ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ
Σήμερα 2/8/2025 είχα το θλιβερό προνόμιο να εκπροσωπήσω την Πανελλήνια Επιτροπή Συγγενών Αγνοουμένων της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974, στην ακολουθία της ταφής των οστών του ΔΕΚ.(ΥΓ.) ΛΑΜΠΡΟΥ ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟΥ, στον Ι.Ν. Αγ. Παρασκευής, στον οικισμό ΤΣΟΥΡΑΚΙ, (που με τις αλλοπρόσαλλες μεταρρυθμίσεις ανήκει στο Νομό Ηλείας, αυτοδιοικητικά στο Δήμο Μεγαλόπολης, αστυνομικά στην Ανδρίτσαινα και θρησκευτικά στην Μητρόπολη Κυπαρισσίας... δηλαδή τραγελαφικά στην ...Ελλάδα!).
Όπως είναι γνωστό το Δ.Σ. τη; Επιτροπής παραβρέθηκε την ίδια ώρα στην κηδεία της άλλοτε Προέδρου μας Μαίρης Κουρούπη, συζύγου του Αγνοούμενου Αξ/κού Παύλου Κουρούπη.
Στην τιμητική εκδήλωση για τον ΗΡΩΑ του 1974 στην Κύπρο παραβρέθηκαν: ο Μητροπολίτης Τριφυλλίας-Ολυμπίας, ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο Δήμαρχος Μεγαλόπολης, Εκπρόσωπος της Κυπριακής Πρεσβείας, βουλευτές, αιρετοί, στρατιωτικοί, παλιοί συμπολεμιστές και πλήθος κόσμου. Εκφωνήθηκαν οχτώ επικήδειοι, με ιδιαίτερα συγκινητικούς των συμπολεμιστών και των εγγονών της οικογένειάς του ΛΑΜΠΡΟΥ.
Ο εκφωνηθείς από εμένα αποχαιρετισμός είναι ο ακόλουθος:
ΉΡΩΑ ΛΑΜΠΡΕ ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΕ
Μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη σήμερα ημέρα…
Η επιβεβαίωση της απώλειά σου, μετά από 51 χρόνια, μας συγκέντρωσε σήμερα εδώ στον τόπο της καταγωγής σου, συντετριμμένους και αμήχανους…
Όλοι εμείς της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974, της οποίας ο αδελφός σου Νικήτας υπήρξε Αντ/δρος, Ήρθαμε να σε χαιρετίσουμε…
Είμαστε παρόντες να συναντήσουμε τον αδελφό, τον φίλο, τον Ήρωα Νικητόπουλο…
Σε αυτή τη σύναξη της δοκιμασίας και του ύστατου χρέους, πολιτικοί και στρατιωτικοί, κληρικοί και λαϊκοί, συγγενείς και φίλοι, συμπατριώτες και ξένοι και εμβρόντητοι οι κάτοικοι της ιδιαίτερης πατρίδας μας, προπέμπουμε με αληθινή οδύνη προς τον οικισμό των Ηρώων, στην ύστατη κατοικία σου ΄΄ένα γνήσιο τέκνο της Ηλειακής γης, της τεκούσης και θρεψάσης και ολοφυρωμένης’’, που παρότι προδόθηκε, τίμησε τη στολή του Έλληνα Στρατιώτη και έσωσε, μαζί με τους συμπολεμιστές του, την τιμή του Έθνους.
Είναι δύσκολο να συμφιλιωθούμε με το κενό της απουσίας σου. Δεν μπορούμε ακόμα να πιστέψουμε πως ο θάνατος έκανε ‘’την πλαστήν σου ημίν ωραιότητα, άμορφον, άδοξον και μη έχουσαν είδος’’.
Δεν στέργουμε τον αιφνιδιασμό της ανεπανόρθωτης σιωπής σου. Νιώθουμε ακόμα ότι: ‘’Την γαρ χθες ημέραν μεθ’ ημών ελάλης και άφωνος επήλθεν η φοβερά ώρα του θανάτου’’.
