''Ήμουν πέντε χρονών όταν μπήκαμε σε ένα καράβι για ένα μήνα και κατευθυνθήκαμε προς την Αυστραλία.
Δεν έχω καλές αναμνήσεις από αυτό.
Τότε υπήρχε μια αναστάτωση στην Ελλάδα και δυστυχώς, το καταλάβαμε.
Κάπως έτσι ο πατέρας μου πήρε την απόφαση ότι έπρεπε να μετακομίσουμε στο εξωτερικό.
Μιλάμε ότι έπρεπε να κάνουμε το μισό γύρο του κόσμου σε ένα μέρος όπου κυριολεκτικά δεν ξέραμε κανέναν, δεν ξέραμε τη γλώσσα, δεν είχαμε καμία εγγύηση για στέγαση, οποιαδήποτε εργασία.
Το μόνο που πραγματικά είχαμε ήταν ένα εισιτήριο.
Έχω την αίσθηση ότι ο πατέρας μου πίστευε ότι θα πήγαινε σε άλλη χώρα, θα εδραιωνόταν και ότι θα μπορούσε να φέρει την οικογένειά του σε μια κατάσταση, όπου θα ήταν αρκετά άνετα για να επιστρέψει και να ζήσει τη ζωή μας στην Ελλάδα.
Όμως, εκεί υπήρχε ένας ατελείωτος αγώνας για να τα καταφέρουμε.
Δούλευε μέρα και νύχτα, η μαμά μου δούλευε, ήμασταν στο σχολείο, εξοικονομούσαμε χρήματα για να αγοράσουμε ένα σπίτι.
Μοιραστήκαμε ένα σπίτι με μια άλλη οικογένεια για πολλά χρόνια.
Οι άνθρωποι παρερμηνεύουν την ιστορία της μετανάστευσης. Συχνά ακούω ανθρώπους να λένε ότι μεταναστεύουν σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή.
Δεν είναι αυτή η ιστορία του μετανάστη.
Πηγαίνουν σε άλλη χώρα για να προσφέρουν ευκαιρίες για την επόμενη γενιά.
Η μαμά και ο μπαμπάς μου δεν είχαν καλύτερη ζωή.
Είμαι πεπεισμένος ότι θα είχαν μια καλύτερη ζωή, όσο δύσκολη κι αν ήταν, στην Ελλάδα, όπου ήταν όλη η οικογένειά τους, οι φίλοι τους, η γλώσσα, η ζωή.
Τα άφησαν όλα αυτά πίσω, γιατί ήθελαν να δώσουν μια ευκαιρία, νομίζω, στα παιδιά τους.
Όταν το σκέφτομαι αυτό είναι ένα τόσο τεράστιο δώρο για κάποιον.
Να καταλάβουν ότι πρόκειται να θυσιάσουν τη δική τους ευτυχία και από πολλές απόψεις την ευημερία τους για τα παιδιά τους. Είναι ένα μάθημα που δεν χάθηκε ποτέ από εμένα, ό,τι κάνω, το κάνω προς τιμήν των γονιών μου.
Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή, αλλά, όπου κι'αν είναι, ελπίζω ότι αυτές οι θυσίες που έκανε άξιζαν τον κόπο!''
Άγγελος Ποστέκογλου
.jpg)
