Το φθινόπωρο τού 1912 ανάβει ο Βαλκανικός πόλεμος. Από τη μία πλευρά έχουμε τρία χριστιανικά κράτη και από την άλλη τούς Οθωμανούς. Και όσο αφορά τον πληθυσμό και την έκταση ή Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μεγαλύτερη και από τις τρεις χριστιανικές χώρες. Εκτός αυτού οι Νεότουρκοι είχαν καταβάλει μεγάλη προσπάθεια επί σειρά ετών ώστε να ξαναοργανώσουν και να εξοπλίσουν τον Οθωμανικό στρατό. Όμως οι Νεότουρκοι έκραξαν το κακό ενώπιων τού Κυρίου επειδή όσα είχαν κατακτήσει τά απέδιδαν στον εαυτό τους και στο Θεό τίποτα. Εκτιμούσαν τον εαυτό τους υπερβολικά και υπερβολικά υποτιμούσαν το ρόλο τού Θεού στη ζωή τού λαού.
Πολλοί από αυτούς ήταν αθεϊστές και πολλοί αδιάφοροι για την πίστη στο Θεό. Τί διαφορά ανάμεσα στούς φανατικά ευσεβείς Σουλτάνους πού κατέκτησαν τά Βαλκάνια και σ’ αυτούς τούς άπιστους επιγόνους τους, πού θα χάσουν τά Βαλκάνια! Οι Νεότουρκοι στον πόλεμο θα υποστούν ήττα στην ήττα. Αντίπαλοί τους ήταν τρεις χριστιανοί βασιλείς, ό βασιλιάς Πέτρος, ό βασιλιάς Γεώργιος και ό βασιλιάς Φερδινάνδος. Ό πλέον ευσεβής από αυτούς ήταν ό βασιλιάς Πέτρος. Μέ το πού ανέβηκε στο θρόνο αμέσως έκτισε το ναό τού Άγ. Γεωργίου στην Τοπόλα. Ήταν άνθρωπος χωρίς «φιγούρες» και δεν είχε υπερηφάνεια στην καρδιά του. Μετρημένος στούς επαίνους των φίλων και ανεκτικός έναντι των επικρίσεων των εχθρών, είχε φόβο Θεού και έπραττε δίκαια ενώπιον του Κυρίου. Γι’ αυτό ό Θεός του χάρισε πολλές ένδοξες νίκες στις μάχες εναντίον των Οθωμανών το 1912. Σε πολλά έμοιαζε μέ το βασιλιά Πέτρο και ό Έλληνας βασιλιάς Γεώργιος. Ό Φερδινάνδος όμως ήταν πονηρός και αλαζόνας.
Έβλεπε μέ περιφρόνηση τούς βασιλείς της Σερβίας και της Ελλάδας. Ό θαρραλέος και έντιμος Βουλγαρικός λαός θα είχε σ’ αυτόν τον πόλεμο περισσότερες νίκες όμως ό χαρακτήρας Φερδινάνδου ενόχλησε το Θεό. Το 1913 ό υπερόπτης βασιλιάς Φερδινάνδος επιτέθηκε ύπουλα στο Σέρβικο στρατό στη Μπρεγάλνιτσα κατά τη διάρκεια της ανακωχής μέ τούς Όθωμανούς. Ολόκληρη ή Ευρώπη σκέφτηκε ότι ό Βούλγαρος βασιλιάς θα συνθλίψει και θα καταστρέψει το Σέρβικο στρατό. Αλλά ό Κύριος των δυνάμεων, πού βλέπει τις καρδιές των ανθρώπων, αποφάσισε αυτό το νέο και ξαφνικό πόλεμο να χαρίσει στον ευσεβή και ταπεινό βασιλιά Πέτρο σε βάρος τού Φερδινάνδου. Έτσι από τούς Βαλκανικούς Πολέμους βγαίνουν ηττημένοι οι Νεότουρκοι και ό Φερδινάνδος και ως νικητές ό Σέρβος κι ό Έλληνας βασιλιάς. Και αυτό κατά τη δίκαιη κρίση τού Θεού και ενάντια σ’ όλες εκτιμήσεις και προβλέψεις των γιων των ανθρώπων και των αρχόντων τους στις χώρες τού δύοντος ήλιου.
Από όλα αυτά είναι σαφής ή διδαχή: α. Ότι στη σύγχρονη εποχή όπως και στην αρχαιότητα ό Κύριος των δυνάμεων - ως Τρίτος και Αόρατος Πολεμιστής - αποφασίζει για κάθε πόλεμο.
β. Ότι και στούς σύγχρονους πολέμους όπως και στούς αρχαίους ή αμαρτία τού λαού ή των ηγετών του έναντι των εντολών τού Θεού αναπόφευκτα οδηγεί στην τιμωρία.
γ. Ότι στούς σύγχρονους πολέμους όπως και στούς αρχαίους ή ευσυνειδησία των λαών ή των ηγετών τών λαών επιφέρουν τη νίκη.
δ. Ότι μέ μία λέξη, οι σύγχρονοι πόλεμοι όπως και οι αρχαίοι μπορούν να κατανοηθούν και να εξηγηθούν μόνο υπό το φώς της Βίβλου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