Στις 12 Αυγούστου 1943, ημέρα Πέμπτη, λίγο πριν από το μεσημέρι, αφίχθη στο Κομμένο ο διοικητής του 98ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας Ορεινών Καταδρομών, Γιόζεφ Ζάλμινγκερ.
Η αντίστροφη μέτρηση για το Κομμένο και τους θορυβημένους από τη γερμανική αναγνωριστική επιχείρηση κατοίκους του είχε ξεκινήσει από εκείνη κιόλας τη στιγμή.
Τα χαράματα της Δευτέρας 16ης Αυγούστου, κι αφού οι κάτοικοι του Κομμένου είχαν τελέσει κανονικά το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου 120 άνδρες του 12ου Λόχου του 98ου Γερμανικού Συντάγματος, που έδρευε στην περιοχή της Φιλιππιάδας, επιβιβάστηκαν πάνοπλοι σε στρατιωτικά οχήματα και αφίχθησαν στο Κομμένο.
Η αποστολή που τους είχε ανατεθεί ήταν αφενός η εξουδετέρωση των ανταρτών που δρούσαν στην ευρύτερη περιοχή και αφετέρου η εξάλειψη του Κομμένου, της φωλιάς των ανταρτών, που τους προμήθευε με τρόφιμα και άλλα χρειώδη.
Διοικητής των ανδρών του 12ου Λόχου, που έσπευσαν να περικυκλώσουν το Κομμένο, ήταν ο υπολοχαγός Ρέζερ, φανατικός ναζί.
Γύρω στις 6:30 π.μ. δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης κατά του Κομμένου με τη ρίψη δύο φωτοβολίδων.
Οι μονάδες εφόδου άρχισαν να βάλλουν με όπλα, πολυβόλα, χειροβομβίδες και όλμους κατά του χωριού, έχοντας ως στόχο την εξαφάνισή του από προσώπου γης.
Οι γερμανοί στρατιώτες έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και εκτελούσαν ανηλεώς άνδρες κάθε ηλικίας, γυναίκες και παιδιά, ακόμη και μωρά.
Ολόκληρες οικογένειες κάηκαν μέσα στα σπίτια τους, πριν καν ξυπνήσουν και συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συνέβαινε.
Όσοι έτρεχαν στους δρόμους για να σωθούν έχαναν τη ζωή τους από τα καταιγιστικά πυρά των ναζί, που είχαν λάβει σαφή εντολή να μην αφήσουν στο Κομμένο τίποτα ζωντανό, τίποτα όρθιο.
Οι δρόμοι του χωριού, οι αυλές και τα καμένα σπίτια, τα ανοιγμένα χαντάκια, η πλατεία, ολόκληρο το χωριό ήταν γεμάτο πτώματα.
Τη ζωή τους έχασαν και ορισμένοι απ’ όσους αναζήτησαν καταφύγιο στο γειτονικό ποτάμι, τον Άραχθο.
Όσοι τα κατάφεραν, όσοι επιβίωσαν περνώντας στην άλλη όχθη του ποταμού ή κρυμμένοι στους θάμνους, τα καλαμπόκια και τα λαγκάδια, επέστρεψαν έντρομοι στα σπίτια τους τις επόμενες μέρες.
Έθαψαν τους δικούς τους ανθρώπους στον τόπο της σφαγής, στις αυλές των κατεστραμμένων σπιτιών τους, και χρειάστηκε να παρέλθει πολύς χρόνος για να μεταφέρουν τα λείψανα των αγαπημένων τους στο κοιμητήριο του χωριού.
Μέσα σε ένα και μόνο πρωί το Κομμένο μέτρησε 317 θύματα, θύματα μιας ανείπωτης θηριωδίας και βαρβαρότητας.
Εξοντώθηκαν ολόκληρες οικογένειες, εκτελέστηκαν σχεδόν 100 νήπια και παιδιά ηλικίας έως 15 ετών, θανατώθηκαν 144 γυναίκες. 
Στις 12 Αυγούστου 1943, ημέρα Πέμπτη, λίγο πριν από το μεσημέρι, αφίχθη στο Κομμένο ο διοικητής του 98ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας Ορεινών Καταδρομών, Γιόζεφ Ζάλμινγκερ.
Η αντίστροφη μέτρηση για το Κομμένο και τους θορυβημένους από τη γερμανική αναγνωριστική επιχείρηση κατοίκους του είχε ξεκινήσει από εκείνη κιόλας τη στιγμή.
Τα χαράματα της Δευτέρας 16ης Αυγούστου, κι αφού οι κάτοικοι του Κομμένου είχαν τελέσει κανονικά το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου 120 άνδρες του 12ου Λόχου του 98ου Γερμανικού Συντάγματος, που έδρευε στην περιοχή της Φιλιππιάδας, επιβιβάστηκαν πάνοπλοι σε στρατιωτικά οχήματα και αφίχθησαν στο Κομμένο.
Η αποστολή που τους είχε ανατεθεί ήταν αφενός η εξουδετέρωση των ανταρτών που δρούσαν στην ευρύτερη περιοχή και αφετέρου η εξάλειψη του Κομμένου, της φωλιάς των ανταρτών, που τους προμήθευε με τρόφιμα και άλλα χρειώδη.
Διοικητής των ανδρών του 12ου Λόχου, που έσπευσαν να περικυκλώσουν το Κομμένο, ήταν ο υπολοχαγός Ρέζερ, φανατικός ναζί.
Γύρω στις 6:30 π.μ. δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης κατά του Κομμένου με τη ρίψη δύο φωτοβολίδων.
Οι μονάδες εφόδου άρχισαν να βάλλουν με όπλα, πολυβόλα, χειροβομβίδες και όλμους κατά του χωριού, έχοντας ως στόχο την εξαφάνισή του από προσώπου γης.
Οι γερμανοί στρατιώτες έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και εκτελούσαν ανηλεώς άνδρες κάθε ηλικίας, γυναίκες και παιδιά, ακόμη και μωρά.
Ολόκληρες οικογένειες κάηκαν μέσα στα σπίτια τους, πριν καν ξυπνήσουν και συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συνέβαινε.
Όσοι έτρεχαν στους δρόμους για να σωθούν έχαναν τη ζωή τους από τα καταιγιστικά πυρά των ναζί, που είχαν λάβει σαφή εντολή να μην αφήσουν στο Κομμένο τίποτα ζωντανό, τίποτα όρθιο.
Οι δρόμοι του χωριού, οι αυλές και τα καμένα σπίτια, τα ανοιγμένα χαντάκια, η πλατεία, ολόκληρο το χωριό ήταν γεμάτο πτώματα.
Τη ζωή τους έχασαν και ορισμένοι απ’ όσους αναζήτησαν καταφύγιο στο γειτονικό ποτάμι, τον Άραχθο.
Όσοι τα κατάφεραν, όσοι επιβίωσαν περνώντας στην άλλη όχθη του ποταμού ή κρυμμένοι στους θάμνους, τα καλαμπόκια και τα λαγκάδια, επέστρεψαν έντρομοι στα σπίτια τους τις επόμενες μέρες.
Έθαψαν τους δικούς τους ανθρώπους στον τόπο της σφαγής, στις αυλές των κατεστραμμένων σπιτιών τους, και χρειάστηκε να παρέλθει πολύς χρόνος για να μεταφέρουν τα λείψανα των αγαπημένων τους στο κοιμητήριο του χωριού.
Μέσα σε ένα και μόνο πρωί το Κομμένο μέτρησε 317 θύματα, θύματα μιας ανείπωτης θηριωδίας και βαρβαρότητας.
Εξοντώθηκαν ολόκληρες οικογένειες, εκτελέστηκαν σχεδόν 100 νήπια και παιδιά ηλικίας έως 15 ετών, θανατώθηκαν 144 γυναίκες.