Επικρατούσε μια ευφορία χτες στην πολιτική ζωή του τόπου και με ανησύχησε. Ήταν όλοι ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα του «άτυπου δείπνου». Περίμεναν μάλλον να μας κλείσει την πόρτα ο Γκουτέρες κι επειδή δεν την έκλεισε, χαιρετούσαν όλοι το ότι έγινε ένα «θετικό βήμα».
Μάλιστα, για να τονίζουν πόσο σπουδαία εξέλιξη είχαμε σημείωναν οι περισσότεροι -κόμματα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι- τη φράση: Μετά από 7 χρόνια στασιμότητας! Για να μην έχει κανένας αμφιβολία πόσο μεγάλο κατόρθωμα επιτεύχθηκε και υπάρχει κινητοποίηση μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια.
Λογαριάζουν από το Κραν Μοντάνα για να είναι εφτά χρόνια και να εντυπωσιάζουν. Ξεχνούν ότι τριμερές «άτυπο δείπνο» είχαν με τον Γκουτέρες και οι Αναστασιάδης, Ακιντζί τον Νοέμβριο του 2019 στο Βερολίνο. Μετά από τις αποστολές και τις μεσολαβήσεις της τότε απεσταλμένης Τζέιν Χολ Λουτ. Όπως και άτυπη πενταμερή, όπως αυτήν που αποφασίστηκε τώρα, είχαμε και τον Απρίλιο του 2021 στη Γενεύη. Όπου μάλιστα πανηγύριζε ο Τατάρ ότι κατέθεσε εκεί για πρώτη φορά επίσημα την κυριαρχική ισότητα και τα δύο κράτη.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αν υπάρχει κάτι θετικό για εμάς είναι ότι συντηρείται η ελπίδα. Θεωρητικά μόνο. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια, αυτό είναι σημαντικό. Αλλά, δεν υπήρχε πιθανότητα να εγκαταλείψουν. Το ζητούμενο, όμως, είναι με ποιο κέρδος και ποια ζημιά συντηρείται η ελπίδα. Η τουρκική πλευρά θεμελίωσε ακόμα βαθύτερα τις θέσεις της. Για χωριστή κυριαρχία, δύο κράτη, τρία Α. Και ο Γενικός Γραμματέας «ενθάρρυνε τους ηγέτες να εξετάσουν πώς να γεφυρώσουν το χάσμα στις θέσεις τους και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη». Πώς θα το εξετάσουν αυτό όταν ο ηγέτης της μιας πλευράς προτάσσει θέσεις σε πλήρη ρήξη με τις θέσεις του ΟΗΕ δεν γνωρίζουμε.
Το χάσμα δεν οφείλεται στους δύο ηγέτες, οφείλεται στον έναν. Μην τα επαναλαμβάνουμε. Ας κρατήσουμε τα θετικά σημεία, όπως είπε και ο Πρόεδρος. Ποια είναι τα θετικά; Το ότι δεν πέτυχε ο Τατάρ να γίνει τετραμερής συνάντηση, χωρίς τη Βρετανία, που ήταν ο στόχος του για να υποβαθμίσει την Κυπριακή Δημοκρατία στο επίπεδο του ψευδοκράτους. Θετικό μόνο σε συμβολισμούς φυσικά, διότι δεν ξέρω πότε ήταν ωφέλιμη για την πλευρά μας η παρουσία της Βρετανίας.
Στο πρακτικό μέρος, πάντως, το μόνο που συμφωνήθηκε είναι συναντήσεις στην Κύπρο με μόνο ζήτημα το άνοιγμα του οδοφράγματος Μιας Μηλιάς, που είναι αίτημα της τουρκικής πλευράς από χρόνια με ταυτόχρονα άνοιγμα σημείου διέλευσης στο Πυρόι ή στα Κόκκινα.
Το εξήγησε χωρίς περιστροφές ο Τατάρ μετά το δείπνο. Θα συζητήσουν εάν μπορούν να ανοίξουν περισσότερα σημεία διέλευσης, «ώστε να μπορούμε να έχουμε περισσότερους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται για εμπόριο, για κοινωνικές συναντήσεις και για άλλες επιχειρηματικές συναλλαγές». Και σε άλλες δηλώσεις: «Τα θέματα που μπορούμε να συζητήσουμε στην Κύπρο μπορούν να είναι προς όφελος και των δύο λαών και να εφαρμοστούν πριν από μια λύση, στη βάση της ισότητας. Τα σημεία διέλευσης είναι ένα παράδειγμα».
Δηλαδή, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, αυτό που συμφωνήθηκε δεν έχει σχέση με την επανέναρξη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων (αυτό δεν επιδιώκουν τόσα χρόνια οι ταγοί μας;) αλλά μόνο με την τοποθέτηση ακόμα ενός θεμελιού στην πολιτική Τατάρ – Άγκυρας για δύο κράτη και σχέσεις γειτονικών κρατών «προς όφελος και των δύο λαών», κατά τον Τατάρ.
Ο Τατάρ απέρριψε (ξανά) ενώπιον του Γενικού Γραμματέα επιστροφή σε διαπραγματεύσεις για συνολική διευθέτηση χωρίς αναγνώριση «κυριαρχικής ισότητας», έβαλε τέλος στην αποστολή της Ολγκίν, που όπως είπε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης «η Κυπριακή Δημοκρατία επιθυμεί τη συνέχιση της προσπάθειας της κ. Ολγκίν», έβαλε τέλος σε ουσιαστικό διάλογο και οδήγησε σε «ΑΤΥΠΗ πενταμερή», έβαλε τέλος στη ΔΔΟ της κυπριακής ηγεσίας («οπωσδήποτε δεν διαπραγματευόμαστε μια ομοσπονδία. Το τεφτέρι της ομοσπονδίας έκλεισε») και το μόνο που άφησε ανοικτό είναι το άνοιγμα νέων σημείων διέλευσης, ειδικά στη Μια Μηλιά, «για εμπόριο, για κοινωνικές συναντήσεις και για άλλες επιχειρηματικές συναλλαγές».
Συμβάλλει κι αυτό στην οριστική λύση, δεν λέω, αλλά προς την κατεύθυνση που προωθεί ο Τατάρ, της «καλής γειτονίας». Αυτό θέλουν και οι ταγοί μας;
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
