Για τη μνήμη, τον Τάσο, τον Σολή, την ελευθερία: Από γενιά σε γενιά
Τούτος ο τόπος δεν χάνεται, η μνήμη δεν απαλείφεται, η ανάγκη της δικαιοσύνης δεν ξεχνιέται. Τα ονόματα θα μνημονεύονται αιώνια, μέχρι οι σημαίες να στηθούν σε κάθε γωνιά της πατρίδας. Σε πείσμα όσων απαιτούν να ξεχάσουμε, να αποχωρήσουμε, να συμβιβαστούμε. Σε πείσμα αυτών που ζητούν να σταματήσει η πορεία μνήμης, πριν φτάσει στον προορισμό της. Κι ας είναι αυτό το μνημείο, φάρος εκκίνησης για τον δρόμο της επιστροφής. Ώσπου τα παιδιά και τα εγγόνια, να τιμήσουν τον Τάσο και τον Σολωμό σε συνθήκες πραγματικής ελευθερίας. Συλλογικά και συνειδητά.
Δεν ανεχόμαστε τη λήθη
Η Αναστασία Ισαάκ δεν μίλησε εκ μέρους μόνο των οικογενειών. Μίλησε και εκ μέρους των μοτοσικλετιστών και όσων δεν ανέχονται την καπήλευση, την υποκρισία από αυτούς που δεν μίλησαν ποτέ για τις δολοφονίες και τη συγκάλυψη. Στεκόμαστε στο πλευρό της, συλλογικά και συνειδητά, και απαιτούμε να αποδοθεί η δικαιοσύνη για να ανοίξει ο δρόμος της λευτεριάς.
Ακολουθεί μέρος της ομιλίας:
11 Αυγούστου 1996.
Ο πατέρας μου Τάσος Ισαάκ ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου στη νεκρή ζώνη της Δερύνειας. Όλοι όσοι βρισκόμαστε εδω, έχουμε παρακολουθήσει τα στιγμιότυπα της δολοφονίας του. Οι βάρβαροι, με τη βοήθεια του κατοχικού στρατού, χτύπησαν μέχρι θανάτου έναν άοπλο άνθρωπο. Με ρόπαλα, πέτρες, και ξύλα. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, γιατί ένας άνθρωπος, ο πατέρας μου, άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που τώρα χιλιάδες συμπατριώτες μας διέρχονται για τσιγάρα και μια ψευδαίσθηση πολυτελείας. [...] Ζούμε, δυστυχώς, σε μια διαρκή παραίτηση, γιατί δεν διεκδικήσαμε ποτέ, τίποτα περισσότερο. Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαρίζουν τις περιουσίες μας κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα σάπιο τίποτα μιας «κανονικότητας» που κτίστηκε πάνω στη λήθη και στην αμνησία. Ζούμε σε μια κατάσταση που δημιούργησαν οι δολοφόνοι γιατί ξεχάσαμε ποιοι πλήρωσαν με αίμα.
Δεν δεχόμαστε η θυσία του Τάσου και του Σολωμού να πάνε χαμένες. Δεν δεχόμαστε να καπηλεύονται τα ονόματα των ηρώων, να οικειοποιούνται το φως τους για να φωτίσουν το δικό τους σκοτάδι. Δεν δεχόμαστε, αυτοί που δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους για να συλληφθούν οι δολοφόνοι, να μιλούν για για τη θυσία τους. Αυτοί που δεν ζήτησαν ούτε απολογία για εκείνες τις δολοφονίες και συμβιβάζονται με τους κατακτητές της πατρίδας μας. Δεν ανεχόμαστε τη λήθη. Απαιτούμε, όπως στήθηκε αυτό το μνημείο, να αποδοθεί και δικαιοσύνη, να συλληφθούν οι δολοφόνοι, με σκοπό να ανοίξει ο δρόμος της απελευθέρωσης.
Για αυτούς τους δυο ενωθήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, για να βρούμε τον δρόμο ως τη Λάπηθο, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου. Μέχρι εκεί που ήθελε να φτάσει ο πατέρας μου, μέχρι εκεί που έβλεπε ο Σολωμός ανεβαίνοντας στον ιστό της κατοχής.
Η Αναστασία Ισαάκ, η κόρη του δολοφονημένου από τους Τούρκους κατακτητές Τάσου Ισαάκ, μιλάει στα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τον πατέρα της και για τον Σολωμό Σολωμού, μιλάει για τον Ελληνισμό, για τη Δικαιοσύνη, για την Αλήθεια, για την Ελευθερία.
Τίποτα ακόμη δεν χάθηκε!
Αναστασία σε ευχαριστούμε!
