Στηριζόμενοι στο διεθνές δίκαιο πετύχαμε έναν άθλο από το 1983 μέχρι σήμερα: να μην αναγνωριστεί το ψευδοκράτος από καμιά χώρα πλην της Τουρκίας. Αλλά πετύχαμε και το χειρότερο: να το αποδεχτούμε εμείς και να μην πιστεύουμε πια ότι είναι μια παρανομία που
πρέπει να αρθεί.
Ως να αποφασίσαμε συνειδητά ή ασυνείδητα να την νομιμοποιήσουμε αφού δεν μπορούμε να την ανατρέψουμε. Περάσαμε τους εγκεφάλους μας από τουρκικά πλυντήρια και ό,τι κι αν λένε οι ηγέτες μας στις πομπώδεις δηλώσεις τους, στον εγκέφαλο των Ελληνοκυπρίων, που πέρασε από πλύση, η «τδβκ» είναι ένα «κράτος» (σε εισαγωγικά πάντα) που υφίσταται και λειτουργεί, έχει κυβέρνηση, κοινοβούλιο, αστυνομία, πανεπιστήμια, έχει όλους τους θεσμούς ενός κράτους, έχει πολίτες, τουρισμό, αερογραμμές, επιτροπή αποζημιώσεων και μάλιστα, το επισκεπτόμαστε κατά καιρούς και χρησιμοποιούμε τους θεσμούς του, βάζοντας στο βάθος – βάθος του μυαλού μας, εκεί που βάζουμε οτιδήποτε θέλουμε να ξεχαστεί, το πιο απόλυτο γεγονός: ότι όλα αυτά υπάρχουν και δραστηριοποιούνται και κτίζουν το μέλλον μέσα σε έδαφος που άρπαξαν με τη βία των όπλων, μέσα σε σπίτια που έκτισαν με κόπους άλλοι, μέσα σε κλεμμένες βιομηχανίες, ξενοδοχεία, χωράφια…
Επαναπαυόμαστε στη ψευδαίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με τους Τουρκοκύπριους -και όχι με κατοχή- με τους οποίους σε μια απροσδιόριστη εποχή ζούσαμε μαζί σαν αδέλφια και πολύ σύντομα θα επιστρέψουμε σε αυτή την ειδυλλιακή κατάσταση. Πότε ήταν αυτή η εποχή δεν ξέρει κανένας. Πριν από την Εγγλεζοκρατία, που οι Οθωμανοί έστηναν ενέδρες σε γάμους Ελληνοκυπρίων για να αρπάζουν τες νύμφες να τες βιάζουν; Μετά το 1900, που ακόμα και στα υπό αποικιοκρατία δημαρχεία απαιτούσαν να υπάρχουν δήμαρχοι εκ περιτροπής κι ας ήταν κάτω από το 18% του πληθυσμού; Ή στα πιο σύγχρονα χρόνια; Πριν από την ανεξαρτησία, που λεηλατούσαν σπίτια και καταστήματα των αδελφών τους Ελληνοκυπρίων ή μετά, που ενώ συμφώνησαν κοινό κράτος έκτιζαν τοίχους (στην Πάφο) για να χωρίσουν τα αυθαίρετα δημοτικά τους όρια και κατακρατούσαν και εκμεταλλεύονταν τη δημοτική περιουσία, που είχαν αρπάξει στη λεηλασία του 1958;
Κτίσαμε πολλούς μύθους όλα αυτά τα χρόνια και τελικά συνηθίσαμε να ζούμε με αυτούς τόσο πολύ, που δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε. Πρέπει να γίνουν πολύ μεγάλες ανατροπές για να σπάσει η αλυσίδα και να θυμηθούμε τι ακριβώς συμβαίνει στην πατρίδα μας. Γιατί το ψευδοκράτος, που καταδικάζουμε σήμερα είναι η «συνιστώσα πολιτεία» ίσου καθεστώτος, που αποδέχτηκε η ηγεσία μας. Πρώτα η ηγεσία και μετά ο λαός.
Όταν κοτζάμ δήμος Αμμοχώστου αποδέχεται εμπράκτως τις πραγματικότητες της κατοχής και της «τδβκ», κρυβόμενος πίσω από τη «συμφιλίωση των κοινοτήτων», τι στο καλό ζητούμε πια να αρθεί η παρανομία; Συνδιοργανώνει φεστιβάλ ταινιών μαζί με τον παράνομο «δήμο» Αμμοχώστου, δηλαδή την παράνομη τοπική αρχή του κατοχικού καθεστώτος και μάλιστα λίγες μέρες μετά την επέτειο ανακήρυξης της «τδβκ». Στις προσκλήσεις του κατοχικού δημαρχείου περιλαμβάνονται και τα λογότυπα των δύο δημαρχείων και ο νόμιμος δήμος αναφέρεται ως «Ελληνικός Δήμος Αμμοχώστου στο Νότο».
Αλλά, όπως κάνουν πάντα, μας εξηγούν με θράσος -οι Ελληνοκύπριοι, όχι οι Τούρκοι- ότι δεν είναι παράνομος ο τουρκοκυπριακός δήμος, διότι προβλεπόταν στο Σύνταγμα του 60. Τι φτηνή δικαιολογία! Και τι διαστρέβλωση! Πλύση εγκεφάλου κανονική.
Στις συμφωνίες Ζυρίχης υπήρχε πρόνοια για χωριστούς δήμους Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στις πέντε κυριότερες πόλεις. Αλλά, η πρόνοια αυτή δεν εφαρμόστηκε ποτέ και δεν λειτούργησαν ποτέ τουρκικά δημαρχεία. Διότι οι Τουρκοκύπριοι ήθελαν γεωγραφικό διαχωρισμό των δήμων, οι Ελληνοκύπριοι δεν ήθελαν, και αυτό ήταν ένα από τα κορυφαία σημεία τριβής των δυο κοινοτήτων μετά το 1960. Μέχρι το 1963 με την αποχώρηση της τουρκοκυπριακής κοινότητας από τα θεσμικά όργανα της Κυπριακής Δημοκρατίας (την τουρκοανταρσία), ουδέποτε λειτούργησαν τουρκικά δημαρχεία και ουδέποτε έγινε ορισμός γεωγραφικών ορίων. Αυτό έγινε το 1974 με τον γεωγραφικό διαχωρισμό, που επέβαλε ο κατοχικός στρατός. Οι δήμοι στα κατεχόμενα είναι παράνομα θεσμικά όργανα της «τδβκ». Αλλά, ούτε αυτό το καταλαβαίνει η νεοκυπριακή ασυναρτησία. Διότι, αποδέχτηκε τον διαχωρισμό που επέβαλε η κατοχή. Τι άλλο απομένει δηλαδή;