Ἕνα χαρακτηριστικό τῆς Εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἶναι ὅτι μᾶς κοιτάει προσεχτικά, μὲ μάτια ὀρθάνοιχτα, μὲ μία περίσκεψη ποὺ πηγάζει ἀπὸ κάποια παλιὰ ἀνάμνηση ποὺ δὲ θέλει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ξεχάσει. Τὴν ἀνάμνηση ἑνὸς χαστουκιού.
Ἡ εἰκονογραφικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου μάς ἐξηγεῖ ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ μία ἐμπαθὴ χειρονομία, ἀλλὰ γιὰ ἀποτέλεσμα τῆς Θεολογικῆς ἀκριβείας, συνοδευόμενης ὅμως ἀπὸ ἕνα εσωτερικό βίωμα, ἀντίστοιχο τοῦ ὁποίου μποροῦμε νὰ βροῦμε μόνο στὴν ἁγιογραφικὴ διήγηση τῆς ἀπομάκρυνσης τῶν ἐμπόρων ἀπὸ τὸ ναό. Ἀπὸ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ.
Τὸ πόσο σημαντικὸ ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔγινε τὸ 325 στὴ Νικαία, φάνηκε δύο αἰῶνες ἀργότερα, ὅταν οἱ βησιγότθοι ἀρειανοὶ «υἱοθετήθηκαν» ἀπὸ τὴ δυτικὴ «ἐκκλησία», ἀρχίζοντας τοὺς δογματικοὺς συμβιβασμοὺς ποὺ ὡς ἀποτέλεσμα εἶχαν τὸ σχίσμα.
Ἡ εἰκονογραφικὴ ἀπεικόνιση τοῦ Ἁγίου Νικολάου λοιπόν, μὲ τὸ μέτωπο χαρακωμένο ἀπὸ τὶς ρυτίδες, μᾶς μιλάει γιὰ τὴ βαρύτητα ὅσων ἔγιναν τότε καὶ ὅσων ἀκολούθησαν.
Τὸ τεράστιο μέτωπό του, φωλιὰ πνευματικῆς δύναμης καὶ σοφίας, ἀχώριστα ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ ρυτιδωμένο ἀπὸ τὶς ἔγνοιες τοῦ πράου ἐπισκόπου ἀπὸ τὰ Μύρα τῆς Λυκίας, μᾶς λέει ὅτι και ἡ πραότητα ἔχει τὰ ὅριά της καὶ ὅτι οἱ ἐκτροπὲς ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη ξεπληρώνονται καὶ μὲ ἄλλον τρόπο, ἐκτὸς ἀπ΄αὐτὰ τὰ γλυκανάλατα ποὺ βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε στὶς μέρες μας.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος σφραγίζει τὴν ἀκεραιότητα τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων.
Φῶς ἐκ Φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρὶ, δι οὗ τὰ πάντα ἐγένετο.