Οδυνηρή δοκιμασία απλών ανθρώπων, φίλων, συγγενών και μιας οικογένειας, της οποίας όλοι ‘’κλίνουν την καρδίαν τους εις το μαρτύριόν της’’.
Σήμερα η θλίψη και ο πόνος 51 χρόνων δίνουν την θέση τους στην τιμή και την υπερηφάνεια…
Τα λόγια δείχνουν τόσο φτωχά μπροστά στις πράξεις…
Νέος, σχεδόν ανώριμος άνδρας γεμάτος όνειρα και σχέδια για την ζωή σου, έφυγες πριν από 51 χρόνια, δίνοντας όρκο στην πατρίδα για την δική της προάσπιση…
Ξεκίνησες ένα ταξίδι, ένα ταξίδι ζωής χωρίς να το γνωρίζεις, ένα ταξίδι ευθύνης και επιλογών, ένα οδοιπορικό που λίγοι μπορούν να πορευτούν…
Την 16η Αυγούστου του 1974, το βαρύ από ζέστη, προδοσία και κόλαση πυρός μεσημέρι, ρίχτηκες στην μάχη, στον «υπέρ Πίστεως και Πατρίδας αγώνα», εσύ και οι ένδοξοι συμπολεμιστές σου της Θρυλικής Ελληνικής Δύναμης Κύπρου, σε μια επική μάχη, μια ιστορική αναμέτρηση με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα…
…εσείς, σαν νέοι 300 του Λεωνίδα, απέναντι σε πολυάριθμους βάρβαρους…
Χάθηκες…
51 χρόνια ελπίδας και προσμονής…
Η ίδια πατρίδα σε καταχώρησε, σε κατέταξε εσένα μαζί με δεκάδες άλλους, σε λίστα μακρόχρονης απουσίας, σε μια συγκεχυμένη ιστορία γεμάτη ερωτηματικά… μια ιστορία που παραμένει ανεπίσημη, άγραφτη, ακαταχώρητη…
«Φάκελος Αγνοουμένου Κύπρου», ένας αριθμός και δίπλα το όνομα σου…
… και έμεινε το ξεφτισμένο από τα χρόνια χαρτί, εκεί στην λήθη της ιστορίας, εκεί που βρισκόσουν και εσύ ξεχασμένος για σχεδόν 51 χρόνια…
ΑΠΩΝ…
Μια πολύχρονη αναζήτηση από την οικογένεια σου, συνεχής, απάνθρωπη, ψυχοφθόρα…
Πόσες φορές αλήθεια, οι δικοί σου, σε αναζήτησαν με βουβό πόνο και πρόδηλη αξιοπρέπεια, πόσες νύχτες αγωνίας, πόσες ευχές για τον γυρισμό σου, οι δικοί σου με πόση αγάπη, κλάμα, θυμό, μπροστά στην μαρμάρινη στήλη, άκουγαν το όνομα σου, σε αντάμωναν στο χώρο του θυσιαστηρίου σου… εκείνα τα πνιχτά από ζέστη και πόνο πρωινά του Ιουλίου…
Και εσύ απών… Απουσίαζες από την οικογένεια σου, τους φίλους, τον τόπο σου…
Απουσίαζες από την νιότη των 20 και κάτι χρόνων σου… ξεπερνώντας το νεαρό της ηλικίας σου, με προφανή ωριμότητα, καταδικάζοντας τα χρόνια σου, θυσιάζοντας την ύπαρξη σου…
…η δική σου επιλογή…
Την μάχη την κέρδισες…
Αναμετρήθηκες με την αθανασία και κατέκτησες την δόξα…
Γιατί η δική σου αντρειοσύνη και αυταπάρνηση, η αφοσίωση στα Εθνικά ιδεώδη, η πίστη στα ιδανικά, η λεβεντιά, είναι προνόμιο λίγων και εκλεκτών, συνεχιστών του μεγαλείου της Ελληνικής ψυχής…
