Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη
Όσο και αν είναι απίστευτο, ντροπιαστικό, εξευτελιστικό και απορριπτέο, όμως έμελλε να το ζήσουμε και αυτό! Πριν μερικές ημέρες, στην Γ΄Επιτροπή του ΟΗΕ εμφανίστηκε , όπως κάθε χρόνο, ψήφισμα για την καταδίκη του ναζισμού. Όμως σύσσωμη η Δύση (άκουσον- άκουσον), και φυσικά μαζί και η Ελλάδα το καταψήφισαν!
Η Τουρκία (αξιοπρεπώς!!) άπεχε της ψηφοφορίας και μόνο το Ισραήλ σεβάστηκε τη μνήμη του ολοκαυτώματος με την ψήφο του.
Αλλά, πως άραγε εξηγείται αυτό το τερατώδες συμβάν;
Πως μπόρεσε η χώρα μας να λησμονήσει τις θηριωδίες των ΝΑΖΙ, τις εκατοντάδες των συμπολιτών μας που τυραννήθηκαν και θανατώθηκαν, την ολοκληρωτική καταστροφή της οικονομίας μας, το υποχρεωτικό κατοχικό δάνειο, την καταλήστευση των αρχαιολογικών μας θησαυρών, τα σκελετωμένα παιδιά και τα πτώματα των ανθρώπων στους δρόμους, που πέθαιναν από πείνα;
Απίστευτο, αλλά αληθινό!
Ο Ναζισμός έλαβε από τη Δύση άφεση αμαρτιών, απλώς και μόνο επειδή η καταδίκη του (όπως κάθε χρόνο άλλωστε) ζητήθηκε από τη Ρωσία. Η οποία Ρωσία, όπως είναι γνωστό, συνέβαλε τα μέγιστα στην ήττα του Άξονος. Δηλαδή, ζούμε καταστάσεις, στις οποίες τα τέρατα του παρελθόντος αγκαλιάζονται από τη Δύση, για να εναντιωθούν από κοινού σε νέα.
Ας ελπίσουμε ότι η ανθρωπότητα δεν θα ξαναζήσει τη φρίκη της ναζιστικής Γερμανίας, του Β’Παγκόσμιου Πολέμου, παρότι οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους εξαφανίζονται.
‘Όμως, η Ελλάδα με θηλιά στο λαιμό, εδώ και 12 χρόνια, δεν θα μπορεί εφεξής, ακόμη και να ψελλίζει ότι επί 80 και πλέον χρόνια, η Γερμανία δεν έχει καταβάλει τα τεραστίων διαστάσεων πολυσχιδή κατοχικά χρέη της. Και ότι αρνείται να τα συζητήσει, αλλά ωστόσο απαιτεί την καταβολή σε αυτήν των δικών μας χρεών, παρότι αυτά αποτελούν μικρό κλάσμα των δικών της.
Μεγαλόψυχη Ελλάδα! Και τα μεν τραγικά θύματα των Ναζί δεν μπορούν πια να απαντήσουν αν συμφωνούν με την ελληνική ψήφο λησμονιάς, στον ΟΗΕ. Υπάρχουν, όμως και ζώντες, σε αυτή τη χώρα, που επί 12 χρόνια υπόκεινται στα μαρτύρια των, εγκληματικού περιεχομένου, μνημονίων. Αυτοί οι συμπολίτες μας δεν θα έπρεπε να ερωτηθούν αν συμφωνούν με την παραίτηση δικαιωμάτων τους, παρότι η αναγνώρισή τους θα έθετε τέρμα στα δεινά τους; Και, ακόμη, ας υπογραμμιστεί ότι αυτή η γενική διαγραφή των Ναζιστικών εγκλημάτων, στα οποία υπάγεται και η παραίτηση απαίτησης των γερμανικών χρεών, βάζει ταφόπετρα στην όποια ελπίδα ανάπτυξης της Ελλάδας, για δεκαετίες από σήμερα.
Υπάρχει, βέβαια, και η ολομέλεια της Επιτροπής του ΟΗΕ, στην οποία παραπέμπεται τον Δεκέμβριο, το επίμαχο ψήφισμα. Αλλά, το σκοτάδι είναι τόσο πυκνό, γύρω από το Διεθνές Δίκαιο και τις ευφάνταστες μορφές εφαρμογής του, ώστε, εκτός θαύματος, να αποκλείεται ανατροπή της αρχικής θέσης της Δύσης.
δημοσιεύτηκε στη «δημοκρατία»