η
Θ. Μαλκίδης
Όταν ήρθαν οι πρόγονοί μας πριν 100 χρόνια στον τόπο, διωκόμενοι λόγω της Γενοκτονίας εναντίον τους, έφτιαξαν, χωρίς να έχουν πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, αυτά που δημιουργούσαν για χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σε μία νέα πόλη: Την εκκλησία και το σχολείο. Γνώριζαν ότι αυτά τα δύο θα κρατούσαν την παρούσα γενιά, όπως κράτησαν τους δικούς τους προγόνους, ευχόμενοι, με καθημερινό αγώνα, ότι θα κρατήσουν και τους απογόνους τους.
Η ανιδιοτελής αγάπη για την πατρίδα και η βαθιά πίστη στο Θεό, τους βοήθησε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και τις ανθρώπινες απώλειες- κάθε σπίτι είχε τουλάχιστον και από ένα θύμα λόγω της Γενοκτονίας- και κατόρθωσαν να πάνε μπροστά.
Τώρα, σήμερα, που τελείωσαν τα χρήματα από που θα πάρουμε θάρρος; Από που θα αντλήσουμε πίστη για να αντισταθούμε στον εκβιασμό και στις δυσκολίες ; Προφανώς από όπου πήραν θάρρος και οι πρόγονοί μας. Για αυτό και πρέπει να ξαναφτιάξουμε σχολεία, Φροντιστήρια, όπως τα έλεγαν στην πατρίδα και να ξαναδούμε τη σχέση μας με την πίστη. Σ’ αυτά τα δύο πρέπει να ακουμπήσουμε, να σταθούμε, για να δημιουργήσουμε, όπως οφείλουμε ως άνθρωποι και ως Έλληνες, για να ξαναγίνουμε υπερήφανοι, που είμαστε άνθρωποι και Έλληνες. Το οφείλουμε στις ψυχές των προγόνων μας και στις ζωές των απογόνων μας.