ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1974
Ο ΔΕΚΑΕΦΤΑΧΡΟΝΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΟΒΟΥΝΟΥ
Ο Αντρέας Κωστή Καράλουκας ήταν το τέταρτο απο τα 11 παιδιά του Συμεών και της Χρυστάλλας Καράλουκα από το Μαραθόβουνο. Γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1956 και μεγάλωσε σε μια πολυμελή οικογένεια με αξίες και ιδάνικά άφθαρτα όπως η αξιοπρέπεια, η τιμιότητα, το φιλότιμο, η αγάπη για την πατρίδα και η πίστη στο Θεό. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του και όταν αποφοίτησε μπήκε απο μικρός στη βιοπάλη.
Δωδεκάχρονο αγόρι βοηθούσε τον πατέρα του στις γεωργικές του εργασίες και στη συνέχεια εργάστηκε ως κτίστης. Απο το 1971 ο πατέρας του Συμεών είχε δημιουργήσει εργοστάσιο μωσαϊκών με συνεργάτη τον Αντρέα Βρακά, επίσης απο το Μαραθόβουνο. Ο Αντρέας αργότερα εργάστηκε στο εργοστάσιο του πατέρα του το οποίο στη συνέχεια τελειοποιήθηκε και εξοπλίστηκε με σύγχρονα μηχανήματα. Στο ίδιο εργοστάσιο εργάζονταν και οι δυο μεγαλύτεροι του αδελφοί, Βάσος και Κώστας.
Τον Ιανουάριο του 1974 σε ηλικία μόλις 17 χρόνων κατατάχτηκε ως εθελοντής στην Εθνική Φρουρά για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Υπηρέτησε στην 33η μοίρα καταδρομών και μετά απο σκληρή εκπαίδευση κατάφερε να πάρει το βαθμό του Δεκανέα.
Αρχές Ιουλίου του 1974, λίγες μέρες πριν το προδοτικό πραξικόπημα, είχε επισκεφθεί το σπίτι των γονιών του για επιδιόρθωση της στρατιωτικής του στολής που του είχε στενέψει λόγω της σκληρής εκπαίδευσης. Περήφανος για την ανάκτηση του βαθμού του Δεκανέα και έτοιμος να επιτελέσει στο ακέραιο το χρέος του προς την πατρίδα, καμάρωσε τον εαυτό του φορώντας τη στολή του καταδρομέα μπροστά στους γονείς και τα αδέλφια του. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί εκείνη τη στιγμή ότι λίγες μέρες αργότερα ο Αντρέας θα τιμούσε επάξια αυτή τη στολή.
Στις 15 Ιουλίου, όταν έγινε το πραξικόπημα, ο Αντρέας είχε επικοινωνήσει με τους γονείς του, καθησυχάζοντας τους ότι ήταν καλά.
Στις 20 Ιουλίου όταν έγινε η τουρκική εισβολή, εκτός από τον Αντρέα στον πόλεμο βρίσκονταν και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, ο Βάσος και ο Κώστας που ήταν επίσης καταδρομέας.
Στις 20 Ιουλίου 1974 η 33η μοίρα καταδρομών πήρε εντολή να καταλάβει τον Άγιο Ιλαρίωνα. Κάτω από αντίξοες συνθήκες οι καταδρομείς νηστικοί και διψασμένοι πολέμησαν σαν λιοντάρια για να αποκρούσουν την τουρκική επίθεση αφού ο εχθρός τους χτυπούσε ανελέητα από ξηράς και αέρος.
Τα μεσάνυχτα της 20ης Ιουλίου τα παληκάρια της 30ης μοίρας καταδρομέων μπαρουτιασμένα απο την ολοήμερη προσπάθειά τους, καταβεβλημένα από τη σωματική κούραση και κοιτάζοντας τον Πενταδάκτυλο να φλέγεται απ΄τους ανελέητους εμπρησμούς την τουρκικής αεροπορίας ζωντανεύουν μέσα τους ξανά τον όρκο των πανελλήνων και προχωρούν αταλάντευτοι στο δρόμο που το καθήκον επιτάσσει.