Τον πόλεμο τον έχασαν… οι προδότες, που αναζήτησαν την εξουσία ξεπουλώντας Εθνική Γη. Αυτοί οι ριψάσπιδες, ας μείνουν κρυμμένοι, όπως και τότε το μαύρο καλοκαίρι του 1974 και ας συμβιβαστούν με την μιζέρια της θνητής τους ζωής, ας κουβαλούν αιώνια τις ενοχές τους… Η πικρή κατάρα των πονεμένων ψυχών που δηλητηρίασαν για να ικανοποιήσουν το πάθος τους για εξουσία, θα τους ακολουθεί αιώνια…
Εσύ …, ακολούθησες την δική σου Ηρωική διαδρομή, μια σύντομη πορεία… μα με μια ένδοξη και συνειδητή θυσία…
Ακολουθώντας την αθανασία κατέληξες στην μεριά του παραδείσου που βρίσκονται οι ψυχές των Ηρώων μας… οι αθάνατοι του Έθνους μας, ένας σύγχρονος Ήρωας, ανάμεσα σε δοξασμένους…
Λάμπρο Νικητόπουλε……..,
Σήμερα βιώνουμε την απώλεια σου, καταργώντας την απουσία σου…
Σήμερα σκουπίζουμε τα δάκρυα μας και νιώθουμε μόνο υπερηφάνεια για την προσφορά σου…
Σήμερα παίρνουμε σαν σε σκυτάλη την θυσία σου, ιερή παρακαταθήκη για τους νεότερους…
Σήμερα ο θυμός, η οργή, ο πόνος δεν έχουν θέση… έχεις ήδη καταργήσει τα όρια του θανάτου…
Σήμερα εμείς οι θνητοί σε χαιρετούμε…
Χαιρετούμε τον ΗΡΩΑ, τον ΑΘΑΝΑΤΟ…
Λάμπρο Νικητόπουλε
Καλό δρόμο προς την αιωνιότητα… Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…!!!
Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερα μαθαίνουμε για την θυσία σας, όλο και περισσότερο πληγώνεται ο πατριωτισμός μας. Η προδοσία πάντοτε βρίσκει πρόσφορο έδαφος μέσα στην Πατρίδα μας. Χάθηκαν οι ηγέτες, που αγαπούσαν την Πατρίδα. Αυτοί που μας κυβερνούν δεν πρέπει να είναι κιοτήδες, πουλημένοι, ασυνείδητοι, απάτριδες. Ούτε υπηρέτες ξένων συμφερόντων, για να ικανοποιήσουν τις πολιτικές τους φρούδες φιλοδοξίες.
Μου έρχεται στο νου μια κουβέντα που επαναλάμβανε, αν θυμάμαι καλά ο Ιωάννης Καποδίστριας: ‘’Τα Ελληνικά δεινά, θέλουν Ελληνική θεραπεία’’.
Και μέσα μου μένει μια σπίθα ότι μπορεί κάποτε να βρεθεί ο Έλληνας Πατριώτης, που θα δώσει στα Ελληνικά δεινά, σε ό,τι θα έχει απομείνει, Ελληνική θεραπεία…
Έτσι μπορεί η ηρωική θυσία των θυμάτων να φέρει την ημέρα που, οι γλυκόηχες καμπάνες της Μεγαλονήσου θα αντιλαλήσουν στα πέρατα της οικουμένης τον λυτρωμό και τότε μέσα από τους φτωχικούς και χορταριασμένους, αλλά ηρωικούς τάφους, ‘’αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα’’. Και η ελευθερία θα βγει από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά για την Γαλανομάτα κόρη, την Ρήγισσα της Μεσογείου.
Αδελφέ μας Λάμπρο
Αιωνία η μνήμη σου.
Κώστας Λουρμπας
