικότητα τις δυσκολίες της προσφυγιάς στη νέα πατρίδα.

Ο οικισμός των λυόμενων μετατράπηκε μετά από εργασία,κόπο και μόχθο, οικίες που στεγάζουν τα όνειρα των νεοπροσφύγων, εκεί όπου δόθηκαν ονομασίες στις οδούς και στις πλατείες, όπως, Πόντου, Στράβωνος, Νικοπόλεως, Οινόης,Μητροπολίτη Χρυσάνθου, Αργοναυτών, Αμασείας, Κανονίδη, 19ης Μαΐου.

Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αλεξανδρούπολης 
No 573 επιβεβαίωσε τις προτάσεις μας και ο οικισμός «Νέος Πόντος» απέκτησε τις ονομασίες που θα έπρεπε να έχει κάθε Ποντιακός και γενικότερα προσφυγικός οικισμός στην Ελλάδα. Είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση, στον οικισμό «Νέος Πόντος» των νεοπροσφύγων της Αλεξανδρούπολης, ότι ο Πόντος και η ιστορία του ζει!

«Εμείς είμαστε με τη ζωή»

Θ. Μαλκίδης 

«Εμείς είμαστε με τη ζωή»

Απόσπασμα της ομιλίας στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύλλογος Ποντίων Waiblingen .

Τέτοιες μέρες του 2006  προετοιμάζαμε την εκδήλωση που έγινε στο Δημαρχείο της Στουτγκάρδης. Εκεί για πρώτη φορά πήγαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, σε ανοιχτό χώρο για να φανερωθεί στη Γερμανική πολιτική και κοινωνία ένα ζήτημα που ενώ το γνωρίζει, όπως και άλλες κοινωνίες και πολιτικές, κλείνει τα μάτια. Την εκδήλωση αυτή την οργάνωσε ο Δημήτρης Οξυζίδης πρόεδρος της Ποντιακής Εστίας Στουτγκάρδης, ο οποίος επικοινώνησε με τον αείμνηστο Γιώργο Ανδρεάδη, ο οποίος πρότεινε να μιλήσουν μαζί μ΄ αυτόν την Tessa Hofmann και εμένα. Ήταν μία μοναδική εκδήλωση όπου η Γενοκτονία και η αναγκαιότητα της αναγνώρισης τέθηκε στη γερμανική, αγγλική, τουρκική και ελληνική γλώσσα, καθώς και στην ποντιακή διάλεκτο! 

Από τότε έγιναν πολλά. Σήμερα είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι κάθε χρόνο θα γίνει η πορεία, η εκδήλωση όλων των Ποντιακών Συλλόγων της Βάδης - Βυτεμβέργης, με ομιλητές Γερμανούς πολιτικούς, Τούρκους, Κούρδους, Ασσύριους, Αρμένιους και άλλους συναγωνιστές, με συνοδοιπόρους νέους ανθρώπους και παιδιά, γιατί η ζωή πάντα νικά το θάνατο και  η αλήθεια το  ψεύδος.Είναι μεγάλη η συμβολή των Συλλόγων σ' αυτήν την ιερή υπόθεση και οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε!

Το «εμείς είμαστε με τη ζωή» , το σύνθημα που έθεσε ο Μιχ. Χαραλαμπίδης για να προσδιορίσει και να χαρακτηρίσει τον αγώνα από το μνημείο των θυμάτων των Γενοκτονημένων λαών μέχρι το χώρο που οι Έλληνες και οι άλλοι λαοί δίνουν αίμα στη μνήμη των θυμάτων, είναι, μαζί με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως διεθνούς ημέρας θυμάτων του Κεμαλισμού, οι οδηγοί μας. 

Είναι η πρόταση της ανθρωπότητας και της  Ελληνικότητας , απάντηση στη βία, τα μαζικά εγκλήματα, τα Ολοκαυτώματα, την άρνηση και τη βαρβαρότητα, για να οδηγηθούμε στη Ζωή, στη Μνήμη και την Ιστορία. 

Η πορεία του 2006

Η πορεία του 2006 

 Η πορεία του 2016 

Η προγραμματισμένη πορεία και αιμοδοσία για το 2017

Αποκατάσταση της Ιστορίας και της Μνήμης: Όχι άλλες Γενοκτονίες

Θ. Μαλκίδης 

Όχι άλλες Γενοκτονίες

Μέρος της ομιλίας στην εκδήλωση της Ένωσης Πολιτιστικών Φορεών Έβρου στην Αλεξανδρούπολη για τη Γενοκτονία στη Θράκη και μέρος της συνέντευξη στην εφημερίδα ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ της Δράμας



Από τη μία πλευρά ο "συνωστισμός" στην Αδριανούπολη, στην Τραπεζούντα, στη Σμύρνη που προβάλλεται ακόμη και στη δημόσια τηλεόραση και τα σχολικά βιβλία και από την άλλη οι αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας σε όλον τον κόσμο που απουσιάζουν από το δημόσιο λόγο. Ο Ερντογάν που απειλεί να μας ρίξει στη θάλασσα και να μας κάνει λαό μουσείων, οι λάτρεις του Κεμάλ και του Χίτλερ, αλλά και οι άνθρωποι που σε όλον τον κόσμο ακόμη και την Τουρκία, αγωνίζονται για την αποκατάσταση της Ιστορίας και της Μνήμης: Ο καθένας επιλέγει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει......

