Πιστέψαμε ότι συνομιλώντας με τη βοήθεια των ανύπαρκτων φίλων μας και των αδύνατων διπλωματών μας θα πάρουμε μια δίκαιη λύση: Η απέραντη τραγωδία του Κυπριακού…
Του ΛΟΥΚΗ ΛΟΥΚΑΙΔΗ
Οι πολιτικοί της Κύπρου έχουν επενδύσει την προσπάθεια προς επίλυση του Κυπριακού προβλήματος στη διπλωματία. Δεν θα πω στο στάδιο αυτό για τις δυνατότητες της διπλωματίας γενικά και για την Κύπρο.
Αναφέρω απλώς ότι, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και τη δημιουργία του League of Nations, άρχισε η εξέλιξη του διεθνούς δικαίου που ενισχύθηκε μετά τη δημιουργία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και παράλληλα εξελισσόταν και η μέθοδος της διπλωματίας.
Όλοι τότε , ιδίως οι διεθνολόγοι και άλλες διεθνείς προσωπικότητες , καλοδέχτηκαν τις εξελίξεις αυτές και άρχισαν μάλιστα να συγγράφουν συγγράμματα και να προβαίνουν σε εκδηλώσεις επαινώντας τες και εκφράζοντας ελπίδα ότι αυτό θα επιφέρει τερματισμό των πολεμικών συγκρούσεων όπως ήταν και το όνειρο του απλού κόσμου.
Δεν πέτυχαν όμως οι νέες ιδέες. Για τον ίδιο λόγο που δεν πετυχαίνουν μέχρι τώρα διάφοροι διεθνείς οργανισμοί. Εστάλη μεν ένα μήνυμα στην ανθρωπότητα , αλλά δεν πέτυχε το σκοπό του.
Η διπλωματία για να πετύχει χρειάζεται συνομιλίες μεταξύ κρατών μέσω των διπλωματών τους προσφέροντας ο ένας στον άλλο κάποιο όφελος. Δεν μπορεί να αποφέρει η διπλωματία απλώς με φιλικές σχέσεις, συνομιλίες ή δείπνα. Πρέπει να ικανοποιούνται τα συμφέροντα και των δύο ή περισσοτέρων συνομιλητών.
Στο κυπριακό πρόβλημα εμπλέκονται διάφορα συμφέροντα, απαιτήσεις και αξίες μεταξύ των ενδιαφερομένων. Σημειώνω ότι το πρόβλημα ξεκίνησε με μία παράνομη πολιτική της Τουρκίας να έχει απαιτήσεις στη επικράτεια της Κύπρου, βασιζόμενη σε μια συμφωνία Ελλάδος (Καραμανλής) και Τουρκίας η οποία ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε άλλες βασικές αρχές δημοκρατίας και διεθνούς δικαίου κατοχύρωσε.
Αυτή η αρχική συμφωνία ήταν και η αιτία του κυπριακού προβλήματος, που χειροτέρευσε οριστικά με το πραξικόπημα του 1974 της χούντας της Ελλάδας. Μη έχοντας τη δύναμη πολεμικής αντίστασης ή ένα συνεπή και δυνατό σύμμαχο η πολιτική για τη λύση της κατάστασης που δημιουργήθηκε κατολίσθησε στο χώρο της διπλωματίας.
Και σε αυτό το χώρο είμαστε σε ακόμη πιο μειονεκτική θέση. Διότι στη διπλωματία ,επικρατούσε η παντοδύναμη Τουρκία συνεπικουρούμενη από τους Άγγλους και τους Αμερικανούς. Όταν στο Λονδίνο εκφράστηκε η αντίθεση των Ελληνοκυπρίων για τη συμφωνία του Καραμανλή αυτός με τη υπεροψία που πάντοτε τον χαρακτήριζε είπε ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να ατιμάσει την υπογραφή την οποία ήδη έδωσε.
Δεν θα επεκταθώ στα προβλήματα του Κυπριακού μέχρι σήμερα γιατί τα ξέρει και τα έζησε ο κυπριακός λαός. Θα τονίσω όμως τη ψευδαίσθηση των πολιτικών μας ότι θα μπορούσε να λυθεί το κυπριακό με τη διπλωματία. Ναι θα μπορούσε, αλλά με αποτέλεσμα που θα έμοιαζε με τερατώδη κατασκεύασμα. Τριγυρίζει ο κάθε πρόεδρος και ο κ. Χριστοδουλίδης με τους διπλωμάτες τους, για να πετύχουν μια συμφωνία για το καλό της Κύπρου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που χρησιμοποιούν οι πρόεδροι είναι άπειροι και δεν έχουν διακριθεί σε σχετικό τομέα. Γενικά οι ξένοι , δεν τους λαμβάνουν υπόψη. Εκείνο που λαμβάνουν υπόψη είναι τι προσφέρει η Ελλάδα ή η Κύπρος στους Αμερικάνους ή στους Τούρκους.
Η βοήθεια της Ελλάδας είναι όμως περιορισμένη. Η Κύπρος με το κ. Χριστοδουλίδη δεν έχει το ανάστημα να επηρεάζει προέδρους άλλων κρατών όσο και αν τρέχει. Τα δείπνα, το χάιδεμά και το παρακάλιο δεν είναι αποτελεσματικά.
Η εκτίμηση και ο σεβασμός υπερτερούν. Εκείνο όμως που έχει η πρωτεύουσα σημασία είναι το συμφέρον. Αν μπορέσουμε να προσφέρουμε στο συμφέρον της Αμερικής και των άλλων εμπλεκομένων μέσω σοβαρών χωρών και προέδρων , μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό.
Στο μεταξύ θα μπορούσαμε να αξιοποιούμε ως πίεση τη συνεχή παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από την Τουρκία στη Κύπρο που δυστυχώς έχουμε παραμερίσει , αφού υποβιβάσαμε την υπόθεση μας σε συνομιλίες με τους κατακτητές μας και πέσαμε θύμα της τουρκικής προπαγάνδας ότι το Κυπριακό πρόβλημα είναι πρόβλημα διαφορών των δύο κοινοτήτων και πρέπει να λυθεί με συνομιλίες.
Πιστέψαμε ότι συνομιλώντας με τη βοήθεια των ανύπαρκτων φίλων μας και των αδύνατων διπλωματών μας θα πάρουμε μια δίκαιη λύση ενώ στη πραγματικότητα θα δώσουμε σιγά σιγά τη Κύπρο στους Τούρκους.
Επικράτησαν οι «ρεαλιστές» και ιδού τα χάλια μας σήμερα. Χάσαμε πολλά και δεν πήραμε τίποτα με την πολιτική του κατευνασμού και της «διπλωματίας».
Ενώ θα έπρεπε να μην υπερτιμούμε τα μέσα αυτά και να σταθούμε στην επιδίωξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις αρχές του διεθνούς δικαίου με συνεχείς πιέσεις στους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς και στην Ελλάδα. Άλλως πως, οδεύουμε προς την πλήρη καταστροφή.