Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των παντοδύναμων Ιταλών, ο Μοναχικός λύκος που έσπερνε τον πανικό, τον όλεθρο στις Ιταλικές Νηοπομπές, που ήταν ένα φάντασμα που αποδείκνυε περίτρανα την ναυτοσύνη και την μαχητικότητα του Ελληνικού Έθνους ήταν ο 34χρονος από τον Πύργο ο οποίος λεγόταν Μιλτιάδης Ιατρίδης και ήταν Κυβερνήτης του Θρυλικού Υποβρυχίου Παπανικολής.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1940 ο Ιατρίδης βασισμένος στους χάρτες και λοιπές πληροφορίες που είχε συλλέξει εντοπίζει μία Ιταλική νηοπομπή που μετέφερε μεγάλες ποσότητες οπλισμού, πυρομαχικών, τροφίμων κ.λ.π. με περισσότερα από 14 μεταγωγικά που συνοδευόταν από αντιτορπιλικά και τορπιλοβόλα. στην οποία εκσφενδονίζει 4 τορπίλες εναντίον της. Όπως αναφέρει ο Μίλτων ακούστηκαν 3 εκρήξεις. Οι επόμενες ώρες ήταν δύσκολες για το Υποβρύχιο και το πλήρωμα του διότι τα Ιταλικά πολεμικά άρχισαν να ρίχνουν βόμβες βυθού περίπου 85 στον αριθμό που ευτυχώς καμία δεν βρήκε το Υποβρύχιο το οποίο είχε κατέβει στο μεγαλύτερο βάθος που επέτρεπαν οι τότε συνθήκες για εκείνου του τύπου Υποβρύχια και ο «γέρος» Παπανικολής άρχισε να τρίζει. Την επόμενη ημέρα 25 Δεκεμβρίου 1940 ημέρα των Χριστουγέννων επειδή δεν υπήρχε πολύ οξυγόνο το πλήρωμα έλεγαν μεταξύ τους τα χρόνια πολλά με ελαφρά κλίση της κεφαλής τους για να μην σπαταλούν το λίγο οξυγόνο που είχαν λόγω των πολλών ωρών κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μετά την ανωτέρω επιχείρηση επέστρεψε στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας όπου η Μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού παιάνιζε και τα πληρώματα των πλοίων του επιφύλασσαν την υποδοχή που αξίζει σε Ήρωες. Προήχθη άμεσα σε Αντιπλοίαρχο επ’ ανδραγαθία (ήταν ο 1ος Αξιωματικός που προήχθη επ’ ανδραγαθία) και του απενεμήθη το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, οι εφημερίδες της εποχής με πρωτοσέλιδα αναφέρονταν στα κατορθώματα του.
Ο Ιατρίδης με τον Παπανικολή του συνέχισε τις περιπολίες και στην Μεσόγειο βυθίζοντας και άλλα επιταγμένα εμπορικά πλοία και πολεμικά καταφέρνοντας να διαφεύγει.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1944 παρασημοφορείται και πάλι με τον Πολεμικό Σταυρό Γ’ Τάξεως επειδή: «Κατά την στιγμήν της καταρρεύσεως της Πατρίδος υπερνικήσας πάσας τας παρουσιασθείσας πολεμικάς δυσκολίας, επέτυχεν εν τέλει να φέρει το πλοίον του εις Αλεξάνδρεια, προς συνέχισιν του αγώνος».
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από την βιογραφία του για την ημέρα του θανάτου του, στις 18 Φεβρουαρίου του 1960:
«Τα βάθη της Αδριατικής, η Βόρεια Θάλασσα του Ατλαντικού, η Μεσόγειος στην διάρκεια του Πολέμου και στην διάρκεια της Ειρήνης, η θάλασσα της Κίνας, ο Νότιος Ατλαντικός ο Ειρηνικός και ο Ινδικός Ωκεανός δεν είχαν καταφέρει να τον σταματήσουν και πάντα προχωρούσε πάνω η’ κάτω από την επιφάνεια τους!!! Ήταν αρκετή όμως μια τσαλακωμένη ράγα του τραμ στον Πειραιά για να σταματήσει την πορεία του, ενώ είχε ακόμη τόσα πολλά να δώσει!!…»