Πρόκειται για ένα μαζικό έγκλημα το οποίο κατέληξε σε Γενοκτονία και στοίχισε την ζωή σε πάνω από ένα  εκατομμύριο Έλληνες, Ελληνίδες και παιδιά. Χάθηκαν περισσότεροι από 250.000 Έλληνες στην Θράκη, πάνω από 350.000 στον Πόντο, και πάνω από 350.000 στη Μικρά Ασία.

Ένα έγκλημα που κορυφώθηκε την  την  6η Απριλίου 1914 το Μαύρο Πάσχα  στη Θράκη, την 19η Μαΐου 1919 στον Πόντο, τον Αύγουστο/Σεπτέμβριο του 1922   στη Σμύρνη και την κεντρική Μικρά Ασία.

Αν αυτό το έγκλημα τιμωρούνταν, δεν θα επαναλαμβανόταν δυο δεκαετίες αργότερα από τον Χίτλερ, ο οποίος είπε: ¨Ποιος θυμάται τους Αρμένιους;¨


Το σημερινό μήνυμα της εκδήλωσης, αλλά και κάθε εκδήλωσης που αφορά στην ιστορία και την μνήμη, συνδέεται κυρίως με νέες γενιές, με τις επόμενες γενιές. Κυρίως όμως, συνδέεται με το καθήκον που έχουμε με τις προηγούμενες γενιές. 

Θεωρώ ότι και η σημερινή πρωτοβουλία, αλλά και γενικότερα οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται από προσφυγικούς συλλόγους και σωματεία εντός και εκτός Ελλάδας, είναι προς την κατεύθυνση αποκατάστασης της ιστορίας, και κυρίως προς την καταδίκη των εγκλημάτων που δεν πρέπει να επαναληφθούν. Αποτελούν ένα  γεγονός αποκατάστασης της ιστορίας, καθώς και της καταδίκης των εγκλημάτων.

Τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν τον  Ελληνισμό, και κατέληξαν στη Γενοκτονία, σήμερα αφορούν την αναγνώρισή της Γενοκτονίας και την δικαίωση των θυμάτων, εντός και εκτός Ελλάδας.

Η Ελλάδα δυστυχώς, δεν έχει κάνει πάρα πολύ μεγάλη πρόοδο σε ότι αφορά στην ιστορία και την αποκατάσταση, ιδιαίτερα στο ζήτημα της Γενοκτονίας. Συνεπώς, προέχει αυτό και κυρίως να καταδικαστεί ο θύτης, η Τουρκία, έτσι ώστε να μην επαναληφθούν τα εγκλήματα, τα οποία δυστυχώς επαναλαμβάνονται.

Περιμένουμε νέες νίκες, νέες επιτυχίες στο ζήτημα της αναγνώρισης, της αποκατάσταση της ιστορίας. Αυτό προέχει, κυρίως σε ότι αφορά στο καθήκον της μνήμης απέναντι σε αυτούς που χάθηκαν, προς τις επόμενες γενιές,  που δεν πρέπει να «συνωστιστούν» άλλο......








Ακούστε τη συνέντευξη  στην πρωινή εκπομπή του ΜΑXIMUM FM 93,6 και στον Δ.Κολιό.

Οι Θρακιώτες στο Μεσολόγγι και η Εξοδος την Κυριακή των Βαΐων του 1826

Θ. Μαλκίδης 

Η Θράκη στο Μεσολόγγι και ο Ραζή Κότσικας την Κυριακή των Βαΐων του 1826

Μετά από ένα έτος πολιορκίας, το Σάββατο του Λαζάρου οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων από το χέρι του μετέπειτα Εθνομάρτυρος Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ, ο οποίος   μαζί με τον  Κασομούλη συνέταξαν το σχέδιο της Εξόδου, αρχίζοντας με τη φράση "Εις το όνομα της Αγίας, Ομουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος", αυτή με την οποία θεσμοθετήθηκε να αρχίζουν τα συντάγματα του ελληνικού κράτους. Αμέσως μετά τη θεία κοινωνία έγινε η σύσκεψη για την Έξοδο:

«Ήταν πρωί, Σάββατο του Λαζάρου, 10 Απριλίου του 1826, όταν συγκροτήθηκε το νεκροδόξαστο εκείνο συμβούλιο αποφάσεως. Ήταν ένα συμβούλιο θανάτου. Οι καπεταναίοι είχαν αναλάβει να διερευνήσουν, με ανιχνευτές την ύπαρξη μυστικού δρόμου-διόδων για ακίνδυνο πέρασμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων στην ελευθερία. Κανένας όμως δεν έφερε ελπιδοφόρα πληροφορία. Οι λόγχες και οι στενωποί φυλάγονταν άγρυπνα από τους πολιορκητές σε βάθος χώρου και τόπου. Γενική ήταν η κατήφεια και η σιωπηλή θλίψη. Την σιωπή της στιγμής έσπασε η βροντώδης και σταθερή έκρηξη του τρανοδύναμου αρχηγού της Φρουράς, του Θανάση Ραζη-Κότσικα.

