(Το κείμενο είναι πιστή αντιγραφή την εφημερίδα.)
Ποιοι είναι οι Αλβανοί (Από εφημερίδα του 1914) Η «Εφημερίς της Φρανκφούρτης» αναγγέλουσα την οριστικήν αποδοχή του Αλβανικού θρόνου παρά του πρίκηπος Βήδ δημοσιεύει τας εξής σημειώσεις ου εν Δυρραχίω ανταποκριτού τας οίτινες δίδουν πλήρη χαρακτηρισμών, εις ολίγας γραμμάς των σμερινών υπηκόων του Γερμανού πρίγκηπος. « Το Δυρράχιον -γράφει- η πρωτεύουσα της Αλβανίας, έχει ένα φωνογράφον και δύο ποδήλατα. Δεν απέκτησεν όμως ακόμη αποχωρητήρια. Ο Αλβανικός ύμνος έχει 100 και πλέον στροφάς, το αληθές είνε ότι μόλις προ τριών ετών εγράφη. Η ζωή της γυναικός δια τους Αλβανούς στοιχείζει το ήμισυ της ζωής του ανδρός. Ο φονεύων άνδρα πληρώνει 5000 φράγκα. Ο φονεύων γυναίκα πληρώνει 2500. Η φιλοξενία είνε διά τους Αλβανούς ιερών πράγμα, αλλά δύναται τις να ληστεύση τον ξένον του ευθύς ως διασκελίση το κατώφλιον της οικίας του. Οι Μαλισσόροι θεωρούν ως ευγενές να περιπατούν με ενδύματα ξεσχισμένα και ρυπαρά. Ο ισυρότερος Αλβανός αγνοεί την ανάγνωση και γραφήν. Η Αλβανική γλώσσα δεν έχει λέξεις δια να εκφράση τον «έρωτα» και το «αγαπώ». Έχει όμως πολλάς δια να είπη «εκδίκησις». Η εκδίκησις δια τους Αλβανούς δεν είνε διασκέδασις αλλά βάρος το οποίον φέρουν ακουσίως. Εν τούτοις 20% εκ του αρρσενικού πληθυσμού θνήσκουν δολοφονούμενοι. Οι βόρειοι Αλβανοί δεν φοβούνται όσον τον θάνατον όσον το λουτρόν. (Αντιγραφή κειμένου από το απόκομμα. Ετοίμασε Πελασγός Κορυτσάς) | Cilët janë shqiptarët. (Marrë nga një Gazetë e Vitit 1914) “Gazeta e Frankfurtit”, duke shpallur pranimin përfundimtar të fronit Shqiptar nga Princi Vid, publikon shënimet e mëposhtme të korenspondentit të saj, i cili jep karteristika të plota, në disa rreshta, të nënshtetasve të sotëm të princit Gjerman. “Durrësi-shkruan-kryeqyteti i Shqipërisë, ka një fonograf dhe dy biçikleta por nuk ka akoma banjo (publike). Himni shqiptar ka më shumë se 100 strofa, e vërteta është se vetëm para 3 vitesh u shkrua. Jeta e gruas për Shqiptarët vlen sa gjysma e jetës së një burri. Ai që vret një burrë paguan 5000 franga. Ai që vret një grua paguan 2500. Mikëpritja është për Shqiptarët diçka e shenjtë, por dikush mund ta plaçkitë të huajin sapo të kalojë pragun e derës së tij. Malësorët e konsiderojnë si diçka fisnike të ecin me veshje të shqyera dhe të qelbura. Shqiptari më i fortë nuk di shkrim dhe këndim. Gjuha shqipe nuk ka fjalë që të shprehë “erosin” dhe “dashurinë”, por ka shumë fjalë për hakmarrjen. Hakmarrja për shqiptarët nuk është argëtim, por peshë të cilën e mbajnë pa ndërgjegjie. Megjithatë 20% e popullatës mashkullore vdesin pasi janë vrarë. Shqiptarët veriorë nuk kanë kaq frikë nga vdekja se sa nga banjoja. Përktheu Pelsgos Koritsas |
