Θεοφάνης Μαλκίδης
Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Μπορεί σήμερα να υπάρξει ένας Ευαγόρας Παλληκαρίδης όπως αυτός του 1957 για να νικήσει «τους αγενείς που γίνανε πρίγκιπες και τα τέρατα που γίνανε βασιλείς» ;
Μπορεί να γεννηθεί ένας νέος Ευαγόρας που είχε το θάρρος και την πίστη του Αθανάσιου Διάκου, την πυγμή και το πνεύμα θυσίας του Αυξεντίου και το ποιητικό χάρισμα του Μόντη και του Ελύτη ;
Που θα πει όπως ο Παλληκαρίδης λίγο πριν την αγχόνη πώς «ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην που ζητεί την Ελευθερίαν του ;»
Ευαγόρας Παλληκαρίδης, η συνάντηση του κάλλους της Ελληνικότητας, της Ποίησης, της Πίστης και της Ελευθερίας….
Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει:
«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»
Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα.
Η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στη αθανασία!