– Υπάρχει δρόμος ωρέ!
– Ποιος είναι, στρατηγέ, και δεν τον λες τόση ώρα; Διαμαρτυρήθηκαν όλοι οι παριστάμενοι.

– Είναι ο δρόμος του Θεού, φωνάζει».

Από τους 11.000-12.000 μάχιμους και άμαχους του Μεσολογγίου, σώθηκαν περίπου 1.600 μαχητές, 300 άμαχοι και 13 γυναίκες, 

Ανάμεσα στους μαχητές, τους διασωθέντες, τους σκοτωμένους και Θρακιώτες που έδωσαν τη μάχη στο Μεσολλόγι, αναδεικνύοντας την αντίσταση ως τρόπο επιβίωσης, ως στάση και πρότυπο ζωής. 

Στις μάχες του Μεσολογγίου αναφέρεται ο Θρακιώτης μέλος της Φιλικής Εταιρίας Καπετάν Καραγιώργης και ο  Παναγιώτης Μποχόρης από την Αδριανούπολη. Μια άλλη μορφή  είναι ο Γεννάδιος από την Σηλυβρία, ο οποίος περιέθαλψε τα διασωθέντα από την καταστροφή του Μεσολογγίου γυναικόπαιδα. Επαναστάτες από τη Στενήματχο και τη Φιλιππούπολη με τις γυναίκες τους έλαβαν μέρος στην υπεράσπιση της πόλης του Μεσολογγίου και συμμετείχαν και στην ηρωική έξοδο όπως προκύπτει από το αρχείο των αγωνιστών του 1821, στο από 3 Φεβρουαρίου 1831 σχετικό έγγραφο. Ενώ ο συμπολεμιστής του Υψηλάντη, μέλος του Ιερού Λόχου και μετέπειτα εθνικός ευεργέτης Κωνσταντίνος Ξενοκράτης από το Σαμάκοβο της Ανατολικής Θράκης, διέθεσε ένα μεγάλος μέρος των χρημάτων του για την ανέγερση του Ξενοκρατείου Παρθεναγωγείου στο Μεσολόγγι.

Μια άλλη γραπτή πηγή αναφέρει ότι «στην πόλη αυτή [Μεσολόγγι] ανάμεσα στους ελεύθερους πολιορκημένους βρίσκονται και πολλοί Θρακιώτες , μεταξύ τους δε και πολλές γυναίκες που μη μπορώντας να διαφύγουν στην έξοδο πιάστηκαν αιχμάλωτες. Ελευθερωμένες αργότερα στέλνουν ευχαριστήριο γράμμα στον Καποδίστρια » στον οποίο γράφουν τα εξής: «Εξοχώτατε.  Εις την πτώσιν του πολυθρηνήτου Μεσολογγίου και εις διάφορα μέρη της Πελοποννήσου και Στερεάς Ελλάδος επέσαμεν αιχμάλωτες εις χείρας των αγαρηνών. Η Θεία Πρόνοια και η ευχή της Υμετέρας ημών Κυβερνήσεως ευδοκίμησε την ελευθερίαν μας….παρακαλούμεν…να μας οικονομήση το ζην και τα έξοδά μας δια να απεράσωμεν εις την Πατρίδα μας… Με βαθύτατον σέβας υποσημειούμεθα. Οι αιχμάλωτες φερμένες από Φιλιππούπολιν».


Επίσης παιδιά Θρακών αγωνιστών φοιτούν στην «Παλαμαική Σχολή» του Μεσολογγίου όπως ο Οθων Κάρπου Παπαδόπουλος με αριθμό μητρώου, ενώ ο ίδιος και ο  πατέρας του  αναπαύονται  στο κοιμητήριο του Αγίου Λαζάρου.

Η προσπάθειά μας για την ανάδειξη των πτυχών της  συμβολής τη Θράκης στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία και ειδικότερα στο 1821 είχε αποτέλεσμα με τα αποκαλυπτήρια του σχετικού μνημείου στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι. Μία  ακόμη υπενθύμιση για την αποσιωπημένη  Θράκη, ελάχιστος  φόρος τιμής στους συμπατριώτες μας   που μαζί με όλους τους υπόλοιπους ηρωικούς  υπερασπιστές Έλληνες και φιλέλληνες έπεσαν κατά την πολιορκία και την Έξοδο....