<< ‘Κείνη την πρώτη τη βραδιά
Δάκρυζε το φεγγάρι,
Θρηνούσαν τ’ άστρα κ’ έσταζε
Το δάκρυ τους φαρμάκι.
Μ’ ένα πικρό παράπονο...
Παράπονο πολέμου
Σταυραετοί στεκόντουσαν
Και λευτεριά κρατούσαν...>>
Το χάραμα της Κυριακής 21ης Ιουλίου 1974 βρίσκει τους ηρωικούς καταδρομείς πολύ κοντά στον Άγιο Ιλαρίωνα. Ωρα 9η πρωινή, στη δεξιά πτέρυγα της 33ης μοίρας καταδρομών, ο διοικητής της ταγματάρχης Γεώργιος Κατσάνης, βοηθούμενος απο τέσσερεις καταδρομείς ένας εκ των οποίων ήταν ο Ανδρέας Κωστή Καράλουκας, σε απόσταση 50 μέτρων πίσω απο ένα μεγάλο βράχο βρίσκονταν κρυμμένοι άλλοι δύο καταδρομείς, οι οποίοι παρείχαν κάλυψη στα πέντε άτομα. Κάποιες άλλες ομάδες καταδρομέων παρείχαν επισης κάλυψη χωρίς να έχουν οπτική επαφή με το σημείο που βρισκόταν ο διοικητης με τους τέσσερεις άλλους καταδρομείς λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους. Ενώ διεξαγόταν η μάχη ο διοικητής Γεώργιος Κατσάνης στη προσπάθειά του να λάβει προωθημένη θέση μάχης πέφτει νεκρος απο σφαίρα Τούρκου ελεύθερου σκοπευτή. Τη στιγμή που ο Γεώργιος Κατσάνης έπεφτε στο έδαφος συνεχείς ρυπές αυτομάτων όπλων γάζωναν κυριολεκτικά το σημείο εκείνο για αρκετά λεπτά. Οι Τούρκοι με καταιγισμό πυρών καθήλωσαν την ομάδα των τεσσάρων καταδρομέων, ο δε βράχος έγινε διάτρυτος απο τις εκατοντάδες σφαίρες που δέχτηκε. Επανειλημμένες και απεγνωσμένες προσπάθειες δύο καταδρομέων απο την ομάδα των τεσσάρων να προστρέξουν και να βοηθήσουν το διοικητή τους απέβησαν άκαρπες. Ο Αντρέας είδε το διοικητή του να πέφτει δίπλα του νεκρός και δεν λιποψύχησε αλλά συνεχίσε να φυλάει θερμοπύλες. Πολεμά δε και μόνος και μετά πολλών πιστός στις αιώνιες επιταγές της ελληνικής ιστορίας. Σύμφωνα με μαρτυρία επιζήσαντα συμπολεμιστή του ο Αντρέας χτυπήθηκε επίσης απο σφαίρα ελέυθερου σκοπευτή στο λαιμό και έπεσε ποτίζοντας με το άλικο αίμα του, όπως και τόσοι άλλοι γενναίοι συμπολεμιστές του, τον Άγιο Ιλαρίωνα.
Η οικογένεια περιμένει την ευλογημένη ώρα που θα μπορέσει να κηδέψει τα οστά του ηρωωμάρτυρα Αντρέα. Ο πατέρας του Αντρέα απεβίωσε στις 6/9/1997 με τον καημό του πρόσφυγα για επιστροφή και του πατέρα που δεν κήδεψε ποτέ το γιο του. Ο καημός της μάνας αβάσταχτος αλλά και η υπομονή της αστείρευτη. Όσοι τον γνώρισαν και μοιράστηκαν μαζί του κάποιες στιγμές της ζωής του, μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το χαρακτήρα και το ήθος του Αντρέα. Η μνήμη του θα παραμείνει άσβεστη στις καρδίες μας και η θυσία του θα αποτελεί φωτεινό φάρο που θα μας φωτίζει το δρόμο για τη λευτεριά της πατρίδας μας.
Ειρήνη Καραλουκά
αδελφή πεσόντα