Η Φραγκογιαννού, αυτή η αποκρουστική παιδοκτόνος , είναι παραδόξως μια από τις πιο τραγικές και συμπαθητικές φιγούρες της λογοτεχνίας. Ο Παπαδιαμάντης μας διδάσκει να αγαπάμε τους ανθρώπους μέσα από την κατάντια, την φθορά και την κακία τους.
Είναι το ορθόδοξο πνεύμα της συμπάθειας και του πόνου για τον άλλο, το οποίο δεν σφετερίζεται το δικαίωμα της Κρίσης και της κατάταξης από τον Θεό. Αλλά μάλιστα εναποθέτει τους πάντες στην ευσπλαχνία Του. Και οι κακοί της υπόθεσης , αυτό είναι το ουσιαστικό, βρίσκονται παράλληλα στην κόλαση των παθών τους και στην αγιότητα της μετανοίας τους.Αν είναι ακόμα μια ταινία γεμάτη ρητορείες, ηθικολογίες, κακούς, καλούς, θύτες και θύματα, καταγγελία για την καταγγελία ,στο πνεύμα της ανταρσίας της εποχής μας,θα εχει αποτύχει στο πνεύμα της.
περισσότερα εδω
