«Ο Ελληνισμός έχει δρέψει πολλές συμφορές. Αν οι ιστορικές καταστροφές δεν μεταποιούν τις συνειδήσεις, τότε η ολοκληρωτική καταστροφή είναι επικείμενη».
Η κρίσιμη τούτη διαπίστωση είναι του Χρήστου Μαλεβίτση (1927-1997) κορυφαίου φιλοσόφου – στοχαστή και συγγραφέα του οποίου ο διεισδυτικός και αυθεντικός λόγος αποτελεί τομή στη συνείδηση της εποχής μας.
Ο Χρήστος Μαλεβίτσης σε κείμενά του αναφέρεται με βαθύ αίσθημα οδύνης στην Τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού – και από τα συγκλονιστικά αυτά κείμενά του αντιγράφουμε ορισμένα επιλεγμένα αποσπάσματα, ως δείγμα γραφής, με αφορμή την θλιβερή επέτειο Μνήμης 50 χρόνων εισβολής και κατοχής στη μαρτυρική Κύπρο.
Σημειώνει ο Χρήστος Μαλεβίτσης:
«Η τουρκική ελίτ είναι η μόνη που κράτησε μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα τα χαρακτηριστικά της παλαιάς πολεμικής ορδής. Κατέχει τη συνείδηση του κατακτητή ποιμένα, ο οποίος με την ρομφαία του υποτάσσει τους γεωργικούς λαούς και τους κυβερνά. Έχει τη συνείδηση του θύτου και όχι του θύματος.»1
«[…] Ο Έλληνας που επιστρέφει από την Κύπρο έχει τη συναίσθηση πως διάβηκε από τον κρανίου τόπο του Ελληνισμού. Διότι στην Κύπρο συναντάει το όριο και το πάθος της εθνότητας του. Το όριο διαγράφεται με ευκρίνεια. Και το πάθος περιγράφεται με σαφήνεια∙ είναι η έξωση από τον πατρικό τόπο, ο βιασμός ενός λαού μέσα στο σπίτι του, οι νεκροί, οι αιχμάλωτοι, οι χαροκαμένες μανάδες, η προσφυγιά, το τούρκεμα. Είναι το ίδιο πάθος που από αιώνες επαναλαμβάνεται γύρω από τις θάλασσες της Ανατολής, από τότε που ο ασιανός βάρβαρος αναζήτησε ζωτικό χώρο στις εστίες του Ελληνισμού. Και βάλθηκε να τις σβήνει. Κι έτσι η Κύπρος εγείρεται σε σταυρικό σημείο του κόσμου μας, μαρτύριο και μαρτυρία της ηθικής εξαχρείωσης της οικουμένης.[…] Ο συγκλονισμός από την τραγωδία της Κύπρου, αν δεν αποτελέσει μέγιστο μάθημα θα επαναληφθεί και μάλιστα στο κέντρο του Ελληνισμού. Γι’ αυτό με καμιά πρόφαση, όσο ευλογοφανής και να είναι, δεν πρέπει να κλονιστεί η ενότητα του Έθνους.»2
«[…] Με αυτές τις σκέψεις (συνεχίζει ο Χρ. Μαλεβίτσης) αποχαιρετούσα το νησί των Αχαιών – το οποίο μισό εζόφωνε το τουρκικό σκότος και στο άλλο μισό το σκότος τούτο δήλωνε την ερεβική σκιά του.»3
1.ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ, Ο ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΩΝ ΚΙΝΔΥΝΟΣ. ΟΙ ΠΑΡΑΚΤΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΠΑΝΤΑ ΧΡ.ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ 12, ΑΡΜΟΣ 2010, σσ. 346-348 και Ο ΕΥΡΩΤΟΥΡΚΙΣΜΟΣ. ΟΙ ΠΑΡΑΚΤΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΠΑΝΤΑ ΧΡ.ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ 12, ΑΡΜΟΣ 2010, σσ. 349-351
2.ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Ο ΕΓΚΟΠΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΑΠΑΝΤΑ ΧΡ. ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ 5, ΑΡΜΟΣ 2010, σσ. 97-99 και Ο ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ. Ο ΕΓΚΟΠΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΑΠΑΝΤΑ ΧΡ.ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ 5, ΑΡΜΟΣ 2010, σσ. 50-53
3.ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ, ΑΠΑΝΤΑ ΧΡ.ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ 6, ΑΡΜΟΣ 2010, σσ. 202-205
του Σπύρου Γεωργίου*
*Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